Goniąc mgłę…

   Im dalej od mgły tym spektakl, który ona tworzy zdaje się piękniejszy, doskonalszy. Goniąc mgłę, pragnąc dotknąć nieuchwytnego, znaleźć się w samym jego centrum gubi się z oczu widok, który jeszcze przed chwilą zachwycał. Tak samo jest, gdy zbyt blisko oczu trzyma się jakąś oglądaną rzecz, np. wspaniale namalowany farbami olejnymi pejzaż. Nie widać wówczas nic szczególnego, a tylko rozmytą fakturę, plątaninę smug, kropeczek czy kolorowych, bezładnych linii. Trzeba znów oddalić się na tyle, by móc zobaczyć obraz w całości, by w pełnej krasie wyłoniła się znowu uroda oraz prawdziwy przekaz owego dzieła...

   Niekiedy bywa tak z marzeniami…Rozczarowują, gdy są spełnione. A także z wieloma źródłami lęku, które nadmiernie wyolbrzymione póki są daleko, z bliska stają się małe i nieistotne a często nawet śmieszne…

   Może podobnie jest ze śmiercią? Może tylko oglądana z dala wydaje nam się tak straszna a gdy już nas ogarnie nawet jej nie widzimy i nie czujemy a tym samym nie ma tam już miejsca na obawę. To, co niezwykłe staje się czymś zwyczajnym. Jak w śnie, gdzie nic już nie dziwi…

    Z samego rana mgła otulała górę, na której szczycie mieszkam. A gdzieś daleko za nią trwała zapowiedź słonecznego poranka. Gdzieś tam brzoskwiniowo-różowym, delikatnym  meszkiem okrywało się niebo świtania. Jego blask przebijał się spoza tajemniczej, mglistej woalki i obiecywał cudowne widoki. Zafascynowana tym rozmytym światłem wskoczyłam na rower i pognałam drogą wiodącą w dół, chcąc zobaczyć jeszcze więcej, niż mogłam dostrzec na mojej górce. 

   Pełna ciekawości zatrzymywałam się tam, gdzie zdawało mi się, że mogę zobaczyć kolejną odsłonę tego pogórzańskiego spektaklu a zdoławszy ujrzeć zaledwie jego fragment czy cień szusowałam w dal, by złowić okiem aparatu inną, okazalszą odsłonę tego zjawiska. A mgła uciekała mi sprytnie. 

   Wznosiła się za lasami i górami albo opadała tak nisko, że wyglądała jak ponury, bagienny, niepochwytny opar. Umykała sprytnie za zakręty drogi. Leciutko niby duch znikała za opłotkami. Chowała za ciemnymi konturami domów. Przeistaczała się w klejnoty błyszczące na jesiennych łąkach. Ukrywała w nagich gałęziach drzew. Unosiła się liliowo-szarym dymem chowając przede mną sylwetki pobliskich wzgórz a pozostawiając zaledwie ich cieniutkie zarysy. 

   A wreszcie ogarnęła mnie blado-srebrzystą zasłoną. Zakryła wszystko a jednocześnie wszystko odkryła. Stała się początkiem i końcem…