Dwie opowieści ...

    

   Wszyscy spożywali pyszny żurek z takim apetytem, że aż im się uszy trzęsły. Andzia Pe aż dwa razy musiała do kuchni biegać i opróżnioną przez czworo żarłoków wazę napełniać! Jedząc spoglądali na siebie wszyscy z uśmiechem i ogromnym zadowoleniem, bo nie ma nic przyjemniejszego niż zajadać razem w miłym towarzystwie, siedząc w ciepłej izbie przy pięknie nakrytym stole, podczas gdy za oknem szaleje śnieżyca z siostrą wichrzycą…

   Malutka Zosia posadzona została przez ojca na wielkiej, baraniej skórze rozłożonej obok stóp matki. Tam bawiła się drewnianymi figurkami autorstwa drwala Bartłomieja.  Konikowi na biegunach oraz słoniowi z wesoło uniesioną trąbą swym dziecięcym językiem opowiadała serdeczne bajanki, które zrozumieć mogły tylko zabawki. Wszak dorośli dawno już zapomnieli znaczenia tych pierwszych, niewinnych słów. Wraz z dorosłością brama tego rozumienia została  zamknięta na zawsze. Jednak patrząc teraz na pochłoniętą tajemniczymi opowieściami dziewczyneczkę zgromadzeni wokół stołu dorośli zatęsknili mocno za wielobarwnym ogrodem mieszczącym się za ową bramą. Tam wszystko było jasne i proste. Nic nie bolało. Nie istniał wstyd, smutek, żal i lęk. Żadne przykre wspomnienie duszy nie dręczyło. A świat jawił się jako pełen obietnic, radości i piękna… Kilka głębokich westchnień popłynęło zatem ku Zosieńce a w oczach wędrowniczek znowu zalśniły łzy…

- Pięknie za królewski posiłek i gościnę wspaniałą dziękujemy! – przerwawszy wreszcie zbyt długo przeciągającą się ciszę rzekła ochrypłym ze wzruszenia głosem Basia Wu.

- Cudem chyba żeśmy do państwa gospody trafiły a może jakie dobre czary nas tu doprowadziły? Lepszego miejsca na odpoczynek nie znalazłybyśmy na pewno!

- I dlatego prośbę gorącą do gospodarzy mamy! Czy dałoby się wynająć u Was jakąś małą izdebkę? Zostałybyśmy tutaj do końca grudnia a potem znowu powędrowałybyśmy dalej, gdzie nas nogi i oczy poniosą – zapytała czarnowłosa niewiasta i zawstydziwszy się nieco swej śmiałości zaczerwieniła się i popatrzyła wyczekująco na swą milczącą dotąd towarzyszkę.

- I ja przyłączam się do podziękowań oraz do gorącej prośby mej przyjaciółki. Zmęczone już wielce jesteśmy długą wędrówką. A zostawszy tutaj nabrałybyśmy sił by iść dalej i szukać swego miejsca… - głos Andzi załamał się raptem i nie mogąc wydusić już z siebie ani słowa wyciągnęła zza pazuchy wielką kraciastą chustkę i głośno wysiąkała w nią nos.

   Wędrowiec i Gospodyni popatrzyli na siebie ze zdumieniem i konsternacją. Mogli się spodziewać ze strony wędrowniczek takiej prośby. Dziwiła ich jednak żałość w ich spojrzeniach. Zastanawiał nieznany cel ich podróży. I choć nie znali tych kobiet, ale przecież dobrze czuli się w ich towarzystwie i za nic by ich przecież w tę grudniową, mroźną noc z domu nie wygonili. Widząc w oczach męża podobne do swoich odczucia Gospodyni uśmiechnęła się serdecznie i zawołała:

- Mamy na górze kilka pokoi gościnnych. Od dawna nikt tam nie mieszkał. Tak się bowiem złożyło, iż nasza gospoda ponad dwa lata stała pusta. Myśmy też wędrowali z mężem po świecie. Jednak wreszcie zatęskniwszy za domem wróciliśmy tutaj. Bo gdzież by nam było lepiej niż w naszym ciepłym gniazdku! – Hanna przerwała na chwilę swą przemowę zmieszana, że może niechcący jakąś przykrość sprawiła wędrowniczkom o własnym domu opowiadając. Wszak te dwie biedaczki na bezdomne wyglądały. I nie wiadomo było, jaki zły los kazał im po świecie się błąkać i nie wiadomo czego szukać.

- Dlatego chętnie wynajmiemy paniom którąś z naszych skromnych izdebek na piętrze. Tylko zaraz tam polecę i w kominku zapalę, bo tam nie grzane było i lodownia istna panuje – włączył się do rozmowy Wędrowiec i już chciał wstawać by pokój dla gości szykować, gdy wtem starsza z kobiet przytrzymała jego rękaw i spoglądając nań pełnym wdzięczności i ulgi wzrokiem poprosiła:

- Myślę, iż powinnyśmy jednak opowiedzieć co nieco o sobie zanim państwo podejmą ostateczną decyzję o naszym pobycie w państwa domu. Powinniście poznać naszą historię. A właściwie nasze historie, bowiem są to dwie różne opowieści…

- Bardzo chętnie posłuchamy pań, ale cokolwiek byście nie opowiedziały i tak zapraszamy serdecznie w gościnę u nas. Wszak to gospoda – przyjazne, otwarte dla wszystkich miejsce, w którym wielu obcych ludzi już nocowało. Nigdy jednak żadna z mieszkających tu osób nie sprawiła nam żadnego kłopotu ani przykrości. Wręcz przeciwnie. Dzięki nim gospoda tętniła życiem i ciepłem. I napełniała się kolejnymi opowieściami z wielkiego świata. A opowieści te zostały tutaj zaklęte w tych starych fotografiach i w obrazkach, w księdze gości od ponad stu lat w tym samym miejscu na kontuarze rozłożonej, we wspomnieniach moich rodziców i babci Adelajdy – odrzekła Hanna i jak zwykle westchnęła znów obudziwszy w sercu tęsknotę za swymi bliskimi.

- Ale zanim zaczniecie panie swą opowieść pozwólcie, że grzańca dobrego uszykuję. Mamy tu robiony na słońcu amarantowy sok malinowy. I ciemne, mocne piwo korzenne przez moją ukochaną dawno temu uwarzone. Przygotuję nam taki napój, jakiego jeszcze nigdy żeście nie próbowały! I zrobi się nam wszystkim miło i wesoło! Nie masz to jak rozgrzać zimową porą tęskne serce i zmarznięte ciało magicznym, słodkim napitkiem! – roześmiał się Jan i podszedł do kontuaru, z którego wziął kilka omszałych gąsiorków oraz żeliwny kociołek i zmieszawszy ze sobą parę trunków oraz tajemniczych, wonnych ingrediencji zawiesił ów kociołek nad paleniskiem kominka. Już po chwili do nozdrzy zgromadzonych w izbie kobiet zaczął dochodzić upojny aromat owocowo – kwiatowo - korzenny. 

   Gospodyni widząc jak wielki zachwyt i ogromną błogość ów zapach w wędrowniczkach wywołuje uśmiechnęła się radośnie i niczym mała, psotna dziewczynka zachichotała a podskakując na jednej nodze zbliżyła się do dębowego kredensu. Z jego czeluści wydobyła wielką puszkę, z której wsypała do malowanej w niebieskie kwiatki glinianej patery mnóstwo korzennych, lukrowanych pierniczków upieczonych przez najlepszego w miasteczku cukiernika – sędziwego pana Pierniczka.

- Czym chata bogata, tym rada! – wołał roześmiany od ucha do ucha Jan na drewnianej tacy niosąc do stołu dzbanek z grzańcem i wielkimi, fajansowymi kubkami.

- Pijmy na zdrowie i częstujmy się słodkościami! Niech ten wieczór będzie dobrze przez nas wszystkich zapamiętany, jako serdeczny, magiczny czas! A więc za zdrowie naszych miłych gości! – Wędrowiec wznosząc toast podniósł wysoko swój kubek a potem stuknąwszy nim serdecznie o kubki żony i wędrowniczek z głośnym siorbaniem popił gorącego napoju i oblizał z zadowoleniem wąsy. Kobiety poszły za jego przykładem i takoż upiły tęgiego łyka. Tylko Hanna spojrzała z lekkim żalem na stojący przed nią słodki napitek. Wszak nadal karmiła Zosieńkę. Nie mogła więc na razie raczyć się alkoholowymi trunkami.

- Hanuś! Nie martw się! Dla Ciebie przyrządziłem tylko sok malinowy z cynamonem i goździkami. Smakuje prawie tak samo jak grzaniec. Pamiętam przecież, że nie wolno Ci teraz takich dorosłych mieszanek kosztować… - pośpieszył z wyjaśnieniem Wędrowiec dostrzegłszy konsternację Gospodyni.

- Kochany bardzo jesteś! O wszystkim zawsze pamiętasz! – pełna wdzięczności Hanna serdecznie cmoknęła swego Jaśka w policzek a potem już bez żadnych obaw napiła się gorącego soku z przyprawami. Następnie wzięła w ramiona córeczkę, która najwidoczniej zrobiwszy się śpiąca zaczęła już marudzić a utuliwszy maleństwo spojrzała wyczekująco w rumiane twarze siedzących przed nią kobiet. Tak, teraz właśnie był najlepszy czas na ich historie.

…Wszystko zaczęło się pięć lat temu – zaczęła swą opowieść starsza z kobiet, czarnowłosa Basia – Mieszkaliśmy z mężem i córką w dwupiętrowym domu w jednej z bogatych wsi. Niczego nam do szczęścia nie brakowało. Gospodarstwo przynosiło coraz większe zyski. Rasowe krowy dawały wspaniałe mleko, na które był duży zbyt. Świnie tuczyliśmy na ekologicznej paszy i poprzez zaprzyjaźnionych pośredników sprzedawaliśmy do najlepszych sklepów. Dobrze się nam działo. W zgodzie, zdrowiu i w poszanowaniu tradycji żyliśmy. I myśleliśmy, że nigdy się to nie zmieni a każdy rok będzie coraz lepszy. Nagle jednak…- i tu na moment kobieta umilkła a jej wzrok dziwnie stwardniał – Nagle okazało się, iż nasza córka spodziewa się dziecka. Kto miał być jego ojcem? O tym ani słowem pisnąć nie chciała. Mój mąż słysząc to wściekł się. Jakiż to wstyd przed całą wioską będzie? Jaki dyshonor i pośmiewisko! Takich rzeczy nigdy w naszej rodzinie nie bywało. 

- Nie bywało i nie będzie! – krzyczał. 

    Nie namyślając się długo dał córce sakiewkę pełną złotych monet i kazał coś z tym problemem jak najszybciej zrobić. Bo jak nie, to ma się w domu nie pokazywać. Ja byłam zawsze we wszystkim mężowi posłuszna i chociaż serce mnie bolało ani słowa sprzeciwu z siebie nie wydusiłam tylko umówiłam córeczce wizytę u najsławniejszej na całą okolicę doświadczonej znachorki. A córcia popatrzyła nam głęboko w oczy, parę rzeczy do plecaka spakowała i nic nie mówiąc wyszła.  Myśleliśmy naiwnie, że do owej staruchy poszła. Ale gdzież tam! Zniknęła. Przepadła jak kamień w wodę. Po kilku dniach czekania zaczęliśmy się naprawdę o nią bać. Zreflektowaliśmy się, żeśmy źle uczynili z domu biedaczkę odsyłając. Mąż konie zaprzągł i jeździł od wioski do wioski wszędzie naszej dziewczynki szukając. Nie znalazł. Nikt niczego nie wiedział, o niczym nie słyszał. Czas mijał. W domu naszym tak dotąd spokojnym i szczęśliwym smutek się zalągł, gorycz i dotkliwe wyrzuty sumienia. Mąż w kilka tygodni po owym zdarzeniu na serce poważnie się rozchorował i rychło zmarł. Ja sama zostawszy nijak ogarnąć gospodarstwa nie umiałam. Co mogłam więc sprzedawałam albo wydzierżawiłam i w świat wyruszyłam, córuni mojej szukając. 

   Tak już cztery lata wędruję. Każdego o nią wypytując, błądząc od wsi do wsi, w twarze młodych kobiet zaglądając. Ta oto Andzia Pe bardzo do mojego dziecka jest podobna. Spojrzenie ma tak samo dobre i ufne a los też ją ciężko doświadczył. Zaraz Wam pewnie wszystko sama opowie. Ja tylko dodam jeszcze od siebie, że w drodze wielu się zajęć imałam, mnóstwa pożytecznych rzeczy nauczyłam, na swoje utrzymanie uczciwie zarabiałam.  Ciasta i torty umiem wspaniałe piec.  Wełnę owczą prząść i z niej cieplutkie swetry robić. Koszyki wyplatać. Wieńce i bukiety na każdą okazję układać. Dzieci małe bawić. Ubranka im szyć. A z pieniędzy, co je po sprzedaży gospodarstwa odłożyłam ani grosza ni uszczknęłam. Wszystko to trzymam dla mojej córki zaginionej i jej dziecka. Bo nadal wierzę, że ich odnajdę, że dam im to wszystko, co mam, że mi przebaczą…

   Kobieta skończywszy swe niełatwe zwierzenie popatrzyła z rozpaczą na śpiącą słodko na kolanach matki Zosieńkę a potem ukryła twarz w dłoniach i gorzko zaszlochała. Jej towarzyszka natychmiast ją do siebie przytuliła i zaszeptała coś tkliwie do ucha, co słysząc tamta szybko otarła łzy i smętnie zwiesiwszy głowę popatrzyła w zmieszaniu na Gospodarzy. Ci sami nie wiedzieli, co mają na to wszystko rzec. Też radzi by biedaczkę pocieszyć jakoś i wesprzeć, ale nic im teraz do głowy nie przychodziło poza dolaniem jej kolejnej porcji grzańca. Widok tych dwóch, tak bliskich sobie kobiet skojarzył się im z widzianymi niedawno w pobliskim lesie dwoma niezwykłymi drzewami. Brzoza i osika rosły tuż przy sobie i splatały się czule ramionami, odpierając dzielnie podmuchy potężnego wiatru i dodając sobie wzajem sił...

- Teraz moja kolej! – westchnęła młodsza z kobiet. Odchrząknęła i nabrała tak  potężnego haustu powietrza jakby zaraz zanurzyć się miała w toń głęboką i mroczną.

...Wybaczcie, ale moja opowieść też, niestety, nie będzie wesoła. Ja żyłam sobie beztrosko w wielkim mieście. Byłam specjalistką od organizowania wielkich imprez kulturalnych. Dzięki temu znałam najbardziej poważane osobistości. Obracałam się w gronie pięknych, sławnych i bogatych. I mój mąż także był jednym z nich. Zawsze wszystko mu się w życiu udawało i wszystko miał na wyciągnięcie ręki. Zapragnął mnie i miał. Kochałam go bez pamięci a on – tak mi się zdawało – równie mocno kochał mnie. Uwielbialiśmy się bawić. Chodziliśmy na wspaniałe przyjęcia. Ubieraliśmy się u najlepszych projektantów mody. Jeździliśmy na zagraniczne wczasy. Zawsze razem. Zawsze w dobrych humorach. Niczym książęta z bajki. Ale kiedy po dwóch latach naszego wspaniałego małżeństwa nadal nie mogliśmy doczekać się potomka coś zaczęło się miedzy nami psuć. Leczyłam się, ale to nic nie pomagało. Mąż zaczął coraz częściej wyjeżdżać i coraz później wracać. I zdarzało mu się nawet czasem tracić do mnie cierpliwość.  Bo raptem taka się zrobiłam rozmemłana, szara, nieatrakcyjna. Wcale się mu więc nie dziwię, że czasami… - tu dziewczyna umilkła, jakby coś ostrego utknęło jej w gardle i kuląc się w sobie wyglądała teraz niczym zbity pies.

- Aż wreszcie odszedł zupełnie. Jakież to banalne! Znalazł lepszą, ładniejszą, weselszą a co ważniejsze, zdolną urodzić mu dziecko. Rozwiedliśmy się za porozumieniem stron. Nie chciałam mu niczego utrudniać. Czułam się przecież winna, że to wszystko przeze mnie. Dopiero spotkana rok temu Basia wytłumaczyła mi wszystko i uświadomiła, jak podle ze mną postąpił… 

- I co było ze mną dalej? Och, nie chciałam zostać dłużej w tamtym mieście. Czułam się upokorzona i zdawało mi się, iż każdy jest po jego stronie. Zatem rzuciłam moją wspaniałą posadę i ruszyłam w świat szukać swego miejsca na ziemi. Byłam w tak wielu miastach i wsiach, że większości ich nazw nie pamiętam. Poznałam mnóstwo dobrych, ale tak samo dużo niezbyt dobrych ludzi. Przemierzyłam góry, lasy, doliny i rzeki. Po drodze, tak jak Basia pracowałam w różnych miejscach i nauczyłam się paru nowych rzeczy. Jak na przykład grania na ukulele! Noszę zresztą ten instrument ze sobą i zdarza mi się występować na wiejskich potańcówkach i weselach. Nawet nieźle tam płacą... – dziwnie zawstydzona Andzia uśmiechnęła się, kończąc swą opowieść a potem wstała by wydobyć ze swego plecaka wspomniany instrument i zaprezentować go zebranym.

   I znowu Hanna i Jan nie wiedzieli, co powiedzieć. Przykro im było, że tyle nieszczęść się na świecie zdarza. Tyle okropnych niesprawiedliwości.  Ale jednocześnie cieszyli się, iż te dwie nieszczęsne kobiety trafiły do ich miasteczka. Oboje czuli jakimś szóstym zmysłem, że nie trafiły tu bez powodu. I pewnie wkrótce okaże się, w jakim celu los do ich gospody obie wędrowniczki sprowadził.

   Nie wiedzieli tylko, że to wszystko okaże się tak szybko! Bo już w kilka minut potem, gdy Andzia siedząc przy kominku stroiła swoje ukulele w kominie coś dziwnie zaszumiało i zadźwięczało, w oknie zamigotało, na dachu zatupało a okienko w rogu izby gwałtownie otworzyło się i oto do wnętrza gospody z szeleszczącym poszumem spódnic wleciały dwie zwariowane, uśmiechnięte tajemniczo staruszki. Oto wróżka Konstancja i jej przyjaciółka Eulalia uznały wreszcie za stosowne by wkroczyć w tę opowieść i popchnąć ją na właściwe tory…

P.S.

Wszystkie zdarzenia i postaci w tej opowieści nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Są tylko i wyłącznie tworem mojej wyobraźni...