Baśń Zimowego Lasu - Cz.3 "Powrót"

   ...Następny dzień przywitał Katarzynkę różowym wschodem słońca i wesołym szczekaniem psów, dobiegającym gdzieś z głębi Boru.  W domu pachniało kawą zbożową i świerkowymi szyszkami…Najwyższa pora, by wstać – pomyślała dziewczynka. A potem błyskawicznie zerwała się z łóżka, porządnie je zaścieliła, ubrała swój kożuszek, który suszył się od wczoraj za piecem i otworzyła na oścież drzwi chaty.

  Od razu zobaczyła starca, bawiącego się na śniegu ze swoimi psami i usiłujacego schować sie przed nimi za wypełnionym sianem, drewnianym paśnikiem, stojącym nieopodal. Lecz te rozbrykane huncwoty wciąż go dopadały, by biegać wokół niego radośnie i udawać, że chcą go złapać za poły długiej kapoty, w którą był odziany. A on odganiał się od nich, trzymaną w dłoni gałązką sosny i kręcił się dookoła, by wreszcie dopaść któregoś z rozbrykanych psiaków. Na widok Katarzynki psy porzuciły zwariowaną gonitwę i podbiegły do niej, by się przywitać. Pieszcząc je popatrywała z uśmiechem na staruszka, który rumiany i wesoły, przypominał jej teraz świętego Mikołaja. W jego twarzy nie było teraz śladu po wczorajszym, wieczornym wzruszeniu. Może tylko bruzda między jego krzaczastymi brwiami pogłębiła się nieco a oczy wydawały się jeszcze większe i bardziej przeźroczyste, lśniące ogromem uczuć i sekretami, jakie kryją się w zaczarowanych, leśnych strumieniach…

- Oho! Panienka już nie śpi i chyba się dobrze czuje! – zawołał staruszek, patrząc na nią z zadowoleniem

- Wobec tego szybko teraz zjemy śniadanie a potem odprowadzę Cię dziecko, na skraj Lasu, skąd będziesz miała już blisko do domu – mówił i zatupał głośno, otrzepując śnieg z butów. Potem otworzył drzwi swojej chaty i stojąc na jej progu, zapraszającym gestem dawał Kasi do zrozumienia, by weszła.

- Zaraz przyjdę – zawołała dziewczynka, tuląc wciąż do siebie jednookiego kundelka, który nie chciał jej  odstąpić ani na krok

- A czy mogę teraz szybciutko obejść dookoła pana chatę i obejrzeć ją sobie?  - zapytała, wpatrując się z zachwytem w starą, niepodobną do widzianych kiedykolwiek w życiu, modrzewiową siedzibę starca. Do tej pory nie miała przecież okazji przyjrzeć się temu miejscu. Wczoraj leśniczy przyniósł ją tu nieprzytomną, więc była teraz ciekawa jak tu wszystko wygląda.

- Dobrze, dziecko! Tylko nie zgub się maleńka. Najlepiej weź ze sobą psy! – odrzekł z nieodgadnionym uśmiechem staruszek, po czym zniknął wewnątrz swego domu.

  Dziewczynka zdziwiła się jego słowami. Jakże mogła zgubić się, chodząc przecież tylko wokół domostwa?! Przecież nie jest głuptasem ani małym dzidziusiem!

  Ruszyła więc dziarsko na obchód modrzewiowego siedliska, zagłębiając swe stopy w puszystym, lśniącym milionami diamentów śniegu. Chata wyglądała trochę jak drewniany dworek z bajki. Była wysoka, jednopiętrowa, z facjatką i stryszkiem. Dom miał też rozbudowaną, zdobną w drewniane rzeźbienia werandę a małe okienka otoczone były grubymi, szerokimi ramami. Nad każdym oknem był mały daszek a pod nimi umocowane były domki dla ptaków. Domki te były prześliczne, wyglądały jak miniaturki ludzkich siedzib. Rozświergotane sikorki wysuwały raz po raz łebki z malutkich okienek i trzymając w dziobkach kawałki słoniny albo ziarna słonecznika ucztowały w najlepsze. 

   Mróz namalował tego ranka na szybkach fantastyczne wzory paproci, jeleni z bujnymi porożami, wilków, biegnących wśród śnieżnej zamieci i lodowych kwiatów, przypominających róże. Kasia szła powoli, przyglądając się wszystkiemu z ciekawością i zachwytem. W pewnym momencie zapragnęła dotknąć ściany chaty i ze zdumieniem zauważyła, że jest ona ciepła a tam, gdzie jej dotknęła pojawił się delikatny rysunek, przedstawiający dziewczynkę odzianą w gruby kożuszek….

- Dziwy, dziwy prawdziwe – myślała Katarzynka i szła wciąż dalej i dalej a chociaż tak szła i szła, to zdawało jej się, że nigdy nie obejdzie tego domu dookoła. Śnieg skrzypiał pod jej stopami a tuż za nią biegł wiernie najsympatyczniejszy z psów starca – jednooki, czarny kundelek. Dzięki niemu czuła się spokojnie i bezpiecznie, chociaż wciąż nie przestawała się zastanawiać nad tym, dlaczego chodzi już tak długo, a końca wędrówki nie widać….?

Las wokół szumiał spokojnie i sennie, chociaż na niebie słonko już na dobre się przebudziło a poranne mgły ustąpiły miejsca kryształkom lodu, zakrzepłym cudnie na gałęziach. Szadź pokryła wokół wszystko i nadała krajobrazowi wygląd zaczarowanego, lśniącego od maleńkich, brylantowych niezapominajek ogrodu jakiejś bogatej, najbogatszej chyba na świecie królowej.

   Dziewczynka przystanęła na chwilkę przy jednym z okienek i z ulgą dostrzegła wewnątrz chaty krzątającego się przy piecu leśniczego. Zastukała w szybkę a gospodarz domu spojrzał na nią, uśmiechnął się serdecznie i zawołał do środka, gwiżdżąc przy okazji też na swoje psy. I nagle okazało się, że tuż za następnym rogiem jest wejście do chaty. Drzwi stoją otworem a ze środka pachnie kawą zbożową i kaszą jaglaną ze skwarkami. Katarzynce zaburczało w brzuchu, więc nie zastanawiając się już nad niczym po prostu weszła do gościnnej siedziby starca.

   Jedli ze wspólnej, glinianej misy, energicznie zanurzając w kaszy drewniane łyżki ozdobione na trzonkach płaskorzeźbami, przedstawiającymi liście klonu i dębu.

Kasza była pyszna i bardzo sycąca, więc już po krótkiej chwili oboje najedzeni i zadowoleni popijali słodką kawę i pieścili, przytulone do ich kolan psy.

Dziewczynka dobrze się tu czuła i żal jej się było rozstawać z serdecznym gospodarzem, ale przecież w domu na pewno czekała niespokojna o nią mama i wierny Ares. Staruszek wyczuł chyba dobrze jej nastrój, bo naraz z czułością pogłaskał ją po główce, potarmosił delikatnie za warkoczyk i wstając od stołu rzekł:

- No cóż! Komu w drogę, temu czas!

   Szli przez Las, który wyglądał teraz tak, jakby nigdy nie dotknięto go ludzką stopą. Nie widać było nawet nigdzie zwierzęcych tropów. Świeży śnieg, który gęsto teraz padał i wielkimi płatkami osiadał na rzęsach, okrywał wszystko wokół świeżą, nieskazitelnie białą kołderką. Ale zza drzew zerkały ku nim ciekawskie pyszczki saren, zajęcy i wiewiórek. Na gałęziach buków porozsiadały się świergotliwe jemiołuszki, sroki, gawrony i gile. A czasami dobiegał do nich cichutki, dźwięczny chichot leśnych skrzatów, pochowanych w dziuplach i głębokich wykrotach.

   Leśniczy szedł przed siebie pewnym, miarowym krokiem. Znał każdą ścieżkę w tym Borze. Wiedział, gdzie można bezpiecznie postawić stopę a gdzie skrywa się jakaś nie zamarznięta dotąd kałuża czy też zdradliwa rozpadlina. Dziewczynka dreptała za nim dziwiąc się, że idą już tak długo a wciąż końca Lasu nie widać. Nigdy nie przypuszczała, że jest on tak ogromny. Nie słyszała wprawdzie od nikogo ze swojej wioski, by zdołał kiedyś przejść na jego drugą stronę. Jakoś tak się w tutejszych zwyczajach utarło, że wszyscy chodzili lub jeździli wozami do pobliskiego miasteczka na targ albo do sąsiedniej wioski w odwiedziny do krewnych. Nikt nie uważał, by za Lasem było coś ciekawego do oglądania. Może rzeczywiście nie było a może wiązała się z tym jakaś tajemnica…?

- A co jest za tym Lasem? – Kasia przyspieszyła kroku, by zrównać się ze swym towarzyszem i by zadać mu to pytanie.

- Za Lasem? – zdziwił się leśniczy

- Za Lasem jest taka sama wioska, jak Twoja. A potem jeszcze jedna i następna. A mówią, że jeszcze dalej jest duże miasto. Stamtąd czasami różni tacy przyjeżdżają niekiedy na polowania do naszej Puszczy… -  ze smutnym westchnieniem odrzekł staruszek.

I ledwo to powiedział, gdzieś z dala dobiegł ich dźwięk wystrzału.

Leśniczy raptownie zatrzymał się i zaczął nasłuchiwać. Las, przed chwilą pełen wesołego szumu wiatru, beztroskich świergotów ptasich i poszczekiwań, towarzyszących im psów pogrążył się w kompletnej ciszy…Strwożone nagle życie zamarło. Jakiś intruz wdarł się do Kniei i zakłócił spokojne trwanie wszystkich jej mieszkańców. Starzec pochylił się nad Katarzynką i szepnął jej do ucha:

- Przytul się mocno do mnie dziecko i najlepiej zamknij teraz oczy. Zaraz zrobi się tu bardzo zimno, ale nie bój się. To potrwa tylko chwilę…

Po czym otulił Kasię swoją szeroką, ciepłą kapotą, westchnął głęboko i naraz zaczął śpiewać. A śpiew ten zaczął się od leciutkiego nucenia, ale potem wzmagał się on jak wicher, jak najdziksza, zimowa dujawica, jak wspaniały wodospad, który spada ogromną kaskadą a wzmocniony echem nabiera dodatkowej, potężnej mocy…

Słuchaj Lesie, słuchaj Lesie

Niech się szept mój w dal poniesie

Niechaj zabrzmi w każdej sośnie

I w modrzewiach głośniej, głośniej

I w paryjach i w dolinach

Głosem mocnym śpiew zaczynam

Że są tutaj prawa święte

W każdej brzózce tu zaklęte

I w polanie leśnej każdej

Drzemią prawdy Lasu ważne

Że nie niszczy się tu życia

Dla zabawy i wyżycia

Bo nie wolno sarny, łani

Tropić, straszyć ani zranić

W nich maleństwa są rosnące

Które wiosną ujrzą słońce

Będą biegać po zieleni

Tańcząc w cieple matki – ziemi

Będą śpiewać chwałę Lasu

I spokojnej rzeki czasu

Słuchaj Lesie, słuchaj Lesie

Niech się wiatr poszumny wzniesie

Niechaj zabrzmi w każdej Kniei

Niech zadzwonią dzwony ziemi

Te dudnienia przepotężne

Niech obudzą echo wieczne

Co przegonią stąd obcego

Który nie zna Lasu tego

Który depcze jego prawa

Niechaj wie – to nie zabawa!

Las to siła, dom dla wszystkich

Będę bronić istnień bliskich

Będę krzyczeć hukiem gromu

Aby bronić tego domu

I poplączę wszystkie ścieżki

Zatrę ślady, tropy, kreski

Aby zło tu nie trafiło

Aby z dala od nas było

Szalej śniegu, wichrze, mrozie

Brońmy Lasu, brońmy co dzień

Zimo – otul nas mgłą czasu

Zakryj, schowaj bramy Lasu…

   Dziewczynka trwała wtulona w swego opiekuna, ale nie zamknęła oczu, jak radził lecz cały czas popatrywała bokiem na cuda, które działy się w Lesie. Las odpowiadał na śpiew starca szalonym wichrem, okrutnym mrozem, straszliwą zawieją śnieżną, potężnym echem z głębi ziemi a wreszcie mleczną mgłą, która tak dokładnie spowiła wszystko, że nawet najbliższe drzewa stały się zamazane, niewyraźne, dalekie…Kasia spojrzała w twarz starca, ale przerażona tym, co ujrzała zadrżała i szybko odwróciła głowę. A zdawało jej się, że jego oblicze stało się jakby wykute z lodu. A oczy tego człowieka lśniły niezwykłym, błękitnym blaskiem i promieniowała z nich taka moc, jakiej nigdy w życiu nie czuła. Także głos leśniczego przenikał ją aż do głębi i mimo bezpiecznego wtulenia w jego bok ciepły czuła, że straszliwie marznie…

- Wybacz mi dziecinko! Wiem, że mogłaś się wystraszyć tego, co tu się przed chwilą działo, ale był w tym Lesie ktoś, kto nie szanuje jego odwiecznych praw. Próbował zapolować na łanię, która wczesną wiosną ma zostać matką. Tak robić nie wolno. I wszyscy okoliczni mieszkańcy o tym dobrze wiedzą. Pewnie więc ten intruz przybył tu z daleka – tłumaczył cichym, spokojnym głosem leśniczy, gładząc przy tym z czułością główkę Kasi.

- I na pewno więcej tu nie przyjdzie. Niech wie, że mój Bór potrafi się bronić… - mówił dalej opiekun Lasu. A potem rozejrzał się dokoła, westchnął głęboko aż wreszcie gwizdnął na swoje psy, które zawieruszyły się gdzieś w tej mgle.

I oto mgła rozproszyła się w oka mgnieniu. Nad nimi rozpostarł się jasny błękit nieba a zza chmur znowu wyjrzało słońce. I zaraz przybiegły trzy ośnieżone psy, które przywitały się, skacząc jak na trampolinie i usiłując polizać twarze dziewczynki i staruszka.

- Czas ruszać w dalszą drogę! – rzekł starzec a potem podał Kasi ciepłą, mocną dłoń i poszli razem przed siebie…

… - Babciu! A dlaczego ta dziewczynka nie spytała leśniczego, skąd wiedział, że ktoś poluje właśnie na łanię?  - odezwała się w tej chwili mała Ania, która do tej pory z zapartym tchem słuchała opowieści babci, ale teraz takie emocje kipiały w jej serduszku, że nie mogła się powstrzymać od tego pytania.

- Bo ta Kasia była chyba troszkę nieśmiałą dziewczynką, a poza tym naprawdę przestraszyła się tego, co tam widziała – odrzekła babunia całując serdecznie swą wnuczkę i z troską spoglądając w jej błyszczące ogromną ciekawością oczy.

- Ale Ty się nie bój Aneczko, bo nie ma czego! To przecież tylko baśń. Stara, bardzo stara historia tego Lasu, którą szepczą zaczarowane drzewa i krzewy po to, by takie babcie jak ja, mogły je opowiadać swoim wnuczkom. Kiedyś opowiedziała mi ją moja mama, która miała na imię tak samo, jak Ty – moja Ty odważna Anno… - dodała jeszcze babcia Katarzyna i cichutko westchnęła, spoglądając w błyszczący gwiazdami mrok za oknem.

- Ja się niczego nie boję! – zawołała dziewczynka – Ja tylko chciałabym wiedzieć, kim naprawdę był ten staruszek. Bo to przecież nie mógł być po prostu zwykły leśniczy?!

- Oczywiście, że to nie był żaden zwykły leśniczy. To był potężny Opiekun Lasu – dobry czarodziej, który mieszkał tu od bardzo, bardzo dawna i był pewnie tak samo wiekowy, jak Bór, którego strzegł – wytłumaczyła babunia, po czym znów potoczyła się wartko jej opowieść…