Baśń Zimowego Lasu - Cz.2 "W domu leśniczego"

    Ocknęła się jakiś czas potem i to, co ujrzała kazało jej na nowo zamknąć oczy. Znajdowała się w jakiejś nieznanej sobie, pachnącej igliwiem chacie. Leżała na posłaniu z mięciutkiego mchu, otulona grubym kocem z owczej wełny. Ktoś niewidoczny grubym lecz przyjemnym głosem nucił kołysankę, taką samą, jaką zawsze śpiewała jej mama:

…W dalekim lesie, w głębokim borze

Stoi krasnalek przy muchomorze….

- Nie śpisz już Katarzynko? – zapytał ten ktoś i ciepłą dłonią dotknął jej czoła

Dziewczynka zdecydowała się otworzyć oczy. Przy jej łóżku usiadł ten sam starzec, który wczoraj uratował jej życie. Uśmiechał się do niej i troskliwie otulał kocem jej stopy.

- Nie bój się mnie dziecko. Jestem tylko starym leśniczym, opiekunem tego Lasu – powiedział spokojnym, ciepłym głosem

- Nie stanie Ci się tutaj, malutka, żadna krzywda – dodał patrząc serdecznie w jej oczy

  Kasia oparła się na łokciu i spojrzała ciekawie w twarz starca. Nigdy w życiu nie widziała nikogo o tak dziwnych, przejrzystych, bladoniebieskich oczach. Nie śmiała jednak zapytać o te oczy, więc zawstydziła się nieco i sama nie wiedziała, co powiedzieć.

- Jak wydobrzejesz, to wrócisz do swojego domu. Na razie zostaniesz tutaj, bo na dworze tęgi mróz a Ty przemarzłaś do kości  – rzekł  tajemniczy leśniczy i z lekkim stęknięciem wstał z fotela a potem podreptał w stronę dużego pieca kaflowego, stojącego w kącie pomieszczenia.

W wielkim garze zamieszał coś drewnianą łyżką a potem nastawił w imbryku herbatę.

- Zaraz sobie zjemy gorącego bigosu, herbatką popijemy. Nie ma to jak prawdziwy, domowy bigos – zamruczał sam do siebie przy piecu a potem ni stąd ni zowąd zaśpiewał:

Kiedy zima rządzi stara

Czas kapustę dać do gara

Czas jej dodać ziaren kminku

Oraz boczku i prawdziwków

Hej, ho! Hej, ha! Bucha para

Imbryk gra!

Niech wesoło wszystko pyrka

Niech się cieszy ma rodzinka

A rozgrzana, nakarmiona

Zimie nie da się pokonać

Hej, ho! Hej, ha! Bucha para

Imbryk gra!

Chodźcie moi podopieczni

Już czas najeść się bez reszty

Potem w Lesie opowiecie

Jak się jada w ludzkim świecie…

   A gdy skończył nucić swoją piosenkę do drzwi chaty dało się słyszeć cichutkie skrobanie. Także za oszronioną szybą pojawiły się jakieś tajemnicze, ruchliwe kształty.

Starzec otworzył drzwi i do domku, kręcąc ogonkami, pomiaukując i popiskując wbiegły jego zwierzęta. Były tam dwa rude koty, trzy wesołe kundelki, sarenka, zajączek, bażant i trzy ciekawskie sroki.

Gospodarz nałożył im do wielkiej michy, stojącej przy piecu pachnącego bosko bigosu a potem uśmiechnął się szeroko, przyglądając się jak zajadają ze smakiem i raz za razem popatrują na swego opiekuna z miłością i wdzięcznością.

- Proszę Pana, a gdzie jest mój Ares? – zapytała wówczas Kasia, przypomniawszy sobie nagle, że przecież pies był z nią w Lesie i nie wiadomo, co się z nim potem stało. Może się utopił w tym zdradliwym jeziorku?

- Nie martw się dziecko – zwrócił się do niej uspokajającym głosem leśniczy

- Napisałem karteczkę z wiadomością dla Twojej mamy, żeby nie martwiła się o Ciebie, karteczkę przyczepiłem do obroży Twego pieska i posłałem go do Twej chatki! – wyjaśnił, nakrywając do stołu i nalewając dla nich dwojga herbaty do dwóch dużych, fajansowych kubków

   Dziewczynka odetchnęła z ulgą i spojrzała z sympatią na mądrego gospodarza a zachęcona jego serdecznym, zapraszającym gestem wstała z łóżka i zasiadła razem z nim przy wielkim, dębowym stole.

   Bigos był najlepszą potrawą, jaką kiedykolwiek jadła w życiu! Tego samego zdania były chyba i zwierzątka, bo pałaszowały ze smakiem, popatrując na siebie, błyszczącymi ze szczęścia oczami. Ciekawe było to, że żadne z nich nie rozpychało się przy misce, ani nie zabierało sobie zazdrośnie co tłuściejszych kąsków boczku. Trwała między nimi zgoda, spokój i jakaś już dawno chyba ustalona hierarchia, bo gdy jedne jadły, inne w tym czasie czekały na swoją kolej, oblizując tylko niecierpliwie mordki, pyszczki i dziobki!

   Pierwsze najadły się ptaki. A najedzone ulokowały się na drewnianej poręczy fotela i troskliwie zajęły swą toaletą. Potem dołączyły do nich koty i przysiadłszy na plecionym ze szmatek dywaniku poczęły się wzajemnie wylizywać.

   Tymczasem także i dziewczynka była już syta. Popijała teraz gorącą, miętową herbatę i popatrywała z ciekawością na gospodarza domu.

Wreszcie i ten skończył posiłek a skończywszy otarł wąsy i wyciągnął zza pazuchy grubą fajkę, którą napełnił tytoniem a potem wyciągnął się wygodnie na fotelu i z rozkoszą sobie pykał, wypuszczając z fajki wesołe kółeczka dymu.

- A dlaczego ja Pana nigdy wcześniej nie widziałam? Myślałam, że znam wszystkich okolicznych mieszkańców! – zapytała z ciekawością Katarzynka, ośmieliwszy się już teraz zupełnie i przysiadła na małym zydelku tuż przy piecu, by spoglądać w radośnie tańczące w nim iskierki

- Nigdy nie wychodzę z Lasu, moje drogie dziecko. Jestem jego opiekunem a on jest moim domem i moim życiem. Jesteśmy ze sobą związani, zrośnięci jak drzewa…Ale wiem o wszystkim, co dzieje się tutaj i dookoła. Moje zwierzęta przynoszą mi ciekawe wieści z okolicznych wiosek. Dlatego znam z ich opowiadań i Ciebie i Twoją mamusię i Aresa… - mówił spokojnie staruszek, przerywając tylko opowieść kolejnymi pyknięciami z fajeczki

- A nie czuje się Pan tutaj samotny? Przecież nie może Pan rozmawiać ze swoimi zwierzętami a ludzie są daleko! – zauważyła mądrze dziewczynka, patrząc z nagłym współczuciem  na staruszka

- Rozmawiam  ze zwierzętami i z Lasem. Tyle tu ciekawych, codziennych historii się toczy, tyle jest spraw do naprawienia, żywych istnień do poratowania… - rzekł gospodarz domu i uśmiechnął się do Kasi

- Nie musisz się o mnie martwić. Las daje mi wszystko, czego potrzebuję. A ja staram się mu odpłacać, jak tylko potrafię! – dodał spokojnie lecz w jego głosie pojawiła się jedna, boleśnie drżąca nutka

- Jest tylko jeden dzień w roku, gdy odczuwam wielki smutek. To dzień wigilijny, w którym przychodzą do mnie wspomnienia sprzed lat, z czasów, gdy był tu ze mną ktoś bliski, kto potem odszedł na zawsze…- zwierzył się staruszek i jego jasnobłękitne, niezwykłe oczy zalśniły ogromnym wzruszeniem…

- A kto to był? – nie mogła się powstrzymać od tego pytania dziewczynka i trochę przestraszona swoją śmiałością zaczerwieniła się i zamrugała nerwowo powiekami, tak jakby jej coś raptem do oczu wpadło.

- To była moja ukochana żona, Jaśminka – powiedział cicho leśniczy i na chwilę zamilkł, wtulił głowę w ramiona, które drżały, jakby w chacie zrobiło się bardzo zimno. A przecież ogień nadal radośnie buzował w piecu…Potem westchnął głęboko i powiedział już głośniejszym lecz ochrypłym ze wzruszenia głosem   

- Spójrz, dziecko! Tam, na ścianie wisi jej autoportret. Pięknie malowała! – starzec zapatrzył się w malowany na drewnie delikatnymi pociągnięciami pędzla portret urodziwej, młodej pani

- Gdybym tylko umiał płakać, gdyby z moich oczu mogła spaść chociaż jedna łza, może Jaśminka mogłaby wrócić tu chociaż na chwilę. Ale moje oczy wyschły zupełnie i chociaż serce łka, to szczery płacz, jest ponad moje możliwości…Nie potrafię ronić łez, choć tak bardzo bym chciał.. – staruszek zamilkł, bezradnie pochylił głowę i głęboko oddychał, przejęty swoim wciąż świeżym wspomnieniem i szczerym zwierzeniem.

   Kasia spojrzała ze współczuciem na starca. Nie pojmowała jego opowieści. Nie wiedziała, dlaczego niemożność płaczu ma tak duże znaczenie ani co tak naprawdę stało się z jego ukochaną żoną…Wiedziała tylko, że jest jej go bardzo, bardzo żal i chciała podejść i przytulić się do niego, pocieszyć jakoś…Nie miała jednak teraz na tyle śmiałości w sobie, by to zrobić. Podeszła więc do obrazu, przedstawiającego sylwetkę przepięknej pani i z zachwytem wpatrywała się w jasnobłękitne oczy widocznej na nim kobiety. W oczy takie same, jakie miał jej mąż. Pełne ciepła, mądrości oraz nieodgadnionej magii. Włosy Jaśminki były białe, jak śnieg, ale jej twarz wydawała się młoda, subtelna, niezwykle piękna, kojarząca się z przedstawieniami wróżek i czarodziejek, pamiętanych z grubej książki z obrazkami, którą miała w swym domu Katarzynka.

- A co się z nią stało? – nie mogła się wprost powstrzymać od następnego pytania dziewczynka

- Kiedyś, pomagając komuś, kto zabłądził w Lesie podczas zbierania poziomek zbytnio się od niego oddaliła i została już na zawsze tuż na skraju tej polany, która jest zaraz za ostatnimi brzózkami… - westchnął staruszek i pogłaskał z czułością sarnę, która jak gdyby wyczuwając niewesoły nastrój swego pana położyła na jego kolanach pyszczek i stała teraz przy nim, patrząc z oddaniem w jego oczy

…Wszystko to jest bardzo tajemnicze i smutne – myślała dziewczynka, drapiąc za uchem czarnego, jednookiego kundelka, bezceremonialnie wciskającego jej się teraz na kolana. Ale czuła, że nie powinna teraz o nic więcej już pytać. Nie chciała jeszcze bardziej zasmucać tego dobrego człowieka. Przecież każdy ma jakieś schowane przed innymi w najgłębszych zakamarkach serca wspomnienia i sekrety, których nie powinno się czasami wydobywać na powierzchnię. Jej mama też niekiedy popłakiwała cichutko nocą a rano wstawała jak gdyby nigdy nic i z wesołą miną krzątała się po obejściu, zagadując swą córeczkę i śpiewając razem z nią ulubione piosenki. Kasia wiedziała, że nocami mamusi przypomina się jej tatuś.  Tatuś, którego dziewczynka nie pamiętała, bo zginął dawno temu w lesie przywalony drzewem, które ścinał i które poleciało nie w tę stronę, gdzie powinno spaść.

- No, czas już kłaść się spać, Kasiu! – dźwięczny, ciepły głos staruszka przerwał jej niewesołe rozmyślania.

- Musisz odpocząć po dzisiejszych przygodach, wyspać się i nabrać sił na jutrzejszy powrót do swego domu - dodał jeszcze z uśmiechem gospodarz i dorzuciwszy drew do ognia stanął przy okienku i zapatrzył się w granatową, nieprzeniknioną ciemność lasu.

   Dziewczynka ułożyła się wygodnie na łożu wyściełanym pachnącym mchem.  Wtuliła buzię w miękki koc i przymknęła oczy.

Gospodarz jeszcze chwilę krzątał się po izbie a potem zanucił cichutko dziwną, niesłyszaną przez nią nigdy przedtem kołysankę…

Chociaż ciemność dookoła

To Las szepcze, szumi, woła

Opowiada swe legendy

Czas odwieczny, Las zaklęty

O tych ludziach, co tu byli

Którzy drogi pogubili

I zostali już na zawsze

Aby słuchać, aby patrzeć…

O tym dębie wielkim, złotym

Co na siebie ściągał grzmoty

I ochraniał inne drzewa

Swe ramiona rozpościerał

O tej sarnie i koźlątku

Które w cichym swym zakątku

Śpią bezpieczne od obławy

Co jest ludziom dla zabawy

O Jaśminie, co radośnie

Kwiatem białym szepcze wiośnie

Że od dawna trwa na straży

Słodkich wspomnień, tęsknych marzeń

Chociaż ciemność dookoła

To Las szepcze, szumi, woła

Opowiada swe legendy

Czas odwieczny, Las zaklęty…

   Kasia zasypiała spokojnie a głos opiekuna lasu oddalał się, cichł, wtapiał w szum drzew i wiatru…

                                                            Ciąg dalszy nastąpi....