Światło...

Od zmartwienia do zmartwienia
Od nadziei do nadziei
Wciąż krążymy w strefie cienia
Blasku słońca tak stęsknieni

I szukamy go, szukamy
W labiryncie wszystkich uczuć
I pytamy, znów pytamy
Czy się doczekamy cudu?

A cud krąży dookoła
Świeci w oczy nam lampeczką
Lecz my ślepi chyba zgoła
Wciąż bezradnie brniemy w ciemność

Trzeba wreszcie stanąć w miejscu
Przymknąć oczy i odetchnąć
Żeby znaleźć w swoim sercu
Swoją jasność, swoją wieczność

A znalazłszy - nie zagubić!
Z ćmy przemienić się w motyla
Odczarować los, odkupić
Teraz?  Teraz jest ta chwila!

   Napisałam ten wiersz wiele lat temu, gdy przeżywając ciężkie chwile łaknęłam jakiejś ulgi, nadziei, oświecenia...Szukałam tego wewnątrz siebie. Szukałam na zewnątrz. Nie potrafiłam jednak dostrzec nic, tylko ciemność, tylko beznadzieję, tylko spadanie coraz niżej i niżej...Ale potem zdałam sobie sprawę, że przecież światło cały czas gdzieś jest, tylko ja go nie umiem ujrzeć, poczuć w sobie. Lecz są, pojawiają się obok mnie Ludzie, którzy chcą wydobyć mnie na powierzchnię i starają się z całej siły, bym umiała i chciała przyjąć ich pomocną dłoń. Mam w życiu szczęście do spotykania takich Ludzi. Niosących światło, chcących dzielić się swoją prawdziwością, dobrem, drogą, pocieszeniem. Pojawiających się w najwłaściwszym momencie i trwających przy mnie cierpliwie, rozumnie. Dzieje się tak także teraz, gdy przeżywam ciężki okres żałoby...

   Na dodatek, ku mojemu zdumieniu i pełnej niedowierzania radości okazało się, że i ja bywam dla kogoś takim światłem - wsparciem. Człowiek często sam siebie nie docenia. Nie widzi, jaki jest, zaćmiewajac swoją jasność lękami, nieśmiałością, destrukcyjnym zakompleksieniem, niewiarą w siebie i znaczenie swego bycia na tym świecie. A przecież wszyscy jesteśmy tu po coś. To prosta a jakże często zapominana przez nas prawda.

   Ten blog dał mi możność poznania kilkorga takich Ludzi - przewodników, Ludzi-aniołów, prawdziwych z krwi i kości, mających mnóstwo swoich problemów a jednak umiejących przy tym wydobyć na powierzchnię swoje światło i szczodrze podzielić się nim ze mną. A ja to światło chłonę, przyjmuję z wdzięcznością i ufnością. Bywa jednak, że w danym momencie przyjać go nie mogę, gdyż nie jestem na to gotowa, bo muszę do czegoś sama dojrzeć, zrozumieć, przejść przez swoje rzeki przeróżnych doświadczeń zyciowych, przez doliny smutku, przez góry nadziei.Jednak zdarzają się w tej trudnej wędrówce cudowne chwile, że nagle spoza mgły dostrzegam horyzont. A jest on oszałamiająco bezkresny, przestrzenny, tłumaczący wszystko, olśniewajacy swoim pięknęm i dobrem. I wówczas oddycham z ulgą...Przynajmniej na chwilę. I jest to chwila bezcenna...A ten horyzont najczęściej pomagają mi ujrzeć owi niezwykli, piękni duchowo Ludzie.

   Powyższym wierszem chciałabym podziekować tym wspaniałym, niosącym światło Osobom, których dobry, mądry Los stawia na mojej drodze. Chciałąbym również życzyć im, by ich światło trwało przy nich blisko i w najtrudniejszych chwilach dawało im wsparcie, siłę i nadzieję... ***

 P.S. A u nas nastała zima. Prawdziwie biała, snieżna i mroźna. Groźna, ale i piękna.A światło tak mocno odbija się na śniegu, że czasem aż razi!:-))