Sekret naszego domu, Cz.1 - "Pogłoski"

   Pamiętacie jeszcze post Cezarego z października, noszący tytuł „Zawsze jest ten pierwszy dzień”? Opisywał w nim nasze początki tutaj, w tym wiejskim domu. Nasze zagubienie, szok i zwykłe nadrabianie miną, gdy wydawało się, że to wszystko jednak nas przerośnie. Dzisiaj ciąg dalszy opowieści…

   Dom był wówczas królestwem pająków, much i myszy. Smętne zasłony wielowarstwowych pajęczyn zwisały od sufitów do podłóg. Zza każdego świętego obrazka, wiszącego na ścianach wyłaziły chmarami senne muszyska. A w dziurach w podłodze, po stołach i starych meblach hasały bezczelnie rezolutne myszki, które prawie wcale się nas nie bały. Wszystkie te stworzenia królowały tu od ponad pięciu lat, tyle czasu bowiem, nikt tu już nie mieszkał. Wiadomo, że każde domostwo opuszczone przez mieszkańców niszczeje i popada w powolną ruinę. I tutaj tak się stało. Wiatr hulał w ogromnych szparach okien. Targał bezlitośnie, czarnymi od brudu strzępami firanek. Nie wywiewał jednak z pomieszczeń zapachu stęchlizny, mysich odchodów i spróchniałego, przeżartego przez korniki drewna. Wszystko nadawało się do remontu! Od dachu po drzwi wejściowe.

   Chodziliśmy po wszystkich pomieszczeniach, poszukując jakiegoś punktu oparcia. Czegoś, co nadawało się do użytku i natychmiastowego przysposobienia dla nas, osiedleńców z dwoma walizkami, wielką paką papieru toaletowego oraz z jednym wielkim łożem, darowanym przez zatroskaną o nasz los rodzinę.

   Ostatnią kondygnację tego dość dużego domu stanowił strych. Wielki, zagracony, cuchnący nie wiadomo czym, ciemny i ponury jak kaplica cmentarna. Oglądaliśmy go zdruzgotani, przerażeni ogromem pracy, jaka czekała nas tutaj przy uprzątaniu tego wszystkiego. Brodziliśmy po stosach starych szmat, worków, sznurków i plew zbóż zmieszanych z mysimi kupkami. Oblepieni pajęczynami kichaliśmy raz po raz i odganialiśmy z twarzy ogłupiałe światłem naszych latarek pająki. Plątaliśmy się w jakichś dziwacznych taśmach, zwisających u pułapu. I pocieszaliśmy się wzajemnie, że kiedyś na pewno urządzimy tu coś fajnego – jakieś atelier fotograficzne albo pracownię rzeźbiarsko malarską?

   W końcu zmęczeni obchodem naszego upragnionego siedliska usiedliśmy przy zakurzonym stole, popatrzyliśmy smętnie na stojące na nim świeczki i westchnęliśmy ciężko…Jak my z tym wszystkim damy sobie radę? Jak żyć???

   Czy zwróciliście uwagę w poście Cezarego na następujące zdania? „Na stole stał wyszczerbiony krzyż i dwie nadpalone świeczki.

Wtedy jeszcze nie rozumieliśmy znaczenia tych eksponatów. I na to przyjdzie czas.”

   Właśnie teraz ten czas nadszedł. Okazało się, ze nie bez powodu dom tak długo czekał na kupca. Nie bez powodu, choć tak duży, dość solidnie wymurowany, i co ważne,  nie trawiony wilgocią (jak wiele innych, wiejskich chat), stał latami bezskutecznie wyczekując na kogoś, kto zechciałby tu osiąść. Nie bez powodu ludzie we wsi, gdy pytaliśmy o dojazd do tego miejsca kilkakrotnie upewniali się z niedowierzaniem, że właśnie o to miejsce nam chodzi. A potem patrzyli na nas z dziwnym uśmieszkiem ni to politowania ni to ironii.

Dom miał pewien mroczny sekret. Sekret wiadomy chyba wszystkim mieszkańcom tutejszej wsi. Tylko my dowiedzieliśmy się o nim ostatni. Już po kupnie.

   Oświeciła nas w tej kwestii nieświadoma naszej niewiedzy życzliwa sąsiadka. Wpadła któregoś wieczoru, obdarowała słoikami swoich konfitur a potem pijąc z nami herbatę zapytała ni stąd ni zowąd, czy się nie boimy? Ale czego mielibyśmy się bać? -  popatrzyliśmy na nią zdziwieni - Wilków w pobliskim lesie przecież nie ma!

- No bo to różnie ludzie gadają – odrzekła ona – Jak się mieszka w domu powieszonego, to można czuć się trochę dziwnie.

- Ja bym się tam nie bała, bo w duchy nie wierzę! – dodała zaraz , śmiejąc się nieco zbyt głośno, jak na nasz gust – Ale Was podziwiam, żeście się zdecydowali tu osiąść. Już tylu odeszło stąd zrażonych opowieściami o tym, co się tu po nocach wyprawia!

- Nic się nie wyprawia! – zawołaliśmy zgodnie – Zresztą umordowani po całym dniu ciężkiej harówki śpimy jak zabici i niczego nie słyszmy. Nie wierzymy zresztą w żadne duchy i głupie zabobony – dodał Cezary

Popatrzyłam na minę Cezarego. Może on nie wierzył! Ja wychowana na horrorach i powieściach grozy byłam kiedyś lękliwa jak mała myszka. A po obejrzeniu japońskiego filmu „Ring” nie tykałam żadnej taśmy wideo przez dłuższy czas. Na telewizor też jakoś bałam się zerkać…

   Mina Cezarego była dziwna, podejrzana. Patrzył na mnie z niepewnością, usiłując pokryć ją sztucznie beztroskim śmiechem i żartobliwym mrugnięciem oka.

I wtedy zrozumiałam – Cezary wiedział! Znał tajemnicę tego domu.! Tylko mnie pozostawił w błogiej niewiedzy, dobrze wiedząc, że nie zdecydowałabym się tak ochoczo na zamieszkanie tutaj.

   Usiłując ukryć drżenie głosu, poprosiłam miłą sąsiadkę aby opowiedziała cokolwiek o tym, kim był ów powieszony i jak doszło do tego, że w tak dramatyczny sposób zszedł z tego świata. No i najważniejsze - jakież to straszenie się tu po nocach odbywa?! A ona, jakby tylko czekając na moją zachętę długo i ciekawie opowiadała. Ale co mówiła i jak dalej rozwinęła się nasza historia dowiecie się w jednym z następnych postów…