Sekret naszego domu, Cz. 4 - "Strych"

   Przez te moje nocne jęki, przez stan napięcia, w który popadałam ilekroć pomyślałam o przeszłości tego domu także i Cezary zaczął się czuć nieco dziwnie.

Najpierw się denerwował, że histeryzuję i przesadzam z tym wiecznym rozmyślaniem o tajemniczych sprawach, dotyczących tego miejsca. Potem i on stracił swój sławetny, spokojny sen…

   Pewnego wieczoru, gdy szykowałam kolację w kuchni a Cezary wyciągnął się jak długi na łóżku w naszej sypialni stało się coś, co podważyło jego sceptycyzm i niewiarę w rzeczy paranormalne. A mianowicie nagle zauważył ze zdumieniem i nieoczekiwanym dreszczem lęku, że lampa na suficie rusza się miarowo. Kołysze się i wygina w każdą stronę coraz bardziej, rzucając przy tym ruchomy, długi cień na ścianę….

- Ola! Możesz tu na chwilkę przyjść?!! – zawołał mnie nagle, mając tak dziwny ton głosu, że rzuciłam byle gdzie nóż, którym akurat kroiłam chleb i przybiegłam czym prędzej do sypialni.

- Proszę Cię, połóż się na chwilę na łóżku i popatrz na lampę. Połóż się i powiedz mi, co widzisz! – poprosił pełnym emocji szeptem i stanął obok łóżka, pilnie przyglądając się a to mojej twarzy a to lampie

- No jak to, co widzę!? – zdziwiłam się

- Naszą lampę widzę i pajęczynę na niej! Wiem, wiem mam przynieść szczotkę i zdjąć to paskudztwo, tak? – trochę się zirytowałam, że Cezary dla takiego drobiazgu odrywa mnie od roboty w kuchni

- Ta lampa sama się rusza! A właściwie dopiero co się ruszała! – zdenerwował się Cezary, wpatrując się z rozczarowaniem w zupełnie nieruchomy teraz, szklany klosz lampy

- Czaruś! Nie denerwuj się! Ja Ci wierzę. Nic, co dzieje się lub stanie w tym domu już mnie nie zdziwi – powiedziałam uspokajająco. Następnie wstałam, przytuliłam mojego rozdygotanego nieco męża a potem ni z gruszki ni z pietruszki zaśmiałam się nerwowo

 - To takie śmieszne jest?! – zdenerwował się na powrót Cezary

- No nie, ale pomyśl Czarek. Ten duch ma widać niezłe poczucie humoru, skoro bawi się tak z nami w kotka i myszkę! – parsknęłam, wciąż się śmiejąc i ocierając łezki, które poleciały mi nagle z oczu

   Memu mężowi, na szczęście, też udzielił się mój czarny humor i już niedługo potem wcinaliśmy razem w kuchni kolację chichocząc i żartując, jakiż to znowu numer nam tutejszy duch zaraz wywinie. A może siedzi właśnie przy naszym stole i dobrze się bawi, śmiejąc się razem z nami…? Trochę beztroskiego uśmiechu przydałoby się przecież i biednemu Stasiowi!

   Na drugi dzień widzieliśmy się z Wandzią i Władysiem. Opowiedzieliśmy im o rozchybotanej lampie a oni podszedłszy do całej sprawy zaskakująco naukowo i pragmatycznie, prawie rozwiali na jakiś czas nasze złudzenia o mocach nie z tego świata, zabawiających się sypialnianą lampą.

 - Jak jest przeciąg w pokoju, to wszystko się rusza! Przecież póki nie wymienicie okien, to wciąż będzie wam wiatr po pokoju hulał! – orzekł pełnym przekonania głosem Władyś i popatrzył na nas ze współczuciem

- Póki co, poutykajcie trochę szmat w szparach okien, bo przecież nocki już zimne – dodał jeszcze.

- Ale to nie to! – zirytował się Cezary – w pokoju było bardzo ciepło, bo nahajcowałem w piecu, aż miło! Drzwi były zamknięte a okna już dawno szmatami zatkaliśmy!

 - Ja i u siebie nie raz widziałam to samo! – odezwała się na to Wandzia

- Żyrandole huśtają się właśnie pod wpływem ciepła w pokoju. Tak samo jak zasłony i firanki. Jak się dobrze w piecu napali, to pod sufitem jest takie ciepło, że pojawia się silny prąd powietrza, który porusza lekkimi przedmiotami. Sprawdźcie to kiedyś!

Sprawdziliśmy. Cóż, prąd nie był na tyle silny, by wychylać lampę aż pod takim kątem, jak opisywał Cezary. Przecież lampa to nie dziecięca huśtawka!

   Powyższe wydarzenie oraz moje męczące sny zmusiły mnie do podjęcia decyzji o natychmiastowym sprzątaniu strychu. Nie wiem czemu, ale wydawało mi się, że to w jakiś sposób pomoże rozwikłać te dziwne sprawy,

Potrzebowaliśmy jednak do tego sprzątania jakiejś pomocy. Kogoś, kto byłby silny i „nie bojący się” – jak by powiedziała Wandzia…

   Bardzo szybko znaleźliśmy chłopaka chętnego do tej roboty. Był to sympatyczny Wojtek -  drwal, niespełna dziewiętnastoletni mieszkaniec naszej wsi, który już raz, w kilka dni po wprowadzeniu się tutaj pomagał Cezaremu w oczyszczaniu naszej studni. Ileż oni się wtedy razem naharowali! Nawyciągali się wówczas setek wiader pełnej cuchnącej, brudnej cieczy, mułu i nawrzucanych doń przez wiele pokoleń tutejszych mieszkańców śmieci. Były tam zardzewiałe podkowy, rozlatujące się gumiaki, siekiery, wielgachne śruby, nożyce, dziurawe wiadro, kawał kamiennych żaren, szkło, butelki a nawet drewniane koło od wozu! Na szczęście nie było tam żadnych kości ludzkich, bo przecież i tego można się było spodziewać w tej przepastnej, studziennej graciarni!

   Wojtek omal cały dzień spędził na naszym strychu, co i rusz znosząc z niego na podwórze wory śmieci i ciężkich przedmiotów takich jak zepsuta waga, stare ramy okienne oraz plastikowe pojemniki pełne cuchnących olejów. Daliśmy mu wprawdzie do pracy maseczkę, osłaniającą oczy i usta, ale i tak dobiegało nas co chwilę jego głośnie kichanie i parskanie. Oj, nawdychał się tam wtedy ten dzielny chłopak mnóstwa kurzu i smrodu!

   Po obiedzie, na który uwarzyłam pyszną grochówkę z boczkiem i grzankami Wojtek, westchnąwszy ciężko znów wrócił do roboty. Zależało mu na tej pracy u nas, bo w jego chałupie się nie przelewało. Jego matka – wdowa, miała malutką rencinę oraz zasiłek opiekuńczy na dzieci i ledwie starczało im na skromniutkie wyżywienie czy jak teraz, zakup węgla na zimę. Wojtek miał więc właściwie na utrzymaniu ją i sześcioro swego młodszego rodzeństwa! Toteż najmował się chętnie do wszelkich możliwych prac. Na co dzień najczęściej jednak zajmował się wycinką drzew i obróbką drewna w tartaku. Patrzyłam na niego z podziwem. Tak na oko, to chuchro z niego było! Skąd więc znajdował w sobie tyle siły i wytrzymałości by pracować tak ciężko? Odpowiedzią na to pytanie zdawał się być wspaniały charakter Wojtka. Był to człowiek pogodny i miły a przy tym uparty, zawzięty, i naszym zdaniem, po prostu bardzo odpowiedzialny. A co najważniejsze - miał złote serce…

   Pod wieczór Wojtek brudny i zasapany zszedł na dół ze strychu, niosąc na rękach naręcze starych worków parcianych. Zapytał, czy nie mógłby ich sobie wziąć, bo w gospodarstwie zawsze worki się przydają a Matula nie ma w czym kartofli na zimę trzymać. Rzecz jasna, z radością mu je podarowaliśmy. W ogóle powiedzieliśmy mu, że jeśli znajdzie tam cokolwiek ciekawego dla siebie, to niech nam to najpierw pokaże, zapyta a najprawdopodobniej dostanie wszystko, co mu się tylko przyda. Oboje z Cezarym nie spodziewaliśmy się znaleźć na strychu żadnych skarbów, czy w ogóle czegoś wartościowego. Przecież gdyby coś takiego tam kiedykolwiek było, to na pewno Pan Iksiński dawno już by to sobie zachachmęcił!

Wojtek orzekł, że przyjdzie nazajutrz i postara się dokończyć robotę, której według niego, już nie tak wiele na strychu zostało.

   No to dobrze. Jednak ani nazajutrz ani następnego dnia Wojtek nie przyszedł. Nie odpowiadał też na nasze telefony. Jego komórka nie działała. Martwiliśmy się oboje o naszego kochanego Wojtusia. Czy aby mu się coś złego nie stało w drodze powrotnej od nas do domu?!…

W końcu udało nam się dodzwonić do jego matki i powiedziała nam pełnym zgryzoty głosem, że wieczorem, po powrocie od nas poszedł gdzieś z kolegami i przepadł na całą noc. A teraz wciąż chory od przepicia odsypia te nocne eskapady…

   To była nauczka dla mnie i Cezarego by nie płacić nigdy najętym pracownikom za tylko częściowo wykonaną robotę. Nie mieliśmy jeszcze wówczas pojęcia, że tu na wsi alkoholowe libacje są nadal ulubioną formą spędzania wolnego czasu…Nie przypuszczaliśmy też, by tak pracowity, rozumny i rozważny chłopak, za jakiego uważaliśmy Wojtka także już był dotknięty przekleństwem nałogu. Czuliśmy się w pewien sposób odpowiedzialni za niego. Żal nam też było jego matki, która tłumacząc się za syna prawie płakała nam w słuchawkę telefonu. Zapewniliśmy ją czym prędzej, by się tak bardzo nie przejmowała, bo jak chłopak wytrzeźwieje, to gotowi jesteśmy na powrót przyjąć go do pracy. Czekamy na niego niecierpliwie, bo trzeba przecież skończyć to, co zaczęte!

   Jednak Wojtek wciąż się nie pojawiał… A po naszym następnym telefonie do jego matki dowiedzieliśmy się, że będąc wciąż mocno skacowany, idąc rano do obrządku poślizgnął się na progu stajenki i  potłukł tak bardzo, że aż wylądował w szpitalu. Miał wstrząśnienie mózgu i na domiar złego paskudnie złamał nogę!

Współczuliśmy Wojtkowi i jego matce i obiecaliśmy im pomóc, jeśli zajdzie jakaś pilna potrzeba.

   Teraz jednak znowu zostaliśmy z problemem strychu zupełnie sami. Cezary zajęty był na dworze rozbiórką drewnianej przewiązki, łączącej nasz dom z budynkiem gospodarczym. Nie za bardzo więc miał teraz czas by zająć się czymś innym.

Wobec tego ja podjęłam odważną decyzję, że sama dokończę sprzątanie strychu, zaś Cezary pomoże mi najwyżej wynieść z niego to, co byłoby za ciężkie dla mnie.

   Mój mąż popatrzył na mnie z mieszaniną niedowierzania i podziwu. Ale znał mnie dobrze i wiedział, że potrafię być bardzo odważna, twarda i uparta. A co sobie zamierzę, tego dokonam, choćby gwoździe z nieba leciały!

Poszliśmy razem na strych, by ocenić jak wiele roboty na nim jeszcze zostało.

Niestety, okazało się, że mnóstwo! Wojtek nazbyt optymistycznie zapowiedział tę parę dni temu, że chyba da radę skończyć sprzątanie nazajutrz. Według mnie pracy starczyłoby tu dla dwojga na co najmniej tydzień!

   Ale słowo się rzekło i trzeba się było do roboty wziąć! Ubrałam swój najwygodniejszy, stary dres, chusteczkę na głowę, rękawiczki na dłonie oraz maseczkę na twarz i przystąpiłam do dzieła!

   Wciąż sporo tam było potłuczonego szkła i kafelków. To ładowałam do wiader i znosiłam na podwórze. Pod ścianami leżały w bezładnych stosach stare ciuchy i szmaty. Wciskałam je w plastikowe worki, które ustawiałam w rządku tuż przy wejściu. To samo robiłam z masą plastikowych kabli i pogryzionych przez myszy sznurków. Wytaszczyłam też stamtąd pełno jakiegoś żelastwa, części starych, rolniczych maszyn, zardzewiałych rur i szyn. Już się martwiłam, co my z tym wszystkim poczniemy?! Po śmieci przyjeżdżano na wieś raz na miesiąc. Trzeba je było posortować i włożyć w zakupione wcześniej, specjalne, tylko do tego przeznaczone worki. Worki nie były tak tanie, a tymczasem góra śmieci do wywiezienia wciąż rosła! Na szczęście przyjeżdżał tu od czasu do czasu wóz z pobliskiego skupu złomu i zabierał żelazne i metalowe graty. Przynajmniej z tym nie będzie więc kłopotu!

   Nie chcę Was tu zanudzać opisem mojego żmudnego i dość monotonnego jednak sprzątania. Dość powiedzieć, że po tygodniu byłam zaledwie na półmetku! Po prostu nie byłam w stanie spędzać tam całych dni. W maseczce było mi bardzo niewygodnie, więc ją zdjęłam i odtąd cierpiałam wciąż na męczący, lejący się ciurkiem z nosa katar oraz uporczywe kichanie! Wychodziłam zatem często na dwór, by odetchnąć ożywczym, górskim tlenem, dającym niesamowitą ulgę po tym zakurzonym, zatęchłym, strychowym powietrzu.

   A tymczasem na zewnątrz pogoda była przepiękna! Świeciło pogodnie wrześniowe słońce, było przyjemnie ciepło a nasza lipa mieniła się wszystkimi odcieniami złota. Prace Cezarego szybko posuwały się naprzód i po przewiązce nie było już prawie śladu.

   Teraz zabrałam się za ostatnią górę grochu z kapustą, która czekała na mnie na strychu do uprzątnięcia!

W większości składały się na nią śmierdzące, stare taśmy od kombajnu. Niektóre były w całkiem dobrym stanie. Te odkładałam do osobnego worka, bo mogły nam się w przyszłości przydać jako liny do ciągnięcia czegoś. A te potargane i wystrzępione składałam osobno, bo nadawały się tylko do wyrzucenia.

   Właśnie byłam w trakcie grzebania w tych taśmach i kucałam, pochylając się nisko nad nimi, gdy wtem moja ręka natrafiła na coś dziwnego. Przeraziłam się, bo było to kudłate, sierściowate, sztywne i zimne a przy tym jakby oślizgłe….

 - To szczur! Wielgachny szczur! – zawołało coś w mojej głowie i jak oparzona zerwałam się na równe nogi.

Zaraz potem jednak uspokoiłam się na tyle, by przynieść z podwórza widły i rozgarnąć nimi ostrożnie stos taśm.

   Już wiecie, co tam znalazłam, prawda? Tak, to był kot. Martwy kot Stasia…

Epilog

   Jeszcze tego samego dnia pochowaliśmy kota zaraz za płotem naszego ogrodu, na samym skraju pola.

   Teraz wszystko zaczęło się nam układać w logiczną, bardziej zrozumiałą całość.

Już pojmowaliśmy, dlaczego nawiedzały mnie sny o kocie i dlaczego tyle osób słyszało tu jego miauczenie. Pewnie pan Iksiński przeszukując dom, nie miał na tyle wytrwałości i czasu, by poszperać uważniej na strychu. I jakoś nie zwrócił jego uwagi dziwny fetor, unoszący się tam w powietrzu. A tymczasem kot Stasia leżał pod taśmami pewnie już od dawna. Tylko nie wiadomo czy umarł przed Stasiem, czy już po, z rozpaczy po śmierci swojego pana…?

   Może zapytacie czy te sny gnębiły mnie nadal? Na szczęście ustąpiły zupełnie. Po dokładnym wysprzątaniu, wymieceniu i umyciu strychu zaczęłam spać snem sprawiedliwych. Mogłam teraz poświęcić czas na inne, dużo przyjemniejsze prace i bez wyrzutów sumienia namawiać codziennie Cezarego na dalekie spacery po lesie.

   Wojtek drwal szybko wyzdrowiał i jeszcze nie raz pomógł nam w naszym gospodarstwie. Zupełnie niedawno temu spotkaliśmy go w lesie i omal nie poznaliśmy. Zmężniał jakoś i w ramionach się rozrósł, ale wciąż ma swój pogodny  uśmiech i z ciekawością wypytuje o nasze sprawy.

   Oboje z Cezarym często rozmawialiśmy i rozmawiamy do tej pory o Staszku. Wypytujemy o niego każdego, kto tylko mógłby coś wiedzieć. Wciąż nam jednak mało tych wiadomości, bo wydaje nam się, że okoliczni mieszkańcy tak naprawdę znali go tylko z jednej strony. Nikt nie miał tu ani potrzeby ani ochoty, by zastanowić się głębiej nad tym, jaki był, czym się interesował, o czym marzył? Może i nam nie dane będzie nigdy się tego dowiedzieć. Bo przecież po człowieku zostaje tylko cudza pamięć, a jakże jest ona ulotna i wybiórcza. Mamy jednak wrażenie, że tak właściwie, to moglibyśmy zaprzyjaźnić się ze Stasiem. Usiąść razem przy gorącej herbatce i porozmawiać chociażby o tej jesieni, co to tak pięknie ostatnie liście na złoto przebarwia… 

    I jeszcze ostatnia, ważna kwestia. Czy lampa na suficie przestała się dziwnie kołysać? No cóż, czasami zdarza jej się zahuśtać wesoło, zwłaszcza wówczas, gdy oglądamy na komputerze zdjęcia z Australii i czujemy wyraźnie, że ktoś ogląda je razem z nami…

                                 jedno z naszych ulubionych w Australii miejsc - zielona wyspa Phillip Island

 *** Wszystkie imiona oraz nazwiska w tej opowieści zostały zmienione (poza imieniem głównego bohatera – Staszka)…Także kilka drobnych, mało istotnych dla przebiegu opowieści  wydarzeń, opisanych powyżej to tylko moja licentia poetica…

   Pozdrawiam bardzo serdecznie wszystkich czytelników mego opowiadania. Dziękuję za uwagę i zapraszam na ten blog każdego, komu tylko wrażliwe serce to podpowiada…:)))