poniedziałek, 10 grudnia 2012

Tacy ludzie...



    Żyją jeszcze tacy ludzie, którzy są częścią tej ziemi, tej historii, którzy wiedzą, co najważniejsze i nie przychodzą po jakieś profity lecz po prostu po dobre, ciepłe słowo. Są jeszcze tacy ludzie, którzy mówią bez ogródek to, co im na sercu leży i oczekują w zamian tylko tego samego. A dają na dokładkę swoją pogodę ducha, swoją prostotę, gościnność i szczerość....Te zdania będą mottem poniższego postu...

   Mamy niewielu sąsiadów, mamy kilkoro dobrych sąsiadów bliskich z racji bliskiego sąsiedztwa. I utrzymujemy z nimi poprawne kontakty, spotykąc się czasem na jakichś uroczystościach rodzinnych czy w razie innych, ważnych okoliczności. Szanujemy się, cenimy, pomagamy sobie wzajem, spędzamy razem dużo czasu. Ale znamy też takich, których poznaliśmy przypadkiem a mieszkają ciut dalej, bo w sąsiedniej wsi, bądź przysiółku.
   Dzisiaj chciałabym opowiedzieć Wam o Państwie Nowaków, których poznaliśmy kiedyś przypadkiem, ale chyba los tak dobrze nami pokierował, bo do dziś utrzymujemy bardzo bliskie stosunki. Lubimy się, zwierzamy się sobie i mimo różnicy wieku czujemy się razem nadzwyczaj dobrze...

...Było lato. Upał. Niebieskie, jak na pocztówkach niebo. Złociste, dojrzewające w łanach zboże. A my, którejś gorącej niedzieli wyciągnęlismy ze schowków nasze rowery, plecaki załadowaliśmy wodą mineralną i pierwszymi jabłkami - papierówkami. Zuzi założylismy na szyję obrożę i pomknęliśmy przed siebie drogami i bezdrożami Pogórza Dynowskiego.

   Jak cudnie się tak mknie! Nie czuje się gorącego powietrza, tylko ten szum wiatru w uszach, tylko ten błękit nieba i zieleń pól wokół. My, na nowo młodzi. Zuzia szczęśliwa, wolna ,radosna! A tyle dróg dookoła! Tyle możliwości! Śmiejemy się jak dzieci, zjeżdżając z górki. Oj, jak stromo! I pachnie oszałamiająco. Czym? Tymi polami bezkresnymi. Tymi łąkami niekoszonymi. Tym wiejskim kurzem i spiekotą, która każe się raz po raz zatrzymywać i pociągnąć łyk wody z butelki. A Zuzia biegnie gdzieś na horyzoncie. Uszka jej tylko powiewają a w oczach ma euforię, szaleństwo nieograniczonej niczym przestrzeni i czyste szczęście.

Jedziemy dalej. Po wolność. Po spełnienie marzeń. Po cud odrodzenia. Nie ma żadnych granic. Granice wyznacza nam tylko własne zmęczenie, własne możliwości. Teraz czujemy się tak młodo, jakbyśmy mieli rzeczywiście po dwadzieścia lat i zero siwych włosów na głowie. Może to prawda? Może domowe lustro jakieś głupstwa nam wmawia? Przecież mamy tyle sił, tyle radości w sobie...

   Zjeżdżamy bardzo stromo w dól. Po bokach naszej drogi ciągną się jakieś zabudowania, chatki, budynki gospodarcze i ogródki. Inna wieś.

   Rozglądamy się wokół ciekawie - co to za miejsce? Okoliczne psy wybiegają nam na spotkanie. Obszczekują. Krążą podenerwowane obecnością intruzów. Zuzia ziaje jak miech kowalski. Upał i nam daje się we znaki. Zjeżdżamy w dolinę. Pięknie! Wokół modrzewiowe lasy. Paryje i strumienie. Bobrze żeremie. Pachnie tak bosko, jak gdyby świat chciał nam pokazać dzisiaj wszystko to, co ma najlepszego, a co specjalnie na tę okazję trzymał dla nas w zanadrzu.
   I dróżka tajemnicza, którą jedziemy nie wiadomo gdzie. Wciąż w dół. Byleby dalej. Mijamy jakąś opuszczoną, drewnianą chatynkę. Zaglądamy do studni. Woda błyszczy jak kryształ. Ale nie ma wokół nikogo, kto chciałby się tej wody napić. Bezludzie.

   Zjeżdżamy jeszcze niżej. Powietrze robi się chłodniejsze, żwawsze, żywiczne. Pachnie modrzewiami i grzybami...
Pojawiają sie pojedyncze zabudowania. Popatrujemy na siebie zdumieni. To i tu mieszkają ludzie? To i tu jest jakieś życie?
Gdzie jesteśmy? Co to za wieś?
Zatrzymujemy sie przy jakimś płocie. Pociągamy parę łyków wody mineralnej. Zuzia pije jak smok ze swojej podróżnej miseczki. Rozglądamy się wokół...Nagle...

- Dzień dobry! Czy pomóc w czymś może? Czy państwo się zgubili? - dobiega do nas jakiś głos, lecz nie bardzo wiemy skąd. Rozglądamy się.

Po drugiej stronie drewnianego płotku, przy którym się zatrzymaliśmy pojawia się kobiecinka. Cóż mówię -  kobiecinka?! Kobieta postawna, rosła i rozłożysta jak kalina. Patrzy na nas z uśmiechem. Oczy ma wesołe i niebieskie. A w spojrzeniu ciekawość, życzliwość i ciepło...

 - Gdzie my właściwie jesteśmy? - pytam - A w ogóle, to dzień dobry pani! - przypominam sobie o dobrych obyczajach i przedstawiam naszą dwójkę a właściwie trójkę, bo oto i Zuzia łasi się i podskakuje w górę, by polizać i  pocałować w same usta miłą panią.
Kobieta gwiżdże cichutko, uchyla furtkę i nasza psina natychmiast podbiega do niej ufnie. Błękitnooka głaszcze ją i delikatnie przebiera palcami w miękkim, gęstym futrze a do nas uśmiecha się serdecznie i otwiera jeszcze szerzej wrota, wiodące do swego obejścia.

- A cóż tak będziemy stać na drodze - mówi spontanicznie - Proszę zajść do środka ! Pierogów właśnie ruskich nagotowałam. I mleko kwaśne jest. To chodźcie! Zapraszam serdecznie!

Wahamy się tylko chwilę...Na nic konwenanse i wyuczone formułki. Trzeba zdać się na głos serca i iść. Bo serce podpowiada, że oto nowa, jedna z najpiękniejszych w naszym życiu przygód. A jeśli przekroczymy tę furtkę, to tym samym przekroczymy pęta własnej nieufności i cywilizacyjnych, zupełnie zbędnych tu ograniczeń.

   Zupełnie  obcy a nagle bliscy przekraczamy progi tego domu. Wita nas boski zapach skwarków na prawdziwym boczku, które skwierczą właśnie w małym rondlu na piecu. Bije na nas gorąco dochodzące z garnka pełnego, gotujących się pierogów. Do nóg łasi się łaciaty, niebojący się Zuzi kot. Dwie pstrokate kury przyglądają się nam ciekawie. A na parapecie kwitną wspaniale pomarańczowe pelargonie i petunie.

   Na powitanie wychodzi do nas pan Nowak. Bardzo wysoki, starszy, na oko - chyba siedemdziesięcioparoletni  mężczyzna. Wita się serdecznie. Ściska ręce. Całuje szarmancko. Śmieje się od ucha do ucha. Gościnny. Stęskniony wieści ze świata. W uchu aparat słuchowy. Mówi do nas głośno i bardzo wyraźnie.

- Ach! Witajcie w moich progach! Ja wiem, kto Wy jesteście, ale Wy pewno jeszcze nie wiecie, kto my!
- Wyście kupili ten dom po Staszku! On tak długo stał opuszczony, że żal było patrzeć...A za Waszym lasem jest mój las. I ja czasem obok Waszego domu po drzewo do mojego lasu jadę. I widzę, jak się w obejściu krzątacie. Oj, sporoście już tam rzeczy zdążyli zrobić. Cieszyłby się Staszek, gdyby wiedział, kto tam po nim zamieszka...!

   Oszołomieni, wzruszeni i lekko skonsternowani słuchamy z Cezarym tego wszystkiego, nie bardzo jeszcze wiedząc, jak się zachować w tych nowych dla siebie okolicznościach. Nigdy przedtem nikt obcy, ot tak sobie, z biegu nie zaprosił nas do siebie. Nikt nieznajomy nie usadził nas tak serdecznie na ławie w kuchni. Nikt nie przyjmował nas tak ciepło, jak byśmy byli znanymi od dawna i wytęsknionymi gośćmi...

A tymczasem pani Stefcia Nowakowa już nakłada pierogi na bielutkie, obwiedzione błękitnym szlaczkiem talerze. A tymczasem bezpośrednia ta istota nalewa nam po kubku pachnącego oszałamiająco kwaśnego mleka. I zaprasza byśmy za stołem, słoneczną ceratą nakrytym, usiedli i jedli z nimi na zdrowie...

   Jemy i pijemy aż się nam uszy trzęsą. Zuzieńka dostała zimnej wody do miski. A na talerzyku czekają na ostygnięcie, odłożone specjalnie dla niej pierogi...Jakiś raj!
Już dawno nic nam tak nie smakowało. Już dawno nie czuliśmy sie nigdzie tak dobrze. Może właśnie po to wróciliśmy do Polski, by poznać właśnie takich,  jak Ci tutaj ludzie?

   Pani Stefcia pokazuje nam swoje gospodarstwo. Oprowadza po oborze, stodole i podwórzu. Rwie dla nas do kosza dojrzałego, omszonego agrestu i pierwszych, pachnących truskawek. Wciska nam do plecaków butelki z sokiem malinowym.
Pan Nowak częstuje winem domowej roboty. Opowiada o dawnych, młodych latach, gdy wybrali się z żoną na saksy za ocean. Pokazuje zdjęcia dzieci i wnuków. Śmieje się do nas i poklepuje po ramionach.

   Spędziliśmy z nimi dobrych parę godzin....Zupełnie nie chciało się nam wychodzić. Opowiadaliśmy tym słuchającym nas z życzliwą uwagą ludziom o perturbacjach, związanych z powrotem do Polski, o skomplikowanych układach rodzinnych. Wszystko dobrze rozumieli. Nic ich nie nudziło. Niczego nie udawali a po prostu byli z nami całymi sobą. Czuliśmy to oboje wyraźnie a Zuzia położyła łeb na stopach Stefci Nowakowej i pewnie była gotowa zostać w tej pozie na zawsze...

   Od tej pory minęło już ponad dwa lata. Spotykamy się często z Nowakami. Dzwonimy do siebie. Robiąc przetwory na zimę, szykujemy je podwójnie, żeby starczyło dla nich i dla nas. Wpadamy do siebie bez zapowiedzi, gadając godzinami i śmiejąc się od serca. To starsi, pamiętający wiele z historii tutejszych okolic ludzie. Są dla nas istną skarbnicą wiedzy. Lubią opowiadać godzinami. Wypytujemy ich o wszystko. Słuchamy pilnie. Drążymy najciekawsze tematy. Lubimy się i cieszymy się najszczerzej tą cudem znalezioną przyjaźnią, tą bliskością, która zdarza się tak rzadko, ale przecież istnieje - jak brylant, jak pierwszy promień słońca na wiosnę...

   Dziś też wpadli ni stąd ni zowąd. Jak zwykle serdeczni. Rumiani. Pachący mrozem i suszonymi jabłkami...Przywieźli łuskanych orzechów ze swego ogrodu, ciasteczek z kminkiem.
Aż do zmroku siedzieliśmy w naszej małej kuchni i opowiadaliśmy swe historie. Koty obsiadły nasze kolana. Zuzia pod stołem z zapałem obgryzała swą kość. A my piliśmy herbatę za herbatą i czas płynął nieśpiesznie, serdecznie i swojsko.

   A na koniec spotkania złożyliśmy sobie najserdeczniejsze życzenia świąteczne, bo nie wiadomo czy dane nam będzie jeszcze się przed świętami zobaczyć. Drogi zawiane, zaśnieżone. Zima tańczy po polach coraz żwawiej.
Kolejna pora roku przed nami. Ileż jeszcze? Czas ludzki płynie osobnym lecz przecież zależnym od pogody torem...I tyle jest bezcennych chwil, które ochraniamy w skarbnicy swej pamięci. I tyle jest nadziei, nowych tematów do rozmów, spraw  gorących, codziennych, omówienia wartych i tyle jest życzliwości na przyszłe nasze spotkania.Czy dane nam będą jeszcze...? Czas pokaże...






34 komentarze:

  1. Przepiękna historia!
    Bezcenne spotkania, bezcenne chwile.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ale najważniejsze, że to jest prawdziwe, dotykalne i trwa...

      Do tej pory dojadam boskie ciasteczka z kminkiem!A tymczasem za oknem snieży i drogi coraz bardziej zawiewa:-)

      Usuń
  2. I mnie urzekła ta historia :)Macie szczęście do ludzi :)
    Miłego wieczoru Ilona

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jesteśmy otwarci na spotkania z ludźmi.Niczego nie udajemy. I chyba też dlatego mamy szczęście spotykania na swojej drodze prawdziwych ludzi, którzy cenią szczerość i prostotę...

      I Tobie miłego wieczoru, Ilonko!:-))

      Usuń
  3. Wspaniała historia, wzruszająca!
    Mam nadzieję że i ja spotkam moich Nowaków po powrocie na ojczyzny łono :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jest na szczęście jeszcze mnóstwo takich Nowaków w Polsce. Są jak skarby Troi - tylko czekają na odkrycie i wydobycie na powierzchnię.Wydobędziesz ich uśmiechem, bezpośredniością i szczerością. Na pewno!

      A więc wracaj i szukaj,bądź daj się odnaleźć miła Kamphoro!:-))

      Usuń
  4. Jestescie ludzmi przyciagajacymi innych dobrych ludzi. Sami otwarci i emanujacy pozytywna energia, udzielacie jej innym, powodujac natychmiastowe porozumienie. To daje sie odczuc nawet tutaj, w wirtualu. Wasz blog jest taki cieply, zapraszajacy, przy czym niezwykle zajmujacy, napisany ze swada, pieknym jezykiem.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kochana Panterko! Napisałaś tu tyle ciepłych słów pod naszym adresem, że po prostu nie bardzo wiem, jak się do nich odnieść...
      Napiszę więc po prostu, że wzruszyliśmy się oboje z Cezarym Twoim komentarzem. I dziękujemy, że tak nas widzisz.
      I cieszymy się, mogąc poznawać także tu, na blogu ciepłych, rozumnych ludzi...:-))

      Usuń
    2. Nie odnoscie sie, po co? Przyjmijcie to jak cos naturalnego. Takiego porozumienia, jak z Nowakami, nie nawiaze sie albo nigdy, albo od razu. Tego nie da sie wyhodowac, nauczyc, kupic. To rodzi sie samo, nagle i nieoczekiwanie albo nie nastapi nigdy.
      Nawet nie wiecie, jak wiele mozna wyczytac na blogach miedzy wierszami. Jak latwo mozna zobaczyc rzeczy, ktore piszacy staraja sie ukryc. I odwrotnie, te odkryte czesto maja odorek falszu. Trzeba sie tylko uwaznie wczytac, kazde slowo to swiadectwo, czesto podswiadome i niechciane.
      W Waszym blogu znalazlam pewna glebie, nie ma w nim plytkosci i powierzchownosci. Jeszcze Was poznaje, jeszcze brak mi calkowitej pewnosci, ale trop zlapalam i podaze nim, az sie przekonam w pelni.

      Usuń
    3. Panterko! My też uważnie czytamy wszystkie komentarze na tym blogu i na innych, które odwiedzamy. Wczytujemy się w słowa, chcąc właściwie zrozumieć intencje piszącego.
      Czasem zdarza się nam pomylić i wziąć za dobrą monetę coś, co było tylko sprytnie zastawioną siecią na naiwne, prostolinijne rybki...I to nas boli, bo zawodzi ufność, zabija dotychczasową prostą radość z wymieniania się myślami.

      Ale na szczęście, przeważnie spotykamy tu ludzi pragnących jakiegoś rzeczywistego porozumienia, wysłuchania, życzliwej uwagi oraz ciekawych tego, co inni mają do powiedzenia.
      Szanujemy takich ludzi i staramy się im dawać w zamian to samo. Bo jest dla nas wartością samą w sobie, że ktoś w ogóle pisze i szuka kontaktu z drugim człowiekiem. Na świecie jest tyle obcości, powierzchowności i obłudy, że tym bardziej cenimy prostotę i szczerość.

      My w ogóle lubimy słowa. Ich znaczenia, etymologię, związki w zdaniach. Ostatnio widzieliśmy ciekawy film o wspólnych dla wszystkich Słowian wyrażeniach.Jest w tym zawarta jakaś magia, tajemnica, kawał naszej historii i wielka wspólnota, o której zapominamy.

      Usuń
  5. Nigdy ze Sznupkiem nie zazdrościliśmy innym ludziom pięniedzy, majątku czy sławy, ale zazdrościmy takich wspaniałych przyjażni, wartych więcej niz pięć sztab złota..:)

    Pięnie to Olga opisałas, az poczułam zapach tych pierogów okraszonych i smak wina własnej roboty..:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I dla nas to bezcenne, tym bardziej, że Ci ludzie są już starzy i bardzo schorowani.Dlatego każde spotkanie z nimi doceniamy, jako dar od losu, jako jeszcze jedno cudowne odwleczenie tej nieuchronności, która nad nimi wisi...

      Pani Nowakowa robi najpyszniejsze na świecie kiszone ogórki! Jest to istna poezja i majstersztyk. Wobec tego jadamy je z Cezarym tylko od święta, by starczyły nam aż do przyszłego roku kiedy, miejmy nadzieję, znowu zostaniemy obdarowani następnymi, boskimi ogórkami kochanej pani Nowakowej!:-))

      Usuń
  6. Wiesz Olu, teraz ludzie wiecznie sie spiesza, nie maja czasu na podtrzymywanie przyjazni, nie maja czasu dla siebie samych. Szczegolnie w duzych miastach jest to widoczne, ten poscig za pieniadzem i ciagla walka szczurow.
    Tak nie powinno byc, a taka przyjazn jak Wasza z Nowakami jest bezcenna.
    Jestescie bardzo milymi i serdecznymi ludzmi wiec nie jestem zdziwiona, ze spotykacie podobne do siebie osoby.
    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nowakowie są ludźmi starej daty. Cenią proste rzeczy, szczere uczucia, spokój...I potrafią tym zarażać innych. Wczoraj opowiadali, jak to dawniej bywało, gdy ludzie mieli więcej czasu dla siebie, bo z racji braku prądu, czy z powodu oszczędności zasiadali wieczorami razem przy wspólnym stole i robiąc coś pożytecznego rozmawiali godzinami...
      Minęły już czasy wspólnego skubania pierza, robienia papierowych ozdób na choinkę, gromadnego łuskania bobu, czy orzechów. Dzisiaj wszystko się po prostu kupuje. Tylko przyjaźń wciąż jest nie do kupienia i tylko pogodnie spędzony wspólnie czas wciąż jest bezcenny...

      Usuń
  7. Jejku!!! Ale bajka! Jak cudnie!

    Podpisuję się pod wszystkim, co napisali przedmówcy. I tak, jak napisała Pantera:
    promieniujecie dobrą energią.
    Zobacz Olgo - wpadłam do Ciebie nie dalej
    jak trzy dni temu, a już czuję,
    jakbym Cię znała od zawsze...

    Jakie to szczęście, że wciąż jeszcze są
    tacy ludzie jak Wy, jak Nowakowie...

    Ja od jakiegoś czasu stawiam więcej
    na czucie niż na słowa, ale Wy jesteście
    mistrzami i w jednym, i w drugim.
    A słowa poparte ciepłymi uczuciami
    to wyborna mieszanka :))


    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mar Canelo! My tak, jak Ty stawiamy na uczucia i na słowa nimi promieniujące. Ty wszystko o czym tu piszemy jest częścią nas, naszej historii i prawdy, która jest wokół nas i w nas, i która broni sie sama.

      Bardzo dziękuję za te wszystkie miłe słowa!:-)

      (Odpowiadam z opóźnieniem, bo nie dosć, że przeziębienie nas teraz oboje dopadło, to jeszcze w domu tyle roboty...)

      Pozdrawiam ciepło i uśmiech serdeczny zasyłam!:-))!

      Usuń
  8. Chciałabym z mężem dożyć sprawnej i spokojnej starości, mieć warkoczyk spięty w koczek z tyłu głowy jak moja mama, siedzielibyśmy pod chatką, w słońcu, pies u stóp, kot na kolanach, gotowałabym pierogi i piekła chleb; człowiek tak niedużo potrzebuje do życia i szczęścia... warkocz mi rośnie, tylko oczy mam zielone; zdrowotności życzę, może jakiejś mikstury na ziołach trzeba zażyć; pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mamy uzbierane z lata kwiaty lipy i rumianek, dziurawiec oraz miętę. Pijemy herbatki ziołowe. Do tego czosnek z miodem. Syrop z cebuli i na zbicie gorączki polopiryna. Będzie dobrze!:-)

      Pięknie napisałaś Marysiu o swojej wizji spokojnej, szczęśliwej starości. Oby i Wam i nam dana ona była właśnie taka - dojrzała jak reneta, sielska, szczęśliwa,spokój i dobro niosąca!
      Pozdrawiamy ciepło! I Apsik!!!:-)

      Usuń
  9. Olu, na przeziebienie najlepsze sa nalewki na "szpirytusie" :)))))
    Zdrowiejcie jak naszybciej, duzo zdrwoka - usciski przesylam:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękujemy Ataner za ciepłe uściski i serdeczne słowa! Walczymy dzielnie! I pozdrawiamy serdecznie, zakatarzony uśmiech przesyłajac!:-))

      Usuń
  10. Ano właśnie, tacy ludzie... Tacy... Jaworowie. :)

    JolkaM

    PS. Dużo mi teraz lepiej i lżej jakoś po tej opowieści o Nowakach. Ukłony dla tych wspaniałych ludzi, jak tylko ich znów zobaczycie.

    J.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jaworowie są troche jak dzieci: wędrują sobie i ciekawie poznają ten świat i ludzi, którzy pojawiają sie na ich drodze. I podchodzą ufnie, z uśmiechem, czekając na podobny odzew z tamtej strony. Nie zawsze się taki trafia. Ale gdy już jest, to Jawory cieszą sie jak dzieci i wracają tam często, by zaznać tej ciepłej atmosfery wzajemnego zrozumienia i pogody ducha...
      Po Nowym Roku na pewno zajrzymy do Nowaków by posiedzieć razem, pogadać tak od serca i ciepłe myśli innych ludzi im przekazać:-))

      Usuń
  11. jakie cudne sa takie spotkania....iść za głosem serca..to troszkę dla mnie dzis znak, odpowiedź na moje pytanie,które nosze w seruchu od paru dni:):

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Iśc za głosem serca, to najlepsze co może sieczłowiekowi przydarzyć. Czasem wprawdzie to serce jest pełne wahań i nie wiadomo, którą drogę wybrac, ale potem krystalizuje sie jakaś wizja a potem podejmuje sie decyzję i ...już! Nowy lot! Odkrywanie samej siebie i oswajanie nowego kawałka rzeczywistości.
      Jesli to, co u mnie przeczytałaś jest Ci jakas pomocą w podjęciu decyzji, to cieszę sie Jolu!:-)

      Usuń
    2. :):):):
      A więc iść trzeba...

      Usuń
  12. Popłakałam się ze wzruszenia jak to czytałam... brzmi jak moje wyśnione marzenie, taka przyroda, tacy ludzie...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak to było Dorisko! Spotkanie tak piekne,ludzie tak dobrzy i szczerzy, ze i my nigdy go nie zapomnimy!
      Pozdrawiam Cię ciepło wrazliwa duszo i witam na tym blogu serdecznie!:-))

      Usuń
  13. Fantastyczna historia,która mogła sięzdarzyć tylko tam na pogórzu serdeczniepozdrawiam Nowaków.

    OdpowiedzUsuń

Serdecznie dziękujemy za Wasze opinie i refleksje!

Etykiety

Aborygeni afirmacja życia apel apel o pomoc asymilacja Australia autoanaliza bajka bal ballada baśń Beksińscy Bieszczady blackout bliskość blog blogi bór Cesarzowa Ki Cezary chleb choroba ciastka czarny bez czas czerwiec człowieczeństwo człowiek czułość Dersu Uzała deszcz dieta dobro dom dorosłość drama drama koreańska drewno droga drzewa trawiaste Dubiecko Dwernik Kamień dwudziestolecie międzywojenne dystopia dzieciństwo dzikie bzy ekologia elektryczność erotyk fajka film flash mob fotografie fotoreportaż glebogryzarka głodówka głód gospodarstwo goście góry Góry Flindersa grass tree grill grudzień grzyby Gwiazdka historia historie wędrujące horror humor humoreska idealizm II wojna światowa informacja inność inspiracja internet jabłka Jacuś Jacuś. gospodarstwo Jacuś. lato jajka Jane Eyre Jawornik Polski jesień jesień życia kalina Kanada kanały kangury kastracja klimat klimatyzm koala kobieta koguty kolędy komputer komunikacja konfitury konflikt koniec świata konkurs konstrukcja kosmos kot koziołek kozy Kraków Kresy kryminał kryzys książka kuchnia kulinaria kury kwiaty las lato legenda lipa lipiec lis listopad literatura los ludzie luty łąka maciejka macierzyństwo magia maj malarstwo maliny mantry marzenie maska metafora mgła miasteczko odnalezionych myśli Michael Jackson Mikołaj miłość Misia mit młodość moda mróz mróż muzyka muzyka filmowa nadzieja nalewki nałóg natura niebezpieczeństwo niezapominajki noc nowoczesność Nowy Rok obyczaje ocean odchudzanie odpowiedzialność odrodzenie ogrody ogród ojczyzna opowiadanie opowiastka opowieść Orzeszkowa osa Osiecka owoce pamięć pandemia Panna Róża park pasja patriotyzm pejzaż pierniki pies pieśni pieśń piosenka piosenki pisanie płot początek podróż poezja pogoda Pogórze Dynowskie polityka Polska pomidory pomysł poprawność polityczna porady postęp pożar praca prawda prezent protest protesty przedwiośnie przedzimie przemijanie Przemyśl przepis przetrwanie przetwory przeznaczenie przygoda przyjaźń przyroda psy psychologia ptaki radość recenzja refleksja relatywizm remont repatriacja reportaż rezerwat Riverland rodzina rok rośliny rower rozmowa rozrywka rozum rymowanka rzeka samotność San sarny sąsiedzi sens życia siano sierpień silna wola siła skróty słońce słowa słowa piosenki słowianie smutek solidarność South Australia spacer spiżarnia spontaniczność spotkanie stado strych susza susza. upał szadź szczerość szczęście śmiech śmierć śnieg świat święta świt tajemnica tekst piosenki teksty piosenek tęsknota tragikomedia trauma truskawki uczucia Ukraina upał urodziny uśmiech warzywnik wędrówka wędrówki węgiel wierność wiersz wierszyk wieś wigilia Wilsons Promontory wino wiosna wiosnaekologia wirus woda wojna wolność Wołyń wrażliwość wrotycz wrzesień wschód słońca wspomnienia wspomnienie współczesność Wszechświat wychowanie wycieczka wypadki wypalanie traw zabawa zabawa blogowa zachód słońca zapasy zaproszenie zbiory zdjęcia zdrowie zielarstwo zielononóżki zielononóżki kuropatwiane zima zioła zmiany zupa Zuzia zwierzęta zwyczaje żart życie życzenia Żydzi żywokost