Jak płomień

Cezary pisze...

Była jak płomień rozległy, falbaniasty w kolorach pasteli rozcieńczonych duchem niespotykanej przejrzystości. I tylko w pełnym słońcu można było dotknąć jej subtelności by poczuć niespotykaną siłę powalającą najbardziej ukorzenione w solidnej ziemi istoty żyjące. Rozpiętość otaczających ją uczuć skalowała pomiędzy niewiarygodną euforią i euforią w przedziale dotąd nieznanym.

I miała też rower. Składak na małych kołach, który wykorzystywany był do karkołomnych wjazdów, zjazdów z pochyloną głową tuż nad kierownicą w poszumie oddalonej rzeczywistości. Nigdy nie lubiła stabilności jazdy po wydeptanych ścieżkach bez horyzontów i widnokręgu.

Pamiętam ten dzień, pamiętam go bardzo wyraźnie...
W jadącej z naprzeciwka istocie zobaczyłem płomień. Nie wiem czy był rozległy, był skupiony na mojej twarzy a w jej oczach gorzał ogień pokryty delikatnym uśmiechem. Nie wytrzymałem napięcia i zawróciłem z piskiem, jakie mogły wydać zdarte już opony. Niestety zamach tego przedsięwzięcia rzucił mnie w pobliskie krzaki. Leżąc, poturbowany fizycznie i psychicznie zacząłem snuć nierealne wizje, godne pociągnięć mistrza pędzla czy wirtuoza wydobywającego czyste dźwięki z poszarpanych strun. Budowałem przyszłość by znów za chwilę zaczynać od nowa układanie wagoników na torach biegnących w niewiadomym kierunku. Czy szalony pociąg miał szansę dojechać do stacji przeznaczenia? Tego nikt nie wie i piszący też nie wiedział.

Żywotność i tym razem wzięła górę nad ogólnym potłuczeniem. Wydrapawszy się z zarośli wskoczyłem na rower i pogoniłem za znikającą postacią, która tym razem miała już z górki. Czy wiedziała, że już zwyciężyła? Jeśli napiszę, że dałem z siebie wszystko to będzie kłamstwo. Dałem z siebie wszystko z wszystkiego, a nawet sięgnąłem po bidon z napojem chłodzącym. Odezwały się stare rany poprzednich okaleczeń, powikłań i rozczarowań. Zahamowałem niezbyt skutecznie w obawie by nie dojść do mało prawdopodobnych konkluzji. A pociąg rozważań nie bacząc na mnie wyprzedził niczego nieświadomego rowerzystę.

A w ogóle pociągi są bez serca, przyszło mi na myśl. Jak można wjeżdżać w przyszłość i nie kierować się zasadami ruchu? To przecież ja miałem być pierwszy a niewybiegający zespół mechanizmów oparty na działaniu konwencjonalnych zasad.

Czekała z tym samym rozpromienieniem, co poprzednio i lekko dysząc poprzez rozchylone usta wydobywając z siebie pomruk wulkanu. Doczekałem się lawiny w stanowczych słowach o ściganiu się. Przecież jestem, po co mamy się ścigać?

I tak dojechaliśmy do jeziorka, wokół którego biegła droga. Jechałem tuż za nią sapiąc, co niemiara, pedałując jedynie siłą woli. Po dziesiątym okrążeniu usłyszałem jej nad wyraz wymowne stwierdzenie; to bierze czas byś mógł się wykąpać. Podstęp w jej słowach rozwalił mnie. Tak, ja się raz wykąpię, a ona w tym czasie pojedzie dalej. Nie ma mowy, przecież jest droga odjazdowa a w najgorszym przypadku powrotna. Nie byłem skory powracać, bo pociąg był ciągle przede mną. A może tak napaść na maszynistę i przejąć nad nim władzę. Zdezorientowany z rozżaleniem popatrzyłem jeszcze raz na wzburzoną głębię pełną tajemniczych doznań. Przecież jeziorko nie ucieknie, a jednorazowa kąpiel niczego nie rozwiąże. I wtedy rozmarzyłem się o tysiącach jezior na drodze życia, ba o jeziorach aż do nieskończoności.

Więc pomknąłem za odzwierciedleniem marzeń, co sił, co sił...

Droga była długa i tak, jak lubiła z górki i pod górkę. Jechałem w jej cieniu bacznie przyglądając się reakcji na zaczepki z mojej strony. Odpowiadała zawsze cicho, lecz stanowczo i nigdy nie wypowiedziała słowa „nie”, co było powodem niewiary. Kojący uśmiech i nieustający błysk w oczach łagodził napięcie. Powoli zaczynałem wierzyć w drogę przeznaczenia. Biegła wzdłuż pewnych torów, prostych i gwarantujących realizację marzeń.
 

Kiedy w odległości zobaczyliśmy mały domek tuż przy samych torach poprosiła byśmy resztę drogi przebyli pieszo. Nie sprzeciwiłem się. Szliśmy zgodnie i jedynie cień na poboczu wydłużał się po nasz horyzont.

Domek, w którym ostatecznie zatrzymaliśmy się był przepięknie zbudowany, pełen rozległych promieni, nieustających szczytów i dolin. Wokół powstało wiele jezior, większych i mniejszych, w sam raz na nasze potrzeby.

Tylko przejeżdżające pociągi innych ludzi przypominają nam własną drogę. Machamy im na powitanie uświadamiając sobie, że to nie koniec drogi.