Śpiewaczka

   Kiedyś, w bardzo zamierzchłych już latach miałam ciekawą, obfitującą w spotkania niezwykłych ludzi pracę. Teraz chciałabym opowiedzieć o pewnej poznanej przeze mnie w tamtych czasach pięknej, niezwykłej kobiecie…

   Natasza była śpiewaczką operową, młodą, utalentowaną, rozchwytywaną przez menadżerów muzycznych z całego świata divą. Jej kariera rozwijała się wspaniale. Podróżowała po wszystkich kontynentach. Zwiedziła najciekawsze zakątki ziemi. Poznała wielu sławnych ludzi. Miała mnóstwo adoratorów, fanów i przyjaciół.

Prawie nigdy nie była sama. Zawsze jakaś świta w osobie aktualnego wielbiciela lub zapatrzonego w nią poety towarzyszyła jej w podróżach. Zawsze ktoś bliski stał za kulisami i obserwował z biciem wzruszonego do głębi serca kolejny jej występ na scenie opery lub operetki.

   Malarze, zainspirowani niezwykłą urodą Nataszy malowali jej portrety i przysyłali swe dzieła z prośbą o spotkanie. Fotografowie jeździli jej śladem, aby uwiecznić ją obiektywem aparatu w najbardziej niezwykłych czy też zaskakujących okolicznościach. Jej liczne romanse dostarczały im mnóstwo natchnienia i powodów do wytężonej pracy.

   A jaka była Natasza wewnątrz? Pełna życia, uśmiechu i radości, ale niekiedy popadająca w nieoczekiwanie smutne zamyślenie, w stan gorzkiej zadumy nad światem i otaczającymi ją ludźmi. Czasem zdarzyło jej się obserwować z przykrością jak szybko odchodzą w zapomnienie niedawne sławy i utalentowani artyści. Ludzie ci bardzo łatwo popadali w niełaskę mediów i fanów. Wystarczyło czasami zrobić, czy też powiedzieć coś nie tak, wychylić się ponad obowiązującą poprawność polityczną, albo zaśpiewać coś po swojemu, w odmienny, nietuzinkowy sposób. Doszła do wniosku, że aby utrzymać popularność trzeba przypominać rajskiego motyla – barwną, pół bajkową istotę bez wieku, światopoglądu i dążeń do zwykłego, normalnego życia rodzinnego. Media kochały skandale i takich należało im dostarczać. Jednak trzeba było umieć utrzymać się w jakimś tonie, w pewnej obowiązującej konwencji lekkości i kolorytu cygańskiej bohemy artystycznej.

   Tymczasem Natasza od pewnego czasu utrzymywała w głębokiej tajemnicy swój związek z pewnym polskim inżynierem. Poznała go kiedyś we Włoszech, w restauracji hotelowej. I chociaż pochodzili z dwóch odmiennych światów, coś ich do siebie mocno przyciągało. Może to było podobne poczucie humoru? Może zapatrywania na rzeczywistość? A może była to tylko ta tajemnicza chemia, która dokonuje cudów między dwojgiem, poznających się wzajemnie ludzi? Marek zajmował się budową  mostów. To była jego praca i pasja. Poza tym jednak miał romantyczną, ciepłą duszę, wrażliwą na piękno krajobrazu, poezji i muzyki. Jednak poznając Nataszę nie wiedział, że jest śpiewaczką operową. Po prostu spodobała mu się jako kobieta. A poza tym zauważył ją w momencie, gdy siedziała samotnie przy barze i pełnym zamyślenia, poważnym wzrokiem spoglądała gdzieś przed siebie…Podszedł, przedstawił się, zapytał czy może usiąść obok i postawić drinka. Alkoholu odmówiła, bo jako śpiewaczka już dawno zrezygnowała z takich przyjemności. Ale uśmiechnęła się i poprosiła o szklankę soku pomidorowego…Popatrzyła na tego szczupłego, nie wyróżniającego się niczym nadzwyczajnym mężczyznę i nieoczekiwanie dla samej siebie poczuła do niego dziwną sympatię.

   Siedzieli więc tak razem i rozmawiali a czas płynął i płynął aż nieoczekiwanie nastała noc i zostali sami w tej hotelowej restauracji. Barman od jakiegoś czasu patrzył na nich znacząco. Pewnie miał wielką ochotę pójść wreszcie do domu i zdrzemnąć się chociaż parę godzin, a przecież nie wolno mu było opuścić swego stanowiska za barem, póki na sali jest jeszcze choć jeden gość.

   Tymczasem tych dwoje nigdzie się nie spieszyło. Spokojnie szeptali coś do siebie, patrząc głęboko w swoje oczy i czując się tak, jakby znali się od zawsze. Wreszcie pożegnali się ze sobą, rozstając się z widoczną niechęcią i ociąganiem.

   Ale nie chcieli niczego przyśpieszać ani postępować w zwykły w takich razach sposób. Mogli przecież pójść od razu ze sobą do łóżka. Zaszaleć, zabawić się na całego. Ale co dalej?  Szybkie znudzenie sobą i rozstanie? O nie, nie taki scenariusz wymarzyli sobie dla swego ledwo co rodzącego się uczucia. W obojgu ich powstała dziwna pewność, że chcą dla siebie o wiele więcej, niż przelotnego, podobnego do tylu innych romansu. Czy więc musieli się spieszyć i sztucznie ponaglać tok ich rozpoczynającej się dopiero historii?

   Spotykali się ze sobą codziennie. Ona miała trzymiesięczny kontrakt w La Scali w Mediolanie . On miał jeszcze sporo roboty przy zaczętym niedawno wielkim projekcie mostu. Czas był dla nich łaskawy. Łapali dla siebie każdą chwilę aby spędzać je wspólnie na długich spacerach po barwnej, artystycznej dzielnicy tego miasta zwanej Brerra. Mnóstwo tam było maleńkich, zacisznych kafejek i urokliwych zaułków. Siadywali w cieniu drzew, bezpiecznie schowani przed ciekawskim wzrokiem papparazzich oraz wścibskich dziennikarzy i rozmawiali godzinami lub milczeli, trzymając się za ręce i patrząc w swoje oczy. Wędrowali ścieżkami wspaniałego ogrodu botanicznego Cimitero. Sycili swe zmysły tymi niespotykanymi barwami i zapachami. A pewnego dnia, gdy zwiedzali wspólnie gotycką katedrę Duomo di Milano poczuli, że znaleźli się tu nie bez powodu. Ogarnął ich niezwykły nastrój wzruszenia, oczekiwania na coś bardzo ważnego, co zaraz miało się między nimi wydarzyć i złączyć ich już na zawsze.

   I tak się stało. To tam, w cieniu sakralnej nawy Marek oświadczył się Nataszy prawie tak samo jak książkowy Ketling Krzysi. Po usłyszeniu jego prośby Natasza spoglądała przez moment w jego oczy, jakby w niedowierzaniu, że właśnie usłyszała te piękne, proste i głęboko zapadające w serce słowa. A zamiast odpowiedzi przytuliła się do niego i głęboko westchnęła, jak tułacz, który nareszcie znalazł swoją przystań.

   Ponieważ tak wspaniale się składało, że oboje mieli przed sobą kilka dni wolnego postanowili pojechać na parę dni w góry, aby spędzić tam, już jako narzeczeni, kilka radosnych, pogodnych dni.

Wyruszyli w słoneczny, bezchmurny poranek sierpniowy drogą wiodącą w kierunku Mont Blanc. Zielone, sportowe Lamborghini z odkrytym dachem wiozło ich wspaniałymi serpentynami Colle del Nivolet. Natasza uwielbiała prowadzić ten samochód. Miała go od niespełna roku a wciąż nie mogła się nasycić jego szybkością i wygodą. Marek siedział obok i z zachwytem przypatrywał się swojej szczęśliwej, pełnej euforii narzeczonej. Na głowie miała błękitną chusteczkę, która nie pozwalała wymknąć się na spotkanie wiatru jej złocisto miodowym, długim włosom. Zielone oczy Nataszy lśniły niezwykłym blaskiem a na jej ustach gościł promienny, beztroski uśmiech, którym obdarzała go raz po raz. Czasami spoglądali na boki i to, co widzieli aż zapierało im dech w piersiach. Droga wiła się między niebotycznymi górami, przepaściami i polanami. W dole widoczne były dwa turkusowe, lśniące diamentami jeziora. Tam właśnie mieli dotrzeć, bo gdzieś obok jednego z tych jezior usytuowany był maleńki hotelik, który miał stać się ich domem na kilka następnych dni.

   Było ciepło a powiew wiatru wysuszał Nataszy usta. Poprosiła więc Marka o podanie butelki wody mineralnej. Już po pierwszym łyku zakrztusiła się. Oczy nabiegły jej łzami a ramiona i klatka piersiowa wstrząsane były niepohamowanym kaszlem. Marek mocno przytrzymał kierownicę, widząc co się z nią dzieje lecz nie zauważył, że samochód niebezpiecznie zbliżył się do krawędzi i pędzące z naprzeciwka auto dostawcze uderzyło w nich z ogromną siłą…

   Przez kilka następnych dni prasa i telewizja prześcigały się w doniesieniach o miejscu, przyczynach a przede wszystkim o uczestnikach katastrofy. Rozbite, zielone Lamborghini pokazywano w każdym dzienniku telewizyjnym. Potrzaskana maska samochodu widoczna była na pierwszych stronach największych codziennych gazet.

Wszystkich bardzo interesowało kim był ów mężczyzna, który zginął w wypadku. Jak to się stało, że nikt niczego na jego temat nie wiedział? Nataszy też nie dało się na razie o to zapytać, gdyż leżała nieprzytomna w szpitalu i nic nie zapowiadało, by szybko miała wyjść z bardzo ciężkiego stanu, z którego najgorszy był poważny uraz kręgosłupa.

   Po miesiącu już nikt nie interesował się jej losem. Przecież właśnie wchodził na ekrany nowy film z Elizabeth Taylor a mówiło się, że występuje w nim z przywróconym znów do łask, byłym mężem Richardem Burtonem.  Na wybiegach modelki przechadzały się w coraz krótszych, kuszących spódniczkach a w USA wybuchła niedawno afera Watergate.

   Nataszy doglądała w szpitalu jej starsza siostra, Krystyna. Skromna księgowa, która wzięła bezpłatny urlop w przedsiębiorstwie i postanowiła poświęcić cały swój czas leżącej w śpiączce Nataszy. Po dwóch miesiącach stan poszkodowanej w wypadku kobiety poprawił się na tyle, że odzyskała przytomność. Krystyna nie zamierzała jej mówić niczego o Marku by nie pogorszyć stanu zdrowia siostry, ale Natasza sama domyśliła się wszystkiego i popadła w wielotygodniowe odrętwienie, otępienie, duchową martwotę.

   Włoscy lekarze próbowali na Nataszy wielu innowacyjnych technik leczenia. Na konsultacje przyjechali profesorowie ze Szwajcarii i USA. Jednak nie udało w jakiś znaczący sposób polepszyć stanu zdrowia śpiewaczki. Była zupełnie sparaliżowana.

Mogła poruszać tylko oczami i ustami. Całe dnie leżała w szpitalnym łóżku, wpatrując się tępo w jeden punkt. Nie płakała. Nie rozpaczała. Po prostu jakby jej nie było…

   Prawie dwadzieścia lat potem odwiedziłam ją w jej skromnym mieszkaniu, mieszczącym się na piętrze ogromnego bloku w jednym z większych, śląskich miast. Miała pokój cały przystosowany dla jej potrzeb. Ogromne łóżko z wyciągami i ruchomymi szafeczkami, uchwytami i poręczami. Ściany zawieszone kolorowymi obrazami, przedstawiającymi wspaniałe pejzaże górskie. Z magnetofonu dobiegał kobiecy, cudowny śpiew. Było to stare nagranie Nataszy wraz z jej niezapomnianymi ariami i pieśniami z „Wesołej wdówki”, „Księżniczki Czardasza”, „Wiedeńskiej krwi”…

   Nadal opiekowała się nią Krystyna. Sama już schorowana i słaba lecz wciąż ofiarnie i z miłością poświęcająca każdą chwilę sparaliżowanej siostrze. Na szczęście, miała do pomocy kilkoro wolontariuszy i codziennie ktoś z nich robił dla sióstr zakupy, dowoził leki, organizował wyprawy do przychodni. Pewna bibliotekarka dowoziła jej co jakiś czas nowe książki mówione, czyli książki zapisane na płytach i kasetach magnetofonowych. Niekiedy siadywała długo przy jej łóżku rozmawiając z Nataszą o przesłuchanych właśnie bestsellerach literatury. Zaprzyjaźniły się. 
Kiedyś, w dawnych przedwypadkowych latach śpiewaczka nie miała czasu ani ochoty by czytać cokolwiek. Jej życie było wówczas intensywnym dzianiem, pasją, podróżą i nieustającym lotem ku nowym zachwyceniem, miłościom i przygodom. Teraz, przykuta do łóżka, poznawała największe dzieła literatury światowej i uwielbiała przenosić się wyobraźnią w inne czasy, pośród innych ludzi.

   Natasza była teraz pogodną, niespełna pięćdziesięcioletnią kobietą. Jej złociste niegdyś i długie włosy były teraz krótko obcięte i puszystą, srebrzystą czuprynką otaczały jej szczupłą twarz. Nie mogła już śpiewać, ale jej artystyczna dusza tęskniła za jakąś formą ekspresji, za możliwością wyrażenia siebie…A pewnego dnia jeden z wolontariuszy wpadł na cudowny pomysł i przyniósł farby, pędzle i blejtramy. Potem skonstruowano dla Nataszy przemyślną półeczkę z uchwytem na pędzle, farby i sam obraz. Natasza trzymając w ustach pędzel delikatnie wyczarowywała na płótnie niezwykłe pejzaże, portrety i abstrakcje. Ale najbardziej lubiła malować górskie doliny, łąki, jeziora i niebotyczne szczyty gór…Były to prześliczne, pełne ekspresji lub melancholii dzieła, tworzone lekko,  z ogromnym talentem i ciekawą techniką. A przecież ta kobieta nigdy przedtem nie malowała! Kiedyś cała była śpiewaniem…

   Z mojej ostatniej wizyty u Nataszy zapamiętałam ją taką pogodną, rozmarzoną, malującą coś i wsłuchaną przy tym w głos Zbigniewa Zapasiewicza, który dobiegał z magnetofonu, czytając „Czarodziejską górę” Tomasza Manna…

(Natasza jest prawdziwą postacią, ale wszystkie użyte w tej opowieści imiona, nazwy i zdarzenia są tylko luźno oparte na prawdziwych faktach)