Jadwiga z Modrzewiowej doliny, cz.2 - "Gospodyni"

  

    Na wiosnę odbyło się w karczmie na rozstaju dróg okazałe weselisko Jadwigi i Walentego. Panna młoda wyglądała przepięknie w bieluśkiej, obszywanej koronką sukni. I wszyscy mówili, jak wielkie szczęście ma Walenty żeniąc się z dziewczyną prawie połowę młodszą od niego a przy tym dobrą, pracowitą i rozumną. Ludzie wiedzieli o jego miłosnych sprawkach i w duchu żałowali nawet Jadźki dla takiego nazbyt gustującego w mocnych trunkach lekkoducha i lubieżnika. Jednak nikt niczego nie śmiał jej mówić.  - Co się ma okazać, to się okaże! – gadały baby ze wsi i spoglądały na Jadwigę z mieszaniną współczucia i złośliwości.

   Jednak przez kilka tygodni po ślubie panowała w ich małżeństwie niemal całkowita sielanka. Pokochali się mocno i pasowali do siebie. Oboje wysocy, postawni, pracowici i w siebie jak w obraz zapatrzeni. Jedyną chmurą na ich niebie była matka Walentego, Rozalia, kobieta wiecznie na świat obrażona, kłótliwa i szukająca dziury w całym.

Od pierwszego wejrzenia znienawidziła młodą synową i za wszelką cenę starała się udowodnić jej, jaką jest niedojdą i głuptasem.

   Pierwszy taki przykry incydent między nimi miał miejsce już miesiąc po ślubie. Rozalia kazała się Walentemu zawieźć do miasta, do doktora a Jadwidze poleciła, by w tym czasie zrobiła obiad i upiekła chleb. Jadzia od początku czuła niechęć teściowej do siebie, ale starała się wszystko bagatelizować i nie skarżyć się, by nie sprawiać przykrości swojemu ukochanemu Walusiowi. Teraz też zauważyła drwinę i pogardę w oczach Rozalii, ale w odpowiedzi uśmiechnęła się tylko i odrzekła, że ze wszystkim postara się sprawić.

   Największym wyzwaniem był dla niej chlebowy piec. Ogromna to była budowla, pół kuchni zajmująca i bardzo jakaś w obsłudze skomplikowana. I tu właśnie leżał pies pogrzebany! Teściowa była pewna, że synowa sobie z tym piecem nie poradzi. Sama miała z nim kłopoty i chleby, które piekła były albo niewyrośnięte, albo przypalone. Nikt nigdy teściowej na ten temat złego słowa nie powiedział, ale ona sama czuła, że dużo jej do doskonałości brakuje. I oto dzisiaj z pełną premedytacją zażądała od Jadźki przez nią upieczonego chleba!

Teściowa miała swą synową za takie łagodne, głupiutkie lelum-polelum. Za pokorne cielę, które niewiele umie a gdzie je postawić, tam stoi. A tymczasem Jadwiga potrafiła być twarda i uparta. Wiedziała, że musi udowodnić teściowej, iż nadaje się do bycia gospodynią oraz żoną jej ukochanego syna. Zdawała też sobie sprawę, że choćby dała z siebie wszystko, Rozalia i tak tego nie doceni. Dziewczyna była bystrą obserwatorką a jej milcząca natura nie skrywała wewnątrz pustki lecz dużą przenikliwość oraz wrażliwość.

   Przy piecu - monstrum spędziła godzinę zanim doszła do tego, co i jak. Rozpaliła w nim jak należy a w tym czasie chleb na zakwasie rósł sobie spokojnie w ciepłym miejscu. Teraz wzięła się za szykowanie obiadu. Co tu zrobić, by dogodzić mężowi i teściowej? Może zupę jarzynową, taką, jak kiedyś robiła jej mama a cała rodzina wręcz za nią przepadała? A na drugie pierogi ruskie. W ich lepieniu miała długoletnią wprawę. Zawsze robiły je razem z siostrami, śpiewając przy tym i śmiejąc się serdecznie. Teraz była zdana na siebie, ale cóż z tego? Podobało jej się to, że może przygotować wszystko sama i pokazać, że niezła z niej gospodyni.

   Pierwsze rozczarowanie – ani w spiżarce ani w piwniczce nie znalazła żadnych warzyw. Nawet marnej marchewki czy kapusty!  - Dziwne! – pomyślała – Czyżby nie było już żadnych zapasów od zeszłego lata? Polecę na grządki, może już są jakieś nadające się do wyrwania marchewki i pietruszki!

   Kolejne przykre rozczarowanie! – w tym gospodarstwie nie istniały grządki z warzywami! Dla potrzeb kuchennych Rozalia uprawiała tylko ziemniaki i cebulę. Toteż w jej domu na okrągło jadało się gotowane ziemniaki ze smażoną na słoninie cebulą.

- Biedny Waluś! – rozmyślała Jadzia – Już ja go teraz dobrze odżywię! Pokażę, co można przygotować w porządnej kuchni!

I z braku warzyw zrobiła pyszną kartoflankę doprawioną majerankiem i pieprzem. Na szczęście, zabrała ze swojego rodzinnego domu trochę przypraw, ogórków kiszonych w kamionkowych garnkach, miodu z pasieki sąsiada i cały wianuszek czosnku. A więc teraz to wszystko przyda się jak znalazł! Szybciutko ulepiła pierogi, doprawiając je po swojemu, na ostro. Chleb piekł się spokojnie i roztaczał swój wspaniały aromat na całą chałupę. Miała jeszcze czas na posprzątanie w kuchni i w jadalnej izbie oraz na ładne nakrycie stołu. Pobiegła na pobliską łąkę. Narwała rumianków i chabrów a potem umieściła je w pękatym, glinianym dzbanie i ustawiła go na środku stołu. Było pięknie! Teraz nikt jej nie powie, że nie umie zadbać o dom i męża!

   Przed wieczorem furmanka Walentego zajechała przed dom. Teściowa kwękając i jęcząc zlazła przy pomocy syna z wozu i łypnęła złym okiem na stojącą w progu chałupy Jadzię. Dziewczynie aż mróz przeszedł po krzyżu na ten widok, ale szybko pokryła złe wrażenie serdecznym uśmiechem i rumieńcem szczęścia, gdy Waluś chwycił ją w ramiona i dał jej tęgiego całusa.

- A co tu tak ładnie pachnie? Co moja żoneczka zgotowała? – pytał, zaglądając serdecznie w jej oczy i omiatając pożądliwym wzrokiem jej sylwetkę

- A pyszności same uwarzyłam dla Was mężu! I chlebek dobry upiekłam! Do stołu siadajcie a ja zaraz wszystko przyniosę!

Rozalia, słysząc ich rozmowę aż parsknęła ze złości, ale nic nie mówiła, tylko ciężko wtoczyła się do jadalnej izby i z niechęcią zmełła w ustach jakieś przekleństwo na widok dzbanka z kwiatami i białych talerzy, stojących na stole.

   Tymczasem Jadwiga wniosła garniec pachnącej wspaniale, gorącej zupy i ostrożnie, by nie poplamić lnianego obrusa nalała każdemu prawie do pełna. Usiadła obok męża i niecierpliwie czekając na jakieś słowa uznania z jego strony nie zauważała dziwnych min teściowej. Tamta czerwieniała i bladła na przemian. Kilka razy zanurzyła łyżkę w zupie aż w końcu nie wytrzymała i syknęła:

- Ja tego paskudztwa jeść nie będę! Nie wiem coś Ty tutaj wsypała. Pewnie trutki na szczury. Ale ja się otruć nie dam! – i Rozalia odsunęła od siebie talerz tak gwałtownie, że aż zupa rozlała się na obrus a dzbanek z kwiatami przewrócił się i woda spłynęła po stole prosto na kolana Walentego.

Walenty wstał szybko i spoglądał ze zdumieniem i irytacją na matkę, nie rozumiejąc zupełnie jej zachowania.

- Jeśli matce nie smakuje, to proszę nie jeść, ale według mnie ta zupa jest bardzo dobra i chciałbym się pożywić w spokoju! – powiedział podniesionym głosem a jednocześnie popatrzył przepraszająco na żonę. Jadwiga miała oczy pełne łez. Drżała teraz cała od powstrzymywanego wybuchu płaczu i najchętniej uciekłaby z izby i zaszyła się w jakimś bezpiecznym, odludnym miejscu. Jednak Waluś schwycił mocno jej dłoń i nakazał:

- Siedź spokojnie Jadziu i jedz. Niczym się nie przejmuj. Według mnie ta zupa bardzo ci się udała i już doczekać się nie mogę na drugie danie, no i na pajdę Twojego chleba ze smalcem!  - powiedział to tonem nie znoszącym sprzeciwu a jednocześnie serdecznie i pogodnie, więc Jadwidze nie pozostawało nic innego, jak tylko dokończyć jedzenie zupy, chociaż prawdę mówiąc, zupełnie jeść się jej odechciało.

Teściowa tymczasem posapywała wielce wzburzona i z rosnącym gniewem zerkała na bezczelną, w jej mniemaniu, synową.

- Już ja jej pokażę, gdzie raki zimują! – obiecywała sobie w duchu – Niech wie, kto w tym domu jest prawdziwą gospodynią!

   Walenty, jak było do przewidzenia, zachwycił się pierogami i chlebem. Rzeczywiście do tej pory znał tylko najprostsze, kiepsko doprawione i monotonne posiłki w wykonaniu swej matki. Nie rozumiał się na kuchennych sprawach, więc nie oponował i godził się bez szemrania na dotychczasową, monotonną dietę. Zresztą matka zawsze trzymała dom twardą ręką i kiedyś rządziła ojcem a po jego śmierci synem i córką, która jak tylko mogła najprędzej za mąż się wydała i wyniosła z domu. Byle dalej od apodyktycznej, zaborczej matki. Wówczas do dyrygowania pozostał Rozalii jedynie Waluś i kochając go po swojemu, jemu teraz dotkliwie życie uprzykrzała. Dlatego tak lubił wymykać się z domu i za dziewkami w wiosce uganiać. Dlatego zbyt często do kieliszka zaglądał. Teraz jej syn patrzył z podziwem i miłością na inną kobietę.  Rzadko wychodził z chaty, nareszcie czując się w niej dobrze i spokojnie u boku młodziutkiej żony.

  - A starej matce pozostaje chyba już tylko siedzenie przy piecu i klepanie paciorków – myślała stara matka paląc papierosa za papierosem i obserwując rosnącą komitywę między małżonkami – A przecież jestem chora i potrzebuję odrobiny spokoju – mamrotała sama do siebie, użalając się nad sobą.

Rzeczywiście, była chora. Miała ropiejące wrzody na nogach, które otwierały się czasami i dostawała wówczas trudnych do zatamowania krwotoków. Cierpiała też na napadowy kaszel, który omal rozrywał jej płuca oraz silną neurastenię i nerwicę, a te psychiczne dolegliwości oraz trudny charakter sprawiały, że jak tylko mogła uprzykrzała życie otoczeniu.

   Tymczasem zapadł zmrok. Teściowa poszła do swojej małej izdebki na spoczynek a młodzi małżonkowie udali się do alkowy. Jak bardzo siebie teraz potrzebowali! Jak bardzo byli za sobą stęsknieni!

   Waluś nieomalże zdarł ze swej żony przyodziewek i rzucił ją na łóżko. Gwałtowność, żar jego pieszczot i pocałunków wprost zaparł jej dech. Do tej pory kochali się zawsze delikatnie i ostrożnie. Doświadczony w miłosnej sztuce mężczyzna nie chciał zrobić najmniejszej krzywdy swej młodziutkiej, ślicznej żonce, a więc cierpliwie oswajał ją z sypialnianymi arkanami. Dzisiaj naparł na nią jak burza a ona z jękiem rozkoszy otworzyła się przed nim i pragnęła, by kochał ją jeszcze mocniej, jeszcze silniej, jeszcze dłużej! A w bólu, który niechcący jej zadawał czuła tyle gorącej rozkoszy, tyle szalonej radości i oddania, że raz po raz szeptała mu tylko do ucha: -Jeszcze, jeszcze Walusiu! Kochaj mnie tak do końca życia i niech ta chwila nigdy się nie kończy!

   I kochali się tak całą noc aż wreszcie spoceni, obolali i bardzo szczęśliwi zasnęli tuż przed świtaniem a godzinę potem obudziło ich dziarskie pianie koguta…