Cezarego zbolała reaktywacja... ha ha

Cezary pisze. Poniższy post w odróżnieniu od pozostałych utrzymany zostanie w stylu narzekająco - płaczliwym z bezsilnością w nic niemówiącym tle. Po latach wygodnego siedzenia na ergonomicznych i wyściełanych siedliskach zachciało się mu życia blisko lasu, z dala od wszelkich wygód. Stało się. Nie potrafiłem zatrzymać biegu nieskoordynowanych marzeń, co doprowadziło do kolejnego etapu życia w prostocie i bez zbędnych wygód. Niekiedy razem z Olgą wspominamy nasze tu początki i klasyfikujemy je, jako tragikomiczne wydarzenia. A miało być tak pięknie od samego początku. Wczasy pod trześnią z koktajlem w jednej ręce i pucharem zwycięstwa w drugiej. Droga była wyboista, raz pod górę a potem wzloty z byle powodu dla podtrzymania ducha na krótką chwilę. Rzeczywistość zweryfikowała nierealne podejście do życia. Ale nie o tym miało być…

Otóż pierwsze miesiące to nieustanna praca ponad wytrzymałość nieprzywykłych do wysiłku mięśni. Na samym początku byłem z siebie dumny, że potrafię tyle ton przerzucić skromnymi mięśniami obrośniętymi, co nieco warstwą tłuszczu odłożonego na trudne i niepewne czasy. To było na początku…

Pierwszej zimy nie mogłem utrzymać kubka z herbatą. Nie niepokoiłem się zasadniczo i tak z wiosną przyszła odwilż i w nadmiarze prac i zajęć chyba zapomniałem o bólach. Aż do jesieni i zimy. Kolejnej i kolejnej i niestety obecnej. Codziennie przed złożeniem umęczonego ciała w wygodnym łożu ma miejsce aplikacja sztucznej medycyny. Trochę pomaga i pozawala na przespanie nocy bez wypychania Olgi z łoża, co pięć minut, choć jest szerokie ponad potrzeby. Każda pozycja jest dobra na chwilę.

Wizyta u lekarza nie zahaczyła o problem i skończyła się wypisaniem recepty na środki przeciw bólowe w końskich dawkach, które to zamieniały mnie w bliżej nieokreśloną roślinę, badyl kiwający się przy byle podmuchu. 

Postanowiłem przeczesać Internet. Po zapoznaniu się z wieloma „naukowymi” stronami odnoszącymi się do przedziwnego bólu stwierdziłem jednoznacznie, że dopadła mnie FIBROMIALGIA. Porażony zostałem samym słowem i pierwsze skojarzenie to „maglowanie” bez powodu i przyczyny. Za co? Za tyranie. Brak sprawiedliwości na tym świecie, a na taką miałem odrobinę nadziei. Parafrazując znane powiedzenie, to najpierw umrze nadzieja, a dopiero potem ja.

Każdy z piszących „autorytetów” przyznaje, że nie do końca wiadomo skąd się ta drama bierze. Statystyki podają, że w Polsce około 1.5 mln ludzi dzielących moje sfrustrowane położenie. Doktory lubią takich pacjentów. Recepta, wizyta i tak w kółko, a poprawy żadnej. W następnym życiu wyuczę się na doktora, choć ci specjaliści statystycznie żyją tylko 56 lat. Niby krótko, ale za to rozpaśnie i wygodnie cokolwiek by to nie znaczyło.

Objawów jest bez liku poczynając od zaburzeń pamięci aż po napięcia przedmiesiączkowe. Coś kłuje, coś sztywnieje a coś tam jeszcze kwalifikuje się, jako chroniczne zmęczenie. Przypisałem się do tego choróbska pomimo, że tylko bolą mnie ramiona i barki. Noce są bezsenne z powodu ciągłej zmiany pozycji.

Oczywiście przyczyny choroby nie są znane. Znawcy typują ogólnie układ odpornościowy, zmiany chemiczne w mózgu, a nawet zagrzybienie organizmu przez Candida. Jak widać rozpiętość przyczyn jest rozległa. Myślę, że każdą przyczynę można zakwalifikować, bo odpowiedzialność jest żadna. Sugerowana dieta jest dobra na wszystko i na pewno nie zaszkodzi.

Ból mięśni jest nie do zniesienia. To tak jakby ciąć tępym nożem na żywca.

Nie znajduję pomocy w oficjalnej medycynie. Tej wiosny i lata wybieram się na łąkę i zbieram wszystkie zioła bez względu na zastosowanie. Natura z pewnością zna lekarstwo i jak dowiem się jakie, to znowu napiszę...