Sekret naszego domu, Cz.3 - "Sen"

   Po wypowiedzeniu, a właściwie pełnym emocji „wysapnięciu” z siebie ostatniego zdania Wandzia umilkła. I my milczeliśmy poczuwszy się wtedy dziwnie niepewnie. Mimochodem zerknęliśmy do przedpokoju, skąd prowadziły drzwiczki wiodące na strych. Nosiły one ślady uszkodzenia. Zamykało się je na zagięty gwóźdź – zamek i klamka tkwiły w drzwiach już tylko jako smętne atrapy…

   Za oknem tymczasem robiło się coraz bardziej ciemno. Była druga połowa września i wieczór zapadał z każdym dniem szybciej. Dzień był pochmurny i chłodny a teraz wzmógł się wiatr i szarpał blachami, którymi pokryty był nasz dach.

- To musiało być okropne przeżycie dla Władzia – powiedziałam cicho, przerywając to pełne zgrozy i przygnębienia milczenie.

 - Oboje to przeżyliśmy! – westchnęła sąsiadka – Był człowiek, nie ma człowieka…

 - Na szczęście miałam w domu krople nasercowe, więc zaraz Władysia  i siebie poratowałam…

- Wiesz Wandziu, trudno mi o to pytać, będąc tutaj, pod tym dachem, ale skoro już tyle wiemy, to proszę, powiedz jeszcze czy te plotki o straszeniu w tym domu są chociaż odrobinę wiarygodne…? – popatrzyłam w napięciu w oczy naszego gościa

- Już mówiłam, że ja tam w takie głupoty nie wierzę! No, ale są tacy, co się upierają, że dziwne rzeczy tu widzieli i słyszeli. Śmiejcie się jednak z tych bajań, bo to ci sami pijaczkowie je rozpowszechniają, którzy tu ze Stasiem pili. A pić wcale nie przestali, to i nie dziwota, że po pijaku jakieś omamy miewają i przywidzenia! Nie mają już meliny u Stasia to często tu po krzakach, naprzeciw domu Staszkowego wysiadują i wspominają go, w ciemne okna się wpatrując…. – kręcąc głową z politowaniem i lekką ironią mówiła sąsiadka

- Pewnie masz rację, Wandziu kochana, ale żeby skończyć już ten temat powiedz nam proszę,  co oni tutaj widzieli… - ciągnęłam ją za język, chcąc wiedzieć wszystko i być przygotowaną na wszystko …w razie czego!

- Nie mów, lepiej nic nie mów Wandzia, bo się ta moja Ola będzie bała w nocy do ubikacji wyjść i będę musiał z nią wstawać! – zaśmiał się, trochę jednak zbyt nerwowo, jak na mój gust, Cezary

- A gdzie się tam będzie bała! Toż to dorosła kobieta i chyba w bajki miejscowych moczymordów nie uwierzy?! – zawołała, śmiejąc się także Wandzia, a potem, klepiąc mnie po ramieniu dodała – Ja tam niczego podejrzanego tu nie widziałam, a przecież mieszkam naprzeciwko. To i bać się nie ma czego, a tylko modlić za spokój duszy tego biednego Staszka i tyle!

- Dobrze, dobrze! Modlitwa modlitwą, ja jednak chcę wiedzieć jakie historie opowiadają Ci ludzie.  Jak mi nie powiesz, to się będę domyślać Bóg wie czego i będzie jeszcze gorzej! – prosiłam uparcie, nie zważając na znaczące kopnięcia pod stołem, które serwował mi co chwilę Cezary

 - Najwięcej to gadał Janek Kowalczyk, dawny, Stasiowy kumpel od kieliszka! Janek tu las niedaleko ma i często tam po drzewo jeździ. Mówił, że parę tygodni po śmierci Staszka przystanął na moment pod tą wielką lipą, co to obok Waszego domu rośnie i zapatrzył się w okna strychu. Ot, ciekawy był, czy co tam się nie poruszy. Wiecie, moi kochani, ludzie to czasem widzą to, co chcą widzieć!  - przerwała znowu sąsiadka patrząc w ledwie widoczne przez okno zarysy naszej starej, ogromnej lipy.

- I opowiadał, że najpierw usłyszał dziwne miauczenie kota dochodzące nie wiadomo skąd. Potem nagle wiatr zimny znienacka powiał. A raptem gałąź lipy spadła mu prosto na głowę, aż mroczków dostał! – sapiąc z podniecenia, kontynuowała opowieść Wandzia

 - No to się chłopina wystraszył. Konia popędził i odjechał stamtąd czym prędzej. A potem opowiadał, że to duch Staszka go tą gałęzią rąbnął i on już więcej tamtędy nie pojedzie. Tylko naokoło, polami!

 - A czemu Staszek miałby mu krzywdę robić? Przecież skoro razem kiedyś pili to pewnie się kolegowali! Co Staszek miał przeciw niemu? – zapytałam od razu, próbując znaleźć jakieś logiczne wytłumaczenie postępowania „ducha”.

 - Wszyscy wiedzą, że Janek mu pieniądze był winien! I to dużo pieniędzy! Na traktor nowy kiedyś pilnie gotówki potrzebował, to go naiwny Staszek wspomógł. A tamten do oddawania był nie skory! Wciąż tylko Stasiowi oczy mydlił, że pożyczkę w banku weźmie i spłaci wszystko, co do grosza. Ale nijakiej pożyczki nie wziął a tylko wciąż u Stasia przesiadywał i razem z innymi pił, pił i pił. Za Stasiowe pieniądze przeważnie!

   I znowu zaległo między nami ciężkie milczenie. Byliśmy z Cezarym tutaj nowi i właściwie nic nie wiedzieliśmy o panujących we wsi stosunkach międzyludzkich. Weszliśmy w nową dla siebie rzeczywistość. W obcy kosmos cudzych historii, emocji, interesów jawnych i ukrytych. Każdy mógł nam powiedzieć cokolwiek, a my w labiryncie tutejszych układów i powiązań musieliśmy albo brać wszystko na wiarę, albo po prostu przyjmować wszystkie opowieści ostrożnie, z dystansem.

Jeszcze nie raz przyjdzie się nam na tej wsi gubić w tych wszystkich historiach, nazwiskach oraz miejscowych nazwach i obyczajach. I chociaż postanowiliśmy tu żyć i wrastać w ten świat, to w takim jak ten momencie czuliśmy się tu tylko jak obserwatorzy, jak widzowie w teatrze. Taki stan zdarzać się nam miał w przyszłości wiele razy. A mimo to czuliśmy jakąś ciepłą przynależność do tego miejsca i rosnącą chęć poznawania go coraz dogłębniej…

 - I więcej już nikogo tu nic nie straszyło? – zapytałam, odetchnąwszy głęboko. W duszy czułam jednocześnie ulgę, że to tylko tyle i jakby lekki żal, że nic więcej…

- A gdzież tam! Pełno było takich opowiastek! – wykrzyknęła sąsiadka, lubując się widocznie naszym rosnącym zainteresowaniem

 - Bronek od Przybyłów mówił kiedyś, że światło migające w oknie na strychu widział. I czuł, że coś tam na niego z góry patrzy. No to poszedł, i że niby odważny taki, z głupia frant do drzwi zapukał. A w domu coś żałośnie zamiauczało tylko, dziecka głosem jakby zapłakało, a potem cisza nastała i to światełko migać przestało!

 - No właśnie! A co się stało z kotem Stasia? Może go kto przypadkiem w domu zamknął i biedna kocina z głodu tam umierała? – zawołałam, przypomniawszy sobie o kocie – przybłędzie, którym ponoć zaopiekował się kiedyś Staś

 - A gdzież tam! Ten Iksiński, co to w spadku wszystko odziedziczył kilka razy dom przeszukał dokładnie. W każdy zakamarek zajrzał i nic. Ja też tam byłam. Kiciałam i kiciałam, kotka przywołując. Kawałek kiełbasy dla niego w kuchni na podłodze położyłam. A na drugi dzień, jak poszłam sprawdzić czy zjedzona to znalazłam ją przez myszy nadgryzioną, a obok pełno mysich kupek leżało. Kota ani śladu!  - rzekła pewnością w głosie sąsiadka, a potem jeszcze dodała – Zdawało się im to miauczenie i tyle. A kota pewnie po śmierci Staszka jakiś lis zjadł czy jastrząb. Mało to takich rzeczy się tutaj zdarza?!

 - Byli też tacy, co ponoć samego Staszka widywali. A właściwie cień jego, zarys gdzieś w lesie albo w wysokich trawach. I zarzekali się, że to prawda, że z nikim innym go pomylić nie mogli, bo Staś chłopem był postawnym, w barach szerokim. I zawsze trochę przygarbiony chodził a głowę lekko na bok, przekrzywioną trzymał. I przeważnie w swoje czarne, flauszowe palto się ubierał. Albo w samej koszuli latał, jak już z nim gorzej było…i takiego go właśnie widywali za życia. Taki też im się niby po lesie jako duch zwidywał.

Tyle tych przeróżnych bajań, moi drodzy, o nim prawią, że tak po prawdzie wychodzi mi na to, że jak nic, lubią się przechwalać. Nudzi się zwyczajnie chłopom i zamiast do jakiejś roboty się wziąć język sobie po próżnicy tylko strzępią! – orzekła autorytatywnie sąsiadka i naciągnąwszy beret na uszy wstała do wyjścia

- Kochani! Na mnie już najwyższa pora! Miło się siedziało i rozmawiało. Teraz Wy musicie do nas wpaść. Serdecznie zapraszamy! A ty się Oleńko nic nie bój. Śmiej się z tych historii. Przecież mądra kobieta z miasta jesteś, co to się wystraszyć byle czym nie da! – Wandzia przytuliła mnie i wycałowała gorąco, potem pożegnała się równie serdecznie z Cezarym i poszła.

   Po wyjściu sąsiadki popatrzyliśmy na siebie z mężem, sami nie wiedząc, co o tym wszystkim myśleć. On najchętniej by wszystko zbagatelizował, przeszedł nad tym do porządku dziennego, jako nad czymś, co było, minęło i nie ma żadnego wpływu na nasze życie. Zresztą dlatego też wcześniej nie powiedział mi o pogłoskach krążących na temat byłego właściciela naszego domu.

   Nie miałam o to do niego żadnych pretensji, bo wiedziałam, że chciał dla nas obojga jak najlepiej. Trzeba się było po prostu z problemem bolesnej historii mieszkańców tego domu jakoś uporać. Nie dać się jej zdominować, przygnębić, pozwolić by odebrała nam napęd i entuzjazm do działania.

   To teraz tylko nasz dom. My będziemy w nim tworzyć swoją własną opowieść. Przeszłość pozostanie przeszłością. A biedny Staszek, jeśli patrzy gdzieś tam na nas z góry, na pewno nie ma nic przeciwko temu żeśmy tu zamieszkali. Był nieszczęśliwym lecz przecież dobrym i rozumnym człowiekiem, widzi więc, że nowi mieszkańcy jego domu nadają mu życie, wnoszą akcent tak potrzebnej temu miejscu radości i wolności.

   Jednak ta przeszłość wyłaziła do nas wciąż ze wszystkich kątów. Nie dało się od niej opędzić. Co otworzyliśmy jakąś szufladę, to zmierzyć się musieliśmy z tysiącem drobnych pamiątek z dawnych lat. Były tam ogromne pęki kluczy, które nie pasowały do żadnych drzwi. Zdjęcia nieznanych nam osób. Zegarki, których czas dawno już stanął w miejscu. Drobne karteluszki pełne pisanych maczkiem zapisków o wydatkach i zyskach. Stare książeczki modlitewne, z podkreślonymi kopiowym ołówkiem wersami. Brzytwy o wyszczerbionych ostrzach. Wreszcie kawałki sztucznych, plastikowych protez z osadzonymi w nich srebrnymi zębami…

   Wciąż przed nami było sprzątanie strychu. Kiedyś wydawało mi się to pracą tytaniczną lecz przy dużej dozie wysiłku i cierpliwości jednak możliwą do wykonania. Teraz doszedł do tego ciężar wiedzy o tym, co się tam wydarzyło i co już na zawsze chyba naznaczyło owo miejsce grozą i smutkiem.

   Odkładaliśmy więc to sprzątanie strychu ile się tylko dało. Mnie natomiast zaczęły męczyć jakieś dziwaczne sny.

 Śniło mi się, że przebiega po mnie kot i chce bym go wypuściła na dwór (wtedy jeszcze nie mieliśmy naszych kotów, przywieźliśmy je od rodziny kilka tygodni potem). W tym śnie wstawałam i nie świecąc światła szłam po omacku do drzwi. Otwierałam je lecz kot nie wychodził. Siadał w progu i głośno mruczał. Wpatrywał się w mrok i trwał tak jak wmurowany, nie chcąc wrócić do domu ani wyjść na zewnątrz. A kiedy delikatnie go wypychałam, pragnąc jak najszybciej wrócić do łóżka, kot opierał się z całej siły. Wreszcie zdecydowanym ruchem brałam go na ręce i wystawiałam za próg. I kiedy już miałam zamykać drzwi słyszałam gdzieś z głębi podwórza  ciche kroki i czyjeś cichutkie, bardzo dalekie nawoływanie: kici, kici, kici…..

   Pamiętam, że ciarki przechodziły mi wtedy przez całe ciało. No, bo kto mógł w nocy chodzić wokół domu i nawoływać mojego kota…? Serce zaczynało mi bardzo mocno bić i chciałam się jak najszybciej znaleźć w bezpiecznej sypialni. Pobiec do Cezarego, wcisnąć się bezpiecznie pod kołdrę i nie myśleć już o dziwnych, nocnych odgłosach. Ale nogi odmawiały mi posłuszeństwa. Nie umiałam wejść po schodach. Nie umiałam wydobyć z siebie głosu, chociaż próbowałam wołać z całych sił : Czarek, Czarek!

Z moich ust wydobywał się tylko cichy pisk a serce waliło jak oszalałe.

   I wtedy budziłam się w ramionach Cezarego, który tulił mnie i powtarzał wciąż i wciąż: Obudź się Oleńko, obudź się, to tylko sen….

 Zakończenie tej histori już wkrótce...