Baśń Zimowego Lasu - Cz.1 "Ratunek"

   Małej  Ani  niestraszne były mrozy. Niestraszne jej były zamiecie śnieżne ani ślizgawice. Wszystko to było za oknem. A one tu z babcią w domowym cieple, bezpieczne i kochające. 

   Ania lubiła siedzieć sobie wieczorami z babcią przy piecu, słuchając jej baśni, legend, czarodziejskich opowieści. Babcia, opowiadając, dziergała na drutach grube swetry z owczej wełny. Jej stare, powykręcane od chłodu i pracy dłonie sprawnie, szybko i omal niewidocznie dla oka tworzyły kolejne rządki ściegu. Ania z fascynacją wpatrywała się w jej pracę. Na kolanach trzymała motki szarej wełny a u ich kolan leżał ukochany, rudy pies Bras.

     - Babciu, o czym mi dzisiaj opowiesz? – zapytała, gdy po całodziennej pracy w obejściu zasiadły sobie wieczorem na ławie, okrytej miękką, baranią skórą a ogień w kominku wesoło trzaskał iskierkami. Pachniało świeżo przyniesionym przez dziewczynkę drzewem.Za oknem dął porywisty wicher.

     - Dziś opowiem Ci historię o takiej dziewczynce, jak Ty. O dziewczynce, która poszła do zimowego Lasu...

   ...Katarzynka uwielbiała zimę. Śnieg pachniał cudownym, czystym chłodem. Znany, zwykły świat nabierał czarodziejskich odcieni, nieznanej głębi. A najbardziej było to widoczne o zmroku. Jedyne światła, dostrzegalne wówczas to delikatne płomyki świec, rozjaśniające wnętrza wiejskich chat, gwiazdy błyszczące na niebie i wielki księżyc - zimowy czarodziej. I dlatego dziewczynka chętnie wychodziła co wieczór z domu. Obuta była ciepło. Gruba chusta okrywała jej główkę. A obok biegł zawsze jej wspaniały pies, Ares...

      - O! To i ona miała psa? Tak, jak ja? - wykrzyknęła Ania zdumiona, nie mogąc się powstrzymać od tego okrzyku zachwytu.

      - Chciałabym poznać tę dziewczynkę i pobawić się z nią!

      - Oj, wnusiu! To przecież działo się dawno temu. Ta   dziewczynka jest teraz pewnie staruszką! - powiedziała babcia i spojrzała z dziwnym, nieodgadnionym uśmiechem na gadatliwą wnuczkę.

      - Ojej! To szkoda...Ale opowiadaj babciu dalej, opowiadaj, proszę!

      - No dobrze, już opowiadam

   …Katarzynka wychodziła codziennie, żeby na skraju Lasu poszukać chrustu na rozpałkę. Dalej nie wolno jej się było zapuszczać. Zimowy Las może być przecież bardzo niebezpieczny.

     Las był nie opodal wioski. Wielki, nieprzebyty, ciemny. Ogromne, wielowiekowe sosny i świerki szumiały w nim groźnie i tajemniczo swe zimowe opowieści. A mała Kasia, chociaż obiecała mamie, że dalej nie pójdzie, to tego wieczoru coś kazało jej wejść między drzewa. Tuż za nią biegł wierny Ares, więc się nie bała. Była tylko bardzo ciekawa, jak jest tam, za zasłoną pierwszych gałęzi. Jej wyobraźnia sprawiała, że miast strachu przed mroczną puszczą, w jej sercu pojawiały się najróżniejsze imaginacje, dotyczące cudowności, jakie mogły się tam kryć. Teraz właśnie marzyła o tym, że gdzieś w głębi lasu mieszka lodowy król, który samym tylko oddechem sprawia, że drzewa wokół pokrywają się szronem a strumienie zamarzają.

     Śnieg skrzypiał pod jej stopami. Gałęzie delikatnie gładziły policzki. Jakiś ptak przeleciał wysoko i załopotał wielkimi skrzydłami.

     - Pięknie tu, prawda piesku? - przystanęła i spojrzała na biegnącego obok Aresa. Ale Ares nagle zawarczał, czujnie postawił uszy i podkulił puszysty ogon pod siebie.

     - Co się dzieje piesku? No chodź, przecież tu nikogo nie ma? – powiedziała zachęcająco, ale do jej serduszka zakradł się już dziwny niepokój

     Ares szczeknął krótko i pociągnął ją zębami za nogawkę  spodni. Wyraźnie widać było, że namawia ją do powrotu.

     - No dobrze. Wracamy! - zawołała i ogarnięta niezrozumiałym lękiem puściła się biegiem, starając się wracać po własnych śladach, żeby nie zgubić się w tym dziwnym świecie.

     Już, już wydawało jej się, że przez rzadkie gałązki brzóz dostrzega światełko w oknie swojej chaty. Już, już miała wyjść na otwartą przestrzeń, gdy nagle...Ach! Zupełnie zapomniała, że pod cienką pokrywą śniegu kryje się małe, zamarznięte jeziorko. A mama często ją przestrzegała, by uważała, by tam nie chodziła.

Cienki lód zaczął pękać. Nie zdążyła dobiec do brzegu. Jej lewa stopa szybko zanurzała się w okropnie zimnej wodzie. Miotała się bezsilnie. Dygotała. Wołała ratunku! Ares szczekał rozpaczliwie. Wreszcie upadła. Lodowata woda była wokół niej. Migotliwe gwiazdy obojętnie przyglądały się jej wysiłkom. Opadała na dno. W chwili, gdy już miała zanurzyć się razem z głową, ktoś chwycił mocno jej ramię i jednym, silnym ruchem wyciągnął na powierzchnię.

     Ten ktoś otulił ją grubym, baranim futrem. Potem wziął  na ręce i uniósł  wysoko w ramionach. 

     - Zaraz zaniesie mnie do domu, do mamy. Gdyby nie ten dobry człowiek, utopiłabym się a mama by tego nie przeżyła. Muszę mu podziękować. Muszę... - pomyślała i spojrzała w oczy mężczyzny, który niósł ją lekko i bez wysiłku, jakby nic nie ważyła. Spojrzała i zmartwiała. Zobaczyła przed sobą niezwykłą, dziwną twarz białowłosego starca o oczach przeźroczystych i błyszczących jak tafla jeziora...

W głowie jej zawirowało, oczy zaczęły się same zamykać a dziwna senność opanowała jej drobne ciało….