Będzie tylko lepiej...

Podjechał i zaparkował swojego M190 tuż za moim. Tak blisko, że przeciskając się pomiędzy zderzakami rozerwałem wyjściowe portki o jego rozbity zderzak. No, nie całkiem wyjściowe, ale przecież my wyjeżdżając do miasta nie zakładamy niedzielnych ciuchów, tylko te, które ubieramy z rana do obrządku gospodarczego również w niedzielę. Wyróżniamy się ubiorem pomiędzy miejscowymi, według nich na naszą niekorzyść, ale kto by przywiązywał do tego uwagę.
Po krótkiej chwili usłyszałem:
- Dzień dobry panu, jak tam leci.
Uważniej przyjrzałem się skurczono - zwartej w sobie postaci z głową pomiędzy kołnierzem w nieładzie.
- A dzień dobry, to od pana kupiliśmy naszą Zuzieńkę - odparłem licząc litery kolejnych wyrazów.
- A tak, no właściwie ode mnie, ale i od mojej żony.
Wróciły niedawne wspomnienia. Był to wtorek, dzień targowy i nowi osiedleńcy pojechali kupić gospodarskie rzeczy do tradycyjnego w stylu życia zgodnie z naturą i blisko natury siedliska.
- Ile za tego pieska? -  zapytałem miastowo wyglądającej kobiety sprzedającej szmaty.
Oszacowała mnie kupieckim wzrokiem i wypaliła – 350 złotych. Omal nie upadłem na smacznie śpiącego szczeniaka.
- Przecież to mieszaniec, a nie rasowy pies! -  odpowiedziałem w miarę spokojnie dowiadując się wcześniej, że pomieszane rasy to tylko dwie, owczarek pirenejski i owczarek niemiecki.
Niestety, nie mogłem odejść i przez dłuższą chwilę wpatrywałem się w szczeniaka, który w ogóle nie zwracał na mnie uwagi.
- Dam 250 złotych i ani grosza więcej! -  powiedziałem głosem, z którego biło zdecydowanie przemieszane z determinacją.
- Ha ha! - otrzymałem w odpowiedzi, co wcale nie zbiło mnie z tropu.
Olga znając dobrze moje kupieckie trendy stała z boku uśmiechając się grzecznie i robiąc nic niemówiącą minę usiłowała odciągnąć mnie, jak najdalej. A przecież daleko odejść nie można było, targ był niewielki.
- Niech pan wróci za godzinę, przyjdzie mąż i niech pan spróbuje targować się z nim.
Przyszedł po dwóch godzinach i targi nabrały nowego wymiaru. Czekaliśmy. Powtórzyłem ofertę. I nastąpiła długa przemowa o cenie, psinie i jej niewątpliwych zaletach. Przyznam, że słuchałem z zapartym tchem. Chciałem psiaka i pewnie byłbym skłonny zapłacić żądaną cenę. Pertraktacje trwały z godzinę przy głośnych uwagach zgromadzonego tłumu. Koniec końcem zapłaciłem 240 złotych i dostałem torbę sztucznej karmy oraz biały ręczniczek. Co to był za dzień? Byłem szczęśliwy  z posiadania psiaka i z ubitego interesu. Przecież wyszło na moje.

To był ten pan. Był jakiś mniejszy, niepewny, jakby życie z niego uleciało. Nie byłem pewien, bo żadnego syku nie słyszałem, no może to był tylko ten syk parkującego samochodu.
- Co słychać u sąsiada? Pewnie same dobroci.
Niestety, to co usłyszałem powaliło mnie. A on rozpoczął monolog.
- Życie chciałem sobie odebrać. Miałem do tego trzy powody: córka nie chce wrócić z Italii, wydra wyjadła ryby ze stawu i mam zepsutą instalację ciepłego ogrzewania.
Po chwili rozwinął temat i tak opowiadał z piętnaście minut, cicho cichusieńko, tak że musiałem dobrze nadstawiać ucha. Tylko raz z Olgą wymieniliśmy spojrzenia, niby nic niemówiące, lecz pełne wyrozumienia. Dobrze wiemy, że powody dla zaistniałej sytuacji w rzeczywistości nie mają wagi, a istotny był tylko stan człowieka jeszcze nie tak dawno pełnego życia, optymizmu i zaawansowanych projektów na przyszłość. Podobnie, jak my osiedlił się na Podkarpaciu kilka lat temu.
- Postanowiłem zapić się więc na śmierć. Przez tydzień piłem na potęgę, wszystko co było pod ręką. Denaturat, spirytus niewiadomego pochodzenia, płyn ze spryskiwacza w samochodzie i nawet wypiłem perfumy żonie. W tym czasie modliłem się by cały czas lało i nie musiałbym wychodzić z domu, by karmić psy i brać je na spacer. Tydzień picia nie przyniósł zamierzonego rezultatu za to nawaliła mi trzustka i skończyło się szpitalem.

Odszedł na chwilę by wyjąć coś z samochodu. Moje pytanie i Olgi; gdzie w tym czasie była jego żona spotkały się w połowie dzielącej nas przestrzeni. Musiał być bardzo samotny, co potwierdziła później Olga. Pomyślała dokładnie to samo.
- Ale to nie koniec, wracając samochodem ze szpitala straciłem panowanie nad kierownicą i skończyłem w rowie.
Nie ma nic dziwnego w tym fakcie. Po ponad tygodniowym pobycie osłabienie fizyczne i pogorszony stan psychiczny nie wyrokowałby u nikogo niczego dobrego. Na dodatek nikt nie odebrał go. Zapytany o pomoc ze strony żony uśmiechnął się niemrawo, nie wydobywając przy tym nawet namiastki głosu.
- A co masz pan w tej torbie? -  zapytałem by, choć na chwilę zmienić temat.
- Jadę do warsztatu z flaszką. Dobrze naprawili mi samochód.
To była najbardziej optymistyczna wypowiedź tego dnia. Pomyślałem, że nie jest aż tak źle. Facet może nie wraca do równowagi, lecz nie stacza się. Idzie po równym i będzie lepiej. Tak też powiedziałem mu na pożegnanie. Będzie tylko lepiej.
Wstrząśnięci toczyliśmy potem z Olgą długie rozmowy o goryczy samotności we dwoje, braku zrozumienia i chwiejnym stanie ludzkim. Tak wiele potrzeba by było lepiej, a tak niewiele by...