Pomiędzy szelestem...

Cezary pisze...

Był park i samotna ławka. Jakaś dziwna, nie, że w kształcie, ale w dotykalnej miękkości na wyciągniętą rękę skołowanego umysłu. No tak, on też ma ręce, a w zasadzie macki rozbiegane za góry, lasy i w niemierzalnej bliskości. Nie dając wiary w przedziwność losu, a w zasadzie w jego atłasowość postanowiłem przysiąść. Traf chciał, że usiadłem obok samego siebie. Dystans był dotykalny i mogłem poczuć własne ciepło rozlewające się w promieniach rozpraszanych listkami poruszanymi głębokim westchnieniem. Bo przecież siedząc tuż obok własnej postury tak należy się zachowywać. Jest wtedy nieodzowna potrzeba dopełniania osobowości, która niby własna należy do wszystkich. Również tych siedzących na samotnych ławkach-braterskich ławkach. Liście opadały w takt dyktowany tym powiewem, bardzo zmiennym i zachłannym. Chciałem łapać je bezskutecznie bezwiednie poruszając kończynami. Omijały mnie zwodniczo udając zajączki czy inne istoty. Mogłem jedynie usłyszeć ich szelest, poczuć zapach czegoś, co odchodzi na zawsze, powtarzalnie. Będzie kolejny rok, być może kolejna ławka i ponawiane igraszki liści z facetem obok siebie. I w tym właśnie momencie szarpnęły mną wątpliwości. Powtarzalność nie istnieje, choć czasem ułudnie próbuje ją naśladować.

Pod stopami w steranych butach zebrał się stos bezprogramowo ułożonych liści, lecz bajecznie kolorowych, jak żywych. Umieściłem je w pamięci i rozpocząłem odtwarzanie kolejnych zmian, które były moim udziałem. Stos to powiększał się, to rozwiewał w przypadkowe kierunki. Jarzące światło odblasku powtarzało, że jest dobrze, że warto było, że w życiu nic się nie traci, że przecież nie mogło być inaczej. Tak właśnie miało być. A liście pomimo rozbiegania stwarzały pozory przyciągania się, łączenia w wielowarstwowe pary bez względu na orientację. Czyżby słoneczne promienie rozmodlonego zachodu niosły jedynie słuszną siłę miłości, będącą początkiem każdej innej mocy oddziaływania? Ileż tracimy schodząc z drabiny w hierarchii wartości, zaczynając od pozorów? Dlaczego boimy się światła dającego początek naszego zaistnienia i jego egzystencji?

Nagle gromada liści oderwała się od sensu i poddała w swojej bezwładności podmuchom. Rozpoczęła raczkowanie na kolanach wbrew kanonom o grawitacji rozpoczynając cykl nieporadności. Początkowa przyczepność rumieniła ich lico, dając złudzenie sukcesu. Bezlitośnie jednak zostały przewiane poza nieboskłon i bez względu, jak wysoki był punkt obserwacji pozostawały poza marginesem bez możliwości powrotu. Gdzie są dziś bez umiłowania, bogdanki wszelkiej dobrej myśli? Pokryte egoizmem toczą swoją dolę w skorupie nie do przejrzenia.

Patrzyłem na osobę obok z zaciekawieniem. Pozostawał niewzruszony, godny pożałowania w iście stoickim zapędzie. Pozory? Tylko, dlaczego szum liści i nadbiegające światło zamierało tuż przy nim?
I wtedy zrozumiałem! Jego osoba chciwie absorbowała nieskazitelne i niezaprzeczalne dary, choć emanowana poświata pozostawała delikatnie niezauważalna.

Postanowiłem zmienić pozycję i zająć miejsce tuż obok tuż obok samego siebie, lecz po jego nieodbijającej stronie. Obszedłem ławkę wokół, zatrwożony kreowaniem komplikacji w niepewności. Przysiadłem cichutko mając wrażenie, że wokół są złotonośne pola wrażliwości i empatii. Pełne szeroko ukierunkowanego przyciągania woli umysłu. Oślepiony blaskiem zanurzyłem w nim dłonie próbując wypełnić je czymś bliżej nieznanym, czymś, czego smak pozostawał nęcący ponad siłę woli. Miałem doświadczyć świadomości zbliżenia na miarę siły rąk.
Przeszedłem na koniec odczucia, gdzie rozliczne poletka usiane wysoką trawą łączyły się rozlaną zielenią też poza widzialność wypatrujących oczu. Pomyślałem, trzeba wykosić porosłość i dać szansę, by świeża bujność dopełniła moje oczekiwania.

Na ławeczce siedział facet i nikt nie zajmował miejsca obok.