Ponad wodami - cz.1

 

   Obok miasteczka płynęła rzeka. Bardzo stara i nigdy nieposkromiana żadnymi wałami i obwarowaniami. Latem obrastało ją gęste sitowie, trzciny, wikliny i krzaki dzikich róż. Zimą krajobraz był surowszy, ale równie piękny. Każdą gałązkę pokrywała bielutka szadź. Stare, zamarznięte listeczki zasnęły w tej na zawsze zaklętej chwili. Chwili zatrzymanej zieleni. Rzeka miała moc przytrzymywania zagubionej chwili, straconego czasu. Wyczuwały to nawet dzieci, które tu właśnie, pośród tej gęstej roślinności budowały sobie latem kryjówki, zamki, magiczne domki. Tam bawiły się całymi godzinami a czas przyglądał im się życzliwie. I nigdzie ich nie popędzał. Tutaj mogły być na zawsze dziećmi.

   Kiedyś takim właśnie dzieckiem był Jan. Wtedy nazywany przez wszystkich małym Jaśkiem. Zawsze nieśmiało stojący z boku. Cicho przysłuchujący się głośnym, rozbrykanym zabawom rówieśników. Zapatrzający się stale w płynące rzeką kawałeczki patyczków, w kolorowe, mknące w dal listeczki i marzenia. Dzieci budowały z gałązek szałasy. On chętnie i wytrwale znosił na miejsce budowy największe ich ilości, bo choć zawsze był zbyt mały, jak na swój wiek i zbyt cichy, to wszyscy cenili go za chęć pomocy, za pogodne i życzliwe wszystkim usposobienie, za niezwykłą, wewnętrzną siłę.

   A kiedy już dzieciaki mościły się w szałasach i udawały dzikich Indian albo walecznych rycerzy w swoich zamkach, Jaś siadał zawsze z dala by mieć widok na ukochaną rzekę. Spoglądał w jej bezkres i wyobrażał sobie jej zakola, odległe, tajemnicze meandry, wszystkie, drogi którymi podążała w szeroki, nieznany świat.

   Pewnego dnia zasiedział się tak bardzo, że nie dosłyszał nawet nawoływania kolegów, wracających już do domu. A może słyszał, tylko tak dobrze było mu tam samemu, że udał, iż nie słyszy?

   Wrzucił do wody gałązkę nadrzecznej wierzby. Zawirowała, zakręciła się w miejscu. Zamyśliła chwilkę, jakby nie wiedząc, w którą stronę ma właściwie zmierzać. A Jaś popatrzył na nią serdecznie i dmuchnął z całej siły. Och, jak dużo było mocy w jego drobnych piersiach! Gałązka obróciła się szybciutko i popłynęła. Daleko, daleko! Zabrała ze sobą jego najskrytsze marzenie. Zabrała w świat pragnienie zaklęte w tym małym, nieśmiałym Jaśku.

   Potem Jaś dorósł. Jego życie płynęło skomplikowanymi zakolami. Jego los skręcał nagle bardzo gwałtownie i bardzo boleśnie na boki. Czasem nawet zdawało się Janowi, że już nic nie ma i nie może być dalej. Tak bardzo cierpiał i tak bardzo przestał wierzyć w marzenia.

Rzadko przychodził nad tę swoją ukochaną niegdyś rzekę. Bał się rozdrapywania ran. Obawiał się bezsensownego obudzenia mrzonek.

Ale tego dnia nie umiał oprzeć się dziwnej i niewytłumaczalnej niczym potrzebie. Był koniec zimy. Śniegi topniały. Błotnista maź wciskała się do butów, przemaczała spodnie i skarpetki. Ludzie z utyskiwaniem zdążali do pracy, do kościoła, do swoich codziennych, zwykłych obowiązków. A Jan naciągnął na uszy starą, granatową czapkę. Szybko narzucił na plecy swój znoszony kożuszek i poszedł a właściwie pobiegł nad rzekę. Czego się tam spodziewał? Sam nie wiedział. Gnała go jakaś pustka, jakaś tęsknota, jakiś dojmujący brak. Tyle lat już był sam. Powinien przywyknąć do tego stanu. Powinien wrosnąć w samotność. Oswoić ją dla siebie i nie łaknąć więcej. A jednak jego serce wciąż biło i wciąż dawało znaki, że warto dać mu jeszcze jedną, może ostatnią szansę. Jeszcze jeden wysiłek. A więc uwierzył sobie i  porzucił swe codzienne sprawy by pobiec do ukochanego miejsca swojego dzieciństwa. Nad starą, dobrą rzekę.

   Trwały roztopy, a więc rzeka wydawała się szersza niż zwykle. Wzburzone wody pędziły przed siebie jak szalone. Szumiał wiatr w nagich gałązkach wikliny. Szeleściły nieopadłe, suche liście. Spojrzał w dal. I poczuł rozczarowanie. Niczego tam nie było. Znowu bezmiar i znowu dojmujący brak. Po co więc tu dziś przybiegł? Czego oczekiwał? I już miał się odwrócić i odejść, bo głupio mu się nagle zrobiło, że taki wciąż jest niepoprawnie naiwny, choć stary, gdy nagle usłyszał śpiew. Czy to przywidzenie? Czy to przesłyszenie? Spojrzał na drugi brzeg rzeki i spostrzegł tam kasztanowowłosą kobietę, nucącą jakąś starą melodię, znaną mu chyba jeszcze z dzieciństwa. Nuciła cichutko, nieśmiało, delikatnie. Stała zapatrzona w bezmiar wód a w dłoniach trzymała gałązkę nadrzecznej wierzby. W jej głosie był smutek, tęsknota, melancholia, ale i  ciepły upajajacy, magnetyczny blask.

   Spojrzał jak wiatr bawi się jej włosami. Dostrzegł ją ponad wodami. I zatonął w zieloności jej spojrzenia...