Baśń Zimowego Lasu - Cz.4 "Na skraju Lasu"

… W lesie zrobiło się teraz nieomalże ciepło. Promienie słońca tańczyły między drzewami i na polankach, malując na śniegu kolorowe smugi radosnej żółci, seledynu i złota. Przechodzili przez kolejne przesieki, mijając po drodze, modrzewiowe, świerkowe i sosnowe zbiorowiska drzew. Wszędzie witały ich radosne świergoty ptasie, miauczenia rysi, pochrząkiwania dzików i pohukiwania sów. Las tętnił znowu pełnią życia.

- A co się stało z tym człowiekiem, który strzelał? – ośmieliła się w końcu zapytać Kasia, której zrobiło się teraz ciepło i jakoś lekko na duszy – A co z tą łanią? Czy stała jej się krzywda?

- Ten człowiek wziął nogi za pas i uciekł przerażony tym, co tu zobaczył! Już długo nie ośmieli się wejść tutaj z fuzją! – poważnym głosem lecz z wyraźnie psotną miną oświadczył opiekun lasu – A łania, na szczęście, zdążyła umknąć w bezpieczne knieje i jeśli wszystko będzie dobrze, to na wiosnę powije parę ślicznych bliźniąt!

– Póki ja tu jestem, dopilnuję by nikomu, kto jest pod moją opieką, nie stała się żadna krzywda! A ja się jeszcze w zaświaty nie wybieram!

   Tymczasem lasek widoczny przed nimi zaczął się przerzedzać. Minęli właśnie małe, zamarznięte jeziorko, z ziejącą tuż przy brzegu wielką dziurą w lodzie, który skuwał jego powierzchnię. To właśnie tu wczoraj Kasia wpadła i gdyby nie pomoc leśniczego marnie by z nią było! Popatrzyła z pełnym wdzięczności uśmiechem na swego wybawcę a on odwzajemnił jej uśmiech i lekko ścisnął jej dłoń.

Wokół nich nie było już teraz olbrzymich świerków i buków, jakie rosły w głębi lasu. W tym miejscu wyrastało tu tylko mnóstwo młodych brzózek, iw i osik.  Do nozdrzy dziewczynki i czarodzieja zaczął docierać zapach dymu z pobliskich widocznie, ludzkich siedzib.

- Och, ja poznaję! Poznaję już te okolice! – zawołała dziewczynka, rozglądając się pilnie i podskakując radośnie jak piłeczka.

- Za tamtymi krzewami leszczyny jest wyjście na łąkę. A za łąką widać już mój zielony domek! – śmiała się i nieomal biegła, ciągnąc prawie staruszka za sobą.

- A więc doszliśmy, gdzie mieliśmy dojść! Teraz bez problemów trafisz do siebie. I tutaj się Kasieńko moja miła pożegnamy! – rzekł starzec i zatrzymał się tuż przy leszczynach

- Jak to? – zdziwiła się Kasia – Myślałam, że razem pójdziemy do mamusi, że ugościmy pana jakoś i podziękujemy za ratunek! Mama na pewno bardzo chciałaby pana poznać! – mówiła dziewczynka, próbując namówić swego towarzysza na wyjście z puszczy.

- Nie Kasieńko! Nie mogę z Tobą pójść – odrzekł zdecydowanie leśniczy – Pamiętasz, jak wspomniałem Ci wczoraj, że jestem częścią tego Lasu? To oznaczało, że tylko tu mogę żyć. A jeśli zdecyduję się stąd kiedyś wyjść, to już na zawsze pozostanę na obrzeżach tego boru, tęskniąc za jego mrokiem, jego głębią i sercem, które tętni tam, gdzie jest moja modrzewiowa chata…

- Pożegnajmy się więc teraz, moje drogie dziecko. I nie smuć się kochanie! Ja tu jestem zawsze. Czuwam i troszczę się o wszystko. Obserwuję też czasem Ciebie, jak biegasz ze swoim pieskiem Aresem, jak zbierasz zimą chrust na opał albo jak latem rwiesz kwiaty na łące. Słucham, jak śpiewasz razem ze swoją mamusią i cieszę się, mogąc być tak blisko dobrych, bliskich memu sercu osób – mówił pogodnie leśniczy, kucnąwszy teraz przed Kasią i spoglądając serdecznie w jej oczy

- A czy się jeszcze kiedyś zobaczymy? – zapytała dziewczynka ze smutkiem i nie mogąc się już dłużej powstrzymać, z całej siły przytuliła się do staruszka, już teraz za nim tęskniąc. A tak mocno na niego swym małym ciałkiem naparła, że aż się oboje przewrócili i śmiejąc się serdecznie przeturlali po śniegu.

   Zatrzymali się u stóp krzewu jaśminu, który choć zupełnie bezlistny teraz, to jednak ubrany w delikatne bławatki płatków śniegu i migotliwe kryształki lodu wyglądał niezwykle pięknie. Wstali, otrzepali się wzajemnie ze śnieżnego puchu, oblepiającego ich ubrania a potem staruszek westchnął głęboko i pogłaskał z niezwykłą delikatnością cudowny, jaśminowy krzak. Gałązki pod wpływem jego dotyku zadrżały, zamigotały i zadzwoniły milionami tęsknych dzwoneczków…Starzec zrobił jeszcze jeden krok w przód, by dotknąć rosnącej wyżej gałęzi, gdy wtem zbladł, zachwiał się i gdyby nie podtrzymująca go teraz ręka dziewczynki, upadłby znowu na śnieg.

- Widzisz, co się ze mną dzieje? Nie mogę pójść dalej, choćbym chciał – szepnął czarodziej – Proszę, podprowadź mnie do tamtej brzozy. Oprę się o nią, sił szybko nabiorę i będę mógł wrócić w moje knieje… - mówił słabym, drżącym głosem i podparty na ramieniu Katarzynki powolutku doszedł do dającego mu oparcie drzewa.

   Tam szybko wróciły mu rumieńce na policzkach i blask w zmatowiałych przed chwilą oczach. A z drżącego, skurczonego jakby dopiero co staruszka zamienił się na powrót w pełnego czerstwej mocy i wigoru wspaniałego, wysokiego starca.

- No widzisz? Teraz ja jestem Tobie wdzięczny za pomoc, drogie dziecko! Będę o tym zawsze pamiętał i gdybyś jeszcze kiedyś była w potrzebie, będziesz mogła na mnie liczyć! Uściśnij mnie jeszcze raz tak mocno, jak przedtem i leć Kasieńko do domu, bo chyba Twoja mama właśnie rosołu na obiad nagotowała! – powiedział czarodziej i pogładził z wielką czułością główkę dziewczynki, która teraz objęła go w pasie rączkami i z ogromną sympatią spoglądała w jego oczy.

   Potem pomachali sobie jeszcze na pożegnanie i rozeszli się każde w swoją stronę. A gdy dziewczynka weszła na pokrytą śniegową pierzynką łąkę i spojrzała za siebie, chcąc jeszcze raz zobaczyć sylwetkę czarodzieja, nie dostrzegła już nawet śladu po nim. Tylko krzew jaśminu drżał jeszcze leciuteńko a lodowe dzwoneczki, ukryte w jego gałązkach, grały rzewną, tęskną melodyjkę…

...Och, babuniu moja kochana! To taka smutna historia! I biedny ten starzec, uwięziony w swym Lesie - szepnęła Ania, obserwując, jak babcia zaczyna dziergać rękaw mięciutkiego, ciepłego swetra

- Nie sądzę, by tak naprawdę czuł się tam uwięziony. Myślę, że kochał swój Las i pragnął w nim być. Tylko czasami jego serce płakało i tęskniło za kimś bliskim obok... - odrzekła babcia i nabrała na druty następe oczko wełny

- A czy oni się jeszcze spotkają? Czy Katarzynka odwiedzi jeszcze jego cudowną, modrzewiową chatę?

- Słuchaj cierpliwie dalszego ciągu mej opowieści a dowiesz się o wszystkim, kochana wnuczko. I podaj mi proszę tamten motek białej wełny. Wplotę teraz w ścieg  bielutki wzorek śniegowych gwiazdek...