Pan Stefan

      To będzie opowieść o tym, jak dziwne i na pozór mało szczęśliwe przypadki i wypadki losowe mogą pozytywnie wpływać na życie.  To refleksja na temat wiary, że nawet to, co straszne i bolesne może pozytywnie odmieniać naszą przyszłość.

     Spotkałam kiedyś pewnego cichego, niepozornego człowieka. Nazwijmy go Pan Stefan. Był moim kierowcą podczas służbowych wyjazdów w teren. Traktował mnie zawsze z sympatią i szacunkiem. Nie wyciągał ode mnie zwierzeń, sam też przeważnie milczał. Nucił sobie tylko pod nosem jakieś nieznane mi melodie. I pozostałaby ta znajomość na tym etapie, gdyby nie przypadek. Pewnego dnia, gdy zbyt długo czekaliśmy przed przejazdem kolejowym, on wyciągnął nagle zeszyt, w którym szkicował portrety i pejzaże. Zapytałam gdzie nauczył się tak pięknie rysować. A on opowiedział mi historię swojego życia.

     W czasach beztroskiego szczeniactwa napadł z kolegą na kiosk "Ruchu". Złapano go. Trafił na dwa lata do więzienia. I tam przeistoczył się z głupiego smarkacza we wrażliwego, ciekawego świata faceta. A stało się tak dzięki koledze z celi. Był nim malarz i filozof w jednym. Całe dnie spędzali na rozmowach oraz na czytaniu książek (mój znajomy przez te dwa lata przeczytał wszystkie tomy z więziennej biblioteki!). Trwała też tam intensywna nauka rysunku i malarstwa. Po wyjściu z więzienia Pan Stefan miał oczywiście problemy ze znalezieniem pracy. Jako karany odsyłany był zewsząd. Aż wreszcie został malarzem pokojowym. Malował klientom na zamówienie pejzaże i portrety bezpośrednio na ścianach. A po kilku latach dodatkowo został zawodowym kierowcą.

    Pewnego dnia, Pan Stefan widząc, że autentycznie zainteresowały mnie jego opowieści i ciekawa jestem jego twórczości zawiózł mnie do domu swojego aktualnego klienta i pokazał tworzący się właśnie fresk. Nigdy w życiu nie widziałam czegoś tak wspaniałego! Przyglądałam się w cichym zachwycie, jak maluje przy mnie toczące się, jak żywe kaskady wody. Kilkoma pociągnięciami pędzla wyczarowywuje potężne, wielobarwne chmury i delikatne, przebijające spoza nich promienie słońca.

A potem jeszcze zaczął śpiewać! To, co znałam do tej pory jako niewyraźne melodie, nucone przez niego w samochodzie - teraz zamieniło się we wspaniałe pieśni. Pieśni pełne żaru i temperamentu, tęsknoty i melancholii. Były naiwne momentami, owszem! Ale jakże przejmujące i prawdziwe.

   Często się zdarza, że odkrywając znienacka w sobie jakiś talent, tuż obok trafiamy na następny, jakby talenty wyrastały w ożywionej glebie naszego umysłu, niczym grzyby po deszczu. I właśnie tak stało się z nim. Malował, śpiewał, pisał wiersze i piosenki, rzeźbił, majsterkował i za darmo naprawiał sąsiadkom radia i telewizory! A poza tym wszystkim był szarym, nie wyróżniającym się niczym specjalnym człowiekiem, wykonującym na codzień nie związany z tym wszystkim zawód kierowcy.

     Od tamtej pory minęło wiele, wiele lat... I nie wiem, jak potem potoczyły się losy Pana Stefana. Wiem tylko, że spotykając na swojej drodze takich ludzi , spotykam nadzieję, że nie warto załamywać się tym, co jest. Może się przecież zdarzyć, ze nawet zło i cierpienie wyjdą nam na dobre... 

     A czy Wy, w Waszym życiu doświadczyliście już tej dziwnej przewrotności losu? Czy kamienie na Waszej drodze zawsze były tylko przeszkodą,  czy może właśnie palcem opatrzności, który pchnął Was w ten sposób na właściwe tory...?