Okiem pajęczycy, cz.1 - "W mieszkaniu"

    

    Wy, ludzie rzadko mnie dostrzegacie. Jestem mistrzynią w snuciu niewidzialnych sieci. Tworzę pajęczyny w najciemniejszych zakątkach waszych domów, szkół i biur. Jestem wszędzie i widzę wszystko. Gdybyście mieli lepszy słuch, docierałby do was mój cichy, szyderczy chichot.

     Jestem pajęczycą i od niedawna mieszkam w pokoju pewnej dziewczyny imieniem Luiza. Wiem o niej niewiele: nosi ona apetyczne nazwisko Wiśniewska, ma lat siedemnaście, jest w miarę spokojna, małomówna. Po szkole często pisze coś w swym oprawnym w czarną skórę pamiętniku. Nie zaprasza do siebie gości (co akurat dla mnie ma kolosalne znaczenie, bowiem ponad wszystko cenię sobie spokój!

     Wszystko zmieniło się tej nocy. Zamiast spać w ciszy i ciemności, jak zwykli to czynić ludzie, Luiza wstała nagle, zapaliła światło i nie bacząc na późną porę zasiadła do biurka. Ciężko wzdychając, na przemian pisała i skreślała. Mamrotała przy tym pod nosem. Wierciła się niespokojnie. Aż wreszcie, zamiast podpisu pod swą, pożałowania godną bazgraniną umieściła sążnistego całusa.

     Myślicie pewnie, że to już koniec jej nocnych wyczynów? Otóż nie! Udała się wprawdzie do łóżka lecz po mniej więcej kwadransie przewracania się z boku na bok i kopania Bogu ducha winnej kołdry,  zerwała się jak oparzona i wyrwała z pamiętnika zapisaną dopiero co kartkę. Czy Wy coś z tego rozumiecie? Cóż, właśnie miałam do zrobienia kilka zwojów wspaniałej, supermocnej pajęczyny, mogłam więc od niechcenia nadal podpatrywać poczynania mojej nierozumnej współlokatorki.

     Luiza usiadła przed lustrem. Przy tym samym, które zwykle służy jej do porannych, upiększających rytuałów. Teraz jednak przypatrywała się sobie z odrazą a nawet pogardą.

   - Co ja robię najlepszego? Jestem brzydka, głupia i gruba. Co ja w ogóle sobie roję? Że niby po wczorajszej zabawie mam prawo o nim marzyć? - jęknęła, spoglądając niechętnie na swą bladą, piegowatą twarz.

     No cóż, przyznaję, że jak na ludzkie kanony piękna Luiza rzeczywiście nie prezentowała się nadzwyczajnie. Te jej jasne rzęsy i zadarty nos nie wyglądały zbyt ponętnie. Ale żeby zaraz brzydka?!

Tymczasem szalona owa dziewczyna pootwierała na oścież szafy i zaczęła wyciągać z nich swoje ubrania. Po pokoju fruwały wkrótce tęczowe spódnice, kwieciste bluzki, migotliwe szale. A przypominam, że był to środek nocy!

     Muszę Wam wyznać, że przyglądałam się temu z lekkim niepokojem. Jeden z szali, podrzucony zbyt wysoko, zawisł na żyrandolu, omal nie strącając przyczepionej misternie do sufitu mojej cudnej, koronkowej sieci! A przecież tak bardzo się napracowałam by ją tam umieścić..

     Luiza tymczasem, nie wybrawszy niczego wepchnęła wszystko byle jak, z powrotem do szafy. Potem powlokła się do łazienki. Naprawdę nie wiem, co ona tam tak długo robiła? Wyszła bowiem stamtąd gdy na dworze zaczęło się już rozwidniać. Włożyła na siebie czarną, workowatą sukienkę i uśmiechając się do siebie zjadliwie powiedziała: "Czarny wyszczupla!".  Potem zmrużyła oczy i z dziwną, ponurą satysfakcją w opuściła pokój, trzaskając drzwiami.

     Przez takie właśnie hałasy wyniosłam się onegdaj z sąsiedniego mieszkania. Nic mnie tak nie rozstraja, jak dźwięk sprzątania przy pomocy odkurzacza i głośnego zamykania drzwi. Muszę przyznać, że dotąd żadna z tych rzeczy nie była domeną Luizy. Czyżby teraz miało się to zmienić?

     Tymczasem z daleka usłyszałam podniesiony głos jej mamy - pani Wiśniewskiej.

   - To ty tak zamierzasz iść dzisiaj do szkoły? Przecież nawet na pogrzeb ciotki ubrana byłaś bardziej kolorowo!

     Tu przyklasnę jednakże gustowi Luizy, gdyż moim skromnym zdaniem czerń jest niezwykle twarzowa. Nie wyobrażam sobie aby mój odwłok mienił się jakimiś barwami. Ohyda! Uwielbiam antracytową głębię mych oczu...A ciemne, jak noc sieci - to dopiero świetne pułapki!

   - I zjedz coś Luiza! Pamiętasz ten program o anoreksji, który oglądałyśmy ostatnio? Rośniesz jeszcze i musisz jeść! - mama Luizy coś tam jeszcze mówiła ale już jej nie słuchałam, bo musiałam się skupić na przepięknej muszce-owocówce, która wleciała właśnie do pokoju. Tak, najwyższy już czas na śniadanie!

     Byłam właśnie w trakcie wielce pasjonującego polowania, gdy wtem otwarły się drzwi pokoju i wbiegła doń jego młoda, od niedawna niezrównoważona psychicznie właścicielka. Z irytacją przeżuwała trzymaną w jednej ręce kanapkę i popijała czarną, jak smoła kawą z błękitnego kubka.

   - Tak, rosnę, rosnę...Ale wszerz, niestety! Tłuścioch i pokraka. Kto by mnie tam zechciał? Głupia byłam, że myślałam, głupie nadzieje jakieś miałam... - Luiza gderając tak pod nosem zarzucała swą torbę na ramię i już miała wychodzić, gdy niespodziewanie zadzwonił telefon...Poleciała do niego, na łeb, na szyję, parząc się kawą i niezdarnie potykając o swe kapcie.

   - Cześć! Ach, to ty? Tak, świetnie spałam. A Ty? Myślałeś o mnie? Naprawdę?!!! - Dziewczyna z całej siły przyciskała słuchawkę do ucha. Jej blada zwykle twarz pokryła się krwistym rumieńcem. Oczy zabłysły, jak reflektory.

   - Co? Dzisiaj? No nie wiem...Nie, chyba nie jestem z nikim umówiona. Poczekaj. Sprawdzę!...

     Co też ona wygaduje? Przecież nigdy z nikim się nie umawia! Och, jak ci ludzie lubią wikłać proste sprawy...Ale co to? Znów zbliżyła usta do słuchawki i niby to obojętnym tonem rzekła: -

    -Dobrze. Ostatecznie możemy się spotkać dziś o piątej. Będę miała akurat trochę wolnego czasu...

     Skąd ona bierze te teksty? Pewnie naoglądała się tych dziwacznych, ruchomych obrazków zwanych filmami. Wiem, co mówię! Przecież w zeszłym roku mieszkałam na zepsutej lampie w sali kinowej!

   - Luiza, spóźnisz się! Wychodź wreszcie! - popędzała tymczasem jej mama.

   - To na razie! Muszę kończyć! Cześć! - wychrypiała pośpiesznie do telefonu dziewczyna a potem otworzyła z impetem drzwi. Na progu stała jej rodzicielka i przyglądała się córce ze zdziwioną miną.

   - A cóż ty masz takie rumieńce, dziecko? Zdawało mi się, że z kimś rozmawiałaś?

   - Aaaa...To Kaśka! Czeka na mnie za rogiem. Muszę lecieć! - skłamała gładko a potem, ni stąd ni zowąd cmoknęła mamę w policzek. Następnie, jakby o czymś sobie nagle przypomniawszy, okręciła się na pięcie i zdecydowanym ruchem otworzyła szafę. Jak było do przewidzenia, wysypało się zeń ochoczo nieszczęsne kłębowisko kolorowych ubrań.

   - A co to znowu ma być? Kto to posprząta? - pani Wiśniewska za głowę się aż złapała.

   - Nie bój się mamuś! Jak wrócę ze szkoły wszyściuteńko ślicznie poskładam i pochowam. Poodkurzam też wreszcie, bo najwyższa chyba już na to pora. Tylko teraz muszę znaleźć jedną, bardzo potrzebną mi rzecz! - trajkotała Luiza gorączkowo gmerając w owym imponującym stosie. Wreszcie spojrzała na żyrandol i gwałtownie ściągnęła z niego tęczowy szal. Okręciła nim szyję a on zamigotał, jak skrzydła rajskiego motyla. Potem wybiegła z domu, pozostawiając z całym tym bałaganem, nie rozumiejącą niczego mamę i mnie - zdruzgotaną rozmiarem zniszczeń pajęczycę.

     Nawet moja muszka-owocówka gdzieś zwiała i w anoreksję i nerwicę, to z całą pewnością popadnę ja a nie to niemożliwe dziewczynisko. Moja sieć przy suficie kompletnie zepsuta...Chyba nie warto zaczynać jej od początku. Tym bardziej, że mówi się tu o odkurzaniu! I pomyśleć, że miałam nadzieję znaleźć tutaj wreszcie dla siebie wygodne lokum na starość!

   Pani Wiśniewska wybiera się właśnie do pracy. Może jeszcze zdążę wślizgnąć się do jej torebki? Żegnaj szalona Luizo!