Cz.2 - Lubieżne kobiety i bezbronni mężczyźni

   Pokój z sześcioma metalowymi łóżkami pochłaniał jej głos. Szept rozchodził się pomiędzy metalowymi prętami łóżek i jeszcze bardziej przycichał na gołych ścianach. Była rozbrajająca z walizką w jednej ręce, torbą podróżną w drugiej i bezbronnym uśmiechem, który rozlewał się samoistnie, aż do z lekka opadających włosów na policzki.

   Zakłopotany John z niedowierzaniem patrzył na objawienie. Na pozornie krótką chwilę przymknął powieki, a nieco przydługie rzęsy oparły się o szczerą krawędź wyobraźni wiodącą do rzeczywistej abstrakcji materializującej się pomimo wewnętrznego oporu. Postacie zmieniały twarze w zawrotnej szybkości, sytuacje były dla nich tłem ich różności.

   Doskonale pamięta wieczorek taneczny, ten i inne. Grzanie ławy było dla niego wystarczająco dobrym zajęciem. Lubił patrzeć na wirujące pary w poświacie rozlewających się uśmiechów, zalotności i nabrzmiewających pragnień. Nic nieznacząca odległość pomiędzy spiętymi ciałami potwierdzała przełomowość tego, co mogłoby być początkiem oraz kontynuacją. Wyrwany został zdecydowanym głosem z hipnozy. „Masz zatańczyć ze mną!”. Dziewczyna z rozpuszczonymi włosami stała tuż przed nim. Wbrew swojej naturze zawahał się. Po chwili, pod kontrolowaną intensywnością spojrzenia wziął ją za rękę i wmieszali się w tłum tańczących. Miała mokre dłonie. Kolejno wycierał je w białą koszulę. Tańczyli na linii spojrzenia przenikającego na wskroś. Musiała poczuć skraplające się opary na jego dłoniach. I tak, jak on poprzednio brała dłoń i wycierała w swoją białą bluzeczkę zupełnie okrywającą kształtność wezbranych piersi. Suchą już dłonią pieściła sterczące sutki, by po chwili wziąć drugą i ponownie nie gasząc napięcia dopieszczała swój instynkt. Taniec przeistaczał się w taniec niepokornej bliskości. Rytm ich własnych pożądań wyznaczał kroki. Kroki ku sobie.

   Ich samotność została przerwana głosem dyżurującego nauczyciela. Nagłe polecenie: „Proszę zachować odstęp!” nie zachwiało wzajemnej infiltracji. Postawili na esencjonalność spojrzeń, która miała pozostać łączącym je elementem przez kolejne chwile. Przecież nie wymienili niepotrzebnych słów. Nieprzydatne pomiędzy trwającym porozumieniem budowały przyszłościowe wyobrażenia.

   Dziewczyna mieszkała na obrzeżach miasta. Prawie wioska z dymiącymi kominami przysiadłych domostw. Chrzęst zmrożonego śniegu pod nogami grał im własną melodię. Cichą, przyciszaną rozpromienionym biciem serc, a głośne rozmowy przeplatane wybuchami śmiechu dawały czas rozprężenia, tak im potrzebny. Zatrzymywali się nazbyt często, a dociskane policzki dogrzewały pragnienia i wzajemną chęć czegoś jeszcze bliższego.

   Przed bramą zamykającą obszerny podjazd nadszedł czas pożegnania. Widoczność zakłopotania znalazła odbicie w przeciąganym milczeniu. Nie odmówił, kiedy zapytała czy wejdzie na chwilę. John nie wiedział, czy chęć ogrzania ciała czy duszy była dominująca. A może to jej wdzięk i powabny uśmiech sprawił, że po wąskich schodach prowadzących na poddasze poszedł za zjawą wpasowaną w jego wyobraźnię?

   Typowo dziewczęcy pokój jawił swój urok ilością porozwieszanych ozdób i ozdóbek. Wypośrodkowana tonacja jednoznacznie określała rozmarzenia, tu rozwieszone pomiędzy podłogą, a sufitem. Długo analizował znaczenie obecności takich, a nie innych dystynkcji misternie wplecionych w całość.

   Zaczęła od rękawiczek. Zsuwała je powoli, palec po palcu czekając na reakcję. Była. W szalejącej wyobraźni tulił pragnienia. Napięcie wszystkich mięśni sięgało szczytu. Przechodziło w lekkie drżenie. Podeszła i niby obejmując szyję, kocim ruchem zsunęła kurtkę. Miękko upadła na podłogę nie niepokojąc względnej ciszy. John patrzył, z jaką zręcznością błyskawicznie stanęła przed nim naga. Wzięła go za rękę i przysiadła na krawędzi łóżka w znacznym rozkroku. Zachęcony przyklęknął przed nią. Z namaszczeniem dokonywała aktu oddzielania klejącej się odzieży, od pulsującego ciała. Wcale nie sporadyczne pocałunki jątrzyły jego ciało.

   Ułożona na rozpiętości łóżka z dumą wypinała piersi. Piękne kształtem, tryskające jędrnością zdominowały dzielącą ich przestrzeń. John niecierpliwie przesuwał wzrok, tylko na trochę dłużej zatrzymując spojrzenie na czerniejącym zagłębieniu pomiędzy podbrzuszem, a nieznacznie podciągniętymi udami.

„No chodź!” -  usłyszał po chwili, a jej blado drżące usta pozostawały nieruchome w miejscu.

Wejdź powiedział John do kobiety z pociągu.