Obserwacje mieszczucha...

   Jedząc przepyszne pierniki mojej mamy, z których wspaniałym smakiem nic równać się nie może, myślę o czasie, który spędziłam w jej radosnym domu.

   Ale, gdzie moje maniery? Zacznijmy od introdukcji. Jestem Anita Jawor, córka Olgi Jawor, a poniższy post to, jak sam tytuł wskazuje, kilka obserwacji mieszczucha na wsi. Kilka rzeczy obejrzanych i zapamiętanych. Nawet spróbuję, dla Waszej czytelniczej wygody, dostosować swój styl do tego, do którego przywykliście. Nic nie obiecuję, ale próbę podejmę.

   Różnic między moim rodzinnym miastem, a tym zacisznym odludziem jest wiele. Zamiast zabudowań jak okiem sięgnąć i domów stłoczonych jeden przy drugim, tutaj mamy lasy, pola, łąki, a same domy rozsiane są rzadko i ze sporymi odstępami. Są jak samotne wysepki cywilizacji, nie pasujące do krajobrazu należącego do natury.

   Wschody słońca widoczne z balkonu często sycą oczy soczystością barw. Czasem pastelowe róże, czasem pomarańcz, czy wręcz czerwień, które prowokują bardziej skojarzenia z widokami sawanny, niż Polski.

   Woda smakuje tu inaczej. Prosto ze studni, nie chlorowana i zdrowa. Można ją pić prosto z kranu bez obawiania się zarazków. Co innego w moim domu, gdzie wodę trzeba wstępnie przegotować, aby uniknąć tej czy innej bakterii.

U siebie, przywykłam do jabłek smakujących jak lekko słodkawy, mokry papier. Tutaj są one kwaśne i słodkie. Mają prawdziwie pamiętny smak i urzekający zapach, od którego ślinka napływa do ust.

   Przyznam jednak, że ze smakowych rozkoszy, to nie za wodą czy jabłkami będę tęsknić najbardziej. Za czym w takim razie? Powiem krótko, za dżemem z kaliny. Cudownie wolny od kawałków, gładki, kwaśny dżem z kaliny dosłownie mnie zaczarował.

Pamiętam obieranie gałęzi z czerwonych owoców, sok spływający mi po palcach i raczej paskudny zapach. Myślałam wtedy, że z czegoś o tak nieprzyjemnym aromacie raczej nie stworzy się pysznego dżemu. Jakże się myliłam.

Z około dwudziestu kilo owoców, powstało jakieś dziesięć litrów dżemu. Dziesięć wspaniałych, pieszczących podniebienie litrów.

Aż dziw i wielka szkoda, że nie znajdzie się tego w żadnym sklepie. Z pewnością dżem ten byłby wart sprzedaży i rzecz jasna kupna.

 

   Latem roślinność była jeszcze zielona, a ziemia skąpana w słońcu. Pamiętam jak w upale, mama, Cezary i ja zwoziliśmy z pola sianko dla kóz. Jeździć trzeba było nie raz, nie dwa. Wracając z pola mama i ja miałyśmy wygodne leżysko z tyłu, na wypełnionym po brzegi sianem wozie. Mnie przypadła zabawna część roboty, udeptywanie ładunku tak, aby więcej się zmieściło.

   Zima w takim otoczeniu robi dużo większe wrażenie niż w mieście. Gruba warstwa śniegu pokrywa ziemię i bieli się wszędzie dookoła, skrząc w słońcu wieloma kolorami tęczy. Zuzia, wesoła i pełna życia psina, uwielbia tarzać się w nim, a ja widząc to wzdycham z ulgą. W końcu, w lecie też lubiła się tarzać, ale za to w substancjach nie tak czystych i silną woń roztaczających, jeśli wiecie do czego piję.

   Rozprawiwszy się z tematem krajobrazów, przejdźmy do tematu domu. Trudno nie być pod wrażeniem kreatywności i stylu, z jakim moje mamiątko i Cezary urządzają kolejne pomieszczenia. Mieliście już okazję, drodzy czytelnicy, widzieć jak ślicznie wygląda teraz kuchnia. Gdy przyjechałam była to jeszcze tabula rasa, czekająca aż domownicy wypełnią ją zgodnie ze swoją wyobraźnią.

Pokój, który mi przypadł do użytkowania jest świetny zarówno pod względem estetyki, jak i funkcjonalności. Duże łóżko, dwa wygodne fotele, biureczko specjalnie przygotowane na stanowisko komputerowe, oraz balkon, z którego często podziwiałam wyżej wspomniane wschody słońca.

   Za mojego tu pobytu, ten pokój stał się praktycznie pokojem kotów. Jest to kilka najmilszych, najukochańszych, najczulszych przedstawicieli kociego gatunku, jakich miałam szczęście spotkać. Kochają ludzi dużo bardziej niż na to zasługujemy. Tulą się, pchają i wspinają nam na kolana (czasem po kilka na raz), spychają się wzajemnie z tych kolan i ogólnie rzecz biorąc, spędzają ze mną tyle czasu ile się da. Każdy z nich ma kompletnie inną osobowość. Każdy ma własne sposoby okazywania czułości.

   Czarny koteczek, podobny do pantery, pokazuje, że chce na rączki, stając na tylnych łapkach i obejmując człowiekowi nogę przednimi łapkami. Jego donośne mruczenie stało się muzyką często rozlegającą się z moich kolan.

   Kotka, o dziwacznym imieniu Ta Trzecia (o czym oni myśleli nazywając ją tak?) uwielbia stawać na ramieniu, udeptywać i lizać po uszach. Ma niewinne, wielkie oczy i świergotliwy głos, którym zawsze się ze mną wita. Rudy Antek lubi kontakt wzrokowy, głaskać ludzi po twarzach i delikatnie całować w nosy. Ufny i pieszczotliwy, zawsze umie zwrócić na siebie uwagę pełnym znaczenia, melodyjnym miauknięciem. Każdy z nich jest wyjątkowy, każdy jest przyjacielem.

   Miałam okazję zżyć się jednak nie tylko z nimi, ale i z resztą mieszkających tu zwierzaków. Mama moja, jak zapewne wiecie, jest istotą kozolubną. Zdjęcia kóz dekorują jej liczne posty na tym blogu. Majka miała nawet piosenkę, wymyśloną dla niej. Jak również wiecie, mama ma zwyczaj wyprowadzania swego stadka na długie spacery.

Czasem owo stadko się guzdrze, biega w kółeczko zamiast wyjść przez bramę. Wtedy do akcji wkracza niezawodny Cezary, który ze swym sprawdzonym, bojowym okrzykiem szarżuje na nie, wyganiając maruderów na zewnątrz.

Ostatnio jednak, z ciężarnymi kózkami, trzeba uwzględnić, że nie zawsze czują się na siłach by wyjść na wielogodzinną wędrówkę. Brykuska jest już w tak zaawansowanej ciąży, że coraz mniej chętnie na te spacery chodzi. Ostatnio nawet wcale iść nie chciała i została w swoim boksie, gdy reszta stada poszła na wielokilometrowy spacer. Zastanawiamy się tu wszyscy, co i ile się urodzi? Więcej będzie kóz czy capków?

   A skoro już o capach mowa, nie sposób zapomnieć o naczelnym utrapieniu, Łobuzie Jacuniu Kurdybanku. Istocie wiecznie napalonej i uganiającej się za samicami, noszącymi jego potomstwo. Niestety, nie tylko on się za nimi ugania. Zuzia, kiedy jej odbije, lata za nimi jak zwariowana, podgryzając im nogi. Brykuska i Popiołka apatycznie jej na to pozwalają, ale Majka ucieka z szybkością, jakiej Zuzia nie potrafi dorównać. Natomiast, kiedy ta psina atakuje capa, rozpoczyna się bój. Jest to prześmieszny spektakl, wart zobaczenia na filmie. Wart, powiedziałabym, umieszczenia w „Najzabawniejszych zwierzętach świata”.

   Zuzia to pies, którego zawsze gdzieś nosi. Zanim spadł śnieg miała jednak również swoje spokojne hobby. Było nim wylegiwanie się w pozycji sfinksa na balkonie, dostojnie podziwiając widoki. Oraz szczekając maniakalnie na przechodzące poniżej psy. Po namyśle stwierdzam, iż może nie takie znowu spokojne hobby?

Teraz jednak, gdy balkon przyprószony jest śniegiem, Zuzia nie może już tego praktykować, bo by tego śniegu naniosła do domu. Teraz tylko spędza długie godziny wpatrując się smętnie w zamknięte, szklane drzwi. Można by pomyśleć, że skoro tak ckni jej się za dworem, mogłaby zamiast tego siedzieć w ogrodzie, ale któż by ogarnął tajemnice złożonego, psiego umysłu?

   W pięknym towarzystwie obraca się tu moja mama, nie da się ukryć. Niestety, mój pobyt na Pogórzu Dynowskim już sie kończy, wrócę do domu, do miasta, lecz słodkie wspomnienia nie zblakną.

  

    Gdy to piszę, pod drzwiami rozlega się pełne wyrzutu i tęsknoty „miau!”, które w wolnym przekładzie oznacza: „Dlaczego mnie jeszcze nie pieścisz? Jest już czwarta rano! Otwierać!”

   Biegnę odpowiedzieć na ten zew, a Was czytelnicy serdecznie pozdrawiam w imieniu własnym, Olgi, Cezarego i przede wszystkim czeredy słodkich czworonogów!

* autor: Anita Jawor