Zmiany w koziarni!

   Kiedy wczoraj publikowałam posta o skomplikowanych relacjach między moimi kozami nie przypuszczałam, że sytuacja w koziarni zmieni się tak szybko. A przecież Popiołka polegiwała cały dzień i nie miała apetytu…To były znaki. Teraz to wiem. Bo gdy zajrzałam wczorajszego wieczora do niej okazało się, iż dzielna koza właśnie przed chwilą urodziła dwójkę koźląt! A skąd wiedziałam, że przed chwilą? Jej maleństwa były jeszcze mokre, posklejane śluzem i wodami płodowymi, leżące z nieporadnie rozłożonymi na boki nóżkami. Także sama Popiołka była jeszcze pod ogonem umazana wymieszaną ze śluzem krwią. Stała rozkrokiem nad swymi dzieciątkami i wylizywała je bardzo intensywnie. Aż maluchy pobekiwały od tego…

  A co działo się wówczas z Majką? Stała cała napięta i zalękniona w rogu boksu, dzielonego z Popiołką i wpatrywała się jak zaczarowana w ten cudowny spektakl narodzin. Pewnie zastanawiała się, co się dzieje? I co będzie jej teraz wolno a czego nie? Czym może się niechcący narazić ogarniętej matczynymi uczuciami Popiołce? Co ma ze sobą począć? Podeszłam do niej by ją pogładzić, pocieszyć. A ona zrobiła coś, czego jeszcze nigdy nie robiła. Schwyciła mój kciuk i zaczęła ssać…

  Ciężko spałam tej nocy. Pełna niepokoju o Majkę wierciłam się i przewracałam z boku na bok. Przed oczami miałam jej przerażone oczy. I czekającą na uprzątnięcie komórkę w drewutni. Ten stos wielkogabarytowych gratów, mogących się przydać maneli, zwykłych rupieci i masę drobiazgów, które muszę wynieść i nie wiadomo gdzie umieścić…Aż wreszcie nad ranem wymyśliłam, że przecież o wiele łatwiej będzie wybudować dla Majki nowy boks, niż niczym Herkules sprzątać stajnię Augiasza. Wszak mieliśmy kilka starych, drewnianych palet, trochę desek a nawet lekko uszkodzoną bramkę do zewnętrznego wybiegu dla kur. Wszystko to da się wykorzystać. I Majka będzie miała w try miga swój własny domek!

   Nie mogłam się doczekać by powiedzieć o tym Cezaremu.  Bałam się, iż zaprotestuje, wyśmieje mój pomysł, że nie będzie miał siły na taką budowę (nadal cierpi na dotkliwe bóle ramion). Ale mój kochany mąż stanął na wysokości zadania. Spięliśmy się oboje i po kilku godzinach ciężkiej pracy boks dla Majki był gotowy. A wszystkiemu przyglądał się nasz nasz ciekawski capek i nadziwić sie nie mógł tym wszystkim stukotom, wierceniom, piłowaniom, stękaniom i zgrzytom, wydawanym przez mocowane po wielekroć zawiasy bramki wejściowej do boksu.

   A śpieszyliśmy się bardzo, ponieważ Popiołka po chwilowej, związanej z wczorajszym porodem słabości odzyskała wigor i widać było, iż Majka swoją obecnością coraz bardziej działa jej na nerwy. Popiołka niby to karmiła swoje maluchy, ale cały czas bacznie obserwowała białą kózkę. Majka stała nieruchomo na żłobie i bała się zejść, bo gdy tylko schodziła Popiołka bodła ją, szczypała i podgryzała.

   Jeszcze tylko Zuzia wypróbowała miękkość posłania w nowym domku Majki a potem wyprowadziliśmy od Popiołki opierającą się rozpaczliwie białą kozę i umieściliśmy ją w jej własnym, bezpiecznym boksie. Na początku widać było, że wcale nie jest z tej przeprowadzki zadowolona. Zaglądała tęsknie przez oddzielające ją od Popiołki żerdki i cichutko, żałosnie meczała. Pewnie gdybym potrafiła zrozumieć jej płaczliwą przemowę usłyszałabym coś w tym stylu:

- Katuj, tratuj, ja przebaczę wszystko Ci jak bratu! A raczej jak siostrze! Bo chociaż Ty mnie siostro nie lubisz, to ja lubię Cię bardzo! A nawet kocham! I wszystko wybaczam! I nic nie mogę na to poradzić, że lepiej mi z Tobą, nawet jak mnie bijesz, niż tutaj, znowu samej…

   Majka przestała rozpaczać dopiero wtedy, gdy Popiołka zaczęła wściekle uderzać w owe żerdki, czym dała białej kozie do zrozumienia, że nie życzy sobie żadnych powrotów. A może oznajmiała w ten sposób swą złość, iż ofiara znowu umknęła jej sprzed nosa? Po Popiołce można wszak wszystkiego się spodziewać. I dobrego i złego. A dlaczego dobrego? Bo w każdej kozie, prawie tak jak w każdym człowieku jest mieszanina pozytywnych i negatywnych cech. Bo często ktoś zdawałoby się antypatyczny, zamknięty w sobie czy nawet złośliwy skrywa pod spodem wrażliwe, zranione serce. I być może potrzebuje tylko chwili, czy też osoby, przed która mógłby znowu przestać sie bać i pokazać znowu swoją prawdziwą twarz? A nasza śliczna, popielata koza, nasza złośnica i zazdrosna pieszczocha okazała się teraz cudowną matką! Liże swoje pociechy, karmi co chwilę, spogląda na nie z ogromną czułością i pomekuje do nich z troską, gdy maluchy za bardzo się oddalą czy wlezą pod żłób. A kozie dzieciątka wesołe i skoczne już bawią się ze sobą, podskubując wzajemnie ogonki i uszka. A potem zmęczone i szczęśliwe przybiegają do mamusi i zasysają z rozkoszą jej pełne słodkiego mleka sutki.

   Co do Majki to wydaje się nam, iż zamieszkała u siebie w samą porę. Brzuch ma już bardzo duży i widocznie obniżony. Chce jej się tylko leżeć i odpoczywać. Potrzebuje spokoju i snu. Zbliża się jej czas. Kto wie? Może lada chwila i ona doczeka się potomstwa?

   A co tam u Brykuski i jej córeczki? Malutka dokazuje coraz bardziej. Potrafi już wskakiwać swojej mamie na grzbiet. Stojąc na tylnych nóżkach zagląda z ciekawością do boksu Łobuza Kurdybanka. Próbuje jeść sianko. I coraz bardziej jest ciekawa świata, chociaż na widok uśmiechniętego pyska Zuzi ucieka z meczeniem i chowa się w swój ulubiony kącik pod żłobem. Mała, słodka dzikuska.

   Za oknem tymczasem wilgotny, nieprzyjemny chłód, błoto, monotonny deszcz i mgła wczesnego przedwiośnia. I tak już któryś dzień z rzędu. Czekamy na cieplejsze i pogodniejsze chwile.  Znowu zielona nadzieja królować będzie wówczas po lasach, parowach i łąkach. A wszelka urodzona zimą młodzież wylegnie z hałaśliwym, beztroskim entuzjazmem na spotkanie nowego. Ależ będzie się wtedy działo!:-)