Kulinarne wspomnienia z Australii przed domowym obiadkiem!

…Dzisiaj rano zapytałam Cezarego, jakie miał oczekiwania, przyjeżdżając do Australii i co go tam w związku z tym zaskoczyło, zachwyciło bądź też rozczarowało.

Bo przecież każdy z nas ma jakieś wyobrażenia na temat tego czy tamtego kraju. Dopiero rzeczywistość to wszystko jakoś weryfikuje i układa po naszemu w głowie.

Cezary najpierw rzekł, że nie miał właściwie żadnych oczekiwań i wyobrażeń. Jechał na żywioł. W wielką niewiadomą. W świat nowej przygody i nowych możliwości.

Chwilę potem, po dłuższym zastanowieniu, wcinając akurat bułkę z kiełbasą krakowską rzekł w nagłym olśnieniu:

- Niemile rozczarowało mnie to, że w zaledwie kilka miesięcy po przyjeździe do tego raju przytyłem kilkanaście kilogramów! A przecież nie obżerałem się wcale ani nie tkwiłem całe dnie na kanapie przed telewizorem!

   Hmmm….Mnie również przytrafiło się to samo. Po trzech miesiącach od przyjazdu ważyłam o 10 kilogramów więcej!!! A dlaczego? Główną rolę odgrywa tu zmiana klimatu i nasz zaburzony na skutek owej zmiany metabolizm.  Dalszą przyczyną jest nieco inna dieta. Tamtejszy chleb z masłem to, niestety, nie polski chleb z masłem! Skład australijskiego pieczywa jest nieco bardziej wzbogacony niż naszego swojskiego chlebka na zakwasie (w czasach wyjazdu do kraju kangurów w Polsce chleb nie był jeszcze szpikowany chemią i polepszaczami smaku!).

Także tamtejsze słodycze są jak gdyby bardziej słodkie i bogatsze w składniki niż nasze. To samo dotyczy serów, tłuszczów i innych nabiałów.

   Poza tym styl życia w Australii narzuca niejako pewne zmiany w odżywianiu. Zazwyczaj jest na tyle ciepło, że po prostu miło jada się posiłki na powietrzu. Na powietrzu, czyli w przydomowym ogródku lub w parku publicznym. A w takich parkach są ogólnodostępne gazowe, elektryczne lub rzadziej, węglowe grille (tam zwane barbaque). A cóż się tam zwykle jada? Ano, niezbyt smaczne, australijskie, ociekające tłuszczem kiełbaski, smakowite, grube  steki, kotlety i jajka na bekonie! Nie jest to zbyt odchudzające jedzonko, prawda?

   Australia i Ameryka mają największą ilość monstrualnie wręcz otyłych obywateli!

Wszystko jest łatwo dostępne, smaczne, w miarę tanie a im tańsze, tym bardziej kaloryczne (zresztą podobnie jest już i tutaj). Australijczycy uwielbiają jeść, pić piwo, urządzać gromadne, towarzyskie spotkania na wolnym powietrzu, próbować smaków kuchni europejskiej i azjatyckiej. Parki nieomal zawsze pełne są biesiadujących wesoło ludzi, rozbrykanej dzieciarni i zapachu grillowanych potraw!

   Kolejnym, niezauważanym prawie przez Australijczyków problemem są ogromne porcje jedzenia, jakie podaje się im w fast foodach. Porcje te rosną w roku na rok, tak samo, jak powiększają się żołądki łakomych smakoszy. A restauracje i bary żerują na tym, bo ludzie jedząc dużo, wciąż chcą więcej i więcej a interes kręci się coraz lepiej!

Moim ulubionym, dostępnym wszędzie i bardzo popularnym w Australii daniem była ryba z frytkami (” Fish and chips”). Swoją drogą, jest do dzisiaj w tym kraju taka świecka tradycja kupowania w piątki na wynos, dla całej rodziny, wielkich zestawów ryb z frytkami, sosem tatarskim oraz z marynowanymi cebulkami w roli sałatki. Można to sobie zamówić przez telefon i bez konieczności wychodzenia z domu już za pół godziny od złożenia zamówienia obżerać się do woli, siedząc przed telewizorem i oglądając kolejny, „wysokich lotów” teleturniej, czy inny „rozrywkowy” program!

A w zależności od miejsca, czy regionu, w jakim kupowaliśmy ów przysmak pojedyncza porcja była raz większa, raz mniejsza, ale za każdym razem za duża dla nas dwojga! Na szczęście w konsumpcji często pomagały nam żarłoczne, natrętne mewy, gromadzące się żywiołowo wokół ogródków na świeżym powietrzu.

    Następna rzecz, która rzuca się w spożywczych sklepach australijskich w oczy, to zbyt mała podaż świeżych, nieprzetworzonych produktów oraz zbyt wysoka ich cena. Mam tu na myśli świeże warzywa, owoce, ryby i owoce morza. O dziwo, produkty zamknięte w puszkach, foliach i innych przesyconych chemią plastikach cieszą się ogromną popularnością, gdyż są o niebo tańsze i dostępniejsze, niż te prosto z pól, sadów i oceanu. Wygodniej jest kupić puszkę groszku i dodać go do drugiego dania, niż trudzić się z gotowaniem surowego, zielonego warzywa. Ludziom się coraz mniej chce coś zrobić samemu od podstaw. Gotowe dania, i ostatecznie, półprodukty mają zatem niesamowite wzięcie!

   Ja, jako osoba potrafiąca i lubiąca przyrządzić co nieco osobiście w domu byłam często obiektem podziwu a nawet niezrozumienia u moich koleżanek Australijek czy Angielek. A istną furorę robił tam mój sernik, który z braku zwykłego, kwaśnego białego sera przygotowywałam z białego sera ricotta i wzbogacałam jogurtem naturalnym. Był mało słodki, w porównaniu z tymi sklepowymi, ale o ileż w związku z tym lepszy, co tamtejsze panie, ku memu zdziwieniu, doceniły!

Takoż samym wzięciem cieszyły się moje zwykłe placki ziemniaczane! W Australii placki te występują pod nazwą „potato cakes” i choć są smaczne, to jednak zupełnie inne od naszych. Można je dostać prawie wszędzie, nawet w McDonaldsach! Robi się je, rzecz jasna, z gotowanych, sproszkowanych lub rozdrobnionych ziemniaków, utrwala konserwantami i przechowuje miesiącami w zamrażarkach.

   Wygoda to podstawa wszystkiego. W kraju koali prawie każda osoba posiada prawo jazdy i samochód. Jest to zrozumiałe, gdyż teren to ogromny, komunikacja miejska nie tak dobrze zorganizowana jak w Polsce, a poza tym, komuż chciałoby się samodzielnie taszczyć do domu zakupy w wielkich siatach? Zakupy zazwyczaj robi się w wielkich centrach handlowych (shoppingach) a ulokowane są one przeważnie na obrzeżach miast. Piechotą się tam, rzecz jasna, nie dotrze a przed weekendem trzeba zrobić ogromne zapasy na następny tydzień. Ludzie polują na obniżki, przeceny, wyprzedaże i w związku z nimi są nawet w stanie poświęcić się i stać w kolejkach, nie rzadko przypominających te, rodem z PRL-u.

   Chodzi się mało, a więc tycie ma się jak w banku. Tylko z odchudzeniem jest już znacznie gorzej!

Jakimż wzięciem cieszą się wszystkie suplementy diety, cudowne parafarmaceutyki, obiecujące zrzucenie wagi w tydzień! Gorzej jest z ruchem nieco bardziej złożonym, niż kursowanie między salonem a lodówką! To samo zresztą obserwujemy pomału w Polsce, chociaż na szczęście daleko nam jeszcze do coraz bardziej powszechnych w Australii, rubensowskich kanonów urody!

 - No dobrze, Oleńko! – przerwał mi nagle moje wywody Cezary

- A może powiedziałabyś nareszcie cos miłego o australijskim jedzeniu? Przecież tak Ci smakowało, Ty niewdzięczna babo! – mój mąż popatrzył na mnie z wyrzutem w oczach a potem wielce wymownie ogarnął wzrokiem moje nazbyt okrągłe kształty.

- Powiem, pewnie, że powiem! Ale to już w następnym poście! A teraz lecę gotować rosół na kaczce. Z lubczykiem, dużą ilością pietruszki i z pysznym, domowym makaronem, takim jak lubisz! - odparłam kusząco

- No chyba, że nie jesteś głodny… - dodałam podstępnie

Spojrzenie Cezarego złagodniało, zalśniło blaskiem tęsknego rozmarzenia a potem mój luby przeciągnął się, ziewnął smakowicie i zawołał:

- Chodźmy razem do kuchni. Obiorę Ci marchewki i cebule!

Ciąg dalszy nastąpi!