Jadwiga z Modrzewiowej doliny, cz.6 - "Otchłań"

  

  …Biegła po śniegu. Była radosna, swobodna, skoczna jak sroczka. Gdzieś zgubiła rękawiczki i teraz zziębniętymi dłońmi ocierała kapiący nos. Przed nią biegły siostry. Widziała ich sylwetki, jak oddalały się coraz bardziej. Okutane w wiele warstw chust dziewczynki. Śmiały się i skakały tak jak ona…

Nagle upadła i nastała głucha cisza. Znikły siostry, oddalił się śnieżny świat. Leżała w białej pościeli i było jej bardzo zimno. Drżała. Dygotała. Próbowała rozejrzeć się dookoła, lecz spośród wszystkich tych ruchomych cieni nie potrafiła rozróżnić nikogo znajomego.

   Stała przy niej jakaś staruszka i pomarszczoną dłonią gładziła jej twarz. Nic nie mówiła tylko delikatnie głaskała jej policzki i płakała a przy tym wciąż pokasływała…A potem wyciągnęła z gęstwiny swych spódnic stary zeszyt z rysunkami Jadzi.  Ten sam, który dziewczyna owijała kiedyś błękitną chustą. A zeszyt ten łopotał swymi stronicami, odfruwał, nie dał się pochwycić i jak gołąb zniknął za oknem. Staruszka, widząc to zapłakała, rozkaszlała się gwałtownie a potem ucichła i rozmyła się nagle w niewyraźny, ciemny kształt, wtapiając się w mrok. Kim była ta stara kobieta? Dlaczego płakała?

   Jadwinia była w krainie cieni. Sama jak cień – niewidzialna i głuchoniema, choć wołała z całej siły: „Przykryjcie mnie! Zimno! Lodowato! Dajcie pić! Coś ciepłego, proszę!”

Ale cienie przesuwały się obok, nie dostrzegając jej błagań i nie reagując na szept. I spadała gdzieś głęboko. W samą otchłań niezgłębionych czeluści piekielnych. Tam wściekły żar brał ją we władanie i nie pozwalał odetchnąć, wysuszał usta i toczył z niej kulę ognia. Toczyła się tak i toczyła w ciemność i w jasność. Poprzez czasy i bezczasy. Bezbronna. Zagubiona w krainie obcych dźwięków. Zgrzytliwych słów...

   Słyszała, jak ktoś mówił: - „Trzeba czekać. Nie wiadomo, ile to potrwa. Bywa, że pacjenci nigdy nie wychodzą ze śpiączki…”

- O kim oni mówią? Kim oni są? – ledwo te pytania przeleciały jej przez głowę już znikały zagłuszone poszumem ptactwa, które ogarniało ją swoją trzepoczącą chmarą i zabierało ze sobą na podniebne podróże. Teraz była kormoranem i spoglądała na swoich pobratymców z radością i wiarą. Poleci z nimi gdziekolwiek! Tak dobrze czuć ten wiatr i przestrzeń! Tak dobrze nie pamiętać!

- O czym nie pamiętać? O kim zapomniała? – dręczące myśli znów oblegały ją jak dokuczliwe pchły. Skakały po niej nie dając chwili wytchnienia. Śmiały się w jej głowie piskliwymi, ostrymi jak kawałki szkła głosikami.

- Zosia, Jagódka, Jędruś! – coś w niej krzyczało rozpaczliwie, lecz co oznaczały te imiona?

- Co tam w domu? Czy mama już zagoniła krowy z pastwiska? Czy tatce nie trzeba pomóc w stajni?

- Mamo, matusiu! Tak mi zimno! Dajcie mi jakąś pierzynę! Mleka gorącego mi dajcie!

   Matka stała obok niej i głaskała jej rozpaloną głowę. Patrzyła w jej nieprzytomne oczy i mówiła do siedzącego obok ojca – Źle z nią, mój mężu! Chyba się nie wyliże!

- Jadziu, Jadziu! Już świt, wstawaj! Biegniemy na łąkę! Skowronki śpiewają, niezapominajki kwitną! Zobacz jak wysoko już słonko na niebie! – wołały jej siostry i ciągnęły ją ze sobą a ona opierała się z całych sił i wołała – Ale gdzie Zosia, gdzie moja Zosia?! Zosiu!!!

   Ktoś siedział przy łóżku i delikatnie gładził jej dłoń. Otworzyła oczy. Zobaczyła obok nieznajomego, szpakowatego mężczyznę, wpatrującego się z natężeniem w jej twarz i uśmiechającego się przez łzy.

- Obudziłaś się? Nareszcie! – westchnął ten człowiek i poczuła, że skądś jednak zna tego mężczyznę. Tylko skąd?

- Dwa miesiące czekałem, byś otworzyła oczy! Wszyscy już myśleli, że odeszłaś na zawsze, ale ja wierzyłem. Wierzyłem, że wrócisz Jadziu moja ukochana! – szeptał ten mężczyzna a jej nagle zaświtało w głowie jego imię – Waluś! Skąd go zna? Kim on dla niej jest?

-Siostro! Siostrzyczko! – wołał ten mężczyzna – Moja żona jest przytomna! To cud, prawdziwy cud!

   O czym ten człowiek mówi? Jaka żona? Jakie dwa miesiące? A gdzie jest Zosia…?

Zosia, córeczka…Modrzewie, kormorany, brzoza….Jaki dziwnie płaski ma brzuch? Dlaczego on jest taki pusty? Gdzie jest dziecko?!

- Gdzie jest moje dziecko? ! – wykrzyknęła nagle ochrypłym głosem i zupełnie przytomnie spojrzała na siedzącego przy niej mężczyznę. Ten zmarszczył się, spuścił głowę i nie umiał przez dłuższą chwilę wydusić z siebie ani słowa. A potem wyszeptał cicho:

- Lekarze zakazali mówić…

- O czym zakazali? Jacy lekarze? Przecież ja jestem zupełnie zdrowa! Gdzie ja jestem? Gdzie jest Zosia, Jędruś, Jagódka? Co zrobiłeś z moimi dziećmi?!

   ...Znowu zawirowało jej w głowie. Znowu cienie zabrały ją ze sobą w mglistą otchłań. Krzyczała, że nie chce już tam wracać, że musi do domu, do dzieci, ale cienie nie słuchały jej wcale i owijały ją mglistym szalem zapomnienia…

Ocknęła się kilka dni potem. Zupełnie przytomna znowu ujrzała przy sobie tego mężczyznę – Walusia…

- Waluś! Jak Ty posiwiałeś! – zawołała – Jak długo tu leżę? Co się stało?

Waluś ścisnął mocno jej rękę i powiedział – Lekarze mówili, żebym był ostrożny, że trzeba poczekać aż dojdziesz do siebie…Wrócimy niedługo do domu, to wszystko Ci opowiem, Jadwiniu moja najdroższa!

- No to wracajmy! Dzieci czekają! I wiosna czeka! – szepnęła serdecznie kobieta i z ogromną czułością pogłaskała stroskane lica męża

  Jechali bryczką poprzez brukowane ulice wielkiego miasta. Mijali bogate kamienice i malutkie domki. Widzieli migające neonami witryny i błyszczące światła latarni ulicznych. Przejechali przez most i spoglądali na głęboką, ciemną toń błyszczącej w dole rzeki.

- Dokąd jedziemy Walenty? – zapytała Jadzia, otulając się ciaśniej wełnianą chustą. Wieczór był ciepły i pachniało wokół oszałamiająco kwitnącymi właśnie teraz jaśminami i różami. To już nie była wiosna, ale pełnia wspaniałego lata. Jadzia zrozumiała, że bardzo długo była chora i przez ten czas wiele rzeczy się na świecie zmieniło.

- Dzisiaj przenocujemy u mojej siostry, a jutro z samego rana wyruszymy do domu – odrzekł Walenty, patrząc z troską na niepewną minę żony.

W odpowiedzi uśmiechnęła się tylko i przytuliła do niego. Nie chciała teraz już o nic pytać. Pragnęła tylko znaleźć się w łóżku i odpocząć. Czuła się tak dziwnie zmęczona, jakby od bardzo dawna oka nie zmrużyła…

   Ewelina pościeliła im w gościnnym pokoju i nie pytając o nic zostawiła małżonków samych. Położyli się w wielkim, obcym łożu i oboje w tym samym momencie głęboko westchnęli…Niedawna senność gdzieś przepadła i Jadwiga leżała obok męża, czując między nimi jakieś napięcie i oczekiwanie. Na co?

Nagle usłyszała jak jej mąż łka. Przytulił się do niej jak bezradne dziecko i nie mówiąc nic drżał i płakał coraz głośniej.

- No już, już…Cichutko, jestem tu mój kochany. Nic złego się nie dzieje. Nigdy już Cię nie zostawię samego. Nie płacz, mój jedyny… - szeptała, otaczając go ramionami i scałowując jego łzy z powiek, policzków i wąsów.

- Powiedz mi, teraz już musisz mi powiedzieć, co się stało Walusiu. To już nie może czekać – wyszeptała, gdy ucichł i dygotał już tylko w ostatnich wstrząsach łkania.

- Zosia przybiegła po mnie na pole. Pobiegłem nad rozlewisko. Leżałaś tam nieprzytomna, krwią brocząca, biała jak ściana. Wziąłem Cię na ręce i jak tylko mogłem najszybciej zaniosłem do domu. A z ciebie nadal krew tak strasznie ciekła i ciekła…Rozalka przyprowadziła starą Teklę – znachorkę. A ona obejrzała Cię i powiedziała, że trzeba jak najszybciej do szpitala, bo ona już nic tu nie może pomóc.

Rozalka poleciała do sołtysa, bo tylko on jeden przecież w całej wsi ma telefon. I po godzinie przyjechała karetka i zabrali Cię taką prawie martwą, taką daleką…

   Waluś na chwilę przerwał opowieść i drżał teraz jak osika, przeżywając na nowo tamte chwile. Jadwiga, chociaż opowieść dotyczyła przecież niej samej, czuła się tak, jakby była o kimś obcym. Jak mogła niczego nie pamiętać? Jak mogła narobić wszystkim tyle kłopotu?

- Lekarze w szpitalu aż się za głowy chwycili na Twój widok. I powiedzieli, że przy takiej utracie krwi małe są szanse byś przeżyła. I nawet nie chcieli Cię ratować! Rozumiesz? Chcieli Cię zostawić żebyś wyzionęła ducha!

Ale ja krzyczałem, błagałem, prosiłem, groziłem aż w końcu wzięli Cię i do jakichś rurek podłączyli, do cienkich kabli i przewodów podpięli.

- Dużo krwi Ci przetoczyli, Jadziu! Ale to pomogło. I przeżyłaś, przeżyłaś, ale dwa miesiące leżałaś całkiem nieprzytomna, bardziej na tamtym, niż na tym świecie… - szeptał Walenty, całując ukochaną żonę i przygarniając ją mocno do siebie. Ale ona wówczas jakby sobie coś uświadomiła. Jakby sobie o czymś przypomniała. Wyswobodziła się łagodnie z jego objęć a potem usiadła gwałtownie na łóżku i cicho zapytała:

- A co z dzieckiem?

- Jeszcze tam, nad rozlewiskiem urodziłaś ślicznego, ale martwego chłopca. Zosia owinęła go w swój fartuszek i przyniosła do domu. Następnego dnia kazałem zbić stolarzowi małą trumienkę i przed wieczorem pochowałem go na naszym starym cmentarzu pod brzozą…Był tam ze mną tylko ksiądz i Rozalka. Odmówiliśmy razem modlitwy za wieczne jego odpoczywanie a potem wróciliśmy do domu, do dzieci…