Wyprawa w krainę słońca...Cz.3 - "Sucho, pusto i magicznie"

   Po opuszczeniu Riverlandu wjechaliśmy w krainę żółto-oliwkowych pól, bezkresnych dróg, szczerej pustki dookoła, nieba niebieskiego jak ocean i słońca bezlitośnie jarzącego zewsząd. Widzieliśmy od czasu do czasu cudowne, malownicze wzgórza, pustynne stepy, bardzo podobne do afrykańskich, karłowate drzewka i wyschnięte na wiór połaci traw oraz porostów zwanych skrubem. I tak przez kilkaset kilometrów mijając po drodze maleńkie, z rzadka pojawiające się miasteczka oraz przydrożne motele czy puby. Każdy budyneczek, każda miejscowość były przyjemnym przerywnikiem w monotonii krajobrazu. A jeśli jeszcze w którymś z tych miejsc dało się znaleźć odrobinę cienia i wody oraz toalety, to skwapliwie się tam zatrzymywaliśmy, aby rozprostować kości i chociaż na chwilę odetchnąć od morderczej jazdy. Koniecznie trzeba było odpocząć od szumu samochodu, klimatyzacji prawie na okrągło w nim włączonej, czy też gorącego wiatru wdzierającego się do wnętrza i szarpiącego naszymi włosami, zatykającego uszy i nielitościwie wysuszającego gałki oczne.

 

   Droga przed nami i za nami była pusta. Wyglądało na to, iż jesteśmy jedynymi śmiałkami, którzy tamtego dnia postanowili przemierzyć bezludne przestrzenie gorącej, Południowej Australii. Nie raz zastanawialiśmy się, czy to przypadkiem nie jakieś nieznane nam święto narodowe? Może wszyscy Ozzie siedzą teraz wokół barbaque i zajadają grillowane steki, popijając je lodowatą colą? I tylko my, dwoje potępieńców, nie wiadomo po co pchamy się w ten futurystyczny krajobraz? 

   Aby się nieco rozerwać i zabawić w tej szczerej pustce wypełzaliśmy z zakurzonego jeepa i niby jaszczurki zasiadaliśmy na rozgrzanym asfalcie tej drogi do nikąd. Wpatrywaliśmy się w horyzont, czasem nawet i przez pół godziny nie dostrzegając żadnego pojazdu. No i cóż to za szalona rozrywka, gdy się losu w niczym nie prowokuje? Nawet sępów tam wszak nie było, które by się połasiły na nasze bezwstydnie wystawione na działanie promieni słonecznych członki!

   Wydaje się, iż sami Australijczycy też chyba mając czasami dość tej monotonnej przestrzeni robią, co mogą, by ją urozmaicić. I tak na przykład takim śmiesznym i pomysłowym wyróżnikiem trasy z Morgan do Burry było dziwaczne drzewo butów, stojące przy drodze właśnie pośród takiej niesamowitej pustki. Łysawa kazuaryna przy szosie niczym futurystyczna choinka rosła sobie obwieszona setkami starych butów. Wręcz owocująca rozmaitym obuwiem! A obok stało drugie wesołe drzewo, w zaczątku też już ciekawie udekorowane - starymi majtkami i kolorowymi szmatami! Salvador Dali nie powstydziłby się takich szalonych wizji! Skwapliwie zatrzymaliśmy przy nich jeepa, chcąc rozprostować kości i ucieszyć się tym niespotykanym widokiem. Żałowaliśmy, że nie mamy przy sobie zniszczonych już trampek czy chociażby kapci na zbyciu. Przynajmniej zostałby tam po nas jakiś ślad. Może do dzisiaj nasze trampki łopotałyby na wietrze i wołały nas do siebie z powrotem…? Bo może te zwariowane drzewka miały magiczną moc i właśnie po to te buty tam zawieszano, by kiedyś jeszcze móc tam wrócić…? Wtedy jednak nie przyszło nam to do głowy. Staliśmy tam chichocząc beztrosko, pstrykając fotografie, pijąc ciepłą już, niestety, wodę mineralną a następnie ładując się do rozgrzanego jak piekarnik jeepa i ruszając w dalszą drogę!

   Umęczeni upałem i mocno już od niego otępiali mknęliśmy przed siebie pragnąc dotrzeć do jakiegoś cienia, źródła czy choćby stacji benzynowej zaopatrzonej w toaletę z zimną wodą. Czasem podróżnikom tak niewiele do szczęścia potrzeba…Ot, spocząć, ochłodzić się, przysnąć na parę chwil…

   Z radością zatrzymaliśmy się kilkadziesiąt kilometrów dalej w maleńkiej miejscowości Burra, gdzie po wizycie w centrum informacyjnym i przestudiowaniu tamtejszych folderów kupiliśmy sobie w miejscowym sklepiku świeże pieczywo a potem podążyliśmy na poszukiwanie skrawka zieleni i ochłody. Z rozkoszą przysiedliśmy nad jeziorkiem i dopływającą doń rzeczką, gdzie w cieniu płaczących wierzb pochłanialiśmy nasze wiktuały dzieląc się nimi z rodziną kolorowych kaczek przepływających obok. Niedaleko nas siedziały matki z małymi dziećmi w wózkach. Toczyło się ich zwyczajne, codzienne życie, którego obserwatorami i przypadkowymi uczestnikami stać się mogliśmy na około pół godziny…

 

- Jakie to swoją drogą dziwne - dumałam - że wszędzie są ludzie wraz z ich codziennymi troskami i radościami. Trzymają się swoich miejsc, rzadko kiedy wychylając stamtąd nosa i dziwiąc się takim, jak my podróżnikom, którym chce się pałętać po świecie walcząc z własnym zmęczeniem, wiatrem, kurzem i zniewalającym upałem. Tymczasem my, wchodząc na chwilę w ich rzeczywistość jesteśmy jak przypadkowi widzowie w kinie. Wpadliśmy na moment, nie rozumiejąc, o czym jest ten film, a tęskniąc za tym by go kiedyś jednak zobaczyć od początku do końca.

- Tyle jest niepowtarzalnych miejsc do zobaczenia, zachwycenia, dotknięcia, zachłyśnięcia się. Tyle ludzi do poznania. Lecz nie ma czasu. Trzeba dalej biec. Płynąc z nurtem przeznaczonej sobie rzeki...Toczyć swoją historię, dotykając zaledwie strzępów, odprysków tego, co najważniejsze… 

- Po co właściwie tak mkniemy, szukając guza…? A nie lepiej to osiąść gdzieś i mieć święty spokój…? Ale przecież na odpoczynek jeszcze przyjdzie pora! Jeszcze zdążymy zatęsknić za tym wszystkim. Za tą wolnością trampów, za magiczną drogą wołającą nas i zapraszającą by pędzić wciąż dalej i dalej… - wzdychałam sobie, zanurzając dłonie w nurcie rzeczki i obserwując mknące przed siebie suche kawałki eukaliptusowej kory. A potem uniósłszy głowę wpatrzyłam się w gałęzie stareńkiego, ale całkiem nieźle trzymającego się eukaliptusa rosnącego na przeciwległym brzegu rozlewiska…

Eukaliptus

O czym rozmyślasz? 
Jakie historie w Twoim poszumie
Mknęły wraz z nurtem spokojnych rzek
Może się znajdzie ktoś, kto umie
Z kawałka kory wyczytać dźwięk
Czyjegoś łkania, akord bezradny
Krzyku niezgody, jęku, gdy marł
Eukaliptusie w strzępy odziany
Trwasz pełen wiary, choć wokół żar
Tak łatwopalny, a nieulękły
Ocalasz jądro, choć ronisz łzy
Zarosną drogi, ludzkie rozterki
Miną, lecz nadal trwać będziesz Ty

Jedną gałązkę Twoją zabiorę

Zatrzymam chwilę, gdy gnał mnie wiatr
Spękaną swoją uleczę korę
Wspomnieniem z minionych lat…

  Postanowiłam przejść się trochę i obejrzeć mini park przylegający do rozlewiska rzeki. Spacerowałam nieśpiesznie między eukaliptusami i pojedynczymy brzozami. Patrzyłam na dzieciaki, bawiące się w chaszczach w berka. Nagle za jednym z drzew ujrzałam małą ławeczkę. Siedziała tam jakaś przygarbiona postać kobieca. Nieruchoma jak rzeźba a przecież żywa. Emanował z niej nieokreślony chłód a może napięcie...? Dyskretnie odeszłam dalej, nie chcąc jej przeszkadzać, ale w pewnym momencie coś kazało mi sie odwrócić i raz jeszcze na nią spojrzeć. Patrzyła na mnie. W jej oczach był bezbrzeżny smutek, rozpacz i...lęk tonącego, który nie ma się czego uchwycić. Aż zadrżałam na ten widok, ale nie umiałam odwrócić od niej oczu. W owej nieznajomej kobiecie była jakaś dziwna bliskość. Jakbym widziała samą siebie sprzed wielu lat. Jakbym dotykała najbardziej intymnego, lecz odsuwanego w mroki niepamięci wspomnienia.
Są takie chwile w życiu, gdy ból potrafi oddalić człowieka tak bardzo od spraw tego świata, ze choćby wokół mieniły się najcudniejsze kolory, śpiewały najbarwniejsze ptaki i wabiły najdalsze przestrzenie, to człowiek trwa znieruchomiały, niezdolny zrobić zupełnie nic. Przykryty nie dającym się unieść kloszem swej gorzkiej samotności.

   Stałam jak wmurowana. Serce biło mi jak oszalałe a po policzkach płynęły łzy...Tymczasem nieznajoma kobieta westchnąwszy ciężko wstała i szybko oddalając się parkową alejką wkrótce zniknęła mi z oczu...
   Wytarłam twarz rękawem koszuli. Rozejrzałam się półprzytomnie. Wokół jak gdyby nigdy nic toczyło się życie. Eukaliptusy szumiały i rozsiewały wokół swoją upajającą woń. Ich kora szeleściła pod stopami. Dzieciaki chichotały i uganiały sie jak przedtem. W oddali Cezary karmił kaczki naszymi bułkami. A matki kołysały wózkami, chcąc przedłużyć drzemkę swoich osesków i mieć jeszcze trochę spokoju...

   I znowu ruszyliśmy w drogę. Znowu przed siebie.  Wierny jeep odpoczął a i my nabraliśmy dość sił. Tyle jest przecież jeszcze dzisiaj do zobaczenia. Przecież ten czas podróżowania jest jak skarb. Nie mam wpływu na fale smutku przelewające się między ludzkimi sercami. Nie  mogę zrobić w tym momencie nic ponadto, jak jechać dalej. Na nieustannej podróży polega przecież ludzkie życie. To banalne, ale przecież jakże prawdziwe stwierdzenie...

   Tymczasem mapa rozłożona na moich kolanach obiecywała same cudowności. Wędrowcy nie mają czasu do stracenia, gdy dziesiątki kilometrów szos czekają na przemierzenie…Do wymarzonych gór Flindersa było coraz bliżej. Niebo nad nami ubrało się w muślinową sukienkę i tańczyło powiewając śnieżnobiałymi koronkami, bufkami, falbanami i wyzierającymi spod spodu lśniącymi srebrzyście haleczkami…Podziwialiśmy je zafascynowani i zdumieni, że jest ono tak bardzo inne, niż wszystkie widziane do tej pory nieba…Czy w te odświętne barwy ubrało się specjalnie dla nas, na nasze powitanie…?

   Do zboczenia z wyznaczonej trasy zachęcił nas w pewnym momencie znak informujący o magnetycznym wzgórzu położonym w pobliżu nazwanej z aborygeńska miejscowości Orroroo. Chcąc sprawdzić jego działanie na naszym jeepie, pomknęliśmy między porośniętymi suchymi trawami wzgórzami na poszukiwanie tej graniczącej z cudem przygody. 

   O tym, że dotarliśmy do celu poinformował nas odpowiedni znak, przedstawiający magnetyczną podkowę i objaśnienia co do tego, jak należy postępować w tymże miejscu. Odpowiednio poinstruowani wjechaliśmy do wyznaczonego punktu i zatrzymaliśmy się tuż przed wjazdem na wzniesienie, wyłączając samochód, biegi nastawiając na luz i zostawiając w spokoju hamulec. Nagle poczuliśmy coś w rodzaju gwałtownego szarpnięcia i nasz jeep, mimo wyłączonego silnika w mocno tajemniczy sposób zaczął powoli wjeżdżać pod górę. Popatrzyliśmy na siebie z Cezarym z lekkim niedowierzaniem. 

- To chyba jakiś cud! – zawołałam, kręcąc się na siedzeniu niespokojnie i usiłując wypatrzeć jakieś aborygeńskie duchy, które pchają nas pod górę, śmiejąc się w kułak z naszych ogłupiałych min.

- Cudów nie ma! – odrzekł poczerwieniały z podniecenia Cezary a tymczasem samochód sam z siebie zatrzymał się na szczycie pagórka.

- Zjedziemy sobie teraz tyłem i spróbujemy wjechać jeszcze raz! Zobaczymy, czy ta sztuczka znowu podziała?! A może to wszystko tylko nam się zdawało? – zawołał i już po chwili znowu auto jak gdyby nigdy nic cichutko i wytrwale wspinało się na wzniesienie.

- A wiesz, że w Polsce też jest takie niezwykłe miejsce? Byłam kiedyś w Gorcach, czy może w Pieninach na górze Wżdar. Tam piłeczki pingpongowe same toczą się pod górę! – poinformowałam męża podekscytowana.

- Na pewno jest na to wszystko jakieś naukowe wytłumaczenie! – odrzekł lekko zdezorientowany Cezary.

- To pewnie tylko takie złudzenie optyczne! Może ta góra wcale nie jest u góry, tylko na dole? – zawołałam z głupia frant i jak się okazuje wcale nie byłam tak daleka od prawdy. Wyczytałam potem w Wikipedii, że takie zjawiska tłumaczy się właśnie różnicą miedzy postrzeganiem terenu a rzeczywistym jego położeniem. Tłumaczenie tłumaczeniem, ale ja nadal nie jestem pewna jak to wszystko działa i czemu w pewnych miejscach na ziemi (a jest ich mnóstwo!) dzieją się tak dziwne, nieomal czarodziejskie rzeczy…
   A poza tym uważam, że w podróży nic nie przytrafia się przypadkiem. Mieliśmy odwiedzić ten magnetyczny punkt i dotknąć magii tej ziemi. Miałam spotkać tamtą kobietę o magnetycznie smutnych oczach i dotknąć jakże ludzkiego bólu tej krainy...