Czy musimy kisić kapustę...?

    Od kiedy mieszkamy na wsi nauczyliśmy się wielu pożytecznych rzeczy. Potrafimy już rąbać i piłować drewno, budować płoty, rozbierać stare budynki, murować, kosić kosą, przekopywać ogród, robić przetwory na zimę, układać panele podłogowe, błyskawicznie rozpalać w piecu …wyliczać by tak można godzinami. Niektórych z tych rzeczy nauczyliśmy się sami, niektóre podpatrzyliśmy u sąsiadów. 

   Mamy dobrych sąsiadów – serdecznych, życzliwych, pomocnych. Często wpadamy do siebie na chwilę albo spotykamy się po pracy. Gościmy się wzajemnie i miło spędzamy razem czas. Dzielimy się tym, czego mamy w nadmiarze: owocami, kwiatami, ziołami itp. Wyświadczamy sobie różne przysługi. Jest jednak kilka spraw, które nas różnią, świadczą o naszej inności, obcości a nawet dziwności. Oni to zazwyczaj akceptują, tolerują a przynajmniej nie dają otwarcie do zrozumienia, że ich drażnimy czy gorszymy. Jesteśmy za to wdzięczni i cieszymy się, że w tej ukrytej wśród wzgórz wiosce trafiliśmy na takich właśnie ludzi.

   Niedziele spędzamy na długich spacerach. Niekiedy sprzątamy albo wykonujemy jakieś drobne prace remontowe w domu – zawsze jednak tak dyskretnie i cicho, by nikogo nie drażnić ani nie prowokować. Podkarpacie jest regionem bardzo konserwatywnym i prokatolickim. Tutaj niedziela jest naprawdę dniem świętym. Na wsi w tym dniu się nie pracuje a przynajmniej nie robi się tego otwarcie – nie wypada i już. Są, rzecz jasna, wyjątki od tej reguły. Na przykład wolno zebrać z pola siano, gdy prognozy zapowiadają nazajutrz ulewne deszcze. A poza tym niedziela, nie niedziela – zwierzętom i ludziom trzeba przygotować jedzenie, nakarmić, naczynia potem pomyć, posprzątać.

   Nie przepadamy za hucznymi zabawami, mocno zakrapianymi alkoholem (a zwłaszcza pędzoną domowymi sposobami księżycówką). Biesiadami przy stołach zastawionych prawie jak na wesele. Zdecydowanie wolimy kameralne spotkania przy kieliszku wina i domowym cieście. Jednak czasami uczestniczymy w tych biesiadnych imprezach by podtrzymywać dobre stosunki z sąsiadami, których szanujemy, lubimy i w niczym nie chcemy ich urazić. Pijemy wówczas mniej niż inni, starając się nie ulegać żadnym namowom w tej kwestii. Czasami i my organizujemy takie wystawne przyjęcia, korzystając wówczas z okazji by pochwalić się gościom jakąś oryginalną potrawą czy nietypowym wypiekiem. A gdy humory wszystkim dopisują śpiewamy razem aż echo niesie się po wsi! Wniosek? Lubimy się bawić, ale nie trzeba nam do tego opróżnianych w ilościach nieprzeliczonych butelek samogonu.

   Jesienno-zimowe wieczory na wsi są długie i ciemne. Rozjaśniają je tylko światła sąsiednich domów i serca przyjaznych, będących blisko ludzi. Doceniamy to i staramy się zasłużyć na ich szacunek i sympatię.

   Nie próbujemy jednak być tacy sami. Upodobnić się za wszelką cenę. Sprostać wszystkim oczekiwaniom ani wyznaczonym przez tradycje i pory roku obowiązkom czy obyczajom. Mamy swoje słabości i dziwactwa, będące nieusuwalnymi naleciałościami po tak niedawnych, „miastowych” czasach. Nie chcemy się ich wyzbywać, ale jednocześnie nie chcemy ich tu kultywować i propagować…

   Nie kisimy na zimę w ilościach hurtowych kapusty. Bo i po co, gdy jemy jej niewiele? (oj, słabe wątroby i żołądki mają ci miastowi!).

   Nie przychodzi nam z łatwością zabijanie, „zacinanie” kogutów. Odwlekamy ile tylko możemy ten dzień, pamiętając zanadto dobrze poprzednie takie „cięcia”.

   Wpuszczamy na pokoje ( a czasami, o zgrozo! –  do łóżka!) nasze koty i psa, czerpiąc z ich towarzystwa dużo ciepłej radości i spokoju. Psy tutejszych zazwyczaj mają swoje miejsce przy budzie na łańcuchu albo w małym kojcu. Koty urzędują w stodołach i budynkach gospodarczych (coraz częściej zazdrościmy im tego, że nie muszą codziennie wymieniać piasku w kuwetach!)

   Lubimy czasami posiedzieć przy komputerze. Posurfować po ciekawych stronach. Popisać coś czasem. Podzielić się opiniami. Podyskutować na tematy polityczne i światopoglądowe. Bujać myślami i rozmowami w obłokach, odlatując troszkę w ten sposób od otaczającego nas pragmatyzmu życiowego. Nikt z naszych tutejszych znajomych nie podziela tej pasji.

   Z przyjemnością spacerujemy godzinami z naszym psem po okolicach szukając nowych dróg i widoków. I wciąż napotykamy tubylców zdumionych i rozśmieszonych tym naszym łażeniem bez konkretnego celu.

Docierają czasami do nas plotki i wyssane z palca pogłoski na nasz temat. W małych społecznościach wszyscy znają wszystkich i jakakolwiek inność nie umknie niczyjej uwadze. To cóż, że o nas gadają? Póki te historie nie krzywdzą nas w żaden sposób uśmiechamy się tylko i wzruszamy ramionami, robiąc dalej swoje…

   Czujemy się tu szczęśliwi. Czujemy się u siebie. Czy musimy więc koniecznie kisić kapustę na zimę?