Psia rodzina, cz. 3 - "Tacierzyństwo, czyli co wolno wojewodzie..."

Cezary pisze…

   Oczywiście pod presją obecnej małżonki, perswazjom nie dającym szans na sprzeciw. Co ja mam…? Podobno chłop o chłopie napisze bardziej wiarygodnie. Nie, że nie czuję się na siłach, ale co to za chłop z Jacusia po ostatnim zabiegu? Pomimo to staram się traktować go poważnie, tak jakby nic się nie stało i dalej witamy się łapa w łapę, jak za starych chłopskich i dobrych czasów.

   Dokładnie pamiętam, kiedy odbieraliśmy Jacunia z lawendowego pola. Łaszący się do wszystkich, uległy w pozoranckich postawach, lecz ponad wszystko miły i natrętnie patrzący w oczy. Bierzemy, powiedziałem do Olgi… po chwili namysłu. Zauważyłem u niej niecodzienny błysk w oczach, taki jak zawsze wtedy… no wtedy. Była cała szczęśliwa i rozpromieniona. 

  No dobra, załóż mu obrożę i wracamy, bo daleka droga przed nami.

    Jacuś bez szemrania dał się zapakować i usiadł, a właściwie położył się obok domniemanej pani w drugiej klasie, tzn. na tylnym siedzeniu. Chyba popatrzył na lawendowe pole po raz ostatni bezłzowo. Pewnie wiedział, że zaczyna nową przygodę. Słyszałem mruczenie; raz kozie śmierć, już gorzej być nie może, a tych nowych opiekunów tak czy siak owinę sobie dookoła ogona. Merdał nim bezwstydnie odkurzając Olgi policzki, które nabierały jasno bijącej poświaty. Zawsze tak jest, jak emocje są intensywnie polerowane przy użyciu psiego ogona. 

    W drodze powrotnej zabłądziłem. Nie pierwszy raz w życiu. Ale chyba lepiej jest zwiedzać błądząc niż kręcić się w kółko. Po iluś kilometrach zatrzymałem się by dać szansę Jacusiowi na załatwienie bieżących potrzeb. Oczywiście był to pretekst, bo i ja skorzystałem, a okolica była urokliwa ze sterczącymi ruinami wiekowego zamczyska. Pięknie w takim miejscu… ach.

    Jacunio był nadzwyczaj spokojny, nie okazywał żadnych emocji. Z kamienną twarzą przyjmował kolejne trudy podróży. Trochę dziwiliśmy się, bo nasza sunia ma rozbudowaną mimikę, a ten nic a nic. Co to za pies? Może jakiś agent, obojętnie wschodni czy zachodni. Wsio rawno, jest już nasz i my go rozszyfrujemy, pocieszaliśmy się wzajemnie.

    Czas braku akceptacji przez sunię Jacunio znosił dostojnie, jak na chłopa przystało. Wiedział, że pewnego dnia zajmie stosowną pozycję. Zaczęły się wspólne zabawy, które przeciągnęły się do momentu, kiedy Zuzieńka weszła w okres godowy. Wówczas skończyły się igraszki, a zaczęło Zuzine warczenie i spojrzenia przy opuszczonym pysku. Pomimo tego Jacuś nie dawał za wygraną, rozumiejąc, że koniec końcem będzie górą. Po jakimś czasie Zuzieńka dostrzegła w nim partnera, że ho, ho. A do tego był przystojny i dobrze rokujący na przyszłość. Czy tylko sunie to wiedzą, czy też wszystkie „one” z każdego gatunku? O finanse Jacusia nie dopytywała? Dziwne, chyba rozumiała, że jakoś dadzą radę w przyszłości.

   Jacuś po spełnieniu się ponownie został odstawiony na boczny tor i przyszło mu czekać na akt ułaskawienia. Zuzia warczała, Jacuś obchodził ją bokiem i broń bosze nie krzyżował z nią spojrzeń. Ujeżdżany był tak często, jak to możliwe znosząc pokornie swoje poddaństwo. Mówiłem mu; tupnij łapą i zaprowadź porządek. Bezradnie rozkładał łapy wyjąc jak kojot czy miejscowy wilk. Dasz radę zachęcałem go, postaw się, wyjdź na ulicę i demonstruj… Wszystko na nic i tak jest do dnia dzisiejszego. Jestem załamany, a Jacuś widocznie pogodził się z losem. Biedaczysko!

   Po urodzeniu się szczeniąt Jacuś miał zakaz dostępu do nich, absolutny. Często był przeganiany po ogrodzie wkoło domu czy wiaty na drewno. Zuzia nie miała szans by dogonić go pomimo stosowania wybiegów. Jest szybki, bardzo szybki i przy tym wytrwały. Potrafi biegać godzinami bez oznak zmęczenia. Pies pędziwiatr.

   Smętnie patrzył na swoje pociechy z bezpiecznej odległości i co się poderwał to zaraz siadał z powrotem. Czasem przymykał oczy i być może wtedy w wyobraźni bawił się ze swoimi maleństwami. Na pytanie o jego stan ducha opuszczał głowę patrząc pionowo w niebo. Czyżby tam szukał pomocy? Ciekaw jestem czy psy też wierzą w niebo? Że o dziewicach „tam tam” już nie wspomnę! Wyraźnie męczył się biedaczysko i naprawdę współczułem mu. Biały pies zrobił swoje i odstawka. Współczułem mu, choć… no właśnie, choć. Mijały tygodnie i sytuacja nie ulegała zmianie, aż pewnego dnia Jacunio odważył się podejść do swoich, w końcu, dzieci. Na chwilę i odchodził. Ponawiane próby zbliżenia do potomstwa były coraz dłuższe i odważniejsze. I o dziwo, nasza sunia tolerowała go, ale nie spuszczała z niego wzroku. Niekiedy podbiegała i stawała pomiędzy nimi. Jacuś, o dziwo, nie uciekał, lecz odwracał głowę. Robi to zresztą do dzisiaj w różnych sytuacjach, np. kiedy żebrze o jedzenie ze stołu, gdy popatrzę na niego z wyrzutem. 

   Od jakiegoś czasu Jacenty jest pełnoprawnym członkiem stada. Ma prawie wszystkie prawa i przywileje. Jednak, co jakiś czas, Zuzia przypomina mu, gdzie jest jego miejsce. Chcąc się czuć wyróżniona nie wpuszcza go do prawie umeblowanej sypialni. Albo warknie ostrzegawczo, gdy ten pojawia się w drzwiach lub ostrożnie kładzie się w progu. Zuzia musi czuć, że jest najważniejsza. Tylko wtedy ma dobry humor i ochotę do zabaw. Od jej nastroju zaś zależy zgoda i spokój w stadzie. Jacuś podporządkowuje się bez szemrania albo drobnymi, niezauważalnymi przez swoją tyrankę kroczkami osiąga z góry zamierzony cel, jakim jest np. leżenie tuż przy naszych stopach albo ułożenie się na ulubionej przez wszystkie psiaki kanapie w pokoju komputerowo-psim. A kiedy czuje się czemuś winny albo chce udobruchać podejrzliwie zerkającą Zuzannę staje przy niej bokiem, podstawia się do wąchania, odwraca głowę tak, by nie patrzeć w jej oczy i całym ciałem wyraża posłuszeństwo oraz oddanie. A ponieważ łaska pańska na pstrym koniu jeździ, to naszą samicę alfa czasem takie zachowanie rozbraja a czasem nie.

   Pomimo to Jacunio jest chyba szczęśliwy. Świetnie bawi się z maluchami, tak jakby był jednym a nich i robi to częściej niż Zuzia, która ma bardziej matczyne podejście. A to przeciąganie liny, a to przewracanie się wzajemne i zapasy, a to gonitwy… Jest przy tym bardzo czuły i delikatny. Liże troskliwie swe córeczki i iska z wyimaginowanych pcheł. Widziałem kiedyś takie zachowania u małp. To zdaje się najbardziej wyraźny przejaw serdecznych uczuć u ssaków. Nie ma w naszym Jacusiu ni grama agresywności, no może poza sytuacją, kiedy maluch chce mu zabrać jego prywatną kość albo bezceremonialnie włazi mu na głowę, kiedy Jacuś śpi i pragnie świętego spokoju. Warczy… ale trzeba mu wybaczyć, psie prawa obowiązują maluchy także. Nigdy nie strofuje psiaków, jest to rola dla matki. Co to się porobiło? Moja mama zawsze mówiła, że jak przyjdzie ojciec to dostaniesz lanie. Zaprawdę powiadam Wam; dziwne to zwyczaje w psim stadzie. 

   Nasze dorosłe psy wiedzą, że Misia widzi węchem i słuchem. Nie jest przez to odrzucana, lecz traktowana z większą delikatnością przez oboje rodziców. Tylko Hipcia nie daje Misi żadnych forów w zapasach. Co one nie wyprawiają, by potem spać obok siebie. Kłaków na starym dywanie jest więcej niż na mojej głowie. Chcę zaznaczyć, że nie łysieję!

   Uwaga, uwaga! Oto sprawdzony sposób na odkurzanie zawłosionych dywanów. Skrop go roztworem płynu zmiękczającego(takim jak do pralki) 50/50 z wodą. Po chwili odkurzaj. Fantastyczne efekty i jak pięknie potem w domu pachnie…!  - Stwierdził Cezary.

   I na tym kończę część przyjemną tej opowieści a teraz, niestety, nastąpi druga. Mniej przyjemna część, powstała w odpowiedzi na następujący, anonimowy komentarz:

„Czytam i nie wierzę własnym oczom. KTO WYDAŁ PANI DO ADOPCJI NIEWYKASTROWANEGO PSA????!!!! CZEMU PANI ROZMNAŻA BEZDOMNOŚĆ???!!!! Czy ma Pani świadomość, że schroniska są pełne takich sweetaśnych szczeniaczków które bardzo szybko dorastają i spędzają całe życie za kratami? Że bezmyślnie rozmnażając kundelki odbiera Pani szansę na dom psu który już jest i umiera z tęsknoty za człowiekiem? Proszę odwiedzić pierwsze lepsze miejsce udające schronisko, spojrzeć w oczy psu, który czeka na dom od kilku, kilkunastu lat i powiedzieć mu, że do końca życia będzie siedzieć w zimnym, pustym boksie, bo Pani miała KAPRYS, żeby powołać na ten podły świat kolejne psie istnienia. Wzburzył Panią krzyk zarzynanego świniaka ale nie ma Pani współczucia dla bezdomnego psa. Ani nawet dla swojego, bo każda cieczka zwiększa ryzyko nowotworów u Pani "córeczki". Powalająca głupota, brak empatii i arogancja. Dno.”

I jeszcze dwa anonimy potraktowane jako spam do poprzednich postów podpisane martaK(bez profilu):

"Każda mama jest dumna z własnego dziecka. Czy Pani wie co Pani robi? A gdyby tak wszyscy zaczęli się zachowywać tak jak Pani i rozmnażać swoje zwierzęta bo tak nam się podoba? Bo chcemy być tacy na przekór? Bo wolnoć Tomku w swoim domku? Wie Pani co, słucha Pani tylko pochlebców. A to krytyka jest konstruktywna. Moja mama też jest w niebie i też pochwala to co ja robię. Gdyby żyła to powiedziałaby mi: Dziecko, cieszę się, że walczysz o zwierzęta mimo tego jak trudno dotrzeć jest do niektórych ludzi. I mimo tego jak pozostają nieczuli. Ale walcz dalej, warto choćby dla jednego psa czy kota. A najgorsze jest to, że pójdą za Panią inni. Bo tak pięknie Pani pisze o ojcostwie i macierzyństwie. Proszę się cieszyć, że ma Pani tylu pochlebców. Umie Pani ładnie pisać i trafiać do ludzi. Gdyby Pani naprawdę kochała Zwierzęta to nigdy w życiu nie rozmnożyłaby Pani swoich zwierząt. Zwłaszcza, że tyle osób tłumaczyło Państwu dlaczego nie wolno tego robić. Uważam, że są Państwo mądrymi ludźmi."

"A czy te sunie też będą miały dzieciaczki? Tak, jestem złym człowiekiem i uwielbiam układać życie innym. Nudzę się wręcz przeokrutnie dlatego walczę o prawa zwierząt. I znowu napiszę; dopóki jest chociaż jeden pies lub kot w schronisku nie mamy prawa rozmnażać zwierząt;. Wspaniali ludzie to tacy, którzy tę prostą prawidłowość rozumieją i szanują. I nie namawiają do niej innych. Ludzie czy Wy nie rozumiecie, że to nie jest moje widzimisię? Że jest to dogmat, którego każdy kochający zwierzęta człowiek przestrzega? Świat jest zbyt okrutny, żeby dokładać się jeszcze do tego okrucieństwa. Gdyby wzięli Państwo psy ze schroniska nie zmieniliby Państwo świata ale świat zmieniłby się właśnie dla tych zwierząt. Potencjalnie dom straciło już pięcioro szczeniąt. A ile jeszcze będzie następnych? Czy Wasi znajomi też będą rozmnażać swoje zwierzęta? Acha, i powyższy cytat nie jest mój tylko Pani Doroty Sumińskiej. Kobieta też się nudzi, więc mataczy i burzy światopogląd poukładanym ludziom."

   Przeanalizowałem logikę i budowę zdań wszystkich trzech komentarzy. Przerażająca naiwność młodocianej, piszącej osoby lub zupełna niedojrzałość dorosłego.  Być może jest to rodzaj kamuflażu – jest to osoba anonimowa. Nie stać jej na podanie swoich danych(przynajmniej profilu) przy wyrażaniu i narzucaniu tak skrajnych opinii.  Prawdopodobnie jest to ta sama osoba, bo cykl myślowy jest jednolity we wszystkich przypadkach. Jednak nie anonimowość piszącej jest istotna, lecz sens tego, co mówi. A sens ten nijak nie trafia nam do przekonania.

    Pisząca forsuje; „a kto wydał do adopcji” – takie sformułowanie jest powalające jej zdaniem - nikt nie wydał. Ta osoba nie zna historii przygarniętego wprost z lawendowego pola Jacusia. A my się nie ugniemy pod bzdurami. Poczułem się, jak w więzieniu dla kobiet za komuny; a wy kto?

   Ciekawostka; rozmnażanie bezdomności. Znam wiele sposobów rozmnażania nawet przez pączkowanie. Ale rozmnażanie bezdomności to już kosmos. Przecież nasze psy nigdy nie będą bezdomne. Mają u nas dożywotnio swoje miejsce na ziemi. Są szczęśliwe a my razem z nimi.

   Następnie pisząca wykazuje się znajomością angielskiego; sweetaśnych – podziwiam karkołomność… spółgłoska połączona z angielskim wyrazem. Może tylko funkcjonować w kosmosie wyobrażeń piszącej.

  Wiele zostało napisane na temat schronisk dla zwierząt i fundacji. Nie zawsze ich działania są tak jednoznacznie pozytywne jak niektórzy chcieliby je widzieć. Ale to już temat na zupełnie inny post...

   A kto zabroni nam mieć kaprysy? Nieadekwatne jest jednak użycie słowa „kaprys” w zaistniałej sytuacji. Czy naprawdę decyzja o pozwoleniu Zuzi na zostanie matką jest naszym kaprysem? Wszak każda żywa istota na tej ziemi ma prawo do posiadania i wychowania dzieci. Po to w końcu przychodzi na ten świat. Nikomu nie robimy krzywdy tym, że nasza suczka ma potomstwo. Jej potomstwo nigdy nie trafi do schroniska. Póki my żyjemy będzie żyć sobie szczęśliwie w naszym małym raju na końcu świata. A że nie ulegliśmy trendowi i zamiast adopcji psów ze schroniska woleliśmy mieć szczeniaki naszej ukochanej psiny? Czy to takie dziwne, zważywszy na to, że psina jest naprawdę wspaniałym, pełnym niezliczonych przymiotów psem a więc i jej dzieci w dużym stopniu dziedziczą jej oraz ojca cechy? Czy to takie nienormalne, że wolimy coś, co znane, pewne i oswojone od czegoś, co wiąże się z dużym ryzykiem? Bardzo popularne jest teraz adoptowanie psów ze schronisk natomiast niepoprawne politycznie jest pisanie o tym, jak ciężko wychować takie psy, jak bardzo ich traumatyczna przeszłość determinuje ich zachowanie. My sami, przygarniając Jacusia, musieliśmy zmierzyć się z wieloma takimi problemami. Ktoś na pewno go w „poprzednim życiu” maltretował.  Biedny pies… Lecz to my, nikt inny, ponosimy tego konsekwencje walcząc na co dzień z jego traumami. Dlatego mamy nadzieję, że potomstwo Zuzi i Jacusia, wolne od takich traumatycznych obciążeń będzie po prostu beztrosko cieszyć się życiem i nigdy nie zetknie się ze złem tego świata. Póki żyjemy będziemy o to dbać.

    Wielu ludzi na tym świecie żyje w okropnych warunkach i jakoś nikt ich nie broni. Mnóstwo dzieci żyje w domach dziecka bez szans na adopcję. Czy to znaczy, że ludzie nie mają prawa się rozmnażać?  Używanie górnolotnych, sztampowych haseł jest dzisiaj w modzie bez żadnej odpowiedzialności, co widać w tych trzech komentarzach. Poza hasłami jest przerażająca pustka, bezmózgowie, powtarzalność w stylu kaprala.

   „Każda cieczka zwiększa ryzyko nowotworów” – a ja nie polecam margaryny, bo skutki uboczne są widoczne.

   Anonimowość w sieci jest abstrakcją.  Zresztą, nie o anonimowość tu chodzi, ale o fanatyzm, ideowość, która rodząc się z dobra w zło się przekształciła, w kompletne zafałszowanie rzeczywistości, w sztuczne hasła starające się wpędzić takich jak my, zwyczajnie i uczciwie żyjących ludzi w wyrzuty sumienia albo do głębokiego podziemia.

   A tak w ogóle, to czego te anonimowe osoby od nas teraz chcą? Stało się i nie odstanie. Dzieci Zuzi są na świecie. Są i będą. Dobre, niewinne i słodkie, kochane przez nas ogromnie. Nie mamy zamiaru żałować ani bić się w piersi z tego powodu, że są z nami. Nie pozabijamy ich przecież by zadowolić jednego z drugim.

    Chyba czasowo dołączę do chodziarzy by lepiej zrozumieć motywacje piszącej/piszących. Oni wiedzą, jak fechtować absurdalne hasła.

  

   A co na to wszystko Jacus, Zuzia. Misia i Hipcia? Chyba zupełnie nic...

   Podpisano: para bezmyślnych potworów i nikczemników bez serca, czyli Olga i Cezary