Starożytna opowieść

W świątyni Asklepiosa dobre sny mieszkają.

Takie, które leczą mocą swoją boską.

W świątyni Asklepiosa węże wciąż pełzają.

I pilnują śpiących, o ich sny się troszcząc.

Stary kapłan na stopniach oparł swoją laskę.

Popatruje z dala na dym z kadzielnicy.

Zmęczone ma oczy - bo nie umie zasnąć.

Ból ogarnia myślą, cudze lęki słyszy.

Stary pies - przyjaciel też ma wzrok zamglony.

Długo wszak przy panu życie swoje wiedzie.

Niejedno z nim przeszedł, był przyzwyczajony.

By być z tym człowiekiem w każdej jego biedzie.

A kapłan Pergamos - samotny staruszek.

Co nigdy nikomu z życia się nie zwierzał.

Nagle się zasmucił, że tak mało wzruszeń.

Tak mało zachwyceń zaznał w doli mędrca.

Zawsze innym radził, nad innymi czuwał.

Cudze troski gładził, snom dodawał głębi.

Opatrywał rany, przejmował się, dumał.

A sam bezcielesny, a sam jak pustelnik.

Czy tak wolno istnieć, siebie gdzieś zgubiwszy?

Czy można brać na siebie smutki chorej ziemi?

Łza mu z oka spłynęła, zadrżał od tych myśli.

Głowę psa pogłaskał, spojrzał w blask płomieni.

Weszła jakaś kobieta, nisko się skłoniła.

W oczach rozpacz miała i lęk ostateczny.

Bo syn jej umierał a wszędzie już była.

Nikt nie umiał pomóc, nie umiał wyleczyć.

Lecz ona ciągle wierzy w siłę Asklepiosa.

Oddała bogactwa, siebie da w ofierze.

Może ukraść, zabić, ziemię ruszyć z posad.

Lecz Charon - przewoźnik syna nie zabierze!

Podniósł łeb pies stary, panu spojrzał w oczy.

Już wiedzieli obaj, co im czynić trzeba.

Dzisiaj mrocznym Styksem kto inny podąży.

Dziś się skończy wszystko, bóg się nie pogniewa.

Niewinna wymiana, jedyna ofiara.

Sens życiu nadadzą, co zbyt długo trwało.

Dość już tej wędrówki, dość już ziemskich starań.

Dziś się wszystko skończy, co się skończyć miało.

- Syn twój wyzdrowieje lecz me miejsce zajmie.

Musi Asklepiosa zostać wiernym sługą.

Oto cena życia lecz nie patrz tak na mnie.

Stary bardzo jestem. Byłem tu za długo!

Tak jej rzekł, pożegnał i węże przywołał.

Wiernie mu służyły i teraz pomogą.

Wieczną zacznie podróż. Taka jego wola.

Czas już Hades poznać, ruszyć mroczną drogą.

W świątyni Asklepiosa dobre sny mieszkają.

Młody kapłan się modli, żyjąc łaską boską.

W świątyni Asklepiosa węże wciąż pełzają.

I pilnują śpiących, o ich sny się troszcząc...