Baśń Zimowego Lasu - Cz.6 "Wigilia"

    ...Kasi wydawało się, że pamięta jak należy iść, by trafić do siedziby czarodzieja, ale chociaż przedzierały się wytrwale przez zaspy i przesieki, to w żaden sposób do celu swej wędrówki się nie zbliżały. Krążyły tak już pewnie ze dwie godziny aż wreszcie mama popatrzyła z niepokojem na zniżające się coraz bardziej ku linii zachodu słońce.
- Kasieńko! Nie damy rady dzisiaj znaleźć tej chaty. Trudno! Musimy wracać do domu, bo nas tu jeszcze noc zastanie – zdecydowała wreszcie i szybko ruszyły w drogę powrotną.
Do wyjścia z lasu dotarły tuż przed zachodem. Było jeszcze na tyle jasno, że dostrzegły jak na samotnym, jaśminowym krzewie świecą się delikatnie zakrzepłe w lód kropelki…
- Mamusiu! Niech Mamusia poczeka chwilkę. Ja jeszcze tylko złożę życzenia świąteczne temu jaśminowi. Nie wiem dlaczego, ale po prostu czuję, że powinnam to zrobić! – rzekła zasapana nieco Katarzynka i podeszła do pięknego, okrytego bielą krzewu. Pogłaskała jego gałązki tak samo, jak niegdyś zrobił to starzec. Pocałowała zakrzepłą na końcu jedynego, nie opadłego listka lodową łezkę i szepnęła:
- Kochany jaśminie, zaczarowany krzewie! Życzę Ci byś był szczęśliwy i zawsze tak piękny, jak teraz. I byś już nie był tak samotny! Może wiosną wyrośnie tu obok Ciebie jakiś drugi krzew? – dziewczynka wtuliła twarzyczkę w drżące gałązki krzewu  aż naraz usłyszała płynącą gdzieś od niego cichą, smutną piosenkę:

   Pory roku mi mijają na wspomnieniach i tęsknocie

Ptaki czasem przysiadają tutaj, które są w przelocie

Potem fruną gdzieś daleko, do swych ciepłych krain

Tylko ja zostaję tutaj z mymi marzeniami

Opadają białe płatki na zieloną ziemię

Lata biegną za latami a chmury po niebie

Gdzieś mój dom serdeczny został i moje kochanie

A ja tutaj wrastam, wrastam w me samotne trwanie…

Kasia wsłuchała się głęboko w tę tęskną pieśń i nagle wielkie łkanie wstrząsnęło jej ciałem. Stała taka bezradna i głęboko przejęta, a łzy kapały jej rzęsiście na nos, usta, brodę, szalik i wreszcie na drżący tuż obok krzak jaśminu…
   A wówczas stała się rzecz niezwykła!  Tam, gdzie jeszcze przed chwilą wyrastał samotny krzew teraz stała piękna, wysoka pani o białych, jak śnieg włosach i przeźroczystych jak górski potok, bławatkowych oczach.
- Kochane moje! – zwróciła się do dziewczynki i jej mamy, które na widok tego cudownego przeistoczenia chwyciły się za ręce i stały teraz na skraju łąki przelęknione i niepewne, jak się mają zachować.
- Nie bójcie się! Ja jestem Jaśminka – żona Modrzewiowego Czarodzieja! Wszak czułyście to zawsze, przechodząc tędy. Ja tak bardzo pragnęłam, by ktoś mnie wreszcie odczarował i bym mogła chociaż na ten jeden wieczór w roku wrócić do mojego domu w Lesie. I spełniło się! Dzięki Wam! Dzięki Kasi, która ma czułe i mądre serduszko!
   Jaśminka chwyciła w dłonie rąbki swej długiej, zielonej sukni i zakręciła się dookoła w pełnym euforii, szalonym tańcu. Jej długie, podobne trochę do lamety z choinki włosy wirowały wspaniale w ostatnich promieniach słońca…
- Chodźcie! Chodźcie ze mną do mojego domu! Och, jakże się mój ukochany mąż z Waszych odwiedzin ucieszy! – mówiła ta cudna pani, wyciągając do nich radośnie dłonie.
- Bardzo byśmy chciały pójść, ale nie możemy! Za chwilę zrobi się ciemno i potem nie znalazłybyśmy drogi do domu – odrzekła mama i zamierzała się serdecznie lecz stanowczo pożegnać z odczarowaną Jaśminką lecz tamta zaśmiała się beztrosko i zawołała
- Ależ ze mną ani z mym Ukochanym nigdy nie zgubicie drogi! Jeśli teraz chwycicie mnie za ręce, to już za chwilę będziemy w mej modrzewiowej chacie. Spędzimy tam razem jakiś czas a późnym wieczorem odprowadzę Was bezpiecznie do Waszego domku. Nie bójcie się, proszę! Jestem Wam tak bardzo wdzięczna za to, że pomogłyście mi odzyskać ludzką postać. Zaufajcie mi i po prostu podajcie mi dłonie! 
Jaśminka namawiała je i prosiła tak serdecznie, tak gorąco, że wreszcie ciekawe tego, co się teraz zdarzy chwyciły ją za ręce.
   Wtedy zerwał się wielki wiatr. Jakiś niezwykły wir powietrzny oderwał ich stopy od podłoża i jak leciutkie płatki jaśminu, poleciały razem z tym wichrem w dal. Był to lot podobny do sennego fruwania, kiedy to człowiek bez problemu odbija się od ziemi i niczym balon unosi się w powietrzu, będąc samą myślą, czystym, uskrzydlonym marzeniem. I nie było w tym żadnego lęku ani chłodu a tylko przyjemność przemierzania podniebnych przestrzeni i obserwowania tego, co widać było na dole.
A już wkrótce na dole, w samym sercu Lasu pojawiła się modrzewiowa chatka. Zniżyły lot i delikatnie jak płatki śniegu opadły prawie na sam jej próg. A Jaśminka natychmiast, nie tracąc czasu nacisnęła klamkę. Weszły do środka.

* *  *

   Staruszek drzemał w swym fotelu. Twarz miał bladą, zmęczoną i pooraną głębokimi zmarszczkami. Siedział tak skurczony jakby i zziębnięty a tuż za nim stała oświetlona maleńkimi świeczkami wielka, pachnąca choinka. W izbie panowała przygnębiająca cisza, chłód i dziwny smutek…Przejęta do głębi tym widokiem żona zbliżyła się do Modrzewiowego Czarodzieja  i ucałowała delikatnie jego czoło, powieki i policzki.
Starzec drgnął. Na jego twarzy odmalowało się niedowierzanie i zdumienie pomieszane z nieśmiałym wzruszeniem. Nie otwierał jeszcze oczu, nie chcąc płoszyć tego wspaniałego snu…
Ale to nie był sen! Jaśminka pocałowała go czule w same usta a wówczas na jego twarzy zaczęły zachodzić zdumiewające zmiany. Wszystkie bruzdy i zmarszczki zniknęły. Lica Opiekuna Lasu nabrały zdrowych rumieńców a on sam odmłodniał jakby o wiele, wiele lat.
I wreszcie otworzył oczy, wstał z fotela i pochwycił w ramiona swoją ukochaną Jaśminkę śmiejąc się i płacząc teraz na przemian. A jak się już tak wyściskali, utulili i odsapnęli, to podeszli oboje do stojących w kącie izby Kasi i jej mamy. Ucałowali je serdecznie, przytulili gorąco i zaprosili, by spędziły z nimi ten cudowny, wigilijny wieczór.
   Czarodziej zaprosił je zaraz do stołu, na który Katarzynka wyjęła z koszyka przyniesione z domu smakołyki a papierowe ozdoby zawiesiła na choince czarodzieja. Jaśminka zakręciła się koło pieca, pobiegła do spiżarki i już za chwilę stół aż uginał się od przeróżnych potraw. Widocznie czarami można przygotować wszystko w okamgnieniu a sprawne dłonie czarodziejki potrafią prawie z niczego zrobić coś! Modrzewiowy Czarodziej raz po raz śmiał się radośnie i z miłością patrzył, jak jego żona krząta się jak niegdyś i wciąż coś nowego im donosi. W wielkiej misie parował gorący bigos z grzybami. W dzbanku pojawił się kompot z suszonych jagód i poziomek. Na drewnianych talerzach pyszniły się pieczone jabłka i gruszki. A na samym środku stołu królowały pierożki, pierniczki i ciasta przyniesione z zielonej chatki na skraju łąki.
   Kasia raz po raz musiała opowiadać Opiekunowi Lasu o tym, jak swymi łzami odczarowała Jaśminkę i o tym jak leciały tu wszystkie razem, by zdążyć na wspólną wigilię. Jaśminowa Pani pieściła Aresa i pytała o swoje psy, za którymi się bardzo stęskniła. Kiedy odchodziła stąd były zaledwie szczeniakami a teraz to dorosłe, stare psiska. Czy ją w ogóle poznają?
Po chwili do drzwi chaty dało się słyszeć ich silne skrobanie i skamlenie. Ares zaszczekał głośno i zakręcił ogonem, szalonego młynka. Też był już dość starym psem, ale czasami zachowywał się jak mały psiak.
    Kasia otworzyła na oścież drzwi i do środka wbiegły trzy, pełne radości kundelki. Obstąpiły swoją dawno niewidzianą panią, lizały jej twarz i dłonie aż wreszcie wszystkie wdrapały się jej na kolana i ledwo się na nich mieszcząc sapały ze szczęścia i wpatrywały z uwielbieniem w jej twarz.
I wszyscy byli szczęśliwi i uśmiechnięci, tylko mama Kasi znienacka dziwnie posmutniała i zapatrzyła się w ciemniejące za oknem niebo…
Modrzewiowy Czarodziej dostrzegł od razu jej smutek i wyciągnął do niej rękę, prosząc by razem z nim stanęła przy choince.
- Dzisiaj jest dzień cudów – powiedział wzruszony – Dzisiaj, dzięki Wam spełniło się moje największe marzenie. Już nie jestem i nigdy więcej nie będę sam. A właśnie dzisiaj zwątpiłem, bym jeszcze kiedykolwiek miał zaznać w tym życiu prawdziwego szczęścia u boku najbliższej osoby!
- Droga Anno! – zwrócił się do mamy Kasi, która tak właśnie miała na imię – Wiele lat temu, kiedy byłem pogrążony w świeżej, bolesnej żałobie po stracie mej żony, zdarzył się w Lesie straszny wypadek. Pewien młody, dobry człowiek, który pracował w Borze jako drwal zginął, przygnieciony bukiem, którego właśnie ścinał…
   Anna drgnęła a jej serce zaczęło teraz bić jak szalone. Czarodziej znał jej najskrytsze myśli i bolesne wspomnienia. Mówił teraz o tym, co jej najbardziej dolegało. Wpatrzyła się w jego usta i słuchała z zapartym tchem tej opowieści sprzed lat.
Kasia podeszła do matki i wtuliła się w nią mocno a Jaśminka stanęła przy swym mężu i oparła czule głowę na jego ramieniu…
- Nie mogłem mu wtedy pomóc. Za bardzo skupiony byłem na rozpamiętywaniu własnej straty. Pamiętam, że w tamtym czasie działo się w mym Borze dużo niedobrych rzeczy. Upolowano wiele młodych zwierząt. Wycięto mnóstwo, będących pod ochroną drzew i krzewów. Splądrowano torfowiska. A ja, postarzałem się wówczas gwałtownie, straciłem siłę i ochotę do wszelkiego działania, a pozbawiony mej opieki Las pogrążył się w chaosie i smutku…Gdy się wreszcie ocknąłem z mego ponurego odrętwienia wielu rzeczy już się nie dało naprawić…
- Ale dzisiaj jest wieczór cudów! Dzisiaj nikt już nie będzie płakał ze smutku i samotności. Tego cudownego wieczoru mogą się polać tylko łzy radości! – mówił dalej czarodziej i uśmiechał się do wszystkich zgromadzonych w izbie
- Teraz odwrócimy bieg czasu! Teraz odstanie się to, co się przed wielu laty stało i wszystkich nas pogrążyło na długo w żałobie i bólu.
- Kochani! Życzę Wam wszystkim naprawdę wesołych, radosnych świąt i mam nadzieję, że odtąd już wszystkie takie będą! – Modrzewiowy Czarodziej westchnął głęboko, popatrzył na nie z miłością, uścisnął ich dłonie, jak gdyby żegnając się z nimi, a potem głośno i przejmująco zagwizdał.
   Zawirowało wokół nich powietrze. Zatańczyły dookoła białe płatki śniegu i jaśminu. Ciemność i jasność wschodów i zachodów słońca rozpoczęły szaloną gonitwę. Pory roku przenikały się wzajemnie a za oknem śpiewały razem słowiki, sikorki, skowronki i świerszcze. A pośród tego wszystkiego dało się słyszeć pełen mocy śpiew Czarodzieja, któremu wtórowała dźwięczną, czystą melodią graną na lodowych dzwoneczkach jego prześliczna żona, Jaśminka.

Niech się wieczór cudów stanie

I niech wróci dawna pora

Zło się wszelkie niech odstanie

I niech wrócą czasy dobra

By się nikt nie smucił dzisiaj

I by uśmiech w sercach gościł

Niech zatańczy w naszych sercach

Światło piękna i miłości

Niech się spełnią nam życzenia

I powrócą młode chwile

Niech nam Gwiazdka opromienia

Nasze myśli, uczuć tyle

Czasie, Czasie – bieg swój zawróć

Spraw, by się zmieniły dzieje

I za dobroć dobrem nagródź

Niech się życie do nas śmieje…

Epilog

   Było lato. W maleńkiej chatce na skraju łąki młoda Anna tuliła w ramionach maleńką, kilkumiesięczną córeczkę Kasię. Jej mąż – drwal Jan, stojąc obok patrzył z pełnym miłości i oddania uśmiechem na swoją żonę i dziecko.
- Kocham Was bardzo! – powiedział i ucałował żonę i córeczkę. Dziecko zakwiliło przez sen, więc wziął je ostrożnie na ręce i pohuśtał delikatnie aż  na jego twarzyczce znowu zagościł słodki, beztroski uśmiech.
- Miałem iść dzisiaj do Lasu, żeby wreszcie zmierzyć się z wyrębem tego starego buka, co to jeszcze zeszłej jesieni został trafiony przez piorun i czeka tam na usunięcie, ale jakoś nie mam dzisiaj ochoty ruszać się od Was – powiedział mężczyzna i spojrzał w twarz urodziwej żony. Ta uśmiechnęła się do niego i wstała klasnąwszy radośnie w ręce.
- To cudownie, mój ukochany Janku! Bo właśnie dzisiaj jest jarmark w miasteczku i chciałam byśmy się tam we trójkę wybrali. Pamiętasz, zrobiłam tej zimy mnóstwo zabawek z żołędzi i szyszek. Niech się to w domu nie marnuje. Pójdźmy i rozdajmy to wszystko tym biednym dzieciakom, które się tam zawsze na placu kręcą i bawią kulkami z błota. Tak mi ich zawsze żal…- mówiła Anna a mała Kasia otworzyła modre oczęta i uśmiechnęła się promiennie do swych rodziców.
- Dobrze, moja miła! Ja wezmę na ręce naszą Kasieńkę, Ty weź koszyk z zabawkami i zróbmy sobie dzisiaj taką wesołą wycieczkę do miasteczka. I wiesz co? Kupimy tam tych pysznych obwarzanków, co to je tak lubiłaś zeszłego lata, gdy się na tym jarmarku poznaliśmy!
- Och, to pamiętasz o nich? Kochany jesteś! Kupimy, pewnie, że kupimy sobie po sznurze obwarzanków! A potem w domu jeden z nich namoczymy w mleku i damy naszej córeczce do spróbowania…
Tak właśnie rozmawiając i żartując wybrali się w ten piękny, lipcowy dzień na jarmark w pobliskim miasteczku…Słońce świeciło wspaniale. Było ciepło i kolorowo na świecie a pobliskie łąki parowały zapachem mięty i macierzanki…

   A tymczasem Las za łąką tętnił spokojnym, bezpiecznym życiem. Wiewiórki skakały wesoło po gałęziach leszczyn. Jeże mościły się rozkosznie na miękkim mchu. A jaszczurki pomykały po leśnych ścieżkach jak wesołe, złociste zygzaki.
   W modrzewiowej chacie, w samym sercu Lasu śliczna Czarodziejka Jaśminka kończyła właśnie malować swój portret. Modrzewiowy Czarodziej bawił się w tym czasie z trzema, rozbrykanymi szczeniakami, które kilka miesięcy temu ktoś zostawił w Lesie w parcianym worku. Znalazła je wówczas Jaśminka, przygarnęła i odchuchała te biedne, wychudzone podrzutki. Oboje pokochali te pieski, tylko martwili się, że jeden z nich, ten najweselszy, czarny kundelek nie ma oka…
- Jaśminko! Pójdę zaraz do bukowej części Lasu i usunę stamtąd to drzewo, które błyskawica zeszłej jesieni tak mocno trafiła, że prawie się rozpadło na pół a jedna z jego gałęzi zwisa niebezpiecznie nad ziemią…Żeby się tylko nikomu żadna krzywda nie stała! Żebym zdążył przed nadejściem drwali! – powiedział Opiekun Lasu i podszedł do żony, by się z nią przed wyjściem pożegnać
- Dobrze, mój Ukochany! Pójdź i zrób tam porządek. A ja, jak skończę malować zajrzę na skraj Lasu, bo widziałam, że tego roku będą tam bardzo dorodne poziomki! – odrzekła jego młoda żona i nadstawiła brzoskwiniowy policzek do ucałowania. On cmoknął ją siarczyście i podkręcając wesoło wąsa wyszedł z modrzewiowej chaty.
   Tego dnia Jaśminka nazbierała mnóstwo pachnących, słodkich poziomek. Nikt poza nią się dzisiaj na poziomkowe zbiory nie wybrał. Las dźwięczał ptasimi głosami, piskami jej szczeniaków, pochrząkiwaniami młodych dzików. Żaden człowiek nie przyszedł dziś do Lasu, skuszony zapewne przez odbywający się właśnie w tym dniu w pobliskim miasteczku, jarmark. A więc Czarodziejka nazbierała dwa wielkie kosze tych wspaniałych owoców. Jak jeszcze i jagody tak obrodzą, to zrobi pysznych konfitur a nawet nasuszy trochę owoców na wigilijny kompot. Tego wieczoru, na podwieczorek zjedzą z Czarodziejem wspaniałą potrawę – poziomki polane miodem i kwaśną smietaną…

   …I to już koniec tej baśni, moja kochana Aneczko! I sweter dla Ciebie także skończony...– rzekła z uśmiechem babcia Katarzyna i spojrzała z miłością w ukochaną twarz swej wnuczki. Ania westchnęła głęboko i szepnęła
-  Dziękuję Ci babuniu za tę opowieść. To wspaniale, że wszystko się dobrze skończyło…A czy i my spotkamy tego Modrzewiowego Czarodzieja?
-Kiedyś na pewno, wnusiu, na pewno…I kiedyś Ty opowiesz o tym swojej wnuczce całkiem nową, piękną baśń…A teraz, proszę - przymierz swój nowy sweterek! Jak będzie pasował, to ubierzesz go pojutrze na wigilię...
Lecz dziewczynka nie zdążyła się przebrać, bo w tym momencie Bras zaszczekał wesoło i machając radośnie ogonem podbiegł do drzwi. Wkrótce dobiegły stamtąd  jakieś tupania, śmiechy i szepty. A zaraz potem do ich zielonej, ciepłej chatki weszli rodzice Ani! Wrócili o dzień wcześniej, robiąc im tym cudowną niespodziankę.
Ach, jakaż radość zapanowała w domu!  Ileż było ciekawych opowieści, tulenia się do siebie, wpatrywania w ukochane, dawno nie widziane twarze, oglądania podarków i próbowania przeróżnych, przywiezionych przez nich z dalekiej krainy, smakołyków. A potem wszyscy razem ubrali pięknie choinkę i usiedli na ławie przytuleni, by wpatrywać się z lubością w migoczące na niej maleńkie świeczki i gwiazdki...

   Tymczasem Zimowy Las przyglądał się z uśmiechem temu serdecznemu domowi i szeptał:
Wesołych Świąt, kochani! Wesołych Świąt...!

Koniec baśni i tyle

Pora wytchnąć przez chwilę

Ale przedtem życzymy

Cudnych Świąt Wam i zimy

Niech w nas żyje baśniowo

Dobre, serdeczne słowo

Niech blogowa rodzina

Zawsze razem się trzyma

Wszystkiego dobrego, Kochani!

Pięknie się wszystkim kłaniamy i w naszej domowej baśni znikamy!:-)))

                                                         
                                                           Olga i Cezary Jaworowie