Pięćdziesiąt zim...

   Za mną już prawie pięćdziesiąt zim… Jakich zim? Radosnych i pełnych energii, bo dziecięcych. W rozterkach, zwątpieniach, nadziejach i olśnieniach, bo wczesno-młodzieńczych. A później pamiętnych, bo mroźnych i groźnych, gdy wydarzenia początku lat osiemdziesiątych wstrząsnęły tak pewną do tej pory rzeczywistością. Różnie bywało, a jednak zimno nigdy nie przenikało serca, gdyż tyle w tych zimach było zawsze pełni uczuć, iskierek szczęścia, ciepłych spojrzeń, powitań, utuleń, łez dobrych wzruszeń, śmiechu, wygłupów, intensywnego życia, siły marzeń, prostoty, chcenia, starania….   A śnieg sypał na to wszystko i sypał.  Sprawiedliwy i łaskawy. Gładzący wszystko zrozumieniem i cichą, cierpliwą zmianą, mądry i wierny jak przyjaciel...

   Nie jest łatwo przeżyć tyle zim i ocaleć. Zostać w środku taką samą. A przynajmniej nie zmienioną tak bardzo by identyfikować się z tą istotą tam wewnątrz i z tą stojącą przed lustrem. I czuć, wciąż czuć mocno, gdy czasem lepiej nic nie czuć…

   Niedawna śmierć mojej Mamy była jak potężna dawka środków znieczulających wobec zwyczajnej rzeczywistości. Otępiała, pogrążona w smutku i wspomnieniach przez prawie dwa miesiące trwałam niby na wielkiej chmurze daleka od wszystkiego. Nieprzejmująca się za bardzo tym, co jest. Uwolniona od trosk i lęków. Bagatelizująca problemy codzienne, gdyż ból utraty przeważał nad wszystkim… Publikująca na blogu tekst za tekstem… Jak z karabinu, byleby nie dać się zawłaszczyć  tej pustce w środku. Byleby przetrwać jakoś i oddalić od siebie myślenie o nieodwracalności.  Teraz zauważam, iż wraca mi już pomału normalne czucie. Znowu jestem bliższa życia niż śmierci. Znowu zaczynam denerwować się byle czym i martwić nieistotnościami oraz rzeczami, na które nie mam wpływu. To chyba dobrze, choć w pewnym sensie wygodniej było nie czuć. Jednak nic nie staje w miejscu. Mimo zmęczenia sobą i życiem trzeba żyć. Odnaleźć pełnię i radość. A więc znowu przemiana za przemianą. Rola za rolą. Staranie za staraniem. Zima za zimą.  Nie było przecież jeszcze napisu „koniec”. Opowieść dalej trwa, choć akcja nieco zwolniła.

   Za oknem trwa piękna, śnieżna zima. Moja ulubiona pora roku.  Lecz teraz odpłynęła gdzieś dawna intensywność lubienia, znikła wyrazistość przeżywania zimy, zaginęła radość oczekiwania na jej cuda bieli i wzruszeń. To w dużej mierze sprawka wieku, ale i przygaśnięcia przed paroma miesiącami jakiejś ważnej iskierki we mnie.  Czy to minie? Nie wiem. Czy jeszcze jakieś bramy się przede mną otworzą? Czy będę miała chęć by je otwierać?

   Coraz częściej marznę, choć ubieram się na cebulkę a na stopy wsuwam ciepłe, filcowe bambosze. Ot, co lata robią z człowiekiem. Z trudem klecę ten urodzinowy tekst. Myślę nad nim od kilku dni a pisanie idzie mi jak po grudzie, bo choć sięgam do samej głębi, to ten stan, który jest we mnie bardzo trudno ubrać w odpowiednie słowa. Bo jest niepochwytny jak mgła. Jakby go wcale nie było. I niby przez to nieważny się zdaje, niby niewarty opisania. Ale kończę 50 lat i właśnie tak się czuję. Mgliście...

   Przedwczoraj jednak mgła uniosła się niespodzianie, gdy od poznanej półtora roku temu przez bloga, cudownie przyjaznej i zawsze pamiętającej Elżbietki J. otrzymałam przemiłą niespodziankę - paczkę z upominkami.  Popłakałam się ze wzruszenia… A dzisiaj rano dostałam kolejny, bezcenny podarunek - list urodzinowy od mojej córki. List piękny, serdeczny, szczery i przejmujący. I oto znowu popłynęły łzy wzruszenia i tęsknoty.  Cezary, zauważywszy co się ze mną dzieje od razu podszedł by uściskać serdecznie tę swoją niepoprawną beksę. Wdzięczna za to wszystko wtuliłam się w jego opiekuńcze ramiona, w te dobre uczucia, w życie, które trwa i mimo pięćdziesiątki na karku nadal niesie ze sobą tyle pozytywnych doznań. Widząc te nasze niedźwiedzie uściski przybiegły zaraz i pieski, też łaknące bliskości, bliskie, ciepłe, kochane istoty…

…  A tymczasem za oknem biało i pięknie niczym w baśni o Królowej Śniegu. Wieje i śnieży jak gdyby nigdy nic…