Okiem pajęczycy, cz.3 - "W biurze"

     Pani Wiśniewska wbiegła szybko po schodach na piętro i gwałtownie otworzyła drzwi jakiegoś pokoju.

- Dziewczyny! Nie uwierzycie, co mi się przytrafiło! – zawołała od progu, a potem usiadła z głośnym westchnieniem na krześle, wyrywając mnie natychmiast z błogiej drzemki. Wspięłam się na skraj jej płaszcza i rozejrzałam uważnie po nowym miejscu. Poza kilkoma osobniczkami płci żeńskiej pokój wypełniały szafy, zawalone stosami papierzysk biurka oraz regały pełne segregatorów. Przy zasłoniętym żaluzjami oknie stały dwie wielkie paprotki, które spodobały mi się, zatem postanowiłam odwiedzić je w pierwszej kolejności. Jednak, gdy tylko zaczęłam przemieszczać się po udzie pani Wiśniewskiej, ta wstała raptownie i zaczęła wykładać na swe biurko wszystkie umieszczone w kieszeniach przedmioty. Widząc to szybko wbiegłam za kołnierz jej płaszcza i stamtąd obserwowałam dalsze poczynania tej nieprzewidywalnej kobiety.

- Wyobraźcie sobie, że jakiś obleśny facet chciał mnie okraść w tramwaju! – żaliła się a jej zaciekawione koleżanki podbiegły do niej z wyrazami współczucia i troski.

- Daj Ulka, pomogę Ci zdjąć płaszcz, bo cała jesteś roztrzęsiona – rzekła sympatycznie wyglądająca, gruba blondynka.

- A ja zrobię ci zaraz kawy. Jaką chcesz – rozpuszczalną czy sypaną? – zapytała druga, włączając elektryczny czajnik.

- Dobrze Joasiu, zrób mi mocnej, sypanej kawy, bo rzeczywiście ledwo żyję po tym okropnym wydarzeniu! – sapnęła zwana Ulką pani Wiśniewska a potem opowiedziała swym koleżankom niedawne, tramwajowe perypetie. Na początku słuchałam ich z ciekawością, czekając na opis mego bohaterskiego wyczynu. Jednak kobieta zupełnie pominęła mój, jakże ważny w całym wydarzeniu udział, więc obrażona postanowiłam przenieść się w jakieś ciekawsze niż kołnierz jej płaszcza miejsce. Zadanie miałam ułatwione, albowiem blondynka powiesiła płaszcz na stojącym w rogu pokoju wieszaku. Stamtąd szybko i bezszelestnie weszłam na umiejscowioną obok szafę. Na niej z rozkoszą i radością znalazłam mile pachnący kłąb kurzu i kilka starych, muszych trucheł. Ponieważ byłam już głodna (zawsze tak reaguję na nerwowe sytuacje) schrupałam z rozkoszą owe suche smakołyki, przyglądając się kątem oka rozgrywającym się w pokoju wydarzeniom.

   Na razie działo się niewiele. Wszystkie kobiety – a naliczyłam ich razem pięć - piły kawę, opowiadały sobie o swoich mężach, dzieciach i obejrzanych wczoraj serialach. Niektóre poprawiały makijaż. Niektóre gadały przez telefony komórkowe. 

   Punktualnie o godzinie dziewiątej skończyła się sielankowa, leniwa atmosfera. Do biura zaczęli napływać wciąż nowi i nowi interesanci. Drzwi co i rusz otwierały się i zamykały a ja, oczywiście, zaczęłam z tego powodu odczuwać pewien dyskomfort. Zaczęłam bowiem przed chwilą rozpinać już niezwykle piękną sieć między szafą a wieszakiem a każdy powiew powietrza niebezpiecznie ja nadwyrężał, grożąc pęknięciem tej delikatnej konstrukcji.

   Kobiety też były chyba zmęczone tymi bezustannymi odwiedzinami, gdyż około jedenastej zamknęły drzwi na klucz i zabrały się za zasłużoną przerwę śniadaniową. Powyciągały ze swych toreb pachnące kanapki, sałatki, batoniki, herbatniki i jabłka i wkrótce potem pokój wypełniły ich chrupania, szeleszczenia, mlaskania, siorbania i nieustanne chichoty. Tylko pani Wiśniewska nic nie jadła ponieważ, jak wyznała, nie ma apetytu a poza tym postanowiła od dzisiaj przejść na dietę.

- Ty, na dietę? – zdziwiła się blondynka – przecież masz świetną figurę! Chętnie bym się z Tobą zamieniła! – dodała przypochlebnie.

- No właśnie! Matka siedemnastoletniej córki a sama wygląda jak nastolatka! – zawołała natychmiast brunetka, spoglądając przymilnie na mamę Luizy.

   Ja tam na żadną dietę nie zamierzałam przechodzić! Miałam chęć na nieco świeżego mięska, więc podążyłam w kierunku paprotek, gdyż tam zawsze można znaleźć jakieś muszki i robaczki.

   Po przerwie śniadaniowej pani Wiśniewska, którą niektóre z obecnych zwały również panią kierowniczką, lub szefową wzięła pod pachę ciężki segregator i poszła na jakąś ważną naradę. A ponieważ żaden petent nie spieszył się na razie z wejściem do biura, pozostałe kobiety rozluźnione, odwróciwszy się ku sobie usiadły swobodnie i zaczęły jakże miłą, przyjacielską rozmowę!

- Ależ się ostatnio postarzała ta nasza szefowa! – rzekła gruba blondynka, pogryzając z zadowoleniem tabliczkę ciemnej czekolady.

- Już dawno miałam jej to mówić – dodała rudowłosa, chuda jak patyk dziewczyna spod okna – I dobrze, że się chce brać wreszcie za odchudzanie, bo na te jej grube biodra to już żadne wysokie obcasy nie pomogą! – zaśmiała się złośliwie.

- Myślisz, że uda jej się schudnąć? Marne szanse! Przecież nasza Ulka w ogóle nie ma silnej woli – prychnęła szatynka i pociągnęła wielki łyk napoju gazowanego, od którego natychmiast dostała czkawki.

  Wówczas drzwi otworzyły się i wszedł jakiś spłoszony, więcej niz skromnie odziany klient. Przywitał się grzecznie, podszedł do lady i wyłożył na nią stos dokumentów, prosząc o szybkie załatwienie swej sprawy.

Brunetka zerknęła na niego niechętnie. Potem skrupulatnie przejrzała jego papiery a następnie z niezrozumiałą dla mnie satysfakcją wyjaśniła temu panu, że brakuje mu jakiegoś niezbędnego zaświadczenia i mężczyzna będzie musiał wobec tego pofatygować się jeszcze raz do ich biura.

- Ale ja muszę koniecznie dzisiaj to załatwić! – zawołał zrozpaczony mężczyzna – A po to zaświadczenie musiałbym jechać aż do Warszawy! Bardzo proszę, aby panie poszły mi dzisiaj wyjątkowo na rękę! Ja to zaświadczenie dowiozę w przyszłym tygodniu, ale dzisiaj nie mogę! – mówił błagalnym głosem i wpatrywał się prosząco w oczy zgromadzonych w pokoju kobiet.

- Ależ my mamy określone procedury, proszę pana i nawet gdybyśmy bardzo chciały, to nic nie możemy w tej sytuacji zrobić – odrzekła surowo blondynka, spoglądając wyniośle na natrętnego petenta

- Moje drogie panie! Jadę dzisiaj do siebie na wieś. Mam tam kozy i piękne, ekologicznie chowane kury! W przyszłym tygodniu przywiozę paniom na spróbowanie kozich oscypków i jajek! A dzisiaj, jeśli mogę, chciałbym dać taki oto skromny prezent…- mówił pospiesznie mężczyzna, wyciągając z teczki ogromną bombonierę.

   Blondynka zerknęła wyczekująco na brunetkę. Tamta spojrzała porozumiewawczo na rudą a ruda na szatynkę. Potem, bez zbędnych już ceregieli brunetka wzięła skwapliwie ofiarowywany przez interesanta podarunek, a chowając go pod ladą rzekła o wiele życzliwszym, niż przed chwilą tonem:

- No to napisze pan dzisiaj nam tylko oświadczenie, podpisze je czytelnie i spróbujemy wyjątkowo załatwić te sprawę dla pana.

- A tak z ciekawości, to jak tam panu się na wsi żyje? – zapytała uprzejmie ruda, zbliżając się do lady i spoglądając taksująco na jego znoszony płaszcz i ogorzałą od słońca twarz.

- Ciężko! Roboty moc! Wydatków pełno a pieniędzy na wszystko mało! – odparł petent poważnym tonem, ale zaraz, jakby sobie o czymś przypomniawszy dodał z uśmiechem – Ale powietrze tam czyste, ptaszki od rana śpiewają, sarenki pod dom podchodzą i wiosna już na całego! 

-Już bym się za nic nie zamienił na życie w mieście! Tam mam spokój, ciszę, las obok. Proszę mnie kiedyś odwiedzić, to zobaczycie, że biednie jest, ale swojsko! – zawołał entuzjastycznie i roześmiał się nagle – A musiałybyście widzieć panie, jak ciężko nam było z zoną na początku. Jak dużo błędów popełnialiśmy zanim się człowiek gospodarzyć trochę nauczył!

   Słuchałam tego wszystkiego z ogromną ciekawością. Już nieraz bowiem słyszałam o zaletach wsi, ale nigdy nie miałam do czynienia z kimś, kto by tak bardzo zachwalał wiejskie uroki. Na dodatek poczułam od owego jegomościa dziwny, upajający zapach, kojarzący się z czymś dawno zapomnianym, a jakże przyjemnym.

 Niewiele się namyślając podjęłam spontaniczną decyzję i opuściłam się na srebrzystej niteczce wprost do otwartej teczki mężczyzny. No, zobaczymy jak to się na wsi żyje! – postanowiłam, lokując się wygodnie na dnie i wywąchując się z lubością w zapach starej skóry z niej płynący…