Widok z naszego okna…

 

   Zimno i ślisko. Pochmurno. Kto nie musi z domu wychodzić ten nie wychodzi. Niewiele samochodów decyduje się dziś na wyruszenie do centrum wsi i dalej, do miasteczka. Czeka ich tam bardzo stromy zjazd a pewnie nikt nie zadbał o posypanie drogi solą czy żwirem. Na szczęście zrobiliśmy wczoraj spore zakupy, odnowiliśmy zapasy w zamrażarce i lodówce a więc przynajmniej przez dłuższy czas nie musimy ruszać się z naszego siedliska.Do południa palimy w kuchennym piecu rozkoszując się ciepłem, które rozlewa się na kuchnię i przyległy do niej pokój. Po południu rozpalamy w piecu centralnego ogrzewania żeby w całym domu zrobiło się przyjemnie i żeby była w kranach gorąca woda. Pierwszy śnieg, który spadł wczoraj nadal cienką warstwą leży na drogach i łąkach. Przytupujący na mrozie, okutani w czapki, szale i kaptury uczniowie doczekują się wreszcie przyjazdu spóźnionego szkolnego autobusu. Kilka stopni na minusie wystarczyło aby tym brzuchatym, czerwonym pojazdem tak zakręciło na oblodzonej szosie przez naszym domem, że omal nie wpadł do rowu. Samotny motocyklista wyłaniający się zza zakrętu podpiera się lewą nogą, żeby nie przewrócić się na tym lodowisku.  Jadąc powoli i ostrożnie autobus oraz motocyklista znikają w oddali. I znowu droga pusta. Okolica bezludna i cicha.

  Sikorki na dobre rozpoczęły już ucztowanie w karmniku zawieszonym na młodej lipce. Widzę jak jedna z nich z apetytem dzióbie tam słoninkę. Obserwująca ją Hipcia próbuje doskoczyć jak najwyżej aby capnąć ptaszka. Na szczęście bezskutecznie. Reszta psów szaleje na śniegu. Nawet tak mizerna jego ilość je cieszy. Drzewa zupełnie już bezlistne tworzą w oddali ciemną, mroczną w nastroju ścianę lasu. Niewiele na razie na dworze bieli, która dodałaby pejzażowi światła i tego specyficznego, zimowego, dziewiczego piękna. Dominuje szarość i czerń nagich gałęzi drzew, wyblakła rudość traw, gdzieniegdzie spod cienkiej pierzynki śniegu przebłyskują kolory ostatnich, jesiennych liści.

   Nic nadzwyczajnego. Nic wyjątkowego. Ale każda chwila ma znaczenie. Każda warta jest dostrzeżenia czy nawet opisania. Powoli, ale bezustannie dokonuje się kolejne, maleńkie przeistoczenie. Jutro ten widok choć podobny, będzie jednak odrobinę inny, bo zmiana jest treścią i sensem życia, nawet gdy żadnych zmian wokół siebie i w sobie nie dostrzegamy, nawet gdy się przeciw nim buntujemy…

   Do posłuchania proponuję dzisiaj kolejną piękną piosenkę Stanisławy Celińskiej „Już nie trzeba mi”, z tekstem jej autorstwa a muzyką Macieja Muraszki.

Mijają noce, dnie
Życie mknie obok nas.
Tak rzadko możesz rzec
Czasie stój! Chwilo trwaj.  
W problemach życia gubisz się
I czasem nie wiesz, czy żyć chcesz
Żal tego, co przeszło już
Dlatego teraz proszę cię
Myśl o tym, że masz tylko mnie,
A ja, że tylko ciebie mam.
Już nie trzeba mi wielkich słów pośród nocy
Zatrzymałam czas żeby znów z tobą być.
Jutro znikniesz gdzieś, życie dalej się potoczy
Choć tych kilka chwil podarował nam los.
Być może przyjdzie dzień
Zejdą się drogi dwie
To będzie ten nasz czas
Życie zmieni swój bieg.
Czy uda nam się, czy też nie
Nie od nas to zależy, wiem
To los, tylko los rządzi, więc…
Zamykam oczy, kryję łzy
Ty pochylony szepczesz mi
To, przez co serce moje drży.
Już nie trzeba mi wielkich słów pośród nocy
Zatrzymałam czas żeby znów z tobą być.
Jutro znikniesz gdzieś, życie dalej się potoczy
Choć tych kilka chwil podarował nam los

P.S.
A na "Karczmie na rozstaju dróg" do poczytania kolejny odcinek. Powoli ta toczona przeze mnie od prawie roku opowieść zbliża się do końca...