Zuzia, Łobuz Kurdybanek oraz reszta koziej bandy!

   Oto nasza kochana psina Zuzia i jej najlepszy kolega - capek Łobuzem Kurdybankiem zwany. Stosunki między nimi od początku układały się wspaniale i tak też jest do tej pory. Czy pamiętacie jak Zuzia zaopiekowała się maleńkim koziołkiem, tuż po jego przybyciu do naszego gospodarstwa? Matkowała mu wówczas i troskliwie chroniła przez złośliwościami starszych od niego kóz - Brykuski i Popiołki.

 

 
    To było jednak ładnych kilka miesięcy temu. Przez ten czas koziołek urósł, dojrzał, nabrał pewności siebie i charakteru. W międzyczasie przybyła nam kolejna kózka do gromady - biała, lękliwa Majka. I to ona stała się kozłem, tfu! Raczej kozą ofiarną stada. Musiała podporządkować się wszystkim panującym w nim prawom i z pokorą przyjąć swój los niezbyt lubianej, mającej najmniej do powiedzenia członkini tej koziej rodziny. To na niej skupiły sie wszystkie złe humory i agresywne zachowania kóz. Tylko Łobuz Kurdybanek traktował ją w miarę normalnie. Także Zuzia jako i inne kozule za nogi ją w gonitwach łapała i zaczepnie podgryzała.

   Ku rozpaczy szarej Popiołki wczesną jesienią zupełnie już dorosły i pewien siebie capek postawił się (dosłownie!) i zdetronizował ją z roli przewodniczki stada, sam stając się jego władcą i opiekunem. A także, rzecz jasna reproduktorem. Każda z kóz stała się po kolei jego żoną. Jednakże ulubienicą i prawdziwą miłością Łobuza była wówczas czarna Brykuska. Ach, z jakim uwielbieniem krążył wokół niej ! Jak miłośnie w oczy spozierał! Z jakąż delikatnoscią i atencją traktował! Obalił tym samym wszelkie stereotypowe wyobrażenia o ślepym instynkcie i przerażającej agresji capów. Okazało się, iż Łobuz Kurdybanek jest niczym dobrotliwy sułtan, który mając do dyspozycji wiele żon, jedną upodobał sobie najbardziej. Na dodatek Łobuz wcale nie smierdzi tak, jak można się było spodziewać. Jego zapach tylko w okresie rui kóz był dość intensywny. Teraz natomiast pachnie zupełnie przyzwoicie. A może tylko my się do tej woni przyzwyczailiśmy i już jej nie zauważamy...?

    W trakcie codziennych spacerów i na łące można było zaobserwować wiele ciekawych zachowań i współzależności między naszymi kozami. Była na przykład kiedyś taka sytuacja, że Popiołka zaplątawszy się w linkę, którą przypięta była do kołka na łące przewróciła się i nie umiała przez dłuższy czas wstać. I któż był wówczas przy niej? Kto ją pocieszał, ciepłym bokiem się przytulał i na krok wiernie nie odstępował aż do mojego nadejścia? Otóż była to tak nielubiana i pogardzana dotąd Majka. Okazało się, że biała kozulka ma dobre i czułe serce. Od początku bardzo chciała się zaprzyjaźnić z resztą kóz. A najbardziej właśnie z Popiołką, zapewne nieco przypominającą wyglądem członkinie jej rodzinnego stada.

    To wydarzenie z unieruchomioną Popiołką poprawiło nieco stosunki międy nią a Majką. Jednak w dalszym ciągu biedna, biała kózka ustawiana jest w koziej hierarchii na ostatnim miejscu. I czasami, ale już tak od niechcenia, w czasie spacerów starsze kozy bodą ją z nagła - tak, dla przypomnienia chyba, kto tu rządzi. Ciekawa jestem, jak zmieni się ta sytuacja, gdy kozy zostaną matkami? Czy ustatkują się i ostatecznie zaakceptują Majkę? A wówczas może Majce przestanie tak na tym zależeć, bo będzie miałą nareszcie swoje dziecko - kogoś, kogo pokocha z wzajemnością? I tak skończy się jej długotrwała samotność oraz niezawinione odrzucenie. Nadejdą nowe, lepsze czasy...

   Zimą nadal kontynuujemy niemal codziennie nasze gromadne spacery do lasu. Kozom niestraszne śniegi i mrozy. Przepadają za przestrzeniami i wolnością. Ze smakiem wyskubują sobie przeróżne gałązki, trawki i liście jeżyn. A wpadając w szampański nastrój biegają czasem jak zwariowane a ich pyski pełne są bezgranicznej radości.

   Zbliża się jednak czas wykotów. Z zachowania kóz i z wielkości ich brzuchów wnoszę, iż stado może już na dniach się nam powiększyć. Pierwsza urodzi zapewne Brykuska. Może stać się to nawet dzisiejszej nocy, gdyż kozula od rana już tylko poleguje i nie ma apetytu. Spragniona jest tylko pieszczot oraz  pocieszania. Dotyka delikatnie nosem mego nosa. Przymyka z ulgą oczy, gdy gładzę jej brzuch. Jej towarzyszka, zazdrosna o wszelkie czułości Popiołka bez pardonu wpycha łeb pod moje łokcie i wpatruje się serdecznie w moją twarz. Z dalszego boksu zerka na to wszystko nieśmiała, nadal lekko dzika Majka i też czeka ufnie na przydział swoich codziennych czułości.

   A tymczasem nieświadom swego zbliżającego się ojcostwa Łobuz oraz jego najlepsza koleżanka Zuzia jak dawniej żądni zabaw i szaleństw na śniegu uganiają się po łące i beztrosko cieszą swoim towarzystwem...

 Aktualizacja posta z ostatniej chwili!!!

Brykuska o drugiej po południu urodziła śliczne maleństwo! To chyba dziewczynka, ale nie mam jeszcze pewnosci. Oto ono: