wtorek, 1 grudnia 2015

Powrót wędrowców...






- Jaka jestem dziwna! Cieszę się na ten powrót, ale jednocześnie im bliżej jesteśmy domu, tym bardziej boję się wracać…- szepnęła Hanna przytulając się do miękkiego rękawa jego flauszowej kapoty.

   Szli przez żółto-rude przestrzenie liściastych lasów. Oddalali się od pory bezkresnych wędrówek oraz szalonych przygód. Przybliżali do czasu trwania i źródła tęsknoty. Wiedzieli, że kiedyś wrócą w te strony. Ich serca stukotały im przecież o tym co dnia. I obce drzewa za oknem szumiały przypominając, że gdzieś tam daleko czeka znana, swojska kraina. Tak mocno zrośnięta z ich sercami, że bez niej czują się jakby kawałek ich wydarto i na płocie niczym dziurawy garnek zostawiono. A jednak wędrowanie miało w sobie ten rodzaj magii, nieskrępowanej niczym wolności, że trudno było się z nią pożegnać. A osiadłszy na swoim na pewno, nie raz jeszcze za tym nieskrępowaniem i szaleństwem zatęsknią. A zatęskniwszy tak boleśnie, iż już niczym się tego bólu zagłuszyć nie da – wyruszą znowu…Tak myśleli, w ten sposób szeptali opuszczając dalekie strony, gdzie ludzie żyli i czuli tak podobnie, ale każdy z nich miał swoją historię. Pełni tych historii Hanna i Wędrowiec obiecywali sobie, że opowiedzą je przyjaciołom, jeśli ci zechcą ich słuchać…

   Zdmuchnął z jej kasztanowych włosów maleńki, złoty listek brzozy. A ten ledwo się uniósł zaraz znowu opadł ozdabiając jej niebieską czapeczkę i udając prawdziwą broszkę. 
- A tam tęskniłaś przecież, Hanuś…- odrzekł przekornie i musnął ustami opadający jej na czoło miedziany kosmyk. Potem delikatnie poprawił niesione przez siebie nosidełko, bo zdało mu się, że dziecku zrobiło się niewygodnie. Oboje zajrzeli z czułością we wnętrze gniazdka uwitego z puszystego, rudego kocyka. Widać tam było czubek odzianej w zieloną czapeczkę główki i taki sam, jak u matki ciemnozłoty loczek, drgający w podmuchach jesiennego wiatru.
- Naszej małej wędrowniczce należy się przecież odrobina spokoju – szepnęła, przypominając sobie ostatnie wydarzenia i całując maleńką rączkę kilkumiesięcznej Zosieńki schowała ją troskliwie w fałdach kocyka.
- Ale skoro urodziła się w drodze, wiec pewnie wędrowanie będzie miała we krwi! – zaśmiał się mężczyzna a oczy zalśniły mu wzruszeniem…Hanna wcisnęła dłoń do jego przepastnej kieszeni i jeszcze mocniej wtuliła się w ramię ukochanego. Znowu owładnęły nimi wspomnienia…



…Płynęli ku wyspie, o której słyszeli tyle fantastycznych opowieści, że nie sposób było ominąć jej w podróży. Mimo pogodnego, nieomal bezchmurnego nieba stary, rybacki kuter kołysał się coraz silniej. Hannie od tego kołysania robiło się niedobrze. Czuła się prawie tak jak w początkach ciąży, gdy pojawiające się znikąd nudności utrudniały jej życie. Wówczas pomagało ssanie plasterków cytryny i długie spacery. Tu mogła tylko przełykać ślinę i głęboko oddychać. Według jej wyliczeń do rozwiązania brakowało jeszcze około miesiąca. Czuła się znakomicie. Dlatego nie zawahała się nawet, gdy Wędrowiec zaproponował jej żeglugę ku tajemniczej wyspie. Zresztą, niedługa to miała być żegluga – ot, zaledwie dwugodzinna. Kuter mimo widocznego nadszarpnięcia zębem czasu prezentował się solidnie a jego kapitan, rudowłosy, krzywonosy mężczyzna z nieodłączną fajką w zębach także budził zaufanie. Dla umilenia podróży deklamował im co chwilę swoje wiersze i podśpiewywał pełne humoru szanty. Zwierzał się w swych pieśniach z licznych zawodów miłosnych i niegasnącej nadziei, że gdzieś jednak czeka kobieta przeznaczona właśnie dla niego...Śmiali się trochę z romantycznego szypra, bo głos miał piskliwy i nie bardzo do śpiewu zdatny, ale jednocześnie zachwycali pełnymi humoru tekstami jego autorstwa.

   Zmierzali ku wyspie zamieszkałej przez znaną na całą okolicę wiedźmę. Mieszkała samotnie za towarzystwo jeno mając małpy i rajskie ptaki a poza czarami oraz wróżbiarstwem parała się również pleceniem nosidełek z rosnących tylko tutaj, niezwykle wytrzymałych a jednocześnie miękkich traw. Widzieli niedawno jedno takie u tubylców i zapragnęli dla ich mającej wkrótce przyjść na świat dzieciny… Chcieli także ujrzeć samą wyspę, słynącą ze zmiany kształtów i kolorów w zależności od pory roku. Właśnie teraz, wiosną rosły tam podobno nie występujące nigdzie indziej błękitne, olbrzymie anemony. I bujne wodorosty wokół wyspy mieniły się tysiącem barw. Widoczne były już tutaj spoza przeczystego turkusu oceanu. Jednak w tym miejscu fale wybrzuszały się zbyt mocno by ujrzeć je w całej krasie. Musieli dopłynąć do płycizny i przejść na drugą stronę wyspy, gdzie podobno tworzyły fantastyczny kobierzec. Przede wszystkim jednak pragnęli spotkać samą wiedźmę, władczynię tego miejsca i zasięgnąć u niej rady, co do dalszych swych losów. Od jakiegoś bowiem czasu wahali się i zastanawiali, czy kontynuować dłużej swą wędrówkę, czy może wrócić do miasteczka i osiąść na dobre w mieszkanku usytuowanym na tyłach „Gospody pod złotym liściem”.

   Niestety, mniej więcej w połowie drogi Hanną owładnęły silne boleści. Aż zgięło ją wpół.

- To przecież za wcześnie! To pewnie tylko jakiś nerwoból albo niestrawność! - pomyślała przerażona i przylgnęła mocno do ramienia Wędrowca. Skrzywioną cierpieniem twarz ukryła w pole jego szarej kapoty. Nie chciała go niepokoić. Nie chciała przyjąć do wiadomości, że to może już… Ale on natychmiast wyczuł jej napięcie i odgarnąwszy włosy z jej spoconego, mimo owiewającego ich chłodnego wiatru, czoła zmartwiał widząc przepojone cierpieniem, zielone oczy swej ukochanej.

- Musimy wracać! – prawie krzyknął do szypra, który zajęty wymyślaniem kolejnej pieśni patrzył niewidzącym wzrokiem przed siebie a po jego ustach błądził natchniony uśmieszek.
- Nie da rady! -  odparł tamten beztrosko nie odwracając się nawet.
- Fale są teraz zbyt silne. Pchają nas wręcz w stronę wyspy. Musimy płynąć na południe. To pewnie sprawka tej starej czarownicy! – zachichotał kapitan i podparłszy się pod boki zaśpiewał:

Moce wiedźmy zna ocean
Z nią marynarz szansy nie ma
Jeśli zechce to zatopi, jeśli zechce wyratuje
Bo wie wszystko, wszystko czuje
Pewnie śmieje się gdzieś z nas
W ten sztormowy, groźny czas
Hej ho! Hej ho! Chwyćmy szybko w dłonie szkło!
Hej ha! Hej ha! Śpiewa wkoło mgła…

I rzeczywiście w tym samym momencie podróżnicy dostrzegli z przerażeniem, że otacza ich mleczna, opalizująca błękitem mgła. A ocean nie daje za wygraną i huśta nimi coraz mocniej!

- Jeśli to sprawka tej wiedźmy, to najwidoczniej bawi się nami. Zamiast nam pomóc szkodzi! A niech ją licho! – krzyknął Wędrowiec a Hanna jęknęła głucho i patrząc z natężeniem w jego oczy wstrzymała oddech, chcąc zapanować nad kolejnym paroksyzmem przeszywającego cierpienia.

- Zaraz się zacznie…- wyszeptała, gdy tylko mogła wydusić z siebie głos. 
- Będziesz musiał sam… - przymknęła oczy, chcąc ukryć przed nim iskrę panicznego lęku i zwierzęcego wręcz bólu. Pomyślała, że oto nadszedł nieodwołalny koniec jej podróży ziemskiej. Widocznie los tak chce… Nie to było jednak dla niej w tej chwili ważne, ale on, jej ukochany, jej odnalezione cudem szczęście. Jakże on uniesie kolejne, tak tragiczne rozstanie? Jaki znajdzie jeszcze dla siebie sens? Resztką sił przekręciła się na bok i wychrypiała błagalnie:

- Wiedźmo, dobra wiedźmo z tajemniczej wyspy! I wy wszystkie ukryte w mgle duchy oceanu! I Ty, kochana wróżko Konstancjo, jeśli zdołasz usłyszeć mnie z tak daleka… Niech ktokolwiek z was pomoże, bo przecież on nie może znowu zostać sam…

- Kapitanie! Płyńże pan co sił! Teraz nie czas na śpiewy i żarty!  – Wędrowiec wrzasnął, ile sił w płucach a szyper w jednej chwili ogarnąwszy powagę sytuacji próbował zapanować nad wzdętymi żaglami, dodać mocy charczącemu silnikowi i pomóc w ten sposób walczącemu ze sztormem kutrowi.

   Hanna zacisnęła mocno dłonie na nadgarstkach Wędrowca. Poczerwieniała. Pisnęła cicho jak myszka i jej ciało zlała fala zimnych potów. On całując jej dłonie drżał niczym w ataku febry. Chciał być silny dla siebie i dla niej, starał się jak mógł, ale opanowywały go w tej chwili mroczne przeczucia i straszne wspomnienia z czasów, gdy odeszła na zawsze jego Janeczka i maleńki synek… Zacisnął zęby, chcąc opanować ich dygot. Cały był teraz błaganiem. Wołaniem o nadzieję. Trwało to nieskończenie długo a przynajmniej tym dwojgu tak się zdawało...

   Aż raptem w jednej chwili wszystko się uspokoiło. Nawet silnik kutra umilkł. Ich mały stateczek znów kołysał się delikatnie a mgła wokół nich jeszcze bardziej zgęstniała. I wówczas spłynęła na nieszczęsnych podróżników fala dobrotliwego, czarodziejskiego snu… Wędrowiec natychmiast odpłynął w cichą krainę śnienia tuląc do siebie śpiącą równie głęboko ukochaną. Szyper porzucił stery i skulony w pozie embrionalnej przy burcie zachrapał donośnie…

- Nie bójcie się. Już wszystko będzie dobrze… - szepnęła do nich na przebudzenie siedząca tuż przy nich zasuszona, ciemnoskóra starowinka z twarzą małej dziewczynki oraz z dwoma zawadiackimi warkoczykami sterczącymi jej na boki niczym baranie rogi. Tuliła do piersi maleńkie zawiniątko zrobione z puszystego, rudego kocyka. Z głębi owego zawiniątka dobiegało ciche kwilenie…

- Oto wasza córeczka! Silna z niej istotka. I duża jak na ośmiomiesięczne niemowlę! Zobaczcie zresztą sami! – zaśmiała się kładąc delikatnie na brzuch Hanny ciepły tłumoczek a odgarniając troskliwie warstwy kocyka ukazała oszołomionym rodzicom niebieskookie, rumiane maleństwo z rudym loczkiem na czubku słodkiej łepetynki…

   Od tamtej pory minęło pół roku i oto teraz Wędrowiec z Hanną oraz Zosieńką przemierzali bukowo-brzozowe wzgórza zbliżając się do wytęsknionego domu, do widocznej już spoza drzew gospody. Zdało im się, iż dostrzegają nawet delikatnie pełgające światełko w jednym z frontowych okienek. Czy to wyczekująca ich powrotu Katarzyna Szydełko zapaliła świece na powitanie? A może to jesienne słońce bawiło się w trzpiotne zajączki a tak naprawdę nikt nie czekał…?
    Zachód barwił rzeczywistość odcieniem starego złota. Smugi granatu, błękitu i indygo tańczyły na pełnym wielkich okrętów niebie. Powietrze pachniało ledwie wyczuwalnym zapachem jaśminu i mięty, ale także zapowiedzią rychłej zimy. A oni szli trzymając się za ręce, spoglądając przy tym z mieszaniną lęku oraz nadziei w przyszłość…



P.S.
Kochani! Zaczął się grudzień a więc zgodnie z obietnicą publikuję ciąg dalszy baśniowej opowieści.  Jeśli ktoś nie doczytał, to wędrówka Hanny i Wędrowca zaczęła się kilka tygodni po balu na powitanie jesieni.
Wyznam Wam, że straciłam impet i przekonanie do pisania oraz publikowania tych baśniowych historii. Jakoś tak rzeczywistość zbiła mnie z pantałyku...


26 komentarzy:

  1. Rzeczywistosc nas przerasta, odbiera sily i motywacje. Jest zle, a moze byc tylko gorzej, skad wiec wzbudzic w sobie choc cien nadziei?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nigdy nie wiadomo, co rzeczywistość przyniesie. Czy nie pojawi sie znikąd jakiś sens...?
      U Ciebie Aniu dzisiaj już promień, choć wczoraj go jeszcze nie było...

      Usuń
  2. Olu droga, właśnie dlatego publikuj, potrzeba nam Twoich baśniowych historii w naszej obecnie trudnej,niepewnej rzeczywistości.Czekam na ciąg dalszy by z kubkiem aromatycznej kawy przenieść się na chwilę w krainę baśni.....Pozdrawiam i ściskam Elżbieta ♥♥

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Elżbietko kochana, pomyslę nad tym wszystkim jeszcze...W każdym razie dziekuję Ci za dobre słowo, za wsparcie i nieustającą bliskosć!♥♥

      Usuń
    2. Buziaczki zasyłam♥♥

      Usuń
    3. Dziekuje, Elzbietko! W odpowiedzi ja zasyłam swoje buziaki - gorące i szczere!:-)♥♥

      Usuń
  3. Jesli masz natchnienie na ciąg dalszy, to pisz, Olu, pisz :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I publikuj, oczywiście, to chciałam przede wszystkim napisać.

      Usuń
    2. Z natchnieniem róznie bywa - ono niestety tak bardzo zalezne od tego, co dzieje się dookoła. Ale wiesz, przypomina mi się od razu historia powstania "Władcy pierscieni". Tolkien pisał ją własnie w czas narastania lęku przed wojną a potem nawet w wojenny czas...

      Usuń
  4. Chętnie bym Cię pogoniła - pisz, pisz! Ciekawam losów mej imienniczki... Jednak wiem, że nic na siłę...
    Ściskam Cię Kochana Oleńko i buziaki zasyłam! :)***

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zosieńko, duszo moja bliska - tak, imię dzieciny Hanny i Wędrowca to własnie na Twoją cześć! :-))A co do dalszego pisania...Coś sie kluje, ale w bólach...
      Uściski i ciepłe mysli slę Ci o wczesnym poranku! :-)***

      Usuń
  5. Opowieści mają w sobie przesłanie o bajkach pisał Tolkien:
    „Potrzeba nam wyzdrowienia. Musimy spojrzeć na zieleń od nowa, zadziwić się (ale nie dać się oślepić) błękitem żółcią i czerwienią. Winnyśmy spotkać centaura i smoka a potem być może, jak dawni pasterze, dostrzec owce, psy, konie a także wilki. To właśnie baśniowe opowieści pozwalają nam wyzdrowieć".
    Pisałam w poprzedzającym poście o Szwecji, o baśni opowiadaniu Tolkiena "Drzewo i Liść" kocham je, często do niego powracam.
    Baśń opowiadanie i przesłanie Olu dziękuję i mocno przytulam ♥

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Czytałam u Ciebie tę opowieść o Drzewie i Lisciu (pwspomniałam zreszta o tym w komentarzach pod poprzednim postem). Basnie są wazne. Tak. One tak bardzo przeplataja sie z rzeczywistoscią. Potrafia cos podpowiedziec, pocieszyc, dodać ducha, nauczyć widzenia głebszego sensu i szukania nadziei...
      Pozdrawiam Cie ciepło, Elu!♥

      Usuń
  6. Bo rzeczywistość ma tę właściwość, ze nieustannie zbija nas z pantałyku. Nie pozwólmy jej na na to, nie dajmy się!
    Urokliwa opowieść, czekam na jej kontynuację.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Otóz to, Errato! Och, ta zaskakująca coraz bardziej rzeczywistosć! Ona czasem i w basnie wkracza, niestety...

      Usuń
  7. Nie dajmy, aby szara, smutna rzeczywistosc nami zawładnęła do końca i aby zgasiła naszą radośc. Potrzeba nam takich pięknych opowiesci, które daja nadzieję i wiarę w dobro, w miłość i piękno. Nie dajmy sobie tego wszystkiego zabrać, a smutne wydarzenia, które nas atakuja co dnia, niech zabiją radości w nas.
    Olu, pisz, to piekna opowieśc i cos w niej jest z mojego życia, więc bedę czekać dalszego ciągu.
    Usciski posyłam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo jestem ciekawa, co takiego w mej opowieści wywołało w Tobie oddźwięk! Może mi to zdradzisz, Amelio...?
      Pozdrawiam Cię gorąco i dziękuję za serdeczne słowa!:-)♥

      Usuń
  8. i ja chętnie poczytam Twoje opowieści......

    uśmiechy zostawiam. Podejrzewam jednak, że w końcu musiałabyś je przelać na papier lub w Worda.....

    Nie napisane chciałby się i tak wydostać z Twojego artystycznego wnętrza........

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiele opowieści miasteczkowych mam zapisanych w Wordzie, bo tak, masz rację, one czasem wręcz domagaja sie spisania...
      Pozdrawiam Cie serdecznie, Alis!:-)*

      Usuń
  9. Olu, pojadę do Was, odnajdę Was i zrobię Ci awanturę jeśli nie wydasz drukiem tej cudownej, baśniowej powieści...
    Czytam z zapartym tchem i podziwiam skąd w Twojej głowie tyle pomysłów!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. p.Barbaro prosze to zrobic odnalezc i zmusic KONIECZNIE pozdrawiam jak zwykle uscisk prawej raczki p.Gosia

      Usuń
    2. Basiu, Gosiu! Zostawmy prosze temat wydawania drukiem. Juz to przecież przerabiałam i nie mam siły na kolejne próby walenia w mur...Dobrze, że jest blog. Tutaj przynajmniej mogę pisać i publikować, co chcę.
      Pozdrawiam was obie serdecznie i dziekuję za Wasze zyczliwe słowa!:-))*

      Usuń
  10. nie daj się listopadowej rzeczywistości... może właśnie to pisanie Cię przed nią uratuje :)
    Hanna - piękne imię! :)
    :****

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A w miedzyczasie nastała grudniowa rzeczywistosć...Czy lepsza? To sie dopiero okaże.
      Też bardzo podoba mi sie imie Hanna. Od zawsze! Pozdrawiam serdecznie Ciebie Emko i Twoją kochaną Hanusię!:-)***

      Usuń
  11. Bajka nie bajka lecz trochę rzeczywiśtości chyba jednak jest pozdrawiam współcześnie.

    OdpowiedzUsuń

Serdecznie dziękujemy za Wasze opinie i refleksje!

Etykiety

Aborygeni afirmacja życia apel apel o pomoc asymilacja Australia autoanaliza bajka bal ballada baśń Beksińscy Bieszczady blackout bliskość blog blogi bór Cesarzowa Ki Cezary chleb choroba ciastka czarny bez czas czerwiec człowieczeństwo człowiek czułość Dersu Uzała deszcz dieta dobro dom dorosłość drama drama koreańska drewno droga drzewa trawiaste Dubiecko Dwernik Kamień dwudziestolecie międzywojenne dystopia dzieciństwo dzikie bzy ekologia elektryczność erotyk fajka film flash mob fotografie fotoreportaż glebogryzarka głodówka głód gospodarstwo goście góry Góry Flindersa grass tree grill grudzień grzyby Gwiazdka historia historie wędrujące horror humor humoreska idealizm II wojna światowa informacja inność inspiracja internet jabłka Jacuś Jacuś. gospodarstwo Jacuś. lato jajka Jane Eyre Jawornik Polski jesień jesień życia kalina Kanada kanały kangury kastracja klimat klimatyzm koala kobieta koguty kolędy komputer komunikacja konfitury konflikt koniec świata konkurs konstrukcja kosmos kot koziołek kozy Kraków Kresy kryminał kryzys książka kuchnia kulinaria kury kwiaty las lato legenda lipa lipiec lis listopad literatura los ludzie luty łąka maciejka macierzyństwo magia maj malarstwo maliny mantry marzenie maska metafora mgła miasteczko odnalezionych myśli Michael Jackson Mikołaj miłość Misia mit młodość moda mróz mróż muzyka muzyka filmowa nadzieja nalewki nałóg natura niebezpieczeństwo niezapominajki noc nowoczesność Nowy Rok obyczaje ocean odchudzanie odpowiedzialność odrodzenie ogrody ogród ojczyzna opowiadanie opowiastka opowieść Orzeszkowa osa Osiecka owoce pamięć pandemia Panna Róża park pasja patriotyzm pejzaż pierniki pies pieśni pieśń piosenka piosenki pisanie płot początek podróż poezja pogoda Pogórze Dynowskie polityka Polska pomidory pomysł poprawność polityczna porady postęp pożar praca prawda prezent protest protesty przedwiośnie przedzimie przemijanie Przemyśl przepis przetrwanie przetwory przeznaczenie przygoda przyjaźń przyroda psy psychologia ptaki radość recenzja refleksja relatywizm remont repatriacja reportaż rezerwat Riverland rodzina rok rośliny rower rozmowa rozrywka rozum rymowanka rzeka samotność San sarny sąsiedzi sens życia siano sierpień silna wola siła skróty słońce słowa słowa piosenki słowianie smutek solidarność South Australia spacer spiżarnia spontaniczność spotkanie stado strych susza susza. upał szadź szczerość szczęście śmiech śmierć śnieg świat święta świt tajemnica tekst piosenki teksty piosenek tęsknota tragikomedia trauma truskawki uczucia Ukraina upał urodziny uśmiech warzywnik wędrówka wędrówki węgiel wierność wiersz wierszyk wieś wigilia Wilsons Promontory wino wiosna wiosnaekologia wirus woda wojna wolność Wołyń wrażliwość wrotycz wrzesień wschód słońca wspomnienia wspomnienie współczesność Wszechświat wychowanie wycieczka wypadki wypalanie traw zabawa zabawa blogowa zachód słońca zapasy zaproszenie zbiory zdjęcia zdrowie zielarstwo zielononóżki zielononóżki kuropatwiane zima zioła zmiany zupa Zuzia zwierzęta zwyczaje żart życie życzenia Żydzi żywokost