Uratuj miasteczko!

   Drogi znany mi i nieznany jeszcze czytelniku oraz czytelniczko tego bloga. Wy, którzy wiernie odwiedzacie nas tutaj i z ciekawością czytacie kolejne opowieści mego czy też Cezarego autorstwa. Jesteście nam bardzo potrzebni, gdyż Wasze komentarze sprawiają, że mamy ochotę pisać dalej, bo komuś na tym pisaniu zależy. Każdy Wasz komentarz witamy z wdzięcznością i radością, gdyż potwierdzacie tym samym, że nie jesteśmy z Cezarym sami, że ta nasza blogowa twórczość nie jest sztuką dla sztuki. Dziękujemy Wam za to z całego serca!:-)))

   Jak wynika z Waszych ostatnich komentarzy oraz z ilości wejść na bloga zainteresowała Was nowa opowieść tocząca się w miasteczku odnalezionych myśli. Chcecie by skończyła się dobrze, by napełniła nową nadzieją nasze strwożone wieściami ze świata serca, by przynajmniej w baśni dobro tryumfowało. I ja o tym marzę! Dlatego potrzebuję Waszej czynnej pomocy. Pamiętacie, iż w przedostatnim, listopadowym poście o baśniowym miesiącu wspomniałam o tym, że będę chciała wciągnąć Was w kolejną, miasteczkową opowieść? I oto teraz nadszedł ten moment.

   Gorąco zachęcam Was i proszę abyście popuścili wodze wyobraźni, poruszyli serca, przypomnieli sobie ukochane baśnie z dzieciństwa i obudzili w sobie bajarzy, dzielnych rycerzy oraz dobre wróżki. Zróbcie to wbrew ogarniającej nas wszystkich fali beznadziei i złych wieści nadciągających zewsząd. A obudziwszy znów w sobie ufne w dobre zakończenia baśni dzieci byście wymyślili, w jaki sposób można pokonać ten napór tajemniczej pustki, zagarniającej wszystko złowrogiej nicości w miasteczku odnalezionych myśli. Co będzie tym orężem, które pozwoli ocaleć temu przyjaznemu miejscu? Jak można pokonać złe czary?

   Dlaczego o to proszę? Czyżbym nie miała pomysłu na wyjście z tego impasu, w który sama wtrąciłam miasteczko? Otóż, jakiś tam projekt mam, ale może Wy wymyślicie coś innego, lepszego? Przecież w gromadzie siła! A poza tym pragnęłabym aby baśń i nasza realna rzeczywistość w cudowny sposób przeniknęły się, splotły, dodały sobie wzajemnie nadziei i siły. Byśmy razem mogli zrobić coś niezwykłego . Udowodnijmy sobie samym, że mamy moc i wspólnie potrafimy zdziałać wiele. Odczarować i uratować baśń… Uleczyć w sobie czy też ogrzać zziębnięte i przerażone obecnymi wydarzeniami społeczno-politycznymi dziecko.

   Kochani! Do dzieła zatem! Szable, magiczne różdżki i pióra w dłoń!:-))

   Na Wasze odpowiedzi czekam do siódmego grudnia, do północy! Proszę abyście wysyłali je na mojego maila : wanderers147@ gmail.com

   Dlaczego tak krótki daję Wam termin? Bo chcę aby opowieść jak najszybciej mogła potoczyć się dalej. Zresztą, jak wynika z Waszych komentarzy Wam też na tym zależy!:-))

  Nie bójcie się pisać najdziwaczniejszych rzeczy, jakie przyjdą Wam do głowy. Nie ma mowy o żadnym ośmieszeniu czy negatywnej krytyce. Ucieszę się z każdego listu, z każdego pomysłu. Uważnie wszystko razem z Cezarym przeczytam a potem pogłówkuję, połączę, coś wymażę a coś dodam i wreszcie wydziergam w głowinie kolejny odcinek opowieści, który tak szybko, jak tylko to możliwe ukaże się na łamach bloga.

   I co najważniejsze! Będzie nagroda! Dla osoby, która według mnie i Cezarego wymyśli coś najciekawszego, najoryginalniejszego czy też najbardziej korespondującego z przesłaniem baśni będzie prezent rzeczowy. Dostanie od nas konfitury z czarnego bzu a może i parę innych, drobnych niespodzianek z naszej spiżarki. Poza tym osoba ta będzie odgrywać bardzo ważną rolę w dalszej akcji baśni. Wystąpi w niej omalże realnie. Odwiedzi „Gospodę pod złotym liściem”. Zaprzyjaźni się z Wędrowcem i Hanną…

   Co więcej! Wszystkie osoby, które wezmą udział w tej zabawie i wyślą na mojego maila jakiś pomysł wystąpią w finałowym odcinku baśni. Postaram się by było nam wszystkim wówczas pięknie, radośnie i naprawdę bajkowo!

   Moi drodzy! Zaczynam więc od teraz oczekiwanie na Wasze listy… Mam nadzieję, iż się nie zawiodę, że nadal będziecie chcieli być tutaj, ze mną, z Cezarym, z wszystkimi mieszkańcami miasteczka, którzy tak bardzo liczą teraz na Waszą pomoc!:-))

P.S.

Proszę byście pomysły wysyłali na maila a nie pisali ich w komentarzach pod postem, ponieważ chodzi o zachowanie niespodzianki, o nie osłabianie ciekawości czytelników związanej z tym, co dalej będzie się tutaj działo…

A poniżej, jako bonus i zachętę dla wszystkich czytelników zamieszczam niepublikowaną jeszcze nigdy opowieść z miasteczka. Jest ona prologim napisanym wiele, wiele lat temu…Ach! Jeszcze jedno! Otóż to ta własnie historia wędrująca zauroczyła onegdaj mieszkankę Bali - Wanyan...

Miasteczko wyłania się z mgły…

  Jest takie miasteczko, w którym niewiele się zmienia a czas nie popędza tak wszystkich do przodu i nie każe dostosowywać się do śpieszącego nie wiadomo gdzie i po co świata. Miasteczko wyłania się niekiedy z mgły przykurzonych, niewyraźnych wspomnień, z marzeń o niewinnych, spokojnych i delikatnych miejscach, w których można żyć inaczej, po swojemu, zgodnie z porami roku i własnymi, pełnymi swobody pragnieniami. Odsłania się ono spod chmur zwątpienia i smutku, spod lęku przed codziennością i spod niewiary w pomyślność losu. Nie da się go jednak zobaczyć w całości. Zawsze bowiem, kontury miasteczka są zamglone a przez to zdaje się, jakby jego granice nie istniały. Bo chyba naprawdę nie ma ono początku i końca. Tak, jak nie powinno być żadnych ograniczeń dla ludzkich, niewinnych marzeń o serdecznym, bezpiecznym, niepodległym bezsilności i pustce schronieniu.

   Z lotu ptaka widać niewielki ryneczek, pełen drobnych, kolorowych domów, kamienic i rozchodzących się stamtąd promieniście brukowanych uliczek.  Wzrok zatrzymuje się też na alejce klonów i platanów oraz na schowanych w ich cieniu ławeczkach. Skwery obsadzone jaśminami, magnoliami i hortensjami tworzą tajemniczy, wabiący swymi woniami i cieniami gąszcz. Wśród nich też schowane są stare, drewniane ławki i stoliczki. Tak miło byłoby tam przysiąść. Wsłuchać się w pełną spokoju ciszę albo w wiatr, w jego niekończące się opowieści, legendy, delikatne szepty czy szalone pieśni. Ten sam wiatr przywiewa mnóstwo ciepłych, rozkosznych zapachów pamiętanych z dzieciństwa. Z piekarni dobiega boski aromat świeżego, żytniego chleba i bułeczek maślanych. Z cukierni dochodzi woń pierników, czekoladek i pączków. A ze studni przy rynku i z maleńkiej, usytuowanej po drugiej stronie klonowej alejki fontanny czuć świeżość i powiew delikatnych, wzruszających wspomnień i wciąż rodzących się nowych pragnień czy postanowień…

   Skąd wzięło się to miasteczko? Jego historia zaczęła się toczyć jakiś czas temu jesienią, gdy pojawiła się tutaj pewna smutna kobieta znikąd. Przywędrowała z bardzo daleka, choć już po przybyciu na miejsce okazało się, że właściwie miała tu całkiem blisko…Myślała, że zostanie tylko na chwilę. Odpocznie zanim obudzi się z tego dziwnego snu, by jak zawsze odkryć na policzkach ślady łez a w sercu stado nieodłącznych zgryzot, bólu i lęku przed jutrem. Lecz póki jeszcze tu jest rozejrzy się bezpiecznie. Pozagląda w okna domów przy rynku. Odwiedzi mieszczącą się na skraju miasteczka gospodę „Pod złotym liściem”. Przespaceruje się nad rzekę i do parku. Z szacunkiem i delikatnością dotknie tajemnicy ogromnego lasu rozciągającego się dookoła. Spróbuje zbadać skąd dochodzą i czym są te niezwykłe światełka rozbłyskujące w nim niekiedy nocą. Może też muśnie swym spojrzeniem maleńką wioseczkę przycupniętą na skaju boru? Pochyli się nad zgiętymi ze starości strzechami drewnianych chatek, nad na poły baśniowymi opowieściami ich mieszkańców. Potem znowu wróci myślą do miasteczka, by zobaczyć, co się w nim przez ten czas zmieniło. Wsłucha się w jego ciche historie. Odetchnie przez chwilę tą dziwną, pełną serdecznej melancholii atmosferą nie niepokojonego szumem wielkiego świata miejsca a potem niezauważona przez nikogo odejdzie do swojej zwykłej, codziennej rzeczywistości. Zresztą nie widziała tu przecież dotąd nikogo. Był to pełen uroku, lecz dziwnie bezludny świat. Chyba wszyscy mieszkańcy pochowali się w swoich kolorowych domkach albo wyjechali stąd, tak jak ona, bezustannie szukając swego miejsca na świecie...

   Wędrowniczka, nie wiadomo czemu, zapragnęła dotknąć wody z fontanny przy rynku. Poczuć jej chłód i rzeźkość tak mocno, tak wyraziście jak niegdyś, gdy była beztroskim, wierzącym w czyste uczucia, baśnie i ich szczęśliwe zakończenia dzieckiem.

   Tęczą malowane krople sączące się z ułożonej w kształt serca róży rozbiegały się na boki i stukały melodyjnie w kamienną posadzkę. Kobieta przysiadła na brzeżku fontanny i zapatrzyła się w tę krystaliczną, serdeczną wodę. Ostrożnie zanurzyła w niej palce. Lecz nie odczuła spodziewanego chłodu. Miała dziwne wrażenie jakby woda tańczyła i wirowała. Jakby wołała ją po imieniu.

- Ech, wydaje mi się! – westchnęła chwilę potem, zapatrzywszy się w bezustannie przelewające się strużki…

- Co ja tu właściwie robię? Czego szukam? Kim jestem?

- Zapomniałam o swoich marzeniach i nadziejach, poplątałam ścieżki, cieniem zasnułam dobre myśli –  zaszeptało coś w jej sercu nagłym zrozumieniem a ciepła łza stoczyła się po drżących rzęsach i policzku a potem dołączyła do tamtych tanecznych kropel, łącząc się z nimi harmonijnie i zlewając w szeroki, błękitny strumień.

   Wówczas do kobiety znikąd zbliżyła się jakaś pogodna, drobna staruszka, ubrana w staroświecką, długą do ziemi spódnicę oraz w żółty, słomkowy kapelusik. Zerknęła na tamtą z nieco łobuzerskim błyskiem w oczach a potem ni stąd ni zowąd nabrała w dłoń trochę wody i ochlapała twarz pogrążonej w niewesołych rozmyślaniach wędrowniczki.

- Ach! Co też pani wyprawia?! – zawołała z pełną zdumienia irytacją zmoczona tak raptownie kobieta a przecierając oczy dostrzegła, że staruszka śmieje się serdecznie.

   Wówczas, nieoczekiwanie dla samej siebie, smutna dotąd kobieta znikąd roześmiała się także. A potem dostrzegła ze zdumieniem, że postać wesołej staruszki rozmywa się w kolorowej, unoszącej się nad fontanną mgle. Natomiast na rynku pustego dotąd miasteczka zaczynają pojawiać się przechodnie. Wychodzą ze sklepów i biur. Zagadują do siebie przyjaźnie. Przystają przy krzewach magnolii i wystawiają twarze ku słońcu. Przysiadają na zapraszających do odpoczynku ławeczkach. Spoglądają z życzliwą ciekawością na wędrowniczkę. Ona patrzy na nich bez zwykłej u siebie nieśmiałości i zawstydzenia. I czuje, iż zupełnie nie chce jej się stamtąd odchodzić. Oddycha pełną piersią. Chce się jej być częścią tego miasteczka i zostać tu tak długo, jak tylko czas i nastrój jej na to pozwolą. Wsłuchać się w żyjące tu historie, opowieści i sekrety. Odnaleźć swoje zagubione dotąd myśli…