Kilka dni potem...czyli zimowe wędrowanie

    W kilka dni po naszym słonecznym spacerze po okolicznych wzgórzach wybraliśmy się na następną przechadzkę, tym razem już w zupełnie innej aurze.

   Zima zrobiła się prawdziwa! Tu u nas, u góry (mieszkamy ponad 420 m n.p.m.) śnieg, jak już spadnie, to trzyma się długo. I jest biały, czysty, na ogromnych połaciach nie dotknięty stopą ludzką. Niewinny, namalowany delikatnym pociągnięciem pędzla pejzaż. Gdybym miała sama namalować któryś z poniższych widoczków, pewnie użyłabym do tego farb akrylowych, które schną szybko, dobrze się mieszają i stwarzają możliwość powstania wielu odcieni bieli, błękitu i szarości.

   Dawno nie malowałam, a kiedyś bardzo lubiłam to robić (oczywiście po amatorsku). Jednak malowanie, tak jak i pisanie wymaga czasu, skupienia i swoistego, pełnego spokoju  natchnienia. Tymczasem tak dużo jest wciąż roboty w domu i w obejściu, że gdy wieczorem wreszcie przysiądę, wolna nareszcie od pilnych konieczności, to już mi się przeważnie nic nie chce poza czytaniem i słuchaniem muzyki. Ale wiem, że przyjdzie pora i znowu wyjmę z pudełka moje farby i pędzle. Rozłożę sztalugi i odpłynę w świat kolorów i świateł…

   Ostatnio słuchamy z Cezarym starych, polskich piosenek z lat 60, 70 i 80 – tych. Najpierw wprawia nas w ciepły, pełen poezji nastrój Marek Grechuta, potem Ewa Demarczyk, następnie oczarowują nas swym głosem Lucja Prus i Sława Przybylska. A wchodząc w klimaty lat osiemdziesiątych słuchamy Jacka Kaczmarskiego, Czerwonego Tulipana, Universu, Kayah i wspaniałej Budki Suflera. A kończymy te nasze seanse muzyczne wsłuchaniem się w ukraińskie czy rosyjskie piosenki i melodie.

   Pamiętacie może „Małą, błękitną chusteczkę”, „Katiuszę”, „Po dzikich stepach Zabajkału”? A jest tego o wiele, wiele więcej, bo i Żanna Byczewska i Wysocki i Okudżawa. Piękne, dwudziestowieczne pieśni rosyjskie, dumki i romanse pełne przestrzeni, słowiańskiej tęsknoty, rozmarzenia i mocy.

   W wolnych chwilach piszę niekiedy wielowątkową, długą, zimową w nastroju baśń. Lubię takie czarodziejskie, tajemnicze klimaty, pełne mrozu, chrzęszczącego śniegu, nagłych porywów wiatru i tajemniczych, ośnieżonych postaci, pojawiających się nie wiadomo skąd… Jak mogliście się domyślić, przepadam oczywiście za andersenowską "Królową Śniegu". 

    
    Mam w domu zbiorek baśni, ballad i wierszy rosyjskich W.A. Żukowskiego ze starymi, nastrojowymi, zupełnie innymi niż współczesne ilustracjami. Czasem je sobie podczytuję, oglądam, wędrując sobie gdzieś w nieprzebyte, mroźne tajgi i tundry, w krainę prostych, o czystym sercu, bohaterów (obrazki poniżej, to własnie ilustracje z tej książki).

   Lubię zimę – mam takie nieszkodliwe dziwactwo. Zimą urodziłam się ja i moja córka. Zimą świat wygląda magicznie i niewinnie. Łatwiej odnaleźć w sobie skupienie. Łatwiej wsłuchać się w pełną znaczeń ciszę w domu i za oknem.


   Zima kojarzy mi się z dzieciństwem, z prostymi zabawami na  śniegu, ze przemarzniętymi od szaleństw na sankach stopami, które potem mama kazała mi moczyć w zimnej wodzie a potem rozcierała, chuchała i grube, ciepłe skarpety na nie wkładała. Przypomina mi się też jak popełniałam największy grzech lat szczenięcych - objadałam się śniegiem! Wgryzałam się w świeże kulki, oblizywałam śniegowe gwiazdki zastygłe na gałązkach, chrupałam ze smakiem sople. Był to mój ulubiony smakołyk i wieczne pokuszenie, tak silne, że przeważnie nie słuchałam upomnień mamy i wciąż po kryjomu pożerałam go bez umiaru. Nie zdziwicie się pewnie, jak dodam, iż byłam dość chorowitym dzieckiem! Skąd mi sie brały te ciągłe zapalenia gardła i anginy?! No właśnie!

    Nie miałam też wówczas żadnych zastrzeżeń, co do czystości tamtego śniegu. A powinnam, bo te dziecięce lata spędzałam na Śląsku, w poblizu hałd, hut i kopalń.
   Nie dostrzegałam jednak nigdy w otaczajacym mnie krajobrazie brudu, szarzyzny ani brzydoty, tak kojarzącej sie przecież z robotniczym Śląskiem. Natomiast wszędzie było pełno placów zabaw, ogrodów, parków, ogródków działkowych, glinianek latem pełnych żab a zimą świetnych jako ślizgawki, dzikich łąk i lasków, tajemnych kryjówek wśród chaszczy, gdzie można się było bawić bez końca. Z takim wielkim sentymentem wspominam ten czas dzieciństwa i tak wiele żywych, związanych z nim obrazów noszę w duszy, że jak się tak czasami zamyślę i przeniosę do dawnych lat, to aż się potem z przykrościa i zdumieniem budzę w obecnym swym ciele dorosłej osoby.

    Nie za bardzo lubię być dorosła. Wciąż mam chętkę, by wziać sanki i pozjeżdżać z górki, albo porzucać się śnieżkami czy ulepić bałwana...I czasem robię to wszystko, nie przejmując się swym wiekiem ani opinią, którą ktoś może sobie wyrobić na mój temat. Nic to! - Jak mówił pan Wołodyjowski do Baśki ( nawiasem mówiąc zwariowany Hajduczek zawsze był jedną z moich ulubionych postaci literackich!).

   A propos Baśki Wołodyjowskiej, to mam takie swoje tajemne, bardzo osobiste zaklęcie, z nią właśnie związane. W chwilach, gdy jest mi ciężko, gdy wydaje mi się, że nie dam rady czegoś zrobić, że to mnie przerasta przypominam sobie tę scenę, gdy Basieńka uciekała przed Azją. Pamiętacie? Wokół zamarznięte połaci dzikich stepów, przepastne lasy, wilki, ziąb i przerażająca, zimowa samotność. A mała, dzielna Basia musiała brnąć poprzez te niekończące się przestrzenie do swego ukochanego Michałka. A pogoń była wciąż blisko! A Baska coraz słabsza, trawiona gorączką i nieludzkim zmęczeniem. Ale wreszcie posłyszała z dala żurawie studzienne w stanicy Chreptiowskiej. Dała radę! Doszła do domu! Uff!
   A moje zaklęcie na ciężkie chwile brzmi - Jak Baśka dała radę, to i Ty dasz, Oleńko. Dasz radę, bo inaczej Cię Azja złapie! - Tak straszę samą siebie, wczuwając się z jednej strony w położenie tej bohaterki literackiej a z drugiej, dopingując się i już wyobrażając sobie, jak zła byłabym na siebie, gdybym jednak nie dała rady, jakbym zawiodła siebie samą. Ten ewentualny zawód, ten wstyd przed sobą to mój "Azja"! Wiem, że to sumie jest śmieszne, ale  jednak prawdziwe!:-)

    No, ale wracajmy do chwili obecnej, do zimy 2012!  Wyobraźcie sobie, że nawet odśnieżanie sprawia mi przyjemność! Błyskawicznie się wówczas rozgrzewam. Dostaję zdrowych rumieńców na twarzy i napełniam się energią na dobrych, parę godzin. Także i Zuzia kocha zimę. Pierwszy, puszysty śnieg grudniowy powitała wytarzaniem się w nim i szaleńczym biegiem dookoła naszego stawiku. A w lesie gna przed siebie zawsze szczęśliwa i nieokiełznana, pasująca kolorystyką do otaczającego ją krajobrazu. A na ten widok usta same rozciagają się w uśmiechu, pełnym czułości i zachwytu dla tego naszego białego wilczka...

   Pięknej, nie męczącej ani nie utrudniającej zanadto życia zimy życzę Wam i sobie. I niech każdy dzień przynosi coś dobrego, coś, co wywołuje w sercu wzruszenie, uśmiech oraz ciepłe wspomnienie!

Uchu ha, uchu ha! Czy naprawdę taka ta zima zła?!