Z Basią i Anią pod tym samym niebem…

   „Pod tym samym niebem” żyjemy droga Oleńko, niech więc jego błękit będzie dla Was zawsze błogosławieństwem…A „Tęsknotę” posyłam Ci z życzeniami, byś nigdy nie przestawała tęsknić za pięknem.”

   Powyższe słowa są dedykacją, którą napisała dla mnie na odwrocie swego obrazu Basia Wójcik – poetka, malarka, nauczycielka z powołania, autorka ciekawego bloga "Pięc pór roku". Jej obraz zatytułowany „Tęsknota” otrzymałam kilka dni temu jako wyróżnienie za recenzję Basinego bloga, napisaną z okazji drugiej rocznicy jego istnienia.

   Część tej recenzji wyraziłam, jak to ja, wierszem…A pisząc wcale nie miałam na myśli żadnej nagrody. Po prostu chciałam wyartykułować z siebie sympatię oraz szacunek, jaki czuję dla Basi – opiekunki i mecenasa młodych talentów (niedawno  Basia wydała wspólnie ze swą gimnazjalną uczennicą tomik poezji), miłośniczki wiejskiego życia, pasjonatki historii sztuki, kobiety ogromnie zapracowanej jako pedagog i dyrektor szkoły a także i przede wszystkim siłaczki unoszącej w życiu osobistym niewyobrażalne ciężary i troski. Osoba Basi budzi we mnie czułość i podziw. Tyle samo w niej siły, co bezbronnej delikatności i wrażliwości. Tyle talentów i pogody ducha. Umiłowania piękna i harmonii. Prostej, nieugiętej wiary.

Z gąszczu różanego raju, spośród łanów georginii

Wyszła Basia, dobra wróżka i szepnęła do motyli

Jeszcze chwilkę tu posiedźcie, w pięciu porach mego roku

Namaluję z wami szczęście i prostego życia spokój

I opiszę to w swych wierszach, niech zatętnią uczuciami

Potem wzlecę w mych wspomnieniach, gdzie dziecięcych lat aksamit

Gdzie przy świetle małej lampki baśnie trwały i wzruszenia

A dziewczynka z warkoczami wędrowała w swe marzenia

Przepłynęły lat obłoki, świat się zmienił, ludzie, chwile

Lecz jak dawniej w Basi sercu są anioły i motyle

Pachną farby, kwiaty, ciastka, książki właśnie otworzone

Miłość, wiara i nadzieja opiekują się jej domem…

   Kiedy listonosz przyniósł mi wielki pakunek z jej obrazem pobiegłam z nim natychmiast do kuchni i czym prędzej rozpakowałam chcąc zobaczyć i dotknąć nareszcie tego, co tak bardzo zachwyciło mnie na blogu Basi. Wiosenny, delikatny pejzaż przedstawiał rzekę tęsknoty. Migotały w niej krople wzruszeń, rozczarowań, radości i smutku...Wszyscy za czymś tęsknimy. Za dobrem, sprawiedliwością, odpoczynkiem, spokojem, zdrowiem, miłością... A ta rzeka wciąż płynie. I kiedyś wreszcie rozlewa się morzem spełnienia…

   Postawiłam obraz Basi u góry na moich meblach kuchennych i odtąd zerkam na niego wiele razy w ciągu dnia krzepiąc się jego widokiem…

                         * * *

   -„A jednak pod tym samym niebem żyjemy, droga Aniu!  A choć czasem wydaje się, że tak daleko spod mojego nieba do Twojego, choć daleką i trudną drogę muszą przebyć między nami przedmioty, to przecież nasze serca, myśli i uczucia są zawsze blisko! ”  - Pomyślałam wczorajszego popołudnia pisząc list do Anny Marii P. wyrażający wdzięczność za przesłaną przez nią dla mnie paczkę z prezentami. A potem czytałam jej odpowiedź i uśmiechałam się przez łzy widząc takie słowa:

„Oleńko, Ciebie obdarować, to jakby dać samemu sobie najpiekniejszy prezent, tak pięknie opisujesz swoją radość, że aż chce się znow coś wysłać, żeby móc czytać takie entuzjastyczne raporty”.

 

   Ania, Anna Maria P. znana także jako Pantera od czasu do czasu organizuje na swoim blogu "Świat to dżungla" konkursy literackie, w których ku mojej ogromnej radości udało mi się już dwa razy zająć pierwsze miejsce. Dla mnie sam fakt wygranej jest wspaniałą i zupełnie wystarczającą nagrodą, ale Ania  - osoba uparta a przy tym bardzo sprawiedliwa, wrażliwa oraz szczodra zdecydowała, iż zwycięzca powinien otrzymać także jakąś nagrodę rzeczową. I tak za każdym razem niesamowita ta dziewczyna komponuje pomysłowy zestaw przeróżnych drobnych i całkiem sporych podarków, starannie to pakuje w wielką paczkę a potem wysyła z Getyngi do laureata. A ja otwierając przesyłkę od niej cieszę się jak dziecko! :-))

   Tym razem jednak paczka miała spory problem z dotarciem do mnie. Kurierom przeszkadzały najwidoczniej śniegi oraz strome i śliskie podjazdy wiodące do mojego górskiego domku. I zamiast dostarczyć przesyłkę do mnie wykręcili się sianem pisząc suchą adnotację na stronie przewoźnika, iż “nie mogą dostarczyć przesyłki, gdyż adresat jest nieznany…”!

   Jednakże po dwóch miesiącach od nadania z Niemiec, po wielu perturbacjach i staraniach Pantery, dzięki życzliwemu pośrednictwu znajomych z bloga (raz jeszcze dziękuję Ci droga Iw!:-)* wreszcie paczka wraz z jej wpaniałą zawartością dotarła do mej górskiej samotni.  Teraz moją kuchnię ozdabia przepięknie ozdobiona wielka gwiazda oraz malinowa patera na owoce, które to cudowności umieściła między innymi w owej paczce kochana Pantera. Oglądam po raz kolejny wszystkie śliczne prezenty, z lubością myję dłonie pachnącym mandarynkami żelem, zajadam czekoladki od Ani i uśmiecham się z radością oraz wdzięcznością. Warto się na coś długo wyczekać, warto mieć nadzieję nieustannie wierząc w dobro i szczerość ludzką, warto pisać blogi by poznawać tak niezwykłe, tak z pozoru różne a tak sercem podobne kobiety jak Basia i Ania.

   Ania…Mimo gołębiego serca, jakby na przekór wielbicielka czarnego koloru i mrocznych klimatów. Opisująca oraz piętnująca przeróżne niesprawiedliwości i nierówności społeczne a przy tym rozumiejąca i czująca potrzeby naszych braci mniejszych. Mimo częstych problemów z własnym zdrowiem pomagająca ludziom starszym i niedołężnym. Wszechstronnie utalentowana ,wrażliwa miłośniczka czystej natury, fotografii i wiedzy wszelakiej.

   Aniu, czy ktoś napisał już o Tobie wierszyk? Pewnie tak, ale i ja chciałabym teraz podjąć się tego zadania, by wyrazić ogrom życzliwości, jaki mam dla Ciebie…

Nazwałaś siebie Panterą bo ciężko żyć w dżungli życia

W niej trzeba maski ubierać i kły pokazywać z ukrycia

Przełykać upokorzenia, ucieczki czując potrzebę

I marzyć o wolnych czasach, pod sprawiedliwym niebem

A w duszy tyle miłości, empatii i zrozumienia

I łez bezradności wylanych, momentów wielkiego wzruszenia

Ku dobru biegnie Pantera i kluczy po mrocznych ścieżkach

Choć tyle cierni w jej łapach to w sercu wrażliwość mieszka

Nazwałaś siebie Panterą a czuła jesteś jak kotka

Nie krzywdzisz nikogo, choć fukasz, drapieżna a przecież słodka

I nie ma drugiej takiej, choć wiele jest kocic na świecie

Lecz tylko jedna z nich – Ania – codziennie posty swe plecie!:-))

   Nasza ogrzewana kuchenką na drewno kuchnia, w której zimową porą przebywamy najczęściej pełna jest miłych sercu pamiątek i prezentów od bliskich ludzi. Zniknął gdzieś dawno ten poremontowy, bezosobowy porządek. Króluje malowniczy misz-masz, naturalna swoboda. Jest tu czarodziejskie, białe lustro od mojej hiszpańskiej siostrzanej duszy Mar (w nim odbijają się same dobre uczucia i bezmiar zrozumienia).  Pojawiły się książki, kalendarze, notatniki, szkicowniki, ołówki, zeszyty z wierszami i czasopisma.

   Zastępy słoiczków, buteleczek, kubków i talerzyków walczą o miejsce na stole i blacie. Na krzesłach i parapecie wylegują się koty. Pachnie owocowymi herbatkami od Pantery. Z radia płyną ulubione, stare melodie. Tu jest nam ciepło i swojsko. A od wczoraj na meblach kuchennych tuż obok nostalgicznego obrazu od Basi stoi magiczna gwiazda od Ani. I  świeci swym tajemniczym blaskiem pod tym samym niebem…