Wszystko, co dasz radę zjeść!

 - Czarek, a pamiętasz jak byliśmy w tej chińskiej restauracji w City? – zapytałam  z głupia frant mego podrzemującego lekko męża, który ilekroć rzuca palenie popada w dziwaczny stan pół snu, pół jawy

- Co, co mówiłaś? – nagle obudzony poruszył się gwałtownie i przetarł nieprzytomne oczęta

- No wiesz, o jedzeniu mówiłam… - odparłam przebiegle, wiedząc, że w fazie odwyku moje szczęście ma zaiste koński apetyt

- A co byśmy zjedli? – nabrał wigoru Cezary i rzeźko wstał z fotela, ziewając przy tym donośnie

 - W lodówce są kanapki z salami. Możesz zjeść, jak jesteś głodny. Nawet Ci je chętnie przyniosę. Ale przedtem powiedz mi, czy pamiętasz co i za ile zjedliśmy kiedyś w tej fajnej chińskiej knajpce w centrum Melbourne? – kontynuowałam temat, bom przecie obiecała, że napiszę o australijskich smakołykach i kulinarnych  pozytywnych zaskoczeniach, które spotkały nas w kraju psów dingo.

- Mówisz pewnie o tej restauracji „All what you can eat”? – zapytał już tym razem całkiem przytomnie Cezary

- O ile pamiętam, to na osobę płaciło się tam około 17 dolarów. A co jedliśmy? Cuda, cudeńka! Ale po co pytasz? Przecież masz lepszą pamięć ode mnie!

   A ja rzeczywiście powoli przypominałam sobie wszystko. Patrząc w roztargnieniu, jak moje „ wygłodzone biedactwo” pochłania kolejną kanapkę z wędliną zobaczyłam nas, sprzed kilku lat, jak siedzimy w chińskiej knajpie i jak wariaci pożeramy ogromne ilości jedzenia.

   Lokale typu „All what you can eat” to wynalazek w sam raz dla takich jak my, łakomczuchów. Otóż za niewielką opłatą możesz tam nawcinać się do woli. Można zjeść tyle, ile da się radę zjeść! Na tym właśnie polega idea tych restauracji. Nie mam pojęcia, czy występują one w innych krajach, ale w Australii są dość popularne.

Kelnerzy wciąż tylko donoszą kolejne dania. Miseczka za miseczką. Talerz za talerzem. A wszystko pyszne. A wszystko pięknie podane. A jak to było w owej chińskiej knajpce? Już opowiadam.

   Najpierw wniesiono zupę jarzynową z makaronem sojowym. To było danie bardzo sycące i właściwie po nim można się już było poczuć najedzonym. Ale przecież nie wypada poprzestać na zupie, skoro można a nawet należy zjeść jeszcze mnóstwo, czekających w kolejce potraw!

   Potem wjechały cudne pierożki. Przed naszymi oczami pojawiła się mnogość pierogów z maki ryżowej z przeróżnymi nadzieniami i sosami. Na słono i na słodko. A wszystko w plecionych, bambusowych miseczkach (takie miseczki dają możliwość odgrzewania potraw nad parą).

   Następnie na stole objawiły się kurze łapki w sosach sojowym, ostro-kwaśnym oraz łagodnym, grzybowym. Danie to wyglądało nieco dziwacznie, ale my, jako wędrowcy nie wzdragający się przed niczym odważnie spożyliśmy owe odnóża. I co? Oj, dobre to było bardzo!

   Jak już zmogliśmy łapki, to śliczna Chinka przyniosła pieczoną kaczkę w sosie śliwkowym z chrupiącym apetycznie między zębami sezamem. Do tego, rzecz jasna, ryż. Na szczęście prócz drewnianych pałeczek dano nam do dyspozycji także widelec i łyżkę. Nie jesteśmy zbyt dobrzy w operowaniu tradycyjnymi, chińskimi patyczkami!

   Po kaczce popatrzyliśmy na siebie z Cezarym bardzo wymownie. Nasze brzuchy były pełne i nieprzyzwoicie wprost wydęte. Nasze oczy jednak wciąż jeszcze by jadły i jadły, tym bardziej, że pracowita kelnereczka właśnie lawirowała zgrabnie między stolikami, donosząc nam czarki z kolejną zupą i z zatopionymi w niej chrupiącymi kawałeczkami bambusa, kurczaka i kukurydzy.

   Mój przewód pokarmowy był boleśnie przepełniony. Oddychałam szybko, czując dziwną senność i ociężałość w rozciągniętym do granic możliwości żołądku. Stęknęłam i  dyskretnie rozpięłam zamek błyskawiczny w spódniczce. Z zazdrością popatrywałam na męża, który dzielnie podnosił pokrywkę następnej, podanej mu miseczki…Dobiegał z niej niezwykły, ciekawy zapach. To było coś jakby cytryna w połączeniu z pieczenią wołową oraz z jakimiś nieznanymi mi ziołami.

- Może jednak spróbujesz? – zapytał mój ukochany, podnosząc do ust wąski pasek mięsa, pachnący apetycznie cytrusami

- Zobacz, jakie to pyszne… - kusił nadal, śmiejąc się z mojej zbolałej miny

Ale ja mogłam już tylko pić herbatę jaśminową, którą w zgrabnych, porcelanowych imbryczkach donoszono nam już kolejny raz. Pić chciało się niemożebnie! I marzyło mi się też jakieś łoże w stylu rzymskim, gdzie mogłabym wyciągnąć znużone obżarstwem członki i w tej wygodnej pozycji ewentualnie kosztować kolejnych smakołyków.  Bo, oczywiście, nie był to jeszcze koniec uczty!

   Na stole pojawiły się właśnie maleńkie, zgrabne ciasteczka i owoce. A więc, chociaż bardzo już cierpiąca, poświęciłam się i skosztowałam anyżowego ciastka oraz nieznanego mi smacznego owocu ( do tej pory nie wiem, co to było – miało biały, słodki miąższ a nakrapiane było czerwonymi plameczkami i smakowało delikatnie kwaskowato i orzeźwiająco  – może ktoś z Was jadł coś takiego i wie, co to?)

   Wreszcie i Cezary miał dość. Ze smutkiem ogarnęliśmy wzrokiem wnętrze pełnej gości restauracji. Ludzie wcinali, aż im się uszy trzęsły! Pewnie mieli już wielokrotną zaprawę w pochłanianiu takich mas jedzenia. A my, biedactwa, dysponowaliśmy zaiste, zbyt mało rozciągliwymi żołądkami.

    Gwar śmiechów, rozmów a nawet głośnego siorbania dochodził nas z sąsiedniego stolika. Przyjrzeliśmy się dyskretnie tym ludziom. Było to grono przyjaciół w wieku około trzydziestu lat, reprezentujących różne rasy i typy osobowości. Rubaszny blondyn w jednej ręce trzymał rumiane, kurze skrzydełko a drugą przytulał kruczowłosą, milczącą piękność o polinezyjskiej urodzie. Jego kolega z przeciwka – czarnoskóry przystojniak podobny do Willa Smitha, mlaszcząc i siorbiąc pił zupę wprost z czarki. Ruda dziewczyna, wyglądająca mi na Irlandkę śmiała się głośno, ukazując przy tym wielkie, zdrowe zęby.

A my, z uwagi na dobijające nas przejedzenie, musieliśmy już, niestety, opuścić to wesołe, nie znające umiaru towarzystwo i powlec się ociężale do naszego samochodu, który niebacznie zostawiliśmy bardzo daleko, bo aż kilka przecznic stamtąd!

- Czaruś! Może byśmy zjedli po zupce chińskiej? – moje wspomnienia zakończyły raptem donośne burczenia, dobywające się z wnętrza mego brzucha.

 - No pewnie! Głodnego pytają! – zawołał z entuzjazmem mój ślubny i dodał rzeczowo

- Jak się dosypie do chińskiej zupki trochę suszonej pietruszki i prawdziwków, to zrobi się z niej wspaniała potrawa! Prawie jak w prawdziwej, chińskiej restauracji!:-)