Przy kominie, o szarej godzinie...

photo from internet

     W tym domku z czerwonymi dachówkami, tym, który każdy wędrowiec musi minąć, idąc w stronę rynku miasteczka,  mieszka pewna samotna kobieta. Nie młoda, nie stara. Nie ładna, nie brzydka. Nie smutna, nie wesoła. Niewyraźna taka, prawie przeźroczysta.

   Cichutko krząta się po swoim domku. A to kota rudego pogłaska, a to książkę jakąś do rąk weźmie. I na niczym dłużej skupić się nie może. Co chwila w okno zagląda, jakby na kogoś czekała. Ale dawno już nikt pani Teresy nie odwiedzał. Tak poukładało jej się życie, taką drogę wybrała ona sama lub też los wybrał za nią. I wydawać by się mogło, że jest z tego zupełnie zadowolona albo przynajmniej przyzwyczajona do obecnego stanu rzeczy.

   Telewizor cichutko szumi, ot - dla towarzystwa. Pani Teresa jednak znów zagląda przez okno. Weseli ludzie wracają z "Gospody pod złotym liściem". Ona dawno tam nie była i nie zamierza już chodzić. To nie dla niej. Tylko by ludziom humory popsuła swoją milczącą, nieciekawą osobą.

    

Pani Teresa w zamyśleniu gładzi miękkie futerko kota...O czym tak duma? Przyjrzyjmy się jej myślom...

     ...Za oknem już chłodno i dżdżyście. Do okien puka wiatr a gałęzie drzew, odzierane pomału z kolorowych liści żalą się w swej smutnej, wieczornej pantomimie.

        W kominku po raz pierwszy tej jesieni rozpaliłam ogień. Zaraz zrobię sobie imbirowej herbaty, zawsze mi to dobrze robi na ten nieznośny chłód w piersi.

        Patrzę sobie w taniec płomieni. Usiłuję przepędzić jesienną melancholię, listopadowy zmierzch. Chciałam tę chwilę napełnić zapomnieniem o tym, co boli i wciąż dotkliwie uraża. Chciałam przywołać jakieś miłe wspomnienia...

        O, jak wygodnie w moim starym, mięciutkim fotelu! Stopy podkulę pod siebie, bo wciąż mi zimno...

        Jesień to umieranie zieleni, tęczy, ciepłych powitań słońca o świcie. Z dnia na dzień, z chwili na chwilę robi się coraz mroczniej, smutniej, poważniej...W wazonie na stole stoi jeszcze bukiet ułożony przeze mnie z kolorowych liści klonów, dębów i korali jarzębin. To jednak tylko mgnienia, zatrzymane chwile. A już wkrótce zawładnie światem surowy, nagi szept zimy...

        Z mojego starego zeszytu wyjrzał dzisiaj do mnie mój dawny wiersz. Pisałam go w czasach romantycznych uniesień, cudnych porywów serca, które zdawałoby się, trwać będą zawsze... Nie przetrwały i z tej perspektywy to, co było kiedyś magicznie ciepłe, dziś jest beznadziejnie smutne. Tak bywa, gdy sny się wyśnią i trzeba się obudzić...

         Przy kominie, o szarej godzinie

         Siedzimy razem, w półmroku

         Śpią wspomnienia lata, za oknem październik

         Słyszysz? Śpiewa ogień. Wokół wielki spokój

         Czułe myśli tańczą - jesteśmy im wierni

         A w kieliszku wina błyszczą rubinowe

         Ciepłe pocałunki, iskierki spojrzenia

         Połóż na mych kolanach ukochaną głowę

         Będziemy snuć razem jesienne marzenia

         Opowiem Ci bajkę o światach zaklętych

         A Ty mi legendę o skarbach księżyca

         Potem spojrzysz w oczy - mną tylko zajęty

         I powiesz - Tyś mym światem. Tobą się zachwycam!

         Ogień parsknie nagle iskrą niecierpliwą

         Bo mu już obmierzły romantyczne szepty

         Ty nie jesteś Julią! On to nie Romeo!

         Wrzućcie drew do ognia - bo już całkiem ciemno...

   Pani Teresa drzemie w swoim fotelu...Kot wskoczył jej na kolana i ułożył się wygodnie, w kłębuszek. W kominku dopala się ogień, przez nikogo nie podsycany. A na dworze słychać śmiechy podchmielonych gości gospody, powracających do swych domów...