Baśń Zimowego Lasu - Cz.5 "We dwie"

   …W domu rzeczywiście czekał na Kasię świeżo ugotowany rosół, który mamusia, szczęśliwa z powrotu córeczki, zaraz na stół podała. A wierny Ares, nie mogąc się swoją panią nacieszyć, wciąż tańczył wokół dziewczynki w podskokach, lizał jej dłonie i policzki, kładł łeb na kolanach i patrzył tak wymownie, jakby mówił:  no i gdzie Ty tyle czasu beze mnie chodziłaś?

   Potem Kasia opowiedziała dokładnie mamie całą swoją leśną przygodę a mama, nie dziwiąc się niczemu, pilnie tej opowieści słuchała i spoglądała z czułością i dumą na swą małą, dzielną córeczkę.

- Mamusiu kochana! Czy Mamusia słyszała kiedyś o tym Opiekunie Lasu? Czy go kiedyś widziała? – pytała Kasia, kładąc główkę na ciepłym podołku mamy i głaszcząc wciąż spragnionego jej pieszczot, wtulonego w jej stopy Aresa.

- Słyszałam legendy o nim, bo ludzie zawsze dużo bają. Ale zawsze wierzyłam w jego istnienie! To nie była dla mnie jakaś tam bajka. Ja po prostu czułam, iż jest w niej jakieś ziarnko prawdy. Poza tym kiedyś, razu pewnego, rwąc na skraju łąki dziurawiec wydawało mi się, że czuję czyjś wzrok na sobie. Ale nie bałam się. Czułam się bezpiecznie. Spojrzałam w głąb Lasu i zdążyłam dostrzec tam zamgloną sylwetkę starca o błyszczących jak toń jeziora oczach…Dlatego wczoraj, gdy Ares przyniósł przyczepioną do obroży karteczkę z wiadomością nie zdziwiłam się bardzo a tylko martwiłam się o Ciebie, czy się nie przeziębisz po tej lodowatej kąpieli, moja Ty córuś kochana – odrzekła mama dziewczynki, po czym wzięła szczotkę i pieszczotliwym, delikatnym ruchem zaczęła przeczesywać lśniące jak łany zboża włosy córeczki.

- A czy Mamusia coś wie o tej żonie Opiekuna Lasu – Jaśmince? Ja nie chciałam więcej go o to wypytywać, żeby nie zasmucać bardziej tego dobrego staruszka – szeptała Kasia, przymykając oczy i poddając się z lubością dotykowi miękkiej, włosianej szczotki.

- I o tym słyszałam opowieść. Podobno z dawien dawna żyją w naszym Lesie zaczarowane istoty takie jak elfy, skrzaty, rusałki. Byli tacy, co je tu widzieli. A Lasu zawsze strzegł tajemniczy Opiekun, zwany przez ludzi Modrzewiowym Czarodziejem. Czemu Modrzewiowym? Nie wiem, może ktoś kiedyś widział ten jego modrzewiowy, zaczarowany dom, w którym byłaś? I krążą też opowieści, że gdyby któryś z zaczarowanych mieszkańców Lasu chciał opuścić jego teren, to natychmiast zamienia się w jakieś drzewko lub krzew, rosnący na jego obrzeżach. I chyba to właśnie stało się z żoną Twojego nowego Przyjaciela. Mogę sobie wyobrazić, jak ciężko mu tam samemu i smutno bez niej… - oczy kobiety zalśniły, zaszkliły się podejrzanie, więc prędko otarła je rękawem swetra, nie chcąc by Katarzynka zauważyła jej wzruszenie.

I chociaż bardzo chciała coś jeszcze powiedzieć, to zamilkła, nie potrafiąc wydobyć z siebie głosu i wspominała własny ból oraz nie dającą się niczym uleczyć pustkę w sercu, jakiej wciąż doznawała po stracie męża. Męża, który zginął na wyrębie w lesie, gdy Kasia była jeszcze maleńka…

- Dlaczego wówczas Opiekun Lasu nie uratował go? Dlaczego nie zapobiegł tej tragedii? – pomyślała z nagłą goryczą i żalem – A może jej mąż – drwal wyciął jakieś zbyt cenne dla Lasu drzewo i został w ten właśnie sposób ukarany?

- Ale na cóż teraz te nie wiodące do nikąd rozmyślania, na cóż te smutki? Co się stało, to się nie odstanie! Na szczęście mam Kasię i nie jestem samotna tak, jak ten biedny starzec, żyjący sam jak palec w głębi Lasu…

   Tymczasem Katarzynka zasnęła smacznie wtulona w ciepłe kolana swej mamy. Kobieta odłożyła na bok szczotkę a potem wzięła na ręce śpiącą córeczkę i zaniosła ją ostrożnie do pachnącego świeżutką pościelą łóżka…

                                                                    *  *  *

   Mijały dni…Grudzień roztaczał dookoła swoje wspaniałe, śnieżno-lodowe blaski a z komina ich chatki codziennie, od rana do wieczora, wesoło się dymiło. Obie, mama z córeczką zajęte były przygotowaniami do Świąt Bożego Narodzenia. We dwie piekły pierniczki i ciasteczka z makiem a potem zamykały je w szczelnych, glinianych słojach, aby jak najdłużej zachowały świeżość i kruchość. Gotowały kapustę z grochem i lepiły pierożki z grzybami. Kleiły papierowe łańcuchy na choinkę, piękne gwiazdki i figurki aniołków, zwierzątek leśnych oraz krasnalków. Sprzątały domek, szorowały okienka, wnętrza szafek i podłogi. Wymiatały pajęczyny zza wiszących na ścianach obrazków. 

   Ale większość czasu poświęcały na pieczenie ciast, które zamawiali u nich mieszkańcy wioski i pobliskiego miasteczka. Mama Kasi była mistrzynią w robieniu cudownie przystrojonych lukrem makowców, pierników i serników. Jej talent był znany i doceniany w okolicach, dzięki czemu mogła trochę dorobić i przynajmniej na święta pozwolić sobie na nieco dostatniejsze, niż na co dzień, życie. Bo ciężko im było czasami, szczególnie wczesną wiosną, gdy zimowe zapasy już się kończyły a do nowych zbiorów było daleko. Miały małe poletko, na którym uprawiały swoje ziemniaki, trochę pszenicy, buraków i kapusty. A w przyległej do chaty obórce mieszkały zaprzyjaźnione ze sobą krówka Mietka i kózka Miłka. Na przednówku matka z córką jadły więc zazwyczaj tylko zupę mleczną z ziemniakami albo nieokraszoną kapustę z kluskami. Ale były zdrowe, szczęśliwe, niezależne od nikogo i bezpieczne w swoim małym domku za łąką. 
   Łąka  była dla nich skarbnicą ziół i kwiatów. Las dostarczał im mnóstwa drzewa na opał, grzybów, jagód, pięknie powykręcanych korzeni i gałązek a także żołędzi i szyszek, z których potrafiły robić śliczne ozdoby świąteczne i zabawki. Te zrobione z darów Lasu przedmioty także bardzo podobały się miastowym ludziom, a więc często w dni targowe wędrowały na jarmark do pobliskiego miasteczka i sprzedawały tam zrobione przez siebie z szyszek choinki, żołędziowe ludziki i kolorowe, pachnące ziołami suche bukiety.

   W dzień wigilijny w ich domu, maleńka, przyniesiona z Lasu choinka stała na stołku wspaniale przez nie ustrojona. Wszystkie potrawy były gotowe. A sprawy, które miały być wcześniej załatwione – pokończone i zamknięte. Od wielu lat spędzały ten dzień tylko we dwie. Nie miały bliskiej rodziny a członkowie dalszej byli tak dalecy, że nie znali się właściwie i nie tęsknili za sobą wzajemnie.

    Dobrze im tu było razem w ciepłej chatce. Bezpiecznie, zacisznie, serdecznie. Pachniało piernikami, świerkowym igliwiem, zupą grzybową i smażonymi pierożkami z kapustą. Ares spał sobie przy piecu a krówka i kózka, napojone i nakarmione czekały tylko w obórce na północ, kiedy to jak zwykle miały przemówić ludzkim głosem.

I wydawało się, że wszystko jest jak należy, a jednak coś było nie tak…Czegoś brakowało…

   Kasia popatrywała co chwila na mamę i bardzo chciała ją o coś poprosić, ale bała się, że mama odmówi. Jednak i mama chyba czuła podobnie, bo spoglądała często za okno i nie wiadomo czego tam wypatrywała. W południowym słońcu na dworze widoczna była ich łąka a za nią ciemna linia Lasu. Las był dzisiaj spokojny, cichy, jak gdyby uśpiony. Żadna gałązka nawet lekko nie drżała, żaden ptak nie śpiewał. Puszcza trwała w swym dziwnym śnie, a może w czekaniu…Tylko na co?

- Kasieńko, mam pomysł! Jest jeszcze wcześnie. Gdybyś chciała mogłybyśmy pójść do Lasu i spróbować znaleźć chatę Modrzewiowego Czarodzieja. Jeśli jej nie znajdziemy, to i tak przed zmrokiem zdążymy wrócić – powiedziała w końcu mama i z uśmiechem dostrzegła ogromną ulgę i radość na twarzy córeczki

- Och, Mamuniu moja kochana! Skąd Mamusia wiedziała, że właśnie o tym marzyłam?! Tak bardzo żal mi Opiekuna Lasu. On jest tam zupełnie samotny a przecież nikt nie powinien być sam w wigilię Bożego Narodzenia! – zawołała, tańcząc z radości na środku izby dziewczynka

- Spakujmy do koszyka trochę wigilijnych smakołyków, weźmy kilka papierowych ozdób na choinkę, ubierzmy się ciepło i chodźmy szybciutko! – rzekła mama i nie marnując czasu postawiła na stole wiklinowy koszyk z przykrywką. Włożyły doń garnuszek pierożków, zawinięte w lnianą ściereczkę pierniczki, makowiec i sernik oraz delikatne gwiazdki i aniołki do powieszenia na choince.

   Już wkrótce ubrane cieplutko, trzymając się za ręce, maszerowały raźno w stronę Lasu. Słońce pięknie im przyświecało a i mróz za bardzo nie szczypał w policzki. Minęły leszczyny, zamarznięte jeziorko i brzózki a potem szły dziarsko w stronę gęstych kniei, które porastały stare, ogromne, splecione ze sobą w serdecznym uścisku drzewa. Ares biegł obok nich i bardzo się cieszył, tą niespodziewaną południową przechadzką…

... - Babuniu najmilejsza! Tak się cieszę, że już wkrótce będzie wigilia. Mamusia i tatuś wrócą wreszcie z daleka i przywiozą na pewno coś ciekawego na Gwiazdkę! - rozmarzyła się dziewczynka
   - Tak, Aneczko! I ja czekam na nich z wielką niecierpliwością. Nie wyobrażam sobie, by mogli te święta spędzać z dala od domu! A czy przeczytałaś juz tę książkę z bajkami, którą dostałaś od nich ostatnio?
   - Już ją znam prawie na pamięć! - zawołała dziewczynka - Ale wiesz, Babuniu...najbardziej lubię Twoje zaczarowane baśnie. Masz ich tyle w głowie, ze żadna książka nie mogłaby ich w sobie pomieścić!
   - Bo to są baśnie, które wciąż szepcze mi do ucha nasz stary, mądry Las... - odrzekła z uśmiechem babcia
   - A Baśń Zimowego Lasu właśnie teraz puka nam w okienko i pragnie byś posłuchała jej delikatnej melodii...

 Pozdrowienia dla naszego Rosyjskiego czytacza.