Sześć lat z życia dzikiej czereśni…(zwanej też trześnią albo cześnią)

   Jak pewnie zauważyliście na publikowanych tu ostatnio zdjęciach z naszego podwórka nie widać już u nas pochylonej, dzikiej cześni. Zmuszeni byliśmy, niestety, ściąć ją na wiosnę...
   Dzięki niezwykłej gościnności i wrażliwosci Orszulki w czerwcu opowieść o trześni opublikowałam na jej blogu (nie chciałam wówczas pisać nic na naszym blogu). Niektórzy z Was mogli ją tam przeczytać, jednak większość moich czytelników nie nie zna tego tekstu. Napisałam tę opowieść czerwcową, która teraz bardzo koresponduje z moim obecnym, listopadowym stanem ducha...Nie wiedziałam jeszcze wówczas z jak bolesnym odejściem przyjdzie mi się zmierzyć. Myśle, iż ścięcie trześni było jednak tego jakąś zapowiedzią...Nieraz pewne ukryte sensy ukazują się nam przecież długo po jakimś fakcie...Wierze, iż wszystko, co się nam przydarza, wszystko czego doświadczamy jest jakąś nauką, przygotowaniem do przyszłych przeżyć...
   Co zostało po naszym ukochanym drzewie? Kawałek pnia i umocowany na nim stolik autorstwa Cezarego. Wygodnie jest nam stawiać różne rzeczy na owym stoliku. A pieski uwielbiają biegać wokół tegoż kikuta pnia i radośnie kopać tam dołki. Może kiedyś wykopią jakiś skarb?

   A więc to drzewo, choć go nie ma, to nadal jest, nadal się nam przydaje, nadal jest w naszej pamięci...Zapraszam Was przeczytania wspomnienia o naszej trześni...

   Pierwszy raz zobaczyłam ją w lipcu 2010 roku. Najpierw spojrzałam na nią. Nie na dom. Rosła wówczas na podwórzu w towarzystwie dzikich chaszczy oraz ogromnej stodoły. Z powodu bezpośredniej bliskości tej stodoły była krzywa i pod dziwnym kątem przechylona. Nigdy nie podcinana. Dzika. Obwieszona kiściami dorodnych jagód. Zapraszająca, aby przedrzeć się przez otaczające ją pokrzywy i sięgnąć po słodkie owoce. Sięgnęłam. Przymknęłam oczy z rozkoszy. W tym smaku, w aromacie odnalazłam radość dzieciństwa, nadzieję odrodzenia, słodycz niewinnych, letnich obietnic. To ona pomogła mi zdecydować, że tutaj, właśnie tutaj będzie moje nowe miejsce.

   Była z nami wtedy, gdy następnego roku rozbieraliśmy stodołę. Dodawała sił, gdy w przerwach między piłowaniem starych krokwi i taszczeniem dachówek przysiadaliśmy na moment na ławce i łapczywie wgryzaliśmy się w jej soczysty miąższ. Budziła beztroski śmiech, gdy młodziutka Zuzia łapała w locie rzucane jej jagody i pożerała z apetytem albo obsługiwała się sama obrywając owoce z trzymanych przez nas gałązek. Czereśniowa Zuzia, my zdrowi, ustrojeni kolczykami z czereśni radośni, wiecznie młodzi, pełni ufności w nasze siły…

   Trześnia pozostała na straży obejścia, gdy już stodoła nie zasłaniała jej słońca oraz widoku na pola i lasy. Z ciekawością spoglądała w dal. Poznawała niedostępną dotąd przestrzeń. Rozpoznawała nas, gdy wracaliśmy z wędrówek do domu. Witała brzęczeniem pszczół i trzmieli oraz miauczeniem któregoś z kotów siedzących bezpiecznie w gąszczu jej zieloności.

   To w jej cieniu odpoczywaliśmy w upalne dni. Chroniła nas przed skwarem. Zasłaniała przed światem. Opowiadała baśnie i ciekawe historie.  Obdarzała czułym poszumem liści i nie raz usypiała, gdy spoczywaliśmy pod nią ufnie na leżakach. Jesienią zachwycała zmienną barwą listowia. Bywało ono wówczas łososiowo-różowe, pomarańczowo-bordowe, rudo-brzoskwiniowe, bananowo-złote. Wiosną wzruszała niewinną bielą płatków kwiatów a potem koralami smakowitych, pąsowych owoców. Śpiewałam jej rzewne, stare piosenki. Nuciłam nowe. To pod nią najmilej nam było przyjmować gości ze świata oraz zaprzyjaźnionych sąsiadów. Tu żartować, śmiać się, zwierzać sobie albo milczeć słuchając koncertów świerszczy. Planować kolejne prace gospodarskie, naprawy i przebudowy. Patrzeć na to, jak wszystko nam pięknie w ogrodzie rośnie i cieszyć się zebranymi darami ogrodu i pola. Siedząc na zrobionej przez Cezarego ławie przyjemnie było popijać musujący napój z kwiatów czarnego bzu albo wspaniały kompot trześniowy, przesycony niezwykłym aromatem gorzkich migdałów. Zajadać zupy jarzynowe z nietypowo wielkich, chłopskich talerzy ustawionych na stole autorstwa również mego męża. Ależ to były pychoty. Dobre, pogodne chwile pod krzywą cześnią…

   Jednakże dwa lata temu zaczęliśmy się martwić o naszą trześnię. Na jej pniu pojawiły się liczne pęknięcia oraz pleśń. Kora zaczęła się łuszczyć wielkimi płatami i obłazić niczym skóra z oparzonego ciała. Coś najwidoczniej zaczęło jej szkodzić. Nie mieliśmy pojęcia, co to być mogło…? Zdało się nam nawet, iż cześnia mocniej się przechyliła. Jej gałązki stały się kruche a owoce mniej dorodne. Trzeba było podciąć kilka szczytowych gałęzi by odciążyć nasze ukochane drzewo. Tak też zrobiliśmy. Mieliśmy nadzieję, że to je uratuje, że odrodzi się i następnego roku wypuści nowe gałęzie, pokazując znowu swą siłę i urodę. Jednak mimo wszystkich starań cześnia skrzywiała się coraz bardziej. W wietrzne dni skrzypiała i skarżyła się na bóle reumatyczne w kościach i rozlicznych pęknięciach. Rana otwierająca się na jej korze powiększała się i powiększała ukazując ziejący lękiem krater.

   W zeszłym roku wiosną jedna z mocniejszych, czereśniowych gałęzi utrzymała dwa koziołkowe ciała, gdy dokonać się musiała w naszym gospodarstwie sprawa ostateczna z nimi.  Trześnia to wytrzymała. W milczeniu przyjęła ofiarę krwi spływającą w mroki jej korzeni. Po wszystkim poważnie spojrzała mi w oczy i szepnęła, że takie jest życie, że czasem nie da się uciec przez najgorszym. Wiedziałam, przeczuwałam to, ale w sercu zalęgła się nowa drzazga.

 - Ileż serce tych drzazg znieść może…?  - zapytałam gładząc pień drzewa. Ono coś mi odrzekło, ale pierwszy raz nie zrozumiałam. Wkrótce potem niebo zaciągnęło się burzowymi chmurami. Wiosenny deszcz łączył się z łzami. Z targanej wichurą trześni opadło mnóstwo młodych liści… Ale stała. Ciągle wytrwale stała wpatrując się w ziemię i niebo. Czas mijał, zsyłając pogodę i niepogodę. Nowe bóle nam i drzewu, ale i nowe nadzieje. Dzika czereśnia z podwórza nadal dawała dużo cienia. Nadal miło było odpocząć pod nią nam i naszym psom. Przytulić się i zwierzyć ze swych trosk. Zrzucić z serca ciężar. Odetchnąć.

   W tym roku jednak stan drzewa był już tak zły, że wydało z siebie zaledwie kilka owoców. Nie zdążyły się nawet zaczerwienić a już sczerniały i opadły. Jakaś rezygnacja oplotła nas i bezbronną czereśnię. Serce biło w niej niepewnie. Pień zmiękł tak bardzo, iż można było wkładać weń palce niczym w masło. Rana powiększyła się ukazując sam rdzeń kruchego życia.  Drzewo w każdej chwili groziło zawaleniem i jakimś niebezpiecznym wypadkiem dla kogoś z nas znajdującego się akurat w pobliżu.

   Trzeba było więc podjąć decyzję. Smutną dla nas, bo ostateczną.

   W siąpiącym od rana czerwcowym deszczu ścięliśmy ukochaną trześnię. Gałąź po gałęzi. Pierwszy raz ujrzeliśmy to, co było dotąd dla nas zakryte - różowo-łososiowy środek pnia. Wówczas obudziły się w nas wyrzuty sumienia. Bo ten środek raptem wydał się nam całkiem zdrowy. Chyba tylko na zewnątrz trześnia chorowała. Może nazbyt pochopnie ją ścięliśmy? Może by jednak wytrwała kolejne lata? Może by się odrodziła? Cóż!  Za późno na takie żałosne rozmyślania. Stało się. Takie jest życie. Nie odwróci się przecież czasu.

   Przygnębieni zanosiliśmy kawałki trześniowego drewna pod wiatę i nic do siebie nie mówiąc układaliśmy je troskliwie do wyschnięcia. Psy kręciły się w pobliżu ze spuszczonymi ogonami albo schowane w budach spoglądały na nas z niemym wyrzutem. Tylko kozy pasły się zadowolone na bujnym listowiu dzikiej czereśni i chrupiąc ze smakiem zastanawiały się pewnie skąd nagle taka cześniowa, wspaniała uczta…?

   Dziwnie pusto teraz na naszym podwórzu. Goło jakby i obco. Spoglądamy jednak z nadzieją na młodą trześnię. Córkę tej ściętej. Rośnie nieopodal kikuta pnia matki - tuż przy oczku wodnym. Zdrowa, strzeliście prosta i pełna wiary w dobrą przyszłość. Obiecująca powrót beztroskich lat, rzewnych pieśni i słodkich owoców. I my wierzymy, że kiedyś spróbujemy jej jagód a w cieniu czereśniowego listowia ustawimy nasze leżaki i ułożywszy się na nich w pogodny dzionek westchniemy z ulgą słuchając nowych trześniowych opowieści i bajań…

 P.S. Dzisiaj jest mniej więcej taka sama pogoda, jak w dniu, gdy ścinaliśmy trześnię. Jest mglisto i siąpi drobna mżawka. Jednak pieski jak gdyby nigdy nic szaleją i tańczą na podwórku w dzikich harcach. Dla nich liczy się tylko chwila obecna. Patrzę na nie i uśmiecham się...