Tacy ludzie...

    Żyją jeszcze tacy ludzie, którzy są częścią tej ziemi, tej historii, którzy wiedzą, co najważniejsze i nie przychodzą po jakieś profity lecz po prostu po dobre, ciepłe słowo. Są jeszcze tacy ludzie, którzy mówią bez ogródek to, co im na sercu leży i oczekują w zamian tylko tego samego. A dają na dokładkę swoją pogodę ducha, swoją prostotę, gościnność i szczerość....Te zdania będą mottem poniższego postu...

   Mamy niewielu sąsiadów, mamy kilkoro dobrych sąsiadów bliskich z racji bliskiego sąsiedztwa. I utrzymujemy z nimi poprawne kontakty, spotykąc się czasem na jakichś uroczystościach rodzinnych czy w razie innych, ważnych okoliczności. Szanujemy się, cenimy, pomagamy sobie wzajem, spędzamy razem dużo czasu. Ale znamy też takich, których poznaliśmy przypadkiem a mieszkają ciut dalej, bo w sąsiedniej wsi, bądź przysiółku.
   Dzisiaj chciałabym opowiedzieć Wam o Państwie Nowaków, których poznaliśmy kiedyś przypadkiem, ale chyba los tak dobrze nami pokierował, bo do dziś utrzymujemy bardzo bliskie stosunki. Lubimy się, zwierzamy się sobie i mimo różnicy wieku czujemy się razem nadzwyczaj dobrze...

...Było lato. Upał. Niebieskie, jak na pocztówkach niebo. Złociste, dojrzewające w łanach zboże. A my, którejś gorącej niedzieli wyciągnęlismy ze schowków nasze rowery, plecaki załadowaliśmy wodą mineralną i pierwszymi jabłkami - papierówkami. Zuzi założylismy na szyję obrożę i pomknęliśmy przed siebie drogami i bezdrożami Pogórza Dynowskiego.

   Jak cudnie się tak mknie! Nie czuje się gorącego powietrza, tylko ten szum wiatru w uszach, tylko ten błękit nieba i zieleń pól wokół. My, na nowo młodzi. Zuzia szczęśliwa, wolna ,radosna! A tyle dróg dookoła! Tyle możliwości! Śmiejemy się jak dzieci, zjeżdżając z górki. Oj, jak stromo! I pachnie oszałamiająco. Czym? Tymi polami bezkresnymi. Tymi łąkami niekoszonymi. Tym wiejskim kurzem i spiekotą, która każe się raz po raz zatrzymywać i pociągnąć łyk wody z butelki. A Zuzia biegnie gdzieś na horyzoncie. Uszka jej tylko powiewają a w oczach ma euforię, szaleństwo nieograniczonej niczym przestrzeni i czyste szczęście.

Jedziemy dalej. Po wolność. Po spełnienie marzeń. Po cud odrodzenia. Nie ma żadnych granic. Granice wyznacza nam tylko własne zmęczenie, własne możliwości. Teraz czujemy się tak młodo, jakbyśmy mieli rzeczywiście po dwadzieścia lat i zero siwych włosów na głowie. Może to prawda? Może domowe lustro jakieś głupstwa nam wmawia? Przecież mamy tyle sił, tyle radości w sobie...

   Zjeżdżamy bardzo stromo w dól. Po bokach naszej drogi ciągną się jakieś zabudowania, chatki, budynki gospodarcze i ogródki. Inna wieś.

   Rozglądamy się wokół ciekawie - co to za miejsce? Okoliczne psy wybiegają nam na spotkanie. Obszczekują. Krążą podenerwowane obecnością intruzów. Zuzia ziaje jak miech kowalski. Upał i nam daje się we znaki. Zjeżdżamy w dolinę. Pięknie! Wokół modrzewiowe lasy. Paryje i strumienie. Bobrze żeremie. Pachnie tak bosko, jak gdyby świat chciał nam pokazać dzisiaj wszystko to, co ma najlepszego, a co specjalnie na tę okazję trzymał dla nas w zanadrzu.
   I dróżka tajemnicza, którą jedziemy nie wiadomo gdzie. Wciąż w dół. Byleby dalej. Mijamy jakąś opuszczoną, drewnianą chatynkę. Zaglądamy do studni. Woda błyszczy jak kryształ. Ale nie ma wokół nikogo, kto chciałby się tej wody napić. Bezludzie.

   Zjeżdżamy jeszcze niżej. Powietrze robi się chłodniejsze, żwawsze, żywiczne. Pachnie modrzewiami i grzybami...
Pojawiają sie pojedyncze zabudowania. Popatrujemy na siebie zdumieni. To i tu mieszkają ludzie? To i tu jest jakieś życie?
Gdzie jesteśmy? Co to za wieś?
Zatrzymujemy sie przy jakimś płocie. Pociągamy parę łyków wody mineralnej. Zuzia pije jak smok ze swojej podróżnej miseczki. Rozglądamy się wokół...Nagle...

- Dzień dobry! Czy pomóc w czymś może? Czy państwo się zgubili? - dobiega do nas jakiś głos, lecz nie bardzo wiemy skąd. Rozglądamy się.

Po drugiej stronie drewnianego płotku, przy którym się zatrzymaliśmy pojawia się kobiecinka. Cóż mówię -  kobiecinka?! Kobieta postawna, rosła i rozłożysta jak kalina. Patrzy na nas z uśmiechem. Oczy ma wesołe i niebieskie. A w spojrzeniu ciekawość, życzliwość i ciepło...

 - Gdzie my właściwie jesteśmy? - pytam - A w ogóle, to dzień dobry pani! - przypominam sobie o dobrych obyczajach i przedstawiam naszą dwójkę a właściwie trójkę, bo oto i Zuzia łasi się i podskakuje w górę, by polizać i  pocałować w same usta miłą panią.
Kobieta gwiżdże cichutko, uchyla furtkę i nasza psina natychmiast podbiega do niej ufnie. Błękitnooka głaszcze ją i delikatnie przebiera palcami w miękkim, gęstym futrze a do nas uśmiecha się serdecznie i otwiera jeszcze szerzej wrota, wiodące do swego obejścia.

- A cóż tak będziemy stać na drodze - mówi spontanicznie - Proszę zajść do środka ! Pierogów właśnie ruskich nagotowałam. I mleko kwaśne jest. To chodźcie! Zapraszam serdecznie!

Wahamy się tylko chwilę...Na nic konwenanse i wyuczone formułki. Trzeba zdać się na głos serca i iść. Bo serce podpowiada, że oto nowa, jedna z najpiękniejszych w naszym życiu przygód. A jeśli przekroczymy tę furtkę, to tym samym przekroczymy pęta własnej nieufności i cywilizacyjnych, zupełnie zbędnych tu ograniczeń.

   Zupełnie  obcy a nagle bliscy przekraczamy progi tego domu. Wita nas boski zapach skwarków na prawdziwym boczku, które skwierczą właśnie w małym rondlu na piecu. Bije na nas gorąco dochodzące z garnka pełnego, gotujących się pierogów. Do nóg łasi się łaciaty, niebojący się Zuzi kot. Dwie pstrokate kury przyglądają się nam ciekawie. A na parapecie kwitną wspaniale pomarańczowe pelargonie i petunie.

   Na powitanie wychodzi do nas pan Nowak. Bardzo wysoki, starszy, na oko - chyba siedemdziesięcioparoletni  mężczyzna. Wita się serdecznie. Ściska ręce. Całuje szarmancko. Śmieje się od ucha do ucha. Gościnny. Stęskniony wieści ze świata. W uchu aparat słuchowy. Mówi do nas głośno i bardzo wyraźnie.

- Ach! Witajcie w moich progach! Ja wiem, kto Wy jesteście, ale Wy pewno jeszcze nie wiecie, kto my!
- Wyście kupili ten dom po Staszku! On tak długo stał opuszczony, że żal było patrzeć...A za Waszym lasem jest mój las. I ja czasem obok Waszego domu po drzewo do mojego lasu jadę. I widzę, jak się w obejściu krzątacie. Oj, sporoście już tam rzeczy zdążyli zrobić. Cieszyłby się Staszek, gdyby wiedział, kto tam po nim zamieszka...!

   Oszołomieni, wzruszeni i lekko skonsternowani słuchamy z Cezarym tego wszystkiego, nie bardzo jeszcze wiedząc, jak się zachować w tych nowych dla siebie okolicznościach. Nigdy przedtem nikt obcy, ot tak sobie, z biegu nie zaprosił nas do siebie. Nikt nieznajomy nie usadził nas tak serdecznie na ławie w kuchni. Nikt nie przyjmował nas tak ciepło, jak byśmy byli znanymi od dawna i wytęsknionymi gośćmi...

A tymczasem pani Stefcia Nowakowa już nakłada pierogi na bielutkie, obwiedzione błękitnym szlaczkiem talerze. A tymczasem bezpośrednia ta istota nalewa nam po kubku pachnącego oszałamiająco kwaśnego mleka. I zaprasza byśmy za stołem, słoneczną ceratą nakrytym, usiedli i jedli z nimi na zdrowie...

   Jemy i pijemy aż się nam uszy trzęsą. Zuzieńka dostała zimnej wody do miski. A na talerzyku czekają na ostygnięcie, odłożone specjalnie dla niej pierogi...Jakiś raj!
Już dawno nic nam tak nie smakowało. Już dawno nie czuliśmy sie nigdzie tak dobrze. Może właśnie po to wróciliśmy do Polski, by poznać właśnie takich,  jak Ci tutaj ludzie?

   Pani Stefcia pokazuje nam swoje gospodarstwo. Oprowadza po oborze, stodole i podwórzu. Rwie dla nas do kosza dojrzałego, omszonego agrestu i pierwszych, pachnących truskawek. Wciska nam do plecaków butelki z sokiem malinowym.
Pan Nowak częstuje winem domowej roboty. Opowiada o dawnych, młodych latach, gdy wybrali się z żoną na saksy za ocean. Pokazuje zdjęcia dzieci i wnuków. Śmieje się do nas i poklepuje po ramionach.

   Spędziliśmy z nimi dobrych parę godzin....Zupełnie nie chciało się nam wychodzić. Opowiadaliśmy tym słuchającym nas z życzliwą uwagą ludziom o perturbacjach, związanych z powrotem do Polski, o skomplikowanych układach rodzinnych. Wszystko dobrze rozumieli. Nic ich nie nudziło. Niczego nie udawali a po prostu byli z nami całymi sobą. Czuliśmy to oboje wyraźnie a Zuzia położyła łeb na stopach Stefci Nowakowej i pewnie była gotowa zostać w tej pozie na zawsze...

   Od tej pory minęło już ponad dwa lata. Spotykamy się często z Nowakami. Dzwonimy do siebie. Robiąc przetwory na zimę, szykujemy je podwójnie, żeby starczyło dla nich i dla nas. Wpadamy do siebie bez zapowiedzi, gadając godzinami i śmiejąc się od serca. To starsi, pamiętający wiele z historii tutejszych okolic ludzie. Są dla nas istną skarbnicą wiedzy. Lubią opowiadać godzinami. Wypytujemy ich o wszystko. Słuchamy pilnie. Drążymy najciekawsze tematy. Lubimy się i cieszymy się najszczerzej tą cudem znalezioną przyjaźnią, tą bliskością, która zdarza się tak rzadko, ale przecież istnieje - jak brylant, jak pierwszy promień słońca na wiosnę...

   Dziś też wpadli ni stąd ni zowąd. Jak zwykle serdeczni. Rumiani. Pachący mrozem i suszonymi jabłkami...Przywieźli łuskanych orzechów ze swego ogrodu, ciasteczek z kminkiem.
Aż do zmroku siedzieliśmy w naszej małej kuchni i opowiadaliśmy swe historie. Koty obsiadły nasze kolana. Zuzia pod stołem z zapałem obgryzała swą kość. A my piliśmy herbatę za herbatą i czas płynął nieśpiesznie, serdecznie i swojsko.

   A na koniec spotkania złożyliśmy sobie najserdeczniejsze życzenia świąteczne, bo nie wiadomo czy dane nam będzie jeszcze się przed świętami zobaczyć. Drogi zawiane, zaśnieżone. Zima tańczy po polach coraz żwawiej.
Kolejna pora roku przed nami. Ileż jeszcze? Czas ludzki płynie osobnym lecz przecież zależnym od pogody torem...I tyle jest bezcennych chwil, które ochraniamy w skarbnicy swej pamięci. I tyle jest nadziei, nowych tematów do rozmów, spraw  gorących, codziennych, omówienia wartych i tyle jest życzliwości na przyszłe nasze spotkania.Czy dane nam będą jeszcze...? Czas pokaże...