Od przyjaźni do nienawiści...

   Żyły ze sobą w przykładnej komitywie prawie dwa lata. Spały blisko siebie. Jadły siano z tego samego paśnika a wodę piły z tego samego wiadra. Na pastwisku pasły się spokojnie. Na spacerach biegały bok przy boku. Wiedzące o sobie wszystko. Zgodne i lojalne. Wiadomo było, że Popiołka rządzi – jako ta starsza i silniejsza. To ona pierwsza zawsze wybiegała z boksu. Ją pierwszą trzeba było pogłaskać, pokazując w ten sposób, iż szanuje się jej prawa. Brykuska podporządkowywała się temu bez szemrania. Były jak dwie znające się od podszewki przyjaciółki, nieledwie siostry.

   Pierwsza rysa na szkle pojawiła się jesienią ubiegłego roku, kiedy to Brykuska była bardziej wyróżniana i adorowana przez capka Łobuza Kurdybanka. Popiołka niby nie reagowała na to, ale cały czas obserwowała z napięciem miłosną zażyłość tamtych dwojga i potem zirytowana w drodze powrotnej do domu próbowała bodnąć nieprzytomnego z miłości Kurdybanka lub rozanieloną jego umizgami siostrzycę. Wszystko to jednak było niegroźne i nie alarmujące. Wiadomo przecież nam było nie od dziś, że Popiołka jest bardzo zazdrosną kozą. Dominantką w każdej dziedzinie a poza tym niezwykle wrażliwą i bystrą obserwatorką.

   Następnym momentem przełomowym dla siwej kozuli była jesienna potyczka na łące między nią a rzeczonym capkiem, który ostatecznie przestawszy być lekceważonym dotąd przez nią niedorostkiem stał się capem na schwał. Patrzyłam na tę walkę między nimi z bólem serca. Żal mi było tak pewnej siebie dotąd popielatej kozy. Współczułam jej poniżenia i zdetronizowania. Na biednym pysku kozuli odbijały się wszystkie przykre uczucia. Wściekłość, niedowierzanie, ból, rozpacz, żałość, przygnębienie, gdy zrozumiała, iż nic już nie może zrobić i że na zawsze już musi pożegnać się ze swą rolą przewodniczki stada, łaskawej jego władczyni. Odciągnęłam wówczas Łobuza od niej, gdyż zapamiętały w udowadnianiu Popiołce jaką jest słabeuszką bódł ją raz po raz, uganiając się za niebogą po pastwisku, stając na tylnych nogach i dumnie prezentując swe męskie walory a następnie uderzając w jej bok z całej siły.

   Zabrałam pokonaną zupełnie kozę do koziarni, gdzie w kojącym towarzystwie wiernej przyjaciółki Brykuski wkrótce doszła do siebie. Na pociechę a także po to by zaznaczyć, że coś ma jeszcze w stadzie do gadania zdetronizowana kozula intensywnie dokuczała przez pewien czas białej Majce, odgrywając się przy okazji na niej za swoje poniżenie…Majka znosiła wszystko cierpliwie i pokornie, nadal pragnąc przyjaźni z Popiołką i lgnąc do niej mimo wszystko. A nawet udowadniając, iż w biedzie to właśnie na niej można polegać a nie na zajętej miłosnymi szaleństwami z capkiem Bryskusce.

    I tak to się wszystko toczyło w miarę spokojnie i zgodnie aż nadeszła pora wykotów. Pierwsza i jak dotąd ostatnia urodziła Brykuska. Weszłam do koziarni mniej więcej piętnaście minut po porodzie i cóż ujrzałam? Umęczoną niedawnym porodem Brykuskę, która stojąc na lekko drżących jeszcze nogach własnym ciałem próbuje osłaniać przez zaciekłymi atakami Popiołki swe bezbronne maleństwo. Widząc co się dzieje natychmiast wyprowadziłam stamtąd pełną szalonej agresji siwą kozę. Sporo naczytałam się ostatnio na kozich forach o przypadkach zabodzenia kozich maleństw na śmierć. Przeważnie robiły to mieszkające w tych samych boksach dorosłe kozy. Zdarzało się także, iż sprawczyniami mordu bywały same, nieakceptujące swych dzieci matki.

   Umieściłam Popiołkę w boksie Majki. Nie miałam innego wyjścia, gdyż jak na razie mamy tylko trzy pomieszczenia dla kóz a dokooptowanie Popiołki do capka nie wchodziło w grę, ponieważ zamęczyłby ją swymi seksualnymi napaściami.

   A więc wprowadziłam siwą kozulę do białej i z ogromną niepewnością obserwowałam jej poczynania. Wszak do tej pory z upodobaniem dokuczała Majce z nierzadko sadystyczną przyjemnością. Jak zachowa się teraz, na nie swoim terenie, odsunięta od dotychczasowej towarzyszki?

    Popiołka ciężko dysząc stała przy bramce boksu. Łeb miała pochylony. Ogon podwinięty. Po chwili popatrzyła na mnie i westchnęła ciężko.  Rozejrzała się.  Delikatnie powąchała pysk Majki wciśniętej ze strachu w kąt boksu. Od niechcenia wzięła kawałek bułki i międląc go apatycznie wskoczyła na murowany, wyścielony sianem żłób. Tam zwinęła się w kłębek i przymknęła oczy jak do snu. Legowisko na żłobie było do tej pory ulubionym miejscem Majki. Teraz jednak, zrozumiawszy najwidoczniej, że czasy królowania w boksie oraz samotności minęły, mądra, biała koza ułożyła się piętro niżej i wzdychając podobnie jak Popiołka przymknęła oczy.

   Od tej pory Majka i Popiołka żyją zadziwiająco zgodnie oczekując narodzin swego potomstwa. Obserwuję między nimi podobne relacje, jakie niegdyś panowały między Popiołką a Brykuską. Siwa kozula nadaje ton wszystkiemu. To ją pierwszą należy pogłaskać i jakimś smakołykiem poczęstować. Jej więcej do plastikowego karmidła ziemniaków czy owsa nasypać. A poza tym widać między tymi skazanymi teraz na siebie kozami w miarę spokojną koegzystencję. A może to tylko chwilowe zawieszenie broni…?

   Mam obawy co do tego jak zachowa się Popiołka, jeśli to Majka urodzi pierwsza. Czy powtórzy się tamten atak złośliwej agresji? I gdzie wówczas podzieje się biedna Majka? Na wszelki wypadek zaczęłam uprzątać przyległą do boksu Brykuski komórkę. Jest to istna stajnia Augiasza i wyniesienie z niej wszystkiego oraz przystosowanie jako pomieszczenia dla kozy zajmie parę dni. Nie ma jednak chyba innego wyjścia. Popiołka wydaje się nieobliczalna. A jej niechęć a wręcz nienawiść do Brykuski nie mija, ale nasila się, co mam okazję codziennie zaobserwować.

   Biedna Brykuska stęskniona za swą niedawną siostrzycą wychodzi co jakiś czas ze swojego boksu aby zajrzeć do Popiołki. Przytyka ufnie swój nos do jej boksu i czeka na życzliwe przywitanie. Niestety, siwa koza podbiega z impetem do bramki i omalże jej wściekle nie rozwala wciąż pełna niegasnącej złości na Brykuskę. Wczoraj wypuściłam siwą kozę na chwilę z boksu, mając nadzieję, że gdy spotkają się z Brykuską na otwartym terenie to jakoś się dogadają. A gdzież tam! Popiołka nie bawiąc się w żadne psychologiczne przemiany z całą bezwzględnością wojowniczo ruszyła na Brykuskę. Spięły się tak bardzo rogami, iż z trudem je od siebie oderwałam, a potem pozamykałam w ich boksach. Smutna i zawiedziona w swych nadziejach Brykuska ułożyła się przy swym dziecku. Liznęła go parę razy na pociechę a potem jak zbity pies zwinęła się w kłębek i przymknęła oczy.

   Zastanawiam się nad motywami tak agresywnego zachowania Popiołki. Jest prawdopodobnie straszliwie zazdrosna o maleństwo Brykuski. Nie może swej towarzyszce darować, że to tamta pierwsza ma dziecko, że zajmuje się maleństwem zamiast jak do tej pory być zadowolonym ze swojego losu cieniem i dwórką siwej królowej.

   Czy takie postępowanie Popiołki ma coś wspólnego z jej trudnym dzieciństwem? Myślę, iż to możliwe. Popielata koza była w swych dziecięcych latach odrzucona przez własną matkę i stado. Czasem udało jej się przyssać na parę chwil do cycka którejś karmiącej kozy (tamto stado było bardzo liczne), czasem dawna gospodyni dała jej possać mleka z butelki. A poza tym mała musiała radzić sobie sama. Nie była tak hołubiona jak Brykuska. Młodsza od niej o dwa miesiące czarna Brykuska, także przez swą matkę odrzucona wychowywała się w domu swych gospodarzy, będąc dla nich domową maskotką i ulubioną pieszczotką. Tak bardzo była z ludzkim stadem zżyta, że urósłszy nie chciała przebywać pośród innych kóz, nie rozumiejąc ich i nie ufając im. 

   Wówczas pojawiliśmy się w tamtym gospodarstwie my, chcący adoptować jedną czy też dwie kozy. Co do Brykuski nie mieliśmy żadnych wątpliwości. Sama podeszła nam do rąk, łasząc się i merdając ogonkiem jak psiak. Natomiast Popiołkę wypatrzyliśmy po dłuższym czasie, przyzwyczaiwszy oczy do półmroku tamtej wielkiej, wieloboksowej koziarni. Samotna, siwa kózka leżała wciśnięta w najciemniejszy kąt. Spojrzenie miała apatyczne i beznadziejnie smutne. Zapytana o nią gospodyni odrzekła, że z tej siwej to nic nie będzie.

 -Nieudałota taka! Pewnie na kiełbasy pójdzie! Nawet nie patrzcie na nią, bo z niej żadnej pociechy mieć nie będziecie. Ja wam wybiorę zaraz jakąś ładniejszą, lepszą kozę, co to w przyszłości na pewno będzie dawać dużo mleka! – zawołała dziarsko kobieta i dalejże pokazywać nam inne, bardziej wypasione i żywsze kózki, które dokazywały radośnie między swymi zajętymi przeżuwaniem siana matkami.

- Albo ta, albo żadna! – powiedziałam wtedy zdecydowanie i podszedłszy do małej Popiołki kucnęłam przy niej spojrzawszy jej serdecznie w oczy. Spłoszona lekko kózka jeszcze mocniej wcisnęła się w róg pomieszczenia. Dałam jej do obwąchania moją dłoń i delikatnie pogładziłam ciepły bok zwierzątka. Zadrżała i westchnęła…

   I tak to się zaczęło. Od tamtej pory towarzyszę moim kochanym kozom i staram się rozumieć ich potrzeby po to, by były szczęśliwe. By życie u nas wiodły takie, jakie ja sama chciałabym wieść, gdybym była kozą. Może zresztą byłam nią w poprzednim wcieleniu i stąd ta moja więź z moimi rogatymi przyjaciółkami…?:-)

   Nie na wszystko jednak mam wpływ. Kozy to wielce skomplikowane psychologicznie zwierzęta. Tak, jak między ludźmi pojawiają się wśród nich zadrażnienia, animozje, resentymenty i nieusuwalne traumy. A zazdrość potrafi zatruć najlepsze nawet stosunki. Wszak wszyscy obserwujemy to samo w codziennym życiu. Nawet tu na blogach zdarza się, że tak serdeczne i zdawałoby się trwałe zażyłości (naiwnie nazywane przyjaźniami) znikają nieraz tak szybko jak kałuże w upalny dzień. I pozostaje pustka, gorycz, smutek, niezrozumienie, tęsknota, nieufność przed kolejnym z kimś zbliżeniem. Jakże destrukcyjna jest małość ludzka, przejawiająca się zawiścią o byle co, złośliwością czy też ostentacyjnym omijaniem i udawaną obojętnością…Prawie każdy z nas to zna, nieprawdaż? Jakże trudno opanować w sobie te niskie, nie wiodące do niczego dobrego emocje. Jak niełatwo wznieść się ponad wyolbrzymione uprzedzenia i po prostu kochać bliźniego swego jak siebie samego… Czegóż więc oczekiwać od kóz?