Sypialnia w pełni umeblowana – czyli rozmowa jaworowa...

Olga i Cezary piszą...

   “Daj mi rękę, tylko z Tobą chcę znów budzić się…”, piosenka autorstwa Oli leci właśnie z sąsiedniego komputera. Kto śpiewa? Ola i Cezary! Śpiew to jest ostatnia rzecz, której bym spodziewał się po Cezarym. Nawet ja słyszę zafałszowane nutki, ale… Trzeba w życiu próbować wszystkiego, bo nigdy nie wiemy, w którym kierunku jesteśmy uzdolnieni. Podobno ludzki umysł ma zakodowane wszystkie opcje odnośnie predyspozycji, jednak nie wszystkie są dostępne w czasie obecnie teraźniejszym. Ładnie napisało się „obecnie teraźniejszy” – to prawdopodobnie odmyka się coś, co do tej pory było niedostępne. Ponawianie prób śpiewu i tym podobnych rzeczy ma sens, nigdy nie wiemy, kiedy nastąpi szczytowanie zdolności manualnych czy intelektualnych...

- Oluniu, moja Ty… pamiętasz, kiedy dawaliśmy sobie rękę? Ile to już lat przeminęło w ściskających się serdecznie dłoniach…?

- Nie tak dużo, ale i nie tak mało… Jednak zobacz, ile spraw się od tamtego czasu wydarzyło, ile się zmieniło?

- Rzeczywiście nie możemy narzekać na brak „atrakcji”.  A zaczęło się od jednego komentarza na starym blogu. Początek czegoś szalonego, wielkiej niewiadomej. Czy wtedy wiedzieliśmy, że dotrwamy do dzisiaj w ciągle rozrastającym się afekcie?

- Nie, czuliśmy tylko w sobie moc i zew by iść za głosem serca. I robimy tak do tej pory, nigdy się na swych sercach nie zawiódłszy… Nadal szaleni, dziecinni… Ale przecież nie można działać przeciw sobie, bo potem się to na człowieku odbija czkawką, żalem, goryczą…

- Czyli „daj mi rękę” i dodałbym „ daj mi serce”, że o ciele nie wspomnę, pracuje dla nas. No, no, ale przecież noga to też część ciała i to właśnie miałem na myśli.

- A moja noga, jedna i druga (swoją drogą dobrze, że nie jestem stonogą!) taka obolała. Jak i reszta ciała, zresztą! Oj, dajemy sobie popalić chłopie z tymi remontami ostatnio. Zamiast siedzieć na zapiecku i w błogości grzać stare kości zachciało się nam kolejne pokoje tego naszego ogromnego domiszcza doprowadzić do jakiejś normalności. Nawet w dzień naszej rocznicy – kruca fuks!

- Jasna doopa, wychodzi z Ciebie ślońska dziewucha. Wodziankę już polubiłem i cierpliwie czekam na inne regionalne posiłki. Ciągle obiecujesz modrom kapustę i karminadle i co?
A odnośnie remontu, przecież każdej jesieni coś się robi! Jedyna pora roku do roboty, bo w lecie za ciepło i takie tam inne. Ty mnie chyba już nie tego! Każdego roku potwierdzam, że remont jest przewidziany na dziesięć lat. Tak, co roku… potwierdzam.

- Jaka tam ślonska, jaka modra i karminadle? Przecież ja jestem Kresowianka po mieczu a Zagłębianka po kądzieli! Co najwyżej mogę nam ulepić grzybowików, o ile Ty pomożesz mi je smażyć. I zrobić żurek, czyli zalewajkę po naszemu. Suszonych prawdziwków przecież mamy a mamy! A póki, co przegryźmy chlebka ze śledzikami w occie… Nasza przyjaciółka zza lasu Eulalia dała nam ostatnio słój tych pyszności wiedząc, że zapracowane tygrysy takie rzeczy lubią najbardziej-rzecz jasna, w przerwie miedzy kolejnymi, wiekopomnymi remontami! Ale jak nie ma śledzi, to i zupki chińskie dobre….

- To już wiem skąd te skośne oczy u mnie… czy na to też się umiera? Bo na coś trzeba…, ale popatrz, będziemy mieć trzecią sypialnię z prawdziwym łóżkiem i umeblowaną… no może nie do końca… napiszemy karteczkę na drzwiach „Sypialnia w pełni umeblowana” żeby nie było wątpliwości. I co najważniejsze… jest na parterze.

- A propos! Na parterze powinna być też ubikacja i prysznic – czekam na to już od niepamiętnych czasów i wciąż wspinam się na górę, do tej zimnicy… Zresztą, może być i prowizorka – byleby zdrowie i było, spokój oraz… szczęśliwe psy!
- Przecież grzejemy całą chałupę! I to na darmo przyczyniając się do podgrzewania klimatu, egoiści! Stanowczo stawiam na „ciepło”… właśnie kończę petycję do rządu z żądaniem sprowadzenia do naszego obecnego kraju klimatu australijskiego. Niech będzie na plusie ze czterdzieści cały rok.

- Tę temperaturę mogą nam dać nie jakieś petycje, ale… właśnie nasze własne, czarodziejskie psy! Marzy mi się mieszkanie w jaskini, w przytuleniu, w jednym chrapaniu, przez całą zimę. Nic, tylko my i nasze piesunie. No i po co nam ta wymuskana sypialnia? Hę!?

- No, no… ale trzeba by było ściągnąć skórę z niedźwiedzia, bo spanie pod puchową „kordłom” w jaskini nie przystoi… a nie chciałabyś tego zrobić, wiem, wiem. Zawsze można dogadać się z nietoperzami, niech zastąpią nam skóry i „kordły”… jak pierwotnie to idziemy na całość.
- Ja tam mogę iść na całość. Przecież od początku naszej znajomości działaliśmy nietypowo i odważnie. Ślub na plaży w australijskim listopadzie? Czemu nie? A teraz tu… Zima…. I ciepłe psie ciała obok a za oknem śnieży i mrozi. A wiesz, że Misia umie już prosić o wysikanie na dworze? Jaka to kochana, mądra psinusia!

- Tak, pamiętam ten dzień… słoneczny, błękit nieba w odbiciu zmarszczonego oceanu. Powiew chłodzący rozgrzane policzki i wysuszający łzy wzruszenia… Warto było zrobić wszystko by doprowadzić do połączenia rąk, tak różnego losu… na zawsze. W naszym przypadku obiegowe powiedzenie ma się nijak. Tak samo warto było utrzymać przy życiu Misię. Wyrośnie na wspaniałą psinę.

- Dam jej patyczka do pogryzienia, bo widzę że ząbki ją świerzbią. I Hipcię też. Jacuś i Zuzia śpią jak zabici. A my… Może napijemy się wina z czarnego bzu? Tyleśmy się go w sierpniu nazbierali…

- No to zdrowia, … resztę mamy…

-  Kruca fuks! Poczekaj na mnie z tym toastem, bo widzę, że Hipcia się zsikała…Trzeba pieski wypuścić na dwór...