Baśń niczym drzewo…

   Na moje zaproszenie do zabawy blogowej polegającej na wymyśleniu, w jaki sposób uratować miasteczko odpowiedziało pięć osób. Ku memu pozytywnemu zdumieniu (bo, prawdę mówiąc, oczekiwałam raczej krótkich pomysłów, czegoś w rodzaju burzy mózgów) dwie niezwykle kreatywne osoby -  Basia Wójcik (http://5porroku.blogspot.com/ ) i Andzia P.  (http://zapiskispodlasu.blogspot.com/)  napisały po prostu dalszy ciąg opowieści! Na dodatek zrobiły to tak wspaniałym stylem i tak oryginalnie, że biję czołem z podziwu i wielkiego uznania.  Są naprawdę niesamowite! I w związku z tym od siebie w treści niewiele już miałam do dodania. 

   Kolejne dwie uzdolnione literacko dziewczyny – Zosia Samosia ( http://haftszyciedrutyszydelko.blogspot.com/) oraz bezblogowa Nola napisały w kilku zdaniach, jak wyobrażają sobie rozwiązanie problemów w baśniowym świecie.  Zosia Samosia ratunek dla miasteczka zobaczyła omalże w tym samym, co Basia i Andzia. Nola napisała króciutką, pełną humoru opowiastkę nawiązującą do obecnych zagrożeń politycznych na świecie. A Amelia, (http://amelia10-amelia10.blogspot.com/), bardzo chcąc jakos pomóc w komentarzu na blogu zastanawiała się nad przyczynami pustki w miasteczku. 

Wszystkim Wam raz jeszcze z całego serca dziękuję!:-)))♥♥♥

   Czy jestem usatysfakcjonowana takim odzewem? Oczywiście, że jestem! Wręcz ogromnie! A przy tym bardzo mile zaskoczona, bo bałam się, że nie napisze nikt i pogrążę się w smutku, iż moim czytelnikom jest wszystko jedno a z baśni po prostu dawno wyrośli…

   Ale co teraz? Mam znowu problem, bo i Basia i Andzia napisały tak cudownie, że żal byłoby nie wykorzystać obu ich pomysłów. Najlepiej byłoby zatem jakoś sensownie połączyć je w jedno, ale choć łamię sobie nad tym głowę od kilku dni, to niczego wymyślić nie umiem.

   Dlatego postanowiłam razem z mym osobistym doradcą Cezarym, że trzeba wyobrazić sobie tę historię miasteczkową jako drzewo, z którego wyrastają w tym samym czasie dwie gałęzie. Gałęzie jak równoległe rzeczywistości, w których bujnie rosną liście i kwiaty fantastycznych wydarzeń. Niech wyrosną swobodnie, niech cieszą nas wspaniałą obfitością dojrzewających owoców, aby spleść się wreszcie podczas szczęśliwego finału we wspólną, cudowną ucztę.

   A ponieważ uważamy, iż obie dziewczyny zasługują na nagrody, to obie je dostaną. Poszperam w mojej spiżarce i wyślę im trochę słodkich, zamkniętych w słoiczkach, pogórzańskich darów lata. Bardzo się cieszę, że mogę tak utalentowane literacko dziewczyny obdarować (Adres Basi mam. Poproszę więc tylko Andzię o przesłanie na mojego maila swego adresu bym mogła wkrótce wysłać paczuszkę)!:-)) 

   Zgodnie z obietnicą pomyślę także rzecz jasna nad tym, jak zgrabnie wpleść postaci Andzi i Basi w akcję opowieści. Nie zapomnę także o Zosi Samosi, Noli i Amelii.

   A póki co, przeczytajcie niezwykłe opowieści Basi i Andzi (moje dopiski mają niebieski kolor)…

 Dziecko, największy dar – autor Basia Wójcik

Hanna stała nieruchomo przed zamazaną fotografią. Wydawało się jej, że stare ramki wykrzywiły się w bolesnym grymasie. Próbowała sobie przypomnieć, co przedstawiała niegdyś ta fotografia.

- Już wiem! - wykrzyknęła.

   Na tym zdjęciu rozpromienioną szczęściem Kasię, obejmował jej narzeczony. Stała urzeczona tym obrazem. I wówczas ciszę przerwał cichy płacz Zosieńki, która nie mogła się już doczekać karmienia. Ów płacz zwiastował coś innego. Hanna oderwała głowę od fotografii, a gdy na powrót zerknęła w jej stronę, widok szczęśliwej pary zniknął, a pozostał tylko bolesny grymas ramki.

- Jak ja mogłam nie domyślić się, że w miasteczku stało się coś strasznego, co musiało dotknąć tę szczęśliwą parę!

Odkąd w życiu Hanny pojawiła się Zosia, matka czuła, że to dziecko ma w sobie wyjątkową moc. Szybko otuliła Dziecię, sama zarzuciła okrycie, pogłaskała drzemiącego przy ogniu Jaśka i pobiegła w stronę lasu.

Las mruczał jakąś ponurą kołysankę, a każde drzewo boleśnie rozkładało ramiona. Hanna znała tam wyjątkowe miejsce. Była nim polanka otoczona krzakami dzikiej róży i głogu, pośród których królował stary dąb.

- Stary, wierny dębie, ty znasz wszystkie tajemnice tego świata, błagam, opowiedz, co stało się w miasteczku?

Dąb zaszumiał, ale nie dał głosu.

- Błagam cię dębie, przez wzgląd na tę Dziecinę, powiedz!

Cóż bardziej wzruszającego nad widok maleńkiej Dzieciny smaganej zimnym wiatrem? Wzruszył się, zatem stary dąb i rozpoczął swą opowieść.

- Całe miasteczko znało historię miłości Katarzyny i Drwala, wydawać by się mogło, że żaden wicher, żadna zawierucha nie są w stanie zniszczyć tej nieśmiertelnej miłości. A jednak...W miasteczku pojawił się pewien piękny nieznajomy. Krążył, wypytywał, podpatrywał. Był to zły czarodziej, który mieszkał w odległych, skalistych Górach Życiowych Rozczarowań i od dawna ścierpieć tego nie mógł, iż jego władza ni sięga w głąb tętniącego dobrem i spokojem miasteczka. Przyglądał się z daleka, zastanawiał, knuł...Aż wreszcie wpadł na szatański pomysł. Oto przybrał postać przystojnego, uwodzicielskiego poety i przywędrował na rynek przystrojonego w jesienne barwy miasteczka. Upatrzył tam sobie Katarzynę. Wiedział, iż to istota pełna kompleksów i ukrytych pragnień, że łatwo mu będzie ją otumanić, zawładnąć jej sercem.

    Dziewczyna nie chciała z nim rozmawiać, ale on nie dawał za wygraną, pisał sonety, śpiewał pieśni o wschodzie słońca, snuł się przed jej domem, gdy słońce barwiło niebo na zachodzie. W końcu Katarzyna zaczęła zwracać ku niemu swoje myśli. Powoli, powoli, jej serce oddalało się od Drwala a lgnęło ku nieznajomemu.

   Aż w końcu przyszedł ten sądny dzień, gdy spakowała kilka rzeczy w tobołek i nie oglądając się za siebie, podążyła śladami swojej nowej miłości.

   Gdy Drwal powrócił z lasu, zastał otwarte drzwi, a u rygla przywiązany na kawału sznurka zaręczynowy pierścionek. Zasmucił się bardzo, zapłakał, a jego serce powoli zamierało, aż przestało bić dla świata. I w tym momencie wyschło źródełko, zamilkła fontanna, a Konstancja zamieniła się w sarenkę, która pobiegła swe łzy wypłakać pod dębem- królem lasu.

 Hanna oniemiała. Cóż ona biedna może zaradzić na takie nieszczęście?

- Powiedz, królu puszczy, czy da się uratować to wszystko, co straciliśmy przez niewierną miłość?

   Dąb długo milczał, a gdy Zosieńka zakwiliła, spojrzał na nią i odrzekł, że tylko dzieci mają moc uzdrawiania świata i zamilkł.

Hanna wróciła do domu i opowiedziała całą historię Wędrowcowi. Ten się zasmucił, zabrał siekierę i poszedł rąbać drwa by dać upust swojemu wzburzeniu. 

   Ułożona obok córeczki Hanna nie mogła długo zasnąć. Gdy umęczona w końcu bólem, co rozsadzał jej serce, popadła w płytki sen, czy to we śnie czy na jawie zobaczyła wędrującą wśród pobliskiej głuszy Katarzynę, która nie wyglądała na szczęśliwą kochankę.
Miała potargane włosy, liche ubranie ledwie okrywało wychudzoną postać, a błędny wzrok nie wróżył nic dobrego.

   Hanna wylękniona zerwała się prędko i przytuliwszy Dziecię do siebie, pognała do lasu. Zosia spała spokojnie jakby łomot serca matki dodawał jej tylko smaku błogiego snu.
Kobieta przedzierała się przez gęste knieje dotąd, aż zrozumiała, że zgubiła się w gąszczu.

- Cóż ja teraz pocznę?- zapłakała gorzko, bo przecież nie zdążyła wyjawić Wędrowcowi swego snu i swych zamiarów.

   Zbudzona ze snu Zosieńka wyciągnęła rączkę w kierunku matczynej twarzy i bezwiednie otarła łzę, a wtedy zza drzew wyłoniła się sylwetka sarenki jaśniejącej księżycową poświatą. Hanna powoli podeszła do niej, a kiedy Dzieciątko wyciągnęło rączkę mokrą od matczynych łez i dotknęło zwierzęcego pyszczka, stał się cud. Las zamigotał srebrem, a ponad drzewami zawisła tęcza. Zrobiło się tak jasno, że matka i córka zamknęły z przerażenia oczy. Gdy je otwarły, las stał nieruchomo, świecił zwyczajny księżyc, a w miejscu sarenki stała wróżka Konstancja.

- Konstancjo- krzyknęła Hanna - jak dobrze, że jesteś, bo tylko ty możesz nam pomóc uratować miasteczko.

-Daj Dziecię w moje ręce- rzekła wróżka -  Bo tylko czyste serduszko dziecka zdoła mi przywrócić moc i wiarę w drugiego człowieka. 

   Wzruszona matka wtuliła Zosię w dobrotliwe objęcia wróżki i tak ruszyły przed siebie. Po kilku godzinach wędrówki, w oddali zamajaczyła sylwetka przypominająca człowieka. Podeszły bliżej. Spod leżącej na ziemi twarzy przysypanej liśćmi wypływał życiodajny strumień. Hanna delikatnym ruchem ręki obmyła leżącą postać i wówczas kobiety rozpoznały w niej...Katarzynę! 
- Kasiu! -  szepnęła Konstancja - Wstań i chodź z nami.

   Wylękniona dziewczyna błagalnym wzrokiem prosiła by ją zostawić pośród liści i zimnej ziemi zawodząc gorzko o krzywdzie jaka za jej przyczyną stała się udziałem całego miasteczka. I na nic się zdały prośby i zapewnienia o przebaczeniu. Katarzyna nie chciała już żyć.

   I wtedy stał się kolejny cud. Zosieńka wyciągnąwszy swoje maleńkie różowe rączęta otarła kolejne łzy z oczu kolejnej kobiety. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, dziewczyna wstała i odmieniona poszła przodem, a przed nią sączył się strumyk, który zawiódł kobiety do miasta.

   Świtało już, właśnie pękało niebo, by wylać z siebie bezmiar różanego błogosławieństwa.

Na to piękno przebiegające po nieboskłonie obudziło się źródełko i ożyła fontanna, a ludzie, ci sami, co dawniej wychodzili nie wiadomo skąd rozpromienieni i szczęśliwi.

   Kasia upadła na kolana w oczekiwaniu na słowa potępienia. Teraz była skłonna przyjąć wszystkie razy, by tylko w miasteczku zapanował spokój.

Ale, o dziwo, nikt nie krzyknął, nikt nie potępił, a cały orszak ludzi przytulał dziewczynę do serca.

Nagle ktoś krzyknął - Popatrzcie na niebo!

   Czy to obłoki, czy gra kolorów, do dziś nie pamiętam, utworzyły na niebie sylwetkę Drwala, który wyciągnął w miłosnym geście ręce i uniósł wpatrzoną w niego Katarzynę wprost do nieba.

Nikt ze stojących nie śmiał powiedzieć ni słowa, ciszę przerwał jedynie radosny śmiech Zosieńki, który przetoczył się nad głowami, a odbity echem od starych drzew, którym przewodził dostojny dąb, zabrzmiał:

-" Prawdziwa miłość nigdy się nie kończy, wiara może zdziałać cuda, a wy wszyscy, którzy staliście się jako dzieci, poruszyliście wszystkie moce niebieskie. Bo największym darem jest Dziecko i nie ma większej bieli nad biel jego serca."

Minęło wiele chwil zanim donośny głos Wędrowca oznajmił:

- Wracajmy bracia do domów, wszak słońce wysoko na niebie i tyle przed nami pracy. Niech nikt nie będzie samotny, a gdyby był, nasza chata ma zawsze otwarte drzwi, a w niej Zosieńka uśmiecha się promiennie do każdego skołatanego serca...

   A co stało sie ze złym czarodziejem? Obserwując to wszystko zmalał, zszarzał, zgarbił się i jak niepyszny, niezauważony przez nikogo odszedł w swoje strony. Tam wlazł w najgłębszą z jaskiń i zasnął  w nadziei, że jeszcze kiedyś uda mu się zniszczyć miasteczko a przynajmniej skutecznie coś w nim zepsuć...

Kozie dziecko - autor Andzia P.

- Wróciła,  wróciła! - Bartłomiej biegł przez miasteczko głosząc radosną wieść. Mieszkańcy wychylali się z okien a inni dołączali i biegli dalej razem z drwalem. W końcu zebrała się cała gromada i tak wszyscy dobiegli do gospody Pod złotym liściem. Hanna i Wędrowiec wybiegli przestraszeni hałasem - Cóż się stało , skąd ta wrzawa ?

- Wróżka Konstancja wróciła. Zaraz tu będzie - krzyczał uradowany tłum mieszkańców.

   Wszyscy czekali z niecierpliwością na Wróżkę. Co też ma do opowiedzenia, gdzie była, skąd wraca ???

   Tyle pytań cisnęło się na usta i wszyscy chcieli zapytać o to samo.

Kiedy wreszcie Wróżka przybyła wszyscy umilkli wystraszeni jej zmienionym wyglądem. Widać było, że przeszła długą drogę a i twarz i cała postać skurczyła się jakby i wyblakła. 

- Mów, mów wreszcie co się stało, gdzie byłaś, dlaczego zniknęłaś ???

Konstancja usiadła, napiła się wody i wreszcie przemówiła.

- Nie mam dobrych wieści - zaczęła z wysiłkiem.

 -Ale zacznę od początku. Pewnego dnia, gdy jak zwykle siadłam przy naszej cudownej fontannie, nagle krople wody zaczęły ciemnieć, aż nabrały czarnego koloru. Krople zaczęły się układać w linie a linie w litery. Gdy ujrzałam słowa zamarłam:

Przeczytałam, przeraziłam się ...

- Co, co przeczytałaś?! - zakrzyknęli wszyscy przerażeni opowieścią Wróżki.

- Powiem wam. Krople ułożyły się w napis:

„Świat już niedługo pogrąży się w mroku. I wy mieszkańcy tego miasteczka razem z nim. Uratować świat może tylko kozie dziecko , które zagra melodię na instrumencie z drzewa wyrosłego na szczycie najwyższej skały za sprawą czarnego ptaka. Szukajcie...a nie znajdziecie...”

I rozległ się złowieszczy chichot, a czarne krople opadły na bruk i zniknęły. Fontanna wyschła.

Wszyscy zamarli, a w końcu ktoś zapytał:

 - Dlaczego nie powiedziałaś nam o tym wcześniej ?

Wróżka podparła głowę i zapłakała. A potem powiedziała: 

- Kiedy tylko zobaczyłam ten złowieszczy napis natychmiast wyruszyłam w drogę. Wydawało mi się, że gdy przejdę cały świat, zapukam do wszystkich drzwi to znajdę kozie dziecko i drzewo i czarnego ptaka.

- Ale na nic moja wędrówka. Nie udało się. Małe kózki przecież nie umieją grać. Drzewa nie rosną na wysokiej skale, a czarny ptak? Nie  wiem jak mógłby sprawić, aby tak wysoko rosło drzewo.

W gospodzie zapadła cisza.

Wszyscy milczeli. W końcu Wędrowiec powiedział:

- Przecież musi być jakiś sposób. Gdzieś na pewno znajdziemy kozie dziecko.

- Czarny ptak zaprowadzi nas do drzewa na skale. Musimy uratować nasze miasteczko.

 - Ale jak to zrobić ?

- Podzielmy się na grupy, wtedy łatwiej będzie wędrować. Kiedy po określonym czasie zgromadzimy się tutaj powiemy co znaleźliśmy i razem wymyślimy rozwiązanie! -  I tak zrobili.

   Wyruszyli w drogę i zaraz okazało się, że w grupie poszukującej koziego dziecka jest pewien starzec, który słyszał o samotnej kobiecie mieszkającej w lesie, która podobno miała kozę. Wróżka wędrując ominęła to miejsce zaszyte daleko od wszelkich dróg.

Ruszyli więc na poszukiwania.

   I znaleźli przycupniętą za rozległymi bagnami, schowaną w głębokich śniegach maleńką, rozwalającą się chatkę , w której mieszkała matka z synkiem oraz koza z koźlęciem. Chłopiec bawił się z koźlęciem a wszyscy ze zdziwieniem ujrzeli że pije mleko z koziego wymienia. Ach, to jest kozie dziecko !

   Wówczas z chatki wyłoniła się kobieta - matka chłopczyka i opowiedziała im jak to, gdy syn był mały zachorowała i nie mogła się ruszać. Wtedy ostatkiem sił pokazała dziecku, że może pić razem z koźlątkiem. Potem na długie godziny zaniemogła, a gdy się ocknęła okazało się, że synek jest zdrowy i najedzony. I tak to sama nazywała czasem swego synka " kozim dzieckiem"

I dalej pozwalała mu pić z koziego wymienia.

- Ach! Więc mamy kozie dziecko! -   uradowali się mieszkańcy miasteczka.

- Chodźcie z nami! Bez was nie uratujemy miasteczka!

I wyruszyli razem w drogę: Kobieta, Kozie dziecko, koza i koźlątko.

   W tym samym czasie druga grupa namyślała się jak odnaleźć drzewo i czarnego ptaka. Gdy tak głowili się nad tą zagadką jeden z mieszkańców przypomniał sobie opowieść o krukach, które niosąc przez góry orzecha czasem upuszczały je w locie. To pewnie z orzecha wyrosło drzewo. I takie drzewo trzeba odnaleźć.

Ruszyli śladami kruka, który zaprowadził ich w niedostępne góry. Znalazł się jeden śmiałek, który odnalazł drzewo - orzech rosnący na niedostępnej skale.

I tak oto grupa odnalazła drzewo rosnące na skale za sprawą czarnego ptaka.

Jakiś śmiały młodzieniec poprosił drzewo o ratunek. Orzech upuścił jedną gałąź, która upadając roztrzaskała się na dwa kawałki. A jeden z nich aż prosił się o to, aby wystrugać z niego fujarkę.

Uradowani wrócili do gospody, gdzie już czekała reszta mieszkańców.

   Wędrowiec czym prędzej wziął dłutko i drżącymi z przejęcia dłońmi wyrzeźbił maleńki instrument. Wszysy zgromadzeni wstrzymali oddech w napięciu. Syn Kobiety z bagien popatrzył na mieszkańców miasteczka, na swoją przejętą tym wszystkim matkę a wreszcie na kozy, swych zwierzęcych przyjaciół. One spogladając mu wiernie w oczy zameczały, jak gdyby chciałby dodać chłopcu wiary i sił. 

   Widząc to Kozie dziecko usmiechnęło sie promiennie a potem zagrało najpiękniejszą melodię na zaczarowanej fujarce...

Wtedy powiał tajemniczy, radosny wiatr. Przez otwarte okno gospody wpadły do wewnątrz kolorowe, wesołe liscie.Zakręciły młynka u powały a potem szeleszcząc i świszcząc niczym klucz wielobarwnych ptaków wyfrunęły na zewnątrz.  Zdało się, iż zapraszają wszystkich by pobiegły za nimi. Kto żyw wybiegł więc z gospody. Wróżka Konstancja uniosła się w powietrze i łopocząc długą spódnicą poleciała na rynek miasteczka. Dotarła tam pierwsza. I płacząc ze wzruszenia ujrzała, że z fontanny znowu tryskają kaskady magicznej wody a w studni perlą się kropelki dobrych życzeń. Wokół fontanny trzymając sie za ręce tańczyli zaginieni do niedawna mieszkańcy. A na to wszystko z nieba spływały ogromne gwiazdeczki śniegu...