Lubieżne kobiety i bezbronni mężczyźni, czyli druga strona medalu...

   John był przeciętnym osobnikiem z gatunku pantoflowców. Nie za niski, nie za wysoki o przydeptanej posturze. Często zamyślał się i wtedy mina na jego twarzy robiła się z nijakiej po rozrzedzoną. Dbał o swój wygląd też przeciętnie, a podkoszulki zwisały mu aż po uda. Typowy samiec, który marzył tylko o swoich zabawkach, nie przejmując się zbyt otoczeniem. W skrytości ducha był ambitny ponad szablonowość, co miało w życiu przysporzyć mu zabawnych kłopotów. Jego stosunek do życia był zwisowy i mawiał; zawsze będzie dobrze, bo nie może być inaczej.

   Te dwie postacie jakoś łączące się, nie kolidowały z sobą i nie walczyły o hegemonię. Dziwny zlepek osobowości pomimo pozornej niezaradności radził sobie nie najgorzej.

Zdobywanie kobiet nigdy nie było priorytetem jego działań. Mówił zawsze do siebie; kocham je wszystkie i każdej z nich dam cząsteczkę siebie. W ten sposób prowadził działalność charytatywną, nie robiąc absolutnie nic w stronę przejęcia dóbr jeszcze nie spożytych.

   Poza przeciętnością posiadał zniewalającą moc. Niejednokrotnie sam sobie się dziwił, bo jego samoocena nie odstawała od rzeczywistości. Pomiędzy spłaszczonymi wyrazami twarzy pojawiał się wyraz dzikości i tylko intensywność tryskająca z oczu rozjaśniała otoczenie. Wtedy nie rozumiał sam siebie. Podobność sytuacji od wczesnego dojrzewania była przyczyną noszenia przydługiego odzienia.

Nigdy nie wybierał, a był wybierany. Z zaistniałą sytuacją zmagał się podczas postępującego zagrożenia. Właśnie tak to odbierał.

   Pamięta wizualnie sytuację z pociągu. Młody student jechał do odległego miasta. Wczesne godziny, puste przedziały. Usiadł przy oknie i bez podziwu patrzył na szarość mijanych wyświetleń w ramach okna. Po chwili usłyszał zgrzyt otwieranych drzwi, który przywrócił mu jasność umysłu. W drzwiach stanęła kobieta. Popatrzył jeszcze wtedy beznamiętnie i szeroko otwartymi oczyma objął postać w przydługiej spódnicy. Usiadła naprzeciwko, a przecież przedział był pusty. W jej oczach zobaczył odbicie przyjaznego uśmiechu. Po zdawkowej wymianie zdań nastąpiło jątrzące milczenie. Wyczuł, że jest przenikany i miał złudzenie, że kobieta na bieżąco czyta jego myśli. Dla zmylenia przywoływał w pamięci sytuacje z piaskownicy. Na nic zdały się jego wybiegi! Stał przed nią zupełnie nagi, obnażony po ostatnią komórkę. Wtedy to po raz pierwszy doznał nieoczekiwanie pulsującego napięcia. Znał historię swoich napięć, ale tym razem było znacząco wysokie, uciskające.

   Delikatny uśmiech z naprzeciwka powoli rozjaśniał sytuację intensywności zmierzających w jednym kierunku. Kobieta pochyliła się z wdziękiem i położyła drżącą dłoń pomiędzy jego udami. John zawstydził się braku przedsiębiorczości. Jednak lubił być zdobywany i wszystkie narzucenia przyjmował, jak błogosławieństwo. Nie oponował, kiedy wijąca dłoń przesuwała się pewnym ruchem w wiadomym kierunku. Nie wiedząc, co robić pochylił się i delikatnie przyłożył spragnione usta do oczekujących ust. Było to tylko muśnięcie, otoczone mgiełką pożądania. Przestał myśleć. Na chwilę zastygli w uścisku. Czuł jej rozgrzany oddech we włosach. Czuł wyraźnie kształt spłaszczonych piersi.

   Sielankę przerwał odgłos otwierających się drzwi. Konduktor nieśmiało zapytał czy mają bilety. Oboje bezgłośnie kiwnęli głowami. Odszedł bez sprawdzania. Byli mu wdzięczni za dyskrecję. Dziwny spokój zapanował pomiędzy nimi i tylko splecione dłonie pozostały świadkami minionych wzruszeń. Wielogodzinna podróż przeplatana opowieściami miała się ku końcowi. W panującym tłoku na peronie zgubili się. Jadąc do akademika walczył z myślami. Dlaczego, skąd? Czyżby te chwile nie miały żadnego znaczenia? Jakie piętno to zdarzenie miało wywrzeć na jego dalszym życiu? 

   Po dwóch godzinach ujrzał ją w drzwiach pokoju akademickiego. Nie była zakłopotana i tłumaczyła się, dlaczego tak długo musiała go szukać.

John jest postacią fikcyjną, jak i jego doświadczenia.

Jeśli czytelnicy wykażą zainteresowanie, to nastąpi ciąg dalszy.