I nic nie jest takie samo…

   Doszli do domu tuż przed zmrokiem. Dokładnie wytarli ubłocone buty o słomianą wycieraczkę a potem zastukali pełni wiary, iż ktoś na nich czeka… Wszak tydzień temu Hanna wysłała depesze z ostatniego portu, że wracają i na miejscu będą na pewno pod koniec listopada czy też na początku grudnia. Wprawdzie dawno już nie miała wieści z miasteczka, ale przecież, kiedy tylko mogła pisywała listy do przyjaciół: do panny Szydełko i do pani Teresy a także do mamy Joasi, Barbary. Korespondencję od nich przyjmowała w skrzynkach na post restante. Zawsze z biciem serca otwierała pachnące różami albo jaśminem koperty. Choć cieszyła się wędrówką, to przecież bardzo tęskniła za ich twarzami, ciepłem, śmiechem, bliskością. Za rodzinnym miasteczkiem, w którym znała i kochała każdy kąt. Przyjaciółki pisały o wszystkim, co działo się w ich życiu, o swych radościach, nadziejach i obawach. Czekały na nią niecierpliwie a jednocześnie pragnęły, aby ta podróż była jak najdłuższa i jak najpiękniejsza. Należało się jej to przecież za całe samotne, przesiedziane w gospodzie życie. Należało, jako przedłużona podróż poślubna, będąca uwieńczeniem i baśniowym dopełnieniem historii Wędrowca i Hanny…

   Z zachwytem i wzruszeniem przyjmowały jej zdjęcia z ceremonii zaślubin, mającej miejsce na dalekiej plaży (na to wspomnienie Hanna znowu rozmarzyła się i spojrzała z tkliwym uśmiechem na szepczącego teraz coś cicho do Zosieńki męża…).Tak bardzo cieszyły się jej szczęściem i rozkwitającą coraz bardziej miłością. Życzyły Hannie jak najlepiej. Wiedziała o tym. Przecież tak samo było z nią. Wszystkie te kobiety mieszkały w jej sercu – bliskie i niezastąpione, jak siostry. Chciała je uściskać. Obdarować prezentami. Przygotować dla nich przyjęcie pełne zamorskich smakołyków. A co najważniejsze - pokazać córeczkę, która tak rozumnie patrzyła już na świat i taka była do taty podobna… O tym wszystkim myślała przedłużając ponad miarę to wycieranie butów i coraz głośniej stukając. Niestety, odpowiadało im tylko głuche echo. A gdzieś z tyłu gospody uniósł się w powietrze jakiś głośny trzepot i dało się słyszeć ponure krakanie… Obojgu im przeleciał wtedy po plecach zimny dreszcz klującej się obawy, ale czym prędzej ją w sobie zagłuszyli.

   Wreszcie nie doczekawszy się otwarcia Gospodyni chrząknęła zmieszana, wyciągnęła z przepastnej kieszeni kurtki stary, mosiężny klucz i z biciem serca przekręciła go w zamku. Pokrywając uśmiechem budzące się w jej sercu dziwne przeczucie popatrzyła na męża i córeczkę a potem otwarła drzwi na oścież i gestem zapraszając ich do środka pierwsza weszła. Z trudem namacała na ścianie kontakt i wcisnęła go z lekkim oporem. Gdzieś tam podskórnie oczekiwała, że pragnąc zrobić  im miłą niespodziankę przyjaciele wyskoczą nagle z kątów na powitanie. Że będą śmiechy-chichy, a może nawet baloniki i szampan… Tymczasem powitała ich kompletna ciemność i cisza.

   Wędrowiec czym prędzej wyciągnął z kieszeni zapałki i szybko zapalił jedną. Gospoda wyglądała tak samo, jak przed ich podróżą. Przez ten krótki, rozjaśniony płomykiem zapałki czas nie dostrzegli wokół nic podejrzanego. Jednak mimo wszystko odczuwali  swymi wrażliwymi zmysłami, iż w tym drogim sercu domu panowała nieokreślona martwota a żadne z nich nie pamiętało by kiedykolwiek z tego miejsca ziała tak dotkliwa pustka… Hanna nie chcąc się nad tym dłużej zastanawiać złapała stojącą na kontuarze lampę naftową i po chwili znajoma przestrzeń nabrała ciepłych odcieni…

- Widocznie przyjaciele nie doczekali się nas dzisiaj i poszli do swoich domów. Dni teraz takie krótkie… Nie martwmy się zatem, kochana!  - zawołał dziarskim głosem jej mąż.

- Jutro na pewno zobaczymy się ze wszystkimi a dzisiaj trzeba rozpalić w piecu, bo zimnica tutaj okropna! – dodał i dostrzegając z uśmiechem ulgi, stojącą pod oknem dębową kołyskę ułożył w niej córeczkę, z powodu dotkliwego chłodu okrywając ją dodatkowo własną kapotą.

- Widzisz, zgodnie z tym, co pisała Katarzyna Szydełko Bartłomiej zrobił wspaniałą kołyskę dla naszego dziecka. To prawdziwe cacko! Spójrz, jaka solidna a jednocześnie misterna. Widzisz, tu po bokach są nawet piękne płaskorzeźby. Widzę tu fontannę, studnię i dzikie róże! A tam chyba dostrzegam kapelusz wróżki Konstancji. A może mi się wydaje…? – Wędrowiec pochylił się i z podziwem pogładził delikatną fakturę kołyski.

- A widziałeś, jaką pościel dla naszej dzieciny uszyła Barbara? Cała w delikatne różyczki, zakładki i falbanki! To prawdziwe dzieło sztuki!

- A Katarzyna wydziergała prześliczne firaneczki, także z motywem róż! Zosieńka ma łoże niczym mała królewna – zaśmiała się uszczęśliwiona cudownymi niespodziankami Hanna i jakoś lżej zrobiło się jej na sercu.

- Niczym są przeczucia, lęki

  Wszystko dobrze jest i będzie

  Znów mam nuty do piosenki

  Dobre czary żyją wszędzie… - zanuciła tak, jak zazwyczaj, gdy wraz z Wędrowcem, radosną improwizacją i wspólnym śpiewaniem skracali sobie nieraz monotonną drogę.

-  Ach, jak dobrze być u siebie!

   Dom oddycha znów spokojem

   A ma miła pewnie ni wie

   Że jest całym szczęściem mojem! – odpowiedział na to śpiewnie zmierzający w stronę kominka Wędrowiec i podkręcając sumiastego wąsa spoglądał z zadowoleniem na roześmianą zonę.

  

- Tylko ty nic nie rób, moja złota ptaszynko! Ja szybciutko rozpalę a ty odpocznij. Mamy dzisiaj w nogach ponad dwadzieścia kilometrów. Domyślam się, że jesteś strasznie zmęczona…-  sapnął widząc, że jego żona zaczęła zakasywać rękawy i rozglądać się za jakowąś robotą.

- Właściwie to masz rację, Jaśku… Wstawię tylko wodę na herbatę a potem usiądę sobie na chwilę przy Zosieńce i nakarmię ją jak tylko otworzy oczka. Odetchnę troszkę a potem zrobię nam jakąś kolację – westchnęła skwapliwie i umieściwszy imbryk na piecu, usiadła na starym, bujanym fotelu i podwinąwszy pod siebie stopy zapatrzyła się w gęstniejący coraz bardziej za oknem mrok. Już nie wydawał się on jej ponury ani zwiastujący czegoś niedobrego. Uśmiechnęła się w myślach do wszystkich znajomych i przyjaciół zgromadzonych teraz zapewne w swoich domach wokół piecyków, kaloryferów i kominków a przy tym popijających gorącą herbatę, którą przegryzali najlepszymi na świecie czekoladowymi ciastkami od Joasi i pana Pierniczka…

   Błogie te wizje zniknęły dopiero wtedy, gdy w kilka minut potem obudziła się Zosieńka i rozejrzawszy wokół ciekawie, stęknąwszy, poczerwieniawszy i natężywszy się ze wszystkich sił spróbowała podnieść się i chwyciwszy boku kołyski samodzielnie usiąść. Hanna obserwując wysiłki swej pociechy wstrzymała oddech z przejęcia a potem syczącym z emocji szeptem szybko przywołała umorusanego sadzami męża. Rzucił wszystko i przybiegł chcąc być przy swoich ukochanych istotach w tak przełomowym momencie. Ich dzieciątko miało dopiero trzydzieści trzy tygodnie. Było to więc o wiele za wcześnie na takie dorosłe „umiejętności”. Rodzice patrzyli w skupieniu i zachwycie, bo oto ich maleńka już, już miała usiąść. I już jej tułów przybrał omalże pionową postawę, gdy wtem dało się słyszeć gwałtowne łomotanie w drzwi. Na ten dźwięk dziecko opadło z powrotem na poduszkę a jego twarzyczkę wykrzywił grymas płaczu. Matka czym prędzej porwała córeczkę na ręce i utuliwszy pełna złych przeczuć zerknęła struchlała na Wędrowca. Ten także zbladł nieco, zawahał się przez chwilę, ale potem otrząsnął z przykrego wrażenia i wziąwszy lampę naftową poszedł w kierunku drzwi…

- Kochani, po coście wracali?! Wysłaliśmy wam depeszę, ale widocznie nie dotarła. Tymczasem tutaj nic już nie jest tak samo. Jest bardzo źle! Trzeba uciekać! Ratować się! Coś bardzo złego dzieje się z naszym miasteczkiem! – wydyszał stojący na progu Bartłomiej. W świetle lampy widać było jego zbielałą ze zgrozy twarz. Lodowaty, silny wiatr bezceremonialnie wepchnął drwala do wnętrza gospody. Natomiast na czarnym, grudniowym niebie rozbłysła nagle wielka, jaskrawa błyskawica i lunął rzęsisty deszcz…

- Ach, wchodź, wchodź szybko przyjacielu, bo przemokniesz do suchej nitki! – zawołał zwany zazwyczaj Wędrowcem Jan i usadziwszy drżącego z zimna drwala na fotelu stojącym przy kominku dorzucił więcej drew do ognia. Następnie przysunął w jego pobliże dębową ławę, okrył baranim futrem i usadowiwszy na nim żonę, otulił ją dodatkowo ciepłym pledem, bo także dygotała teraz niczym w gorączce. Wróciły wszystkie złe przeczucia. Miała tylko słabą nadzieję, że to jakiś koszmarny sen. Zaraz się przecież obudzi w kajucie statku płynącego przez ocean a potem wyruszą z Janem w drogę powrotną do domu, do zanurzonego jak zawsze w mgle bezpiecznej nieprzemijalności i spokoju miasteczka…

   Jednak mimo tego, iż ukradkiem szczypała się w dłoń zły sen nie mijał. Nadal tkwiła w swojej dziwnie ponurej gospodzie i miała przed sobą krańcowo przerażonego człowieka. Nigdy jeszcze nie widziała Bartłomieja w tak okropnym stanie. Przecież był to zawsze potężny, mocarny wręcz mężczyzna dający innym oparcie i siłę. Tymczasem teraz zamiast chłopa na schwał siedział z nimi roztrzęsiony starzec. Hanna chciała zapytać, co z Katarzyną Szydełko, narzeczoną drwala, ale jakoś nie potrafiła wydusić z siebie słowa. Najzwyczajniej w świecie bała się odpowiedzi… Natomiast mała Zosia uspokoiła się, łezki na jej policzkach szybko wyschły i spoglądała na drwala z pełnym ufności uśmiechem na swej rumianej, bezzębnej jeszcze buzi. Ufnie wyciągała w jego stronę rączki chcąc koniecznie dotknąć rosochatej, siwej brody…

- Słodka dziecina…- szepnął Bartłomiej, uśmiechając się do Zosieńki i na moment zapominając o strasznej nowinie, którą miał przekazać jej rodzicom.

- Chrońcie ją! Chrońcie ponad wszystko! – załkał raptem – Jakaś straszna pustka zagarnia nasz ukochany zakątek! Miasteczko zdaje się kurczyć w sobie i zanikać. Wyschła studnia przy rynku. Z zaczarowanej fontanny też nic nie kapie. Kilkoro mieszkańców przepadło bez wieści. A co gorsza zniknęła też wróżka Konstancja! I kto nam teraz pomoże?!Kto wie, co jeszcze może się zdarzyć?!

   Wędrowiec nie mógł uwierzyć własnym uszom.  - Jak to? Trzy filary, na których opierało się bezpieczeństwo miasteczka przepadły?  Fontanna w rynku miasteczka mająca moc budzenia marzeń i snów, potrafiąca także przywracać porządek poplątanym myślom. Spełniająca życzenia studnia! I ukochana przez wszystkich stara wróżka Konstancja, sprawiedliwa i mądra, trzymająca nad wszystkim pieczę i pomagająca w przełomowych chwilach mieszkańcom… Czymże będzie miasteczko bez tych opok? Jaka zła siła wtargnęła w tutejsze tak zawsze serdeczne, baśniowe życie i zrujnowała spokój…? Gdzie to wszystko zniknęło…? – mężczyzna zastanawiając się nad tym podkręcał nerwowo wąsa i spoglądał w niedowierzaniu na rozdygotanego drwala.  

– A może Bartłomiej zwariował? Może się upił i bredzi? Ach, pewnie wystarczy dać mu gorącej, ziołowej herbaty z imbirem i jakoś wróci do normy! – Jan wstał i w wielkim, fajansowym kubku umieścił garść dziurawca a potem drżącymi dłońmi z ledwością nalał do pełna wrzątku. Trochę wody rozlało się i pociekło po kontuarze, skapnęło na modrzewiową podłogę i płynęło w stronę Hanny, niczym niepowstrzymany strumień łez…

   Wówczas obezwładniająca słabość ogarnęła Hannę, albowiem słuchając wieści drwala i śledząc biegnący w jej kierunku strumyk ni stąd ni zowąd zerknęła na ścianę poza kontuarem i w nadzwyczaj wyrazistym nagle płomyku naftowej lampy ujrzała, że wszystkie ramki starych fotografii wiszących z tyłu są kompletnie puste! Gdzieś przepadli uwiecznieni na nich, ustawieni w swobodnych czy też eleganckich pozach dawni mieszkańcy miasteczka. I nie wyzierała spoza nich jak zwykle łobuzerska twarz maleńkiej wróżki, ubranej w wesoły, słomkowy kapelusz i szeroką, falbaniastą spódnicę. Brudnoszare tła wszystkich obrazków wyglądały teraz jak gdyby jakiś pejzażysta zmieszał wszystkie farby i w ataku ciężkiej depresji kilkoma maźnięciami zamalował burą nicością całą kolorową do niedawna rzeczywistość miasteczka odnalezionych myśli…