Rezerwat światła…

   Kilka razy już na tym blogu pisałam o poznanych na Pogórzu Dynowskim ludziach. Są to osoby w bardzo różnym wieku, o prostych albo skomplikowanych drogach życiowych,  miejscowi albo osiedleńcy, jednak łączy ich wszystkich kilka bardzo ważnych dla nas cech – szacunek i miłość dla tej ziemi, pracowitość, otwartość oraz ciepło emanujące z ich serc.

   Dziś chciałabym opowiedzieć Wam o mieszkającym parę kilometrów od naszego gospodarstwa Maćku, osiadłym w tych stronach rok wcześniej niż my, dużo młodszym od nas farmerze. Maciek na początku był dla nas dość tajemniczą, budzącą ciekawość personą. Widywaliśmy go niekiedy, gdy przejeżdżał obok naszego domu i wiózł na swoim zdezelowanym pickupie jakieś materiały budowlane, narzędzia, ziemię, worki pełne nasion albo inne niezbędne w świeżo urządzanym siedlisku rzeczy. Mijaliśmy się w pobliskim miasteczku. Pozdrawialiśmy z dala i biegliśmy do swoich zajęć. Maciek nie miał czasu do stracenia. Pędził aby zdążyć wykonać u siebie jak najwięcej robót zanim zmieni się pogoda albo zanim skończą się niezbędne fundusze. Dwoił się i troił aby wykarczować zbyt gęsto porosłe młodniaki,  założyć biodynamiczne uprawy, obsiać pola, doprowadzić wodę z potoku w dolinie do swej starej chaty, zbudować szklarnię i piwniczkę ziemną, zrobić przetwory, przygotować drewno na zimę. Maciek na zaledwie kilkanaście tygodni pojawiał się w naszych stronach a potem na parę długich miesięcy wyruszał do pracy za granicą. W dzisiejszych czasach bowiem trudno utrzymać się tylko z pracy na roli, choć  jest to marzeniem wielu młodych rolników.  Większość zamieszkałych na naszym Pogórzu farmerów wyjeżdżało w przeszłości i nadal wyjeżdża na saksy, by potem przez pozostałą cześć roku mieć za co żyć i spokojnie obrabiać swoje pola. Takoż i nasz młody sąsiad, ale o tym dowiedzieliśmy się dopiero wtedy, gdy w końcu przy jakiejś okazji zagadaliśmy do siebie i bliżej się poznaliśmy.

  Polubiliśmy się. Zaczęliśmy się wzajemnie odwiedzać. Spotykać na wieczornych ogniskach przy gitarze. Zajadać w naszej kuchni proste potrawy i popijać swojskie wino z czarnego bzu. Znaleźliśmy między nami pokrewne zainteresowania i mnóstwo ciekawych tematów do dyskusji. Ciągnęło nas do siebie choćby z tej racji, że i my i on byliśmy tu obcy a nasze gospodarstwa i ziemie potrzebowały takiego ogromu prac porządkowych, remontowych i rekultywacyjnych, że zajęcia wystarczyłoby dla armii wojska na długie lata. My tymczasem staraliśmy się ogarnąć wszystko własnymi rękami i w jak najkrótszym czasie.  Mieliśmy zatem podobne usposobienia, refleksje i potrzeby. Doradzaliśmy i pomagaliśmy sobie wzajemnie w wielu sprawach. Chcieliśmy jak najlepiej zagospodarować te nasze miejsca na ziemi, znaleźć dla siebie sposób na godne życie i przeżycie. My z Cezarym z racji tego, że mieliśmy do dyspozycji duży budynek gospodarczy i ogrodzony ogród wymyśliliśmy sobie prowadzenie hodowli zielononóżek kuropatwianych,  ale Maciek długo zastanawiał się nad tym jak mógłby najlepiej wykorzystać swoje kilkanaście hektarów łąk, lasów i malowniczych wzgórz. Pamiętam, że wiele razy rozmawialiśmy z nim na ten temat. Przychodziła nam do głowy hodowla koni albo owiec, uprawa ekologicznych warzyw albo ekoturystyka. Jednak nasz młody sąsiad wciąż szukał, wciąż łamał głowę nad tym, co zrobić by wreszcie nie musieć już wyjeżdżać do harówki zagranicę, ale móc zostać tu na stałe i każdą chwilę poświęcić swej ziemi, w pełni cieszyć się pogórzańskim żywotem osiedleńca.

   W końcu w zeszłym roku wykrystalizowała się Maćkowi ostateczna koncepcja i od tej pory robi wszystko by zrealizować swój śmiały plan. Pomaga mu w tym jego przyjaciółka, angielska psychoterapeutka i pisarka Sarah (artykuł Sarah pt. "Matki bliskie ziemi" i dzikie kobiety" ) . Razem tworzą niezwykłe wizje a potem wcielają je w życie wierząc, iż znajdą się ludzie chcący uczestniczyć czy też partycypować w kosztach realizacji ich wyjątkowego projektu. 

   Otóż Maciek wraz z Sarą postanowili stworzyć na swojej ziemi mały raj, miejsce, gdzie żyje się w zgodzie z naturą, gdzie przy uprawie warzyw i owoców nie używa się żadnej chemii. Mają zamiar wykopać studnie, postawić ekologiczną oczyszczalnię ścieków, założyć pole namiotowe wraz z sanitariatami i wybudować kilka chatek dla gości, osób chcących odpocząć w tak pięknych okolicznościach przyrody, odetchnąć od cywilizacji i znaleźć spokój ducha. Zapraszać ludzi gotowych prowadzić  szkolenia na tematy takie jak: rolnictwo ekologiczne, budowa domów z gliny i słomy,  zdrowe żywienie, bioenergoterapia, zielarstwo, muzyka, medytacja itp.

   W codziennej pracy naszemu sąsiadowi pomagają przyjeżdżający do niego z całego świata wolontariusze, którzy zachwyceni unikalną urodą Pogórza Dynowskiego, dziką przyrodą, czystym powietrzem, omalże bezludną okolicą z entuzjazmem pomagają mu w realizacji jego planów.

   Obecnie bardzo ważne jest dla Maćka wybudowanie porządnej drogi dojazdowej wiodącej do jego siedliska, ponieważ dotychczasowa, gliniasta i wyboista droga w okresie wiosennych albo jesiennych roztopów staje się całkowicie nieprzejezdna. Maciek zbiera na ten cel fundusze. Jest zdeterminowany by jeszcze przed zimą zebrać potrzebną sumę. Od tego czy uda mu się poprawić stan tej trzystumetrowej drogi zależy powodzenie dalszych, zaplanowanych przez niego projektów.

   Maciek wraz z Sarą założyli stronę internetową, na której opisują swoje wizje, dotychczasowe działania oraz plany.  Zachęcam do zajrzenia tutaj:( Terrealuma ). Można się tam dowiedzieć m.in. tego, ze poza pracą na ziemi pasją Maćka jest komponowanie muzyki i gra na gitarze a jednym z ulubionych zajęć Sarah śpiew oraz malowanie. Oboje jednak przede wszystkim cenią sobie spokój, niezależność i wolność a na zielonym, pełnym lasów bukowych i rozległych łąk Pogórzu Dynowskim można to wszystko znaleźć, można starać się  żyć po swojemu.

   Oboje z Cezarym kibicujemy Maćkowi w realizacji jego wspaniałych zamierzeń. Chcielibyśmy by tutejsza, zasługująca na wszystko co najlepsze ziemia mogła dawać wystarczające do godnego życia źródło dochodu jego mieszkańcom oraz przynosić radość, odpoczynek i powiew nadziei wszystkim odwiedzającym te okolice przyjezdnym ze świata. Urokliwe, położone w malowniczej dolinie siedlisko Maćka ma w sobie ogromny potencjał. Leży z dala od reszty wsi i głównych dróg. Panuje w nim niezwykły spokój. Pachnie czystym powietrzem, dzikimi łąkami i lasami. A sarny, jelenie, zające i lisy biegają swobodnie po tej ogromnej przestrzeni nie niepokojone przez rolników i myśliwych.

    Sarah i Maciek nazwali to swoje ukochane miejsce na ziemi TERREALUMĄ, czyli rezerwatem światła. Ilekroć odwiedzamy Maćkowe siedlisko i spoglądamy na niebo mamy wrażenie, że promienie słońca prześwietlając tutejsze, kryształowe powietrze wydobywają z otaczających je krajobrazów coraz to nowe piękno…

P.S.

Od dawna miałam już ochotę by napisać o Maćku, ale jest on skromną,  nie łaknącą żadnego rozgłosu osobą, więc ilekroć pytałam go o to, czy nie miałby nic przeciwko opisującemu go postowi na blogu wzruszał ramionami, nie widząc w tym jakiegoś większego sensu. W końcu jednak zgodził się a ja mam nadzieję, że ten tekst niczego nie zmieni w jego życiu a jeśli już, to na lepsze…

A  tutaj link do YT, gdzie można obejrzeć filmik o wiosennych pracach u Maćka (https://www.youtube.com/watch?v=CiUEvkBmW9Q

P.S.2
Jeśli ktoś z czytelników tego bloga chciałby pomóc Maćkowi w realizacji jego wspaniałych zamierzeń i wesprzeć go finansowo podaję poniżej linka strony, na której można dokonać wpłaty na rzecz rozwoju TERREALUMY. 

Projekt TERREALUMA