Podróż noworoczna, Cz.3 "W dzień sylwestrowy"

   Obudziliśmy się wyspani i rzeźcy w pogodny, ciepły, wczesny poranek środowy i zaraz z ciekawością wyjrzeliśmy na zewnątrz. Okna naszego pokoju z jednej strony wychodziły na stację benzynową a z drugiej na zabudowania pubu. Pub jeszcze sobie smacznie spał i spali pewnie jeszcze głęboko wszyscy jego wieczorni goście. Zapewne biesiady i popijawy trwały w nim poprzedniego dnia do późnej nocy, co nie dziwi w miejscu nastawionym na turystów, w miasteczku, w którym jedyną, wieczorną atrakcją jest taki właśnie pub, jego sala gier automatycznych i wielki, plazmowy telewizor, w którym można obserwować jakieś rozgrywki sportowe w krykiecie albo w footbolu australijskim. Australijczycy są wielkimi fanami tych dwóch dyscyplin sportowych i kilka razy w roku na czas finałów czy mistrzostw gremialnie jadą na stadiony sportowe by wspólnie i zażarcie kibicować swoim drużynom. A potem przez wiele dni to omawiać, przeżywać, komentować...Natomiast ci, którzy zostają na miejscu pilnie obserwują zawody sportowe w swoich telewizorach. A w tym czasie ulice australijskich miast i miasteczek są kompletnie wyludnione. I nawet najpiękniejsze plaże świecą pustkami...

   Teraz zaś przed stację benzynową, co chwilę podjeżdżały nowe pojazdy Australijczyków śpieszących się do pracy albo na poranne wędkowanie ( częsty był widok wędek, sterczących z tylnych okien ich pojazdów). Z ciekawością zapatrzyłam się na parkującego pod naszymi oknami starego, zdezelowanego Kingswooda ( to marka nie produkowanych już dzisiaj, ale bardzo wytrzymałych i cieszących się tutaj dobrą opinią samochodów). Właściciel samochodu wszedł na stację i zostawił swój pojazd otwarty a wówczas wybiegły z niego dwa psy i radośnie ulżyły swym potrzebom na pobliskim słupie. Duży, spasiony ponad miarę ni to kundel, ni to owczarek niemiecki i maleńki psiak w typie ratlerka obiegły auto z wesołym poszczekiwaniem i w ten sposób zaznaczyły swoje terytorium. Ten duży i widocznie starszy pies szybko zagonił do samochodu malucha a sam usiadł przed nim dumnie, jak na straży i pilnie wbił wzrok w drzwi, wiodące do wnętrza stacji benzynowej. Po chwili powrócił jego właściciel a pies oparł się przednimi łapami o jego pierś i dokładnie wylizał mu twarz, a właściwie to, co dało się na owej twarzy wylizać. Mężczyzna miał bowiem zarost imponujących wprost rozmiarów. Brodę i wąsy rosochate, gęste i długie po pas, a przy tym zupełnie bielusieńkie. Na jego głowie tkwił oczywiście nieodłączny tutaj kapelusz kowbojski, natomiast na nogach miał gumowe klapki w typie: japonki. 

Bardzo często widywałam już w Australii mężczyzn z wielkim zarostem, ale tak ogromnego jak ten, nie widziałam jeszcze nigdy. Także i te klapki na nogach nie były dla mnie niczym dziwnym, albowiem większość tubylców przez cały rok, niezależnie od temperatury i celu, do którego zmierzają chodzi ubrana bardzo cienko, luźno i niedbale.

Ileż to razy zauważałam w supermarkecie osoby bose lub odziane w kapcie, wyciągnięte podkoszulki, wytatuowane, zakolczykowane i fantazyjnie rozczochrane, albo przyozdobione zapomnianymi chyba wałkami do włosów.  Mało się w tym kraju tak naprawdę dba o konwenanse i pozory. Liczy się wygoda i dobre samopoczucie i chyba tylko świeżo przybyli z Europy emigranci, zwracają jeszcze uwagę na wygląd i styl ubrania. Zresztą i ja zaczęłam się pomału uczyć takiego właśnie luzu, czesząc się teraz najczęściej, jak już wcześniej wspominałam w dwa wygodne warkoczyki albo kucyki i zupełnie nie wstydząc się tak chodzić po ulicy. Czy zdobyłabym się na to samo w Polsce? W moim wieku...?!

Brodaty Australijczyk wytarmosił tymczasem pieszczotliwie oba swoje pieski, dał im po kawałeczku jakiegoś batonika, zagonił psie bractwo do środka, po czym zapuścił silnik samochodu i z fantazją odjechał ku swemu przeznaczeniu. A z okien jego auta widać było dwie, roześmiane psie mordy, których kłaczki i uszy wesoło powiewały na wietrze...

I na nas też był już czas. Szkoda  każdej chwili na siedzenie w pokoju, gdy tyle było przed nami do zobaczenia, do przejechania, do zachwycenia. Dzisiaj mieliśmy dojechać do Sydney. Przed nami były zatem 474 km drogi.

Chcieliśmy jednakże zobaczyć, co ciekawego ma do zaoferowania turystom sama Pambula, więc szybko wypiliśmy kawę, zjedliśmy śniadanie ( ukochane jajka na twardo), zapakowaliśmy się do jeepa i pojechaliśmy na tutejszą plażę.  

   Wszystko zapowiadało, że będzie to upalny, bezchmurny dzień, bo chociaż było jeszcze dość wcześnie, to na plaży lokowało się  już sporo ludzi, którzy na żółciutkim piasku  układali porządnie swoje ręczniki, parasolki, koce i namiociki. Natomiast kilkunastu wędkarzy tkwiło zapewne cierpliwie już od świtu na tutejszych, przybrzeżnych  skałach.   Ale ponieważ niczym szczególnym się ta plaża nie wyróżniała, postanowiliśmy pojechać jeszcze na pobliskie mokradła – wetlands – miejsca chronione i bezcenne ze względu na żyjące tam endemiczne gatunki ptaków oraz roślin. 

                                                       Panboola - pisownia aborygeńska

   Już nie raz bywaliśmy z Cezarym na tego typu terenach, ale zawsze byliśmy ich ciekawi i po prostu lubiliśmy sobie po nich spacerować, by odetchnąć panującą w nich świeżością i wilgocią. Takie wetlands dość często napotyka się w pobliżu rzek, oceanu, albo jezior.  Czasami tętnią gwarem śpiewów ptasich i kumkaniem żab. Czasami pachnie w nich bagienną wilgocią i zgnilizną. Jest w nich wówczas bardzo zielono i niezwykle rzeźko.  A spaceruje się tam wtedy nieomal jak po mazurskich albo kaszubskich lasach. Często jednak te wspaniałe mokradła wysychają, co jest normalne w tym kraju cierpiącym wciąż na niedosyt wody i opadów. W czasie suszy wszystko żółknie, zamiera, cichnie, jak gdyby hibernuje się w oczekiwaniu na zbawczy deszcz. A obserwatorowi przyrody robi się po prostu smutno i przykro na widok tych pustych, wyschniętych stawów, oczek wodnych, koryt rzek i potoków. Bezużyteczne są wówczas postawione tam domki do podglądania ptactwa wodnego, bezużyteczne stają się też mostki nad nieistniejącymi strumyczkami i bagniskami. Przyroda wytrwale czeka na wielką ulewę i na odrodzenie wszelkiego życia...

   Na szczęście pambulskie mokradła nie cierpiały w tym czasie na brak wody. Wkroczyliśmy zatem szeroką dróżką na cudownie zielone, przestrzenne tereny porośnięte, kochającą wilgoć roślinnością. Nad błyszczącym z daleka stawem straż trzymała cudownie rozłożysta wierzba płacząca, a spoza niej dochodziły głosy szczęśliwej, kaczej rodziny, zażywającej właśnie beztrosko porannej kąpieli. Czarny łabędź kroczył dostojnie przy brzegu, pośród świeżo ściętej, pachnącej trawy a potem przysiadł sobie na jakiejś kupce liści i schował szlachetną głowę pod skrzydło. 

                                                                  

    A my z Cezarym z przyjemnością spacerowaliśmy sobie mostkami i ścieżynkami, wczytując się w postawione na zakrętach tablice, informujące nas o tym, jakie rośliny i jakie zwierzęta możemy na owych mokradłach napotkać i co ciekawego można tam robić. Była tam szansa na przykład na zobaczenie stad kangurów, wysłuchanie koncertów żabich, obserwację bagiennych, maleńkich krabów, wyprawienie sobie pikniku w otoczeniu pachnącego czystą, słodką wodą sitowia i trzciny.

   Ale tego dnia nie dla nas były te rozkosze. Przecież trzeba było jechać dalej, do kolejnego, wyznaczonego na mapie celu i tylko od czasu do czasu zatrzymywać się, by podziwiać przydrożne pejzaże i ciekawostki. Nawet żartowaliśmy sami z siebie, że oto uprawiamy typ turystyki amerykańskiej. To znaczy jedziemy bez ustanku poprzez kilkaset kilometrów, by wreszcie zatrzymać się chociażby na siku, zrobić w tempie ekspresowym parę zdjęć na tle samochodu, coś zjeść, coś wypić i ruszać dalej...Może nie było z nami aż tak źle, jak z owymi zwariowanymi na punkcie błyskawicznej eksploracji swego kraju Amerykanami. Tym niemniej wyznaczyliśmy sobie przecież tydzień czasu na przejechanie kilku tysięcy kilometrów i na zobaczenie najciekawszych miejsc po drodze. I chociaż nie raz serce nas bolało, że znów trzeba jechać, że czegoś nie zobaczyło się dokładniej i nie zagrzało nigdzie dłużej miejsca, to jednak inaczej nie można było przecież, bo Australia jest ogromnym krajem i aby zobaczyć w niej wszystko, życia by nie starczyło.

Ale zanim na dobre przyciśniemy gaz do dechy, to jeszcze raz odwiedzić chcemy Merimbulę, by poznać jej oblicze oświetlone tym razem blaskiem przedpołudniowego słonka.

   I już wkrótce wjeżdżamy serpentyną na wzgórze, skąd będzie widoczna zatoka i całe miasteczko. Już od Mallacooty obserwować mogę to niezwykłe połączenie widoku gór z morzem. Ale tam podziwiałam z dala wszystkie odcienie srebrzystej zieleni wzgórz, widocznych spoza jeziora połączonego z oceanem. Tutaj sama stoję na szczycie wzgórza i z zapartym tchem spoglądam w dół. A tam turkus we wszystkich możliwych odcieniach. I jeszcze różowo-fioletowe skały przebijające się spod przejrzystej wody, wyglądające jak potrzaskana, ametystowa posadzka w otoczeniu amarantowych ruin jakiegoś zamczyska.

    
   Chcę zobaczyć więcej, więc jak dziecko biegnę w dół. Ale uwaga, bo oto stoję na bardzo stromym wybrzeżu i muszę zważać, by stopy nie obsunęły mi się w dół. Gdzieś za mną przywołuje mnie Cezary, który bojąc się o mnie a jednocześnie samemu cierpiąc na lęk wysokości, nie może spokojnie znieść tak bezpośredniej bliskości tej przepaści w dole. A ja chociaż staję się bardziej ostrożna, to jednak chęć fotografowania pcha mnie wzdłuż wąskiej, biegnącej między cyprysami ścieżki. W innym miejscu widzę niesamowitej białości piasek plaży wyłaniający się spod fal odpływu. Wszędzie rosną ogromne, wspaniałe eukaliptusy i niesie się oszałamiający zapach oceanu, trawy, kory drzew i jeszcze czegoś bliżej przeze mnie niezidentyfikowanego, co jest w tej zapachowej mieszance czymś tak ważnym, jak pieprz w rosole.

I stoję tam zauroczona z przymkniętymi powiekami i mocno przeżywam cudowność tego miejsca. Czy widziałam już w życiu piękniejsze?  - pytam samą siebie. I już nie dziwię się Cezaremu, że kiedyś zakochał się w tej okolicy i tak dobrze pamiętał ten swój zachwyt do dziś. A tymczasem wczasowicze wszelkiej maści korzystają tam w dole bardzo aktywnie z uroku tej zatoki. Pływają, kąpią się, wiosłują, jeżdżą na skuterach i nartach wodnych, chlapią się przy brzegu i po prostu brodzą sobie beztrosko po tym niebiańskim turkusie. A mewy siedzą spokojnie na gałęziach i kikutach pieńków i beztrosko kontemplują otoczenie...

   Oboje z Cezarym patrzymy na to wszystko z lekką zazdrością. To jedno z tych miejsc, gdzie mielibyśmy ogromną chrapkę by zostać na dłużej, by po prostu poleniuchować. Ale ponieważ zdajemy sobie doskonale z tego sprawę, że jeśli to zrobimy, to nie zdążymy na wieczór do Sydney, godzimy się z naszym losem wagabundów i nie marudzimy dłużej  Zjeżdżamy jeszcze w dół, by dotrzeć w Merimbuli do miejsca zwanego Fishing Wharf. Na trochę dłużej parkujemy samochód i idziemy na  niewielkie molo.

    
   Tam widzimy niezwykły strumień wypływający z ciemnoróżowych skał wprost do morza. Na powierzchni skał woda tworzy tam perliste kaskady. Amarantowe kamienie różnych dziwnych kształtów wyłaniają się z przybrzeżnych wód, ukazując błyszczące między nimi maleńkie zatoczki i sekretne rozpadliny. I tu, jak na każdym molo wędkarze niezmordowanie zarzucają swe wędki i cierpliwie wpatrują się w drgającą na wietrze żyłkę, chcąc wychwycić moment, gdy ryba wreszcie weźmie. A ponieważ na molo tkwiła ogromna tablica informująca o tym, jakie to mianowicie ryby i inne żyjątka można wyłowić w tych okolicach, to z zaciekawieniem się w nią wczytałam i oto, co m.in. tam zobaczyłam. 

   Ze znanych Polakom ryb pokusić się tu można o złowienie tuńczyka, makreli i flądry. A poza tym powszechnie występują w tych wodach krewetki, ostrygi, małże i jadalne kraby. Na tablicy widniały kolorowe rysunki wielu nieznanych mi, a popularnych w Australii ryb np. : bluefish, snapper, marlin, kingfish. Nazwy pięknie brzmiące, prawda? A niektóre z tych ryb wyglądały przy tym na bardzo groźne, bo uzbrojone w kolce, ostre jak brzytwa płetwy i ogony, oraz w zębiska, jakich nie powstydziłby się nawet rekin.

   I znowu przychodzi pora pożegnania z tym widokiem. Kolorowa, ożywiona na chwilę pocztówka Merimbuli oddala się a my jedziemy dalej górską, widokową drogą wiodącą przez parki narodowe.

    Specjalnie wybieramy trudniejszą, ale ciekawszą trasę, bo chcemy jadąc w pobliżu oceanu móc podziwiać okolice i tutejsze parki oraz miasteczka. A właśnie wjeżdżamy w kolejny taki park, noszący znowu z aborygeńska brzmiącą nazwę: Bourunda Park.

Przy tej okazji wypytuję Cezarego o ciągle niezbyt jasny dla mnie sposób i ideę powstawania tychże parków. Mój mąż tłumaczy mi cierpliwie, że to rząd australijski wykupił i nadal wykupuje od prywatnych właścicieli ogromne połacie terenu, robiąc to w trosce o ochronę specyficznej fauny i flory osiedlonej tamże. I właściwie w Australii jest tak, że nie ma terenów niczyich, nie przeznaczonych do użytku gospodarczego lub do ochrony. Prędzej czy później nieużytki, dzikie lasy, busz, wielusethektarowe pastwiska zostają włączane w skład parków narodowych i od tej pory nie wolno tam prowadzić żadnej działalności gospodarczej, budować niczego bez zezwolenia rządu, ani w żaden sposób eksploatować tej ziemi. Czasem zdarza się, że Aborygeni zgłaszają swoje prawo własności do jakiegoś terenu. Wówczas sąd na specjalnym posiedzeniu przeważnie im te ziemie przyznaje. Chwilę potem rząd odkupuje od nich te ziemie i natychmiast ogłasza je parkiem narodowym. W ten sposób Aborygeni zyskują z zadowoleniem środki do życia, a na dodatek satysfakcjonujące ich przekonanie, że ich rodzimym ziemiom na pewno nie stanie się pod ochroną rządu żadna krzywda.

   Do parków narodowych można z reguły swobodnie wchodzić i zwiedzać je, korzystając przy okazji z infrastruktury, w którą są wyposażone: ze schludnych ubikacji, miejsc na piknik, gdzie przeważnie mieszczą się elektryczne, gazowe lub opalane drewnem grille, ze stoliczków, ławeczek i wyraźnie oznaczonych tablicami ścieżek i szlaków. Można tam zazwyczaj swobodnie wjeżdżać samochodem i przemierzać ciekawe traki, kręte nieutwardzone drogi, przejeżdżać brody rzek i strumieni a gdzieniegdzie nawet, na specjalnie rzecz jasna oznaczonych campingach, obozować. Nie wolno tam oczywiście polować na zwierzęta ani niszczyć żadnej roślinności, dzięki czemu dzika przyroda Australii ma się bardzo dobrze i nic nie zapowiada tego, by się to zmieniło.

   A co ze znanymi opinii publicznej okrutnymi polowaniami na kangury? - zapytałam znów Cezarego. Przecież sama widziałam takie widoki na filmach w typie „Krokodyl Dundee”. I dowiedziałam się, że polowania na kangury są dozwolone na terenie prywatnych farm, o ile farmerzy wydadzą zgodę na polowanie tamże. Sami farmerzy mają też prawo do odstrzału wadzących im w jakiś sposób kangurów, ponieważ te zwierzęta na farmach uważane są po prostu za zwykłe szkodniki. Farmer może więc po prostu zabić te kangury, które wyjadałyby jego krowom i owcom za dużo, tak cennej tutaj trawy, albo gdy te torbacze są zanadto agresywne. 

No tak, przypomniało mi się, że nie raz widywałam już w tutejszych sklepach spożywczych mięso czy kiełbasę z kangura. Sama nie miałam i nie sądzę bym kiedykolwiek miała ochotę na wypróbowanie tego specjału. Tyle się napatrzyłam na pasące się beztrosko i leniwie ogromne stada tych z reguły łagodnych zwierząt. Tyle razy podziwiałam je z daleka i z bliska robiąc mnóstwo zdjęć kangurzym matkom, oseskom i wielkim samcom. Obserwowałam ich zwyczaje godowe, zabawy i bijatyki, wzruszałam się ogromną czułością i troską macierzyńską, z jaką kangurzyce pochylały się nad główkami, wyglądających z ich przepastnych toreb kangurków.

Zresztą podobnie rozczulałam się nad króliczkami, masowo rozmnażającymi się w tym sprzyjającym im klimacie. Niekiedy drobne, spiczastouche figurynki owych małych ssaków tkwiły nieruchomo przy drodze i wygrzewały grzbiety w promieniach zachodzącego słońca. A potem nagle wystrzelały jak z procy i umykały w gęstwę krzaków tak szybko, że widać tylko było ich bielejące z oddala kuperki.

A tymczasem właśnie dojeżdżaliśmy do Tathry – nadmorskiego, wypoczynkowego miasteczka. Jednego z wielu, przez jakie tego dnia będziemy przejeżdżać. W większości z nich nawet się nie zatrzymywaliśmy, bo czas nas gonił. Od czasu do czasu jednak jakiś  punkt na mapie, wyróżniający się na przykład niezwykłą rzeźbą terenu, ładną nazwą, skojarzeniem czy wspomnieniem sprawiał, że grzechem byłoby nie przystanąć tam chociaż na chwilę by odetchnąć atmosferą i kolorytem danego miejsca.

   A właśnie Tathra była takim miejscem, po pierwsze dlatego, że Cezary już kiedyś tu był a nawet nocował, a po drugie podobała mi się tatrzańska nazwa miasteczka i chciałam zobaczyć, czy jest tu cokolwiek, co by się z polskimi górami mogło skojarzyć. Ach, ta moja wieczna skłonność do szukania ukrytych znaczeń, szyfrów i przesłań! Większość nazw w Australii ma pochodzenie aborygeńskie i jako takie pewnie coś ważnego w ich języku oznacza. Nam jednak, nie znającym ich języka przybyszom ze środkowej Europy, pozostaje tylko domysł i snucie swoich własnych, najczęściej bzdurnych wyobrażeń. Może kiedyś jakiś urzędnik, mający talent do słowotwórstwa administracyjnie ponadawał nazwy miejscowościom i ulicom? I nie było w tym ani nic tajemniczego ani romantycznego? Jednakże ja, wolę myśleć, że dawno, dawno temu dotarł tu jakiś polski góral i z tęsknoty, albo z miłości do swoich rodzinnych stron nazwał to miejsce Tathrą.

Podjechaliśmy na najwyższy chyba punkt widokowy w tym mieście i podziwialiśmy z daleka plaże, kamieniste wybrzeża, żółte piaski i schowane pomiędzy skałami zatoczki.

A potem zaparkowaliśmy samochód przy zielonym, równiutko przystrzyżonym trawniku sąsiedniego wzgórza i idąc wspaniale zadbaną aleją wśród krzewów i kwietników przeczytaliśmy tablicę informującą nas o tym, że znajdujemy się oto na cmentarzu, na którym pochowani są m.in. żołnierze, weterani drugiej wojnie światowej. Nie było tam jednak żadnych grobów ani pomników lecz tylko maleńkie płyty nagrobne, umieszczone bezpośrednio na usłanym kawałkami kory podłożu. Ten skromny lecz pełen szacunku sposób potraktowania zmarłych zdziwił mnie trochę, ale nie zgorszył. Pomyślałam sobie, że przecież najważniejsza jest pamięć o tych, co odeszli a ta pamięć nie zależy od okazałości grobów lecz od tego, kim był zmarły i czy kogoś kochającego, pamiętającego po sobie zostawił. Obok większości płytek nagrobnych leżały piękne, świeże kwiaty. To mówiło samo za siebie. 

A w pobliżu cmentarza olśnił nas kolejny wspaniały widok na ocean, długie molo w dole, na odległe plaże i na kolorowe, śliczne stateczki płynące po wodzie jak zabaweczki małych chłopców...

   Jedziemy dalej widokową, zawiłą trasą położoną cały czas w bezpośredniej bliskości oceanu. Jedziemy tędy, bo to znacznie ciekawsza dla nas droga, niż przebiegająca kilkanaście kilometrów stąd autostrada Princess HWY – szybka, wygodna, ale i straszliwie nudna.

Zanim dojedziemy do następnego miasteczka – Bermagui -  zatrzymujemy się wielokrotnie oszołomieni pięknem, kolorytem i dzikością okolicy. Przystajemy w pobliżu rozlewających się szeroko rzek i jezior. Jest gorąco i bardzo słonecznie, a więc odziani w kapelusze z szerokim rondem wybiegamy wraz z naszymi nieodłącznymi aparatami fotograficznymi na spotkanie kolejnej uczty dla oczu. 

Najbardziej urzeka nas swą barwą jezioro Cuttage Lake oraz jego rozlewające się aż do plaży morskiej płytkie, zielonkawo żółte, cieplutkie wody. Taplamy się w nich z rozkoszą. Obserwujemy ławice drobnych, srebrzystych rybek, przepływających migotliwie między naszymi stopami. Brodzimy na przestrzeni wielu metrów a woda sięga nam zaledwie do połowy łydki. Jakiś pies szczęśliwy, że nareszcie może swobodnie pobiegać bez smyczy ogromnymi susami przemknął obok nas, wzniecając przy tym perliste kaskady wody. Po tym niespodzianym prysznicu śmiejemy się zadowoleni i machamy życzliwie dłońmi do przepraszającego nas za wybryk psa jego właściciela.

 Ze strefy słońca wkraczamy na chwilę w strefę cienia, mieszczącą się pod długim, wąskim, białym mostem. Mostem, po którym za chwilę przyjdzie nam jechać, bo właśnie tamtędy wiodła nasza dalsza droga. Ale póki co poruszamy się boso, nieśpiesznie w tym cienistym raju pod sufitem z pachnącego starym drewnem mostu. Dalej rozlewisko gwałtownie się zwężało i skręcało w delikatny, seledynowy strumyk biegnący ledwie widocznym korytem wśród białych, nadmorskich piasków w stronę bezkresu oceanu.

Niechętnie znów wsiadamy do niezmordowanego, nagrzanego jeepa. Chciałoby się tak brodzić w nieskończoność. Chciałoby się zwiedzać bez żadnego pośpiechu wszystkie te tajemnicze ścieżki i zatoczki. I znowu żal, że to nie tym razem...

   Zatrzymujemy się jednak niedługo potem, bo widzimy, ze tuż przy drodze ciągną się malownicze mokradła i zarośla. Jakże tu ich nie sfotografować, jak nie przyjrzeć się z bliska tym tak szczodrze ofiarowywanym nam przez naturę cudownościom. Lśniące granatem, błękitem i zielenią wody bagnisk, okalają gęste trawy i trzciny. Między nimi rosną podobne do kaczeńców kwiatuszki, uwijają się rzesze ważek i motyli. Pokryte jasnozielonym, mięciutkim mchem wysepki lądu na tych mini stawikach są miejscem lęgu kaczek i łabędzi.

   
   Czujemy się trochę jak odkrywcy nieznanych lądów, bo te najbardziej się nam podobające miejsca, nie są w żaden sposób szczególnie wyróżnione na mapie, zaznaczone chociażby gwiazdką dla turystów. Daleko stąd do zabudowań miejskich, do tych wszystkich pizzerii, McDonaldsów i smażalni ryb. Daleko do zgiełkliwych i męczących tłumów ludzkich. Od czasu do czasu dociera tu pewnie jakiś rybak albo złakniony odludzia turysta. A poza tym jest spokojnie i nieomal zupełnie cicho, a tę ciszę zakłócają jedynie przejeżdżające tędy od czasu do czasu samochody. Jesteśmy z Cezarym jak gdyby w naszym prywatnym Edenie i tak wyróżnieni przez sprzyjający los i dobrą pogodę z wielką przyjemnością samotnie kontemplujemy to dzikie piękno.

  Ściągamy nasze wygodne, skórzane klapki, w których zwykliśmy zawsze podróżować i znowu boso idziemy po gorącym piasku graniczącej z tymi mokradłami, bezludnej plaży.  Spoglądamy z zachwytem na łagodne grzbiety wydm. Nie ma na nich najmniejszego śladu bytności ludzkiej. Tylko wszędobylskie mewy krążą dookoła i przysiadają na tej niepokalanej, złocistej wyżynie. We mnie znowu wstępuje duch małej dziewczynki i biegnę z radością po tej ogromnej, żółtej, piaskowej przestrzeni w stronę oceanu. Spoglądam na wyłaniające się z morza skały, tworzące w oddali niedostępne wysepki. Wyobrażam sobie, że to pewnie idealne siedliska dla ptaków i fok, ale jestem za daleko, by cokolwiek stąd zobaczyć. 

   A oto przed nami już Bermagui. Jesteśmy z Cezarym trochę głodni, więc tym razem mniej zwracając uwagę na uroki tegoż miasteczka a bardziej na potrzeby swych żołądków, szukamy dla siebie elektrycznego albo gazowego grilla. Chcemy kupić  w sklepie spożywczym surowe steki albo kiełbaski i samodzielnie je sobie upiec gdzieś nad morzem, w cieniu...Och, to marzenie ściętej głowy. Cienia nad morzem nie znajdujemy nigdzie, takoż i grilla. Brak cienia nas nie dziwi – w końcu to Australia w środku lata. Ale nie możemy się nadziwić brakowi jakiegokolwiek barbaque.  Melbourne i w ogóle stan Wiktoria zdążył nas już przyzwyczaić do tego, że grille to powszechne, bezpłatne i ogólnie dostępne dla Australijczyków wynalazki.  Typowy Australijczyk chyba nie wyobraża sobie weekendowej wyprawy za miasto bez tradycyjnego grillowania i wielogodzinnego biesiadowania przy nim.  Czasem nawet wydaje mi się, że jedzenie jest ulubioną i najważniejszą rozrywką Ozzich (tak nazywają sami siebie Australijczycy)... 
Jednak w tym przepięknie położonym tuż nad oceanem Bermagui, małym miasteczku stanu New South Wales nie znajdujemy tego dnia niczego, na czym dałoby się upiec nasze wymarzone steki czy w ogóle cokolwiek. Może szukamy zbyt chaotycznie a może jesteśmy zbyt zmęczeni? Tak czy siak, po zrobieniu na głodniaka serii panoramicznych zdjęć w tych okolicach ruszamy dalej i obiecujemy sobie solennie, że w następnym miasteczku już koniecznie coś sobie przekąsimy. A więc w drogę!

Zaczyna się już robić późne popołudnie i na niebie zbierają się podejrzanie wyglądające chmury. Czyżbyśmy mieli tego wieczora i nocy moknąć w Sydney? Chyba i ciśnienie atmosferyczne gwałtownie  zaczęło się obniżać, bo ziewamy z mężem na potęgę i przecieramy zmęczone oczy. Mijamy Tilbę, Naroomę i Bodallę i w ten sposób dojeżdżamy do miasta Moruya, gdzie postanawiamy zrobić sobie dłuższy postój i trochę odetchnąć.

   W barze przy głównej ulicy zamawiamy sobie po wielkim  hamburgerze z wszelkimi możliwymi dodatkami. Do tego frytki i zimny napój gazowany. W oczekiwaniu na pożywienie siedzimy sobie wygodnie, w cienistym zakątku na zewnątrz baru i dyskretnie obserwujemy innych ludzi. Jako, że coraz mocniej burczy nam w brzuchach, to ze szczególnym zainteresowaniem przyglądamy się temu, co i jak jedzą. A młodzi ludzie przy sąsiednim stoliku pożerają właśnie ogromne porcje kurczaka z frytkami oraz nieśmiertelne fish and chips. Nie używają przy tym żadnych sztućców (co jest tu częste, albowiem obsługa, nie poproszona żadnych sztućców nie kwapi się dawać). Młodzi Ozzi jedzą, oblizują z apetytem palce i hałaśliwie żartują. Wszyscy mają bose stopy i wilgotne ubrania, z czego wnoszę, że właśnie wracają z plaży lub znad rzeki. Wiele osób, a zwłaszcza dzieci chodzi tu latem po ulicach i sklepach zupełnie boso. To chyba nie dziwi nikogo w kraju, gdzie średnie temperatury latem oscylują w granicach trzydziestu paru stopni, a dostępność do plaż jest ogromna (długość wybrzeża Australii wynosi ok. 34 tysiące kilometrów) . Sama Moruya także posiada szeroki dostęp do oceanu. Ma też tutaj ujście rozgałęziająca się pięknie rzeka także zwana Moruyą. To raj dla rybaków, wędkarzy, małych stateczków, łódek i kajaków.

Wreszcie i my się doczekujemy jedzonka. I nam dane jest napełnić puste studnie naszych żołądków. Wsuwamy te wielgachne hamburgery bez żadnego problemu. Nie przejmujemy się estetyką ani jakimikolwiek normami. Bezwstydnie się po prostu obżeramy i wzorem młodych Australijczyków oblizujemy wytłuszczone palce. Dopychamy się jeszcze frytkami i wreszcie syci i zadowoleni odpoczywamy sobie spokojnie. Cezary pali swoje ulubione cygaro, ja wącham z lubością jego dym, no i robi się nam tak błogo, że aż sennie...

Trzeba by zatem wypić jakąś kawę na orzeźwienie, ale w tym momencie jesteśmy zbyt pełni by coś więcej móc jeszcze w siebie wepchnąć. I chociaż po drugiej stronie ulicy kusi nas ogromny szyld z napisem „cafe”, to ledwo żywi z przejedzenia pakujemy się do jeepa i ruszamy dalej.

   Po kilkudziesięciu minutach zatrzymujemy się w Ulladulli, miasteczku oddalonym od Melbourne o 820 km, za to dość bliskim Sydney (około trzy godziny jazdy stąd).

W Ulladulli chcemy się napić naszej upragnionej kawy, ale okazuje się to sprawą niełatwą, gdyż w większości kawiarń i restauracji w tymże miasteczku trwają już przygotowania do dzisiejszego Sylwestra. Stoliki nakrywa się świeżymi obrusami i przystraja odświętną zastawą. Obsługa sprząta i poprawia wnętrza lokali gastronomicznych, by zachęcały sylwestrowych gości do długiej i hucznej zabawy. To wszystko jednakże sprawia, że wszędzie traktuje się nas jak intruzów i odmawia się nam filiżanki mocnej kawy. Zniecierpliwieni tym i mocno już znużeni wyruszamy zatem dalej, aż wreszcie w mieście zwanym Nowra zajeżdżamy do niezawodnego McDonaldsa i tam raczymy się naszym upragnionym, boskim napitkiem. Tak wzmocnieni jedziemy autostradą Princess HWY już właściwie bez ustanku aż do Sydney. A zachód słońca i dogasające już kolory dnia oświetlają nam mijane w przelocie miasta i miasteczka...